Լուսինե Գուլյանի բոլոր հրապարակումները

Lusine ghulyan

Նա գնում է

Պարզ հիշում եմ այդ օրը, որը, սակայն, այն ժամանակ ինձ համար ոչնչով չտարբերվող էր։ Երևի տասը տարեկան էի, երբ դպրոցում ունենում էինք հոգեբանի ժամ։ Անկեղծ ասած, ես միշտ տխրում էի, երբ իմանում էի, որ ընկերներիս հետ խաղալու փոխարեն պետք է զրուցենք հոգեբանի հետ (հետագայում հասկացա, որ դրանք մանկությանս ամենալուրջ զրույցներն էին)։ Այդ օրն էլ նա եկավ։ Փոքրիկ զրույցից հետո հարցրեց, թե ըստ մեզ, ի՞նչն է կյանքում ամենակարևորը։

-Հայրենիքը…
-Սերը…
-Մայրիկը…
Վերջին պատասխանից հետո բոլորը համաձայնեցին, որ, այո, աշխարհում ամենակարևորը մայրիկն է։ Իսկ հոգեբանի երեսին հայտնվեց անչափ բարի մի ժպիտ։
- Դուք ճիշտ եք,-ասաց նա,- մայրիկը շատ կարևոր է, նաև հայրենիքը, նաև սերը, բայց կա մի շատ ավելի կարևոր բան՝ ԺԱՄԱՆԱԿԸ։ Մտածե՜ք այդ մասին։
Լավ խորհուրդ էր, պետք էր իրոք հենց այն ԺԱՄԱՆԱԿՎԱՆԻՑ էլ մտածեի ԺԱՄԱՆԱԿԻ կարևորության մասին, բայց տասը տարեկանում այնքան զբաղված ես լինում, որ նույնիսկ դրա ԺԱՄԱՆԱԿՆ էլ չես ունենում։
Այժմ՝ շատ տարիներ անց, ես դեռ հիշում եմ այս խոսակցությունը, նույնիսկ գտել եմ ԺԱՄԱՆԱԿ ԺԱՄԱՆԱԿԻ մասին մտածելու համար։ Ես մի քիչ մեծացել եմ, լրիվ ուրիշ մտածելակերպ ունեմ, ու փորձում եմ ԺԱՄԱՆԱԿ գտնել ամեն ինչի համար։ Ափսոսում եմ, սակայն, որ չեմ կարևորել այն, ինչն իրոք ամենաարժեքավորն է։ Ես վատնել եմ այն՝ հաճախ փոխարենը ոչինչ չստանալով։ Չեմ գնահատել…
Արդեն հասկացել եմ, ԺԱՄԱՆԱԿԸ վազում է, փախչում մարդկային անտարբերություններից։
Միգուցե այդքան էլ ուշ չէ՞ հասկանալու համար, որ պետք է ԱՊՐԵԼ կյանքի ամեն մի րոպեն, որովհետև ինչ էլ որ անենք, միևնույն է, ՆԱ միշտ գնում է՝ չմտածելով վերադառնալու մասին։

Lusine ghulyan

Թռչուններն էլ թռան

Դիլիջանում եղանակը անձրևային է, ու ես նորից նստած մեր պատշգամբում՝ նայում եմ երկնքին ու մտածում։ Այսօր թռչունները շատ են, տեսնես ո՞ւր են թռչում։ Թռչունները կթռչեն, էլի հետ կգան, իսկ եթե տարինե՞րը թռչեն, կարո՞ղ են հետ գալ։ Զգացի, որ շատ ծանոթ մտքեր են, մի անգամ էլ են առիթ ունեցել գլխումս հայտնվելու։ Բայց ե՞րբ։ Հա, հիշեցի, վերջին զանգին։

Վերջին զանգ, դպրոցի բակ, սև ու սպիտակ հագուստներ, ժպտացող դեմքեր ու իմ արտասվախառն աչքերը։

-Հը՞ն, Լուս, խի՞ ես լացում, ի՞նչ ա եղել,- լսում եմ դասընկերոջս ձայնը։

-Ախր, վերջին զանգ ա։

-Գի՞ժ ես, նենց ես ասում, ոնց որ քո վերջին զանգը լինի։

Իրոք, իմ վերջին զանգին մի տարի կա դեռ, բայց ախր, ժամանակը այնքան արագ է թռչում, որ շուտով հերթը ինձ էլ կհասնի։ Իսկ ես չեմ ուզում մեծանալ…

Գա՞նք իրականություն՝ ներկա։ Ամառային արձակուրդներ, օգոստոս, հաշված օրեր սեպտեմբերի 1-ին։ Հիմա իրոք այս տարի իմ վերջին զա՞նգն է լինելու։ Ավարտելո՞ւ ենք, ամեն մեկս մի տե՞ղ գնանք։ Տեսնես՝ տարիներ հետո կհանդիպե՞նք։ Թռչում են, էլի, տարիները, իսկ մենք հաճախ չենք նկատում։

-Լո՞ւս։

-Հա՞, մամ։

-Արի՛, հաց ենք ուտում։

Արդեն պիտի գնամ, մտքերս էլ կիսատ մնացին, լավ, հետո կշարունակեմ։ Վերջին անգամ նայում եմ երկնքին․ թռչուննե՞րն էլ թռան։