Վայոց ձորիս տաքուկ գյուղերը շատ են, դրանցից մեկը Արենի գյուղն է` գինու և խաղողի հայրենիքը: Այդ գյուղական միջավայրը ինձ համար մի ուրիշ աշխարհ է: Միշտ ցանկացել եմ գտնել մի փոքր պատմություն և գրել այդ մասին: 
Դե մի օր էլ գնացինք գյուղ, հաց էինք թխում, մեկ էլ, ըհը, թոնրի կողքին տեսա մի քանի փորագրած տառեր:
-Տատ, այ տատ, էդ ի՞նչ տառեր են:
-Նանիս, էսի պապիս ու պապաս են փորագրել: 
-Տատ, բայց ինչի՞ թոնրի կողքը:
-Նանիս, էս թոնիրը սարքել ա իմ պապին, պապաս էլ իրա անվան տառն ա գրե, պապիս էլ` իրա: Հիմա պիտի իմ ախպեր Ահարոնը իրա Ա տառը գրի, բայց դե, որտի՞ց… Բախտավար… Ռուսաստաններն ա: Մագիլը` իմ պապան, շատ հռչակավոր մարդ ա եղել: Հարգված, խելացի, բայց գրագետ չէր: Ռիսկով էր, ում ասես` Մագիլին գիտե՞ք, էնքան բան կասեն… Ինքը քարանձավ ա գտել, էդ քարանձավից շատ բաներ են գտել: Մինչև հիմա էլ պեղում են, էլի: Էնքան լավ մարդի էլե, որ իրա մասին գիրք են կիրե:
-Հա, դե լավ, տատ ջան:
Այս փոքր զրույցից հետո որոշեցի փնտրել և իմանալ Մագիլ պապիս պատմությունը: Պապիկներին, որ հավաքվում են գյուղի «ԱԺ»-ում, հարցրեցի.
-Պապիներ, Մագիլին ճանաչո՞ւմ եք:
Այդ հարցից հետո պապիկները մեկը մեկին հանգիստ չէին տալիս:
Շատ բաներ պատմեցին ինձ, սկսեցի ուսումնասիրել Մագիլ պապիս կենսագրությունը և շուտով ավելի մանրամասն կգրեմ ձեզ:
