Ըհը, էս էլ մենք ենք մեր սարերում: Մայիսի երեքն էր, քրոջս՝ Արևի հետ վերադառնում էինք դպրոցից: Չհասած մեր դարպասին՝ նկատեցինք հորեղբորս «զիլ» մակնիշի բեռնատար մեքենան: Տխրեցինք:
Տատիկս ու պապիկս ամեն տարի սար էին գնում (Հանքավան), և ահա նրանք այսօր պետք է տեղափոխեին իրենց անհրաժեշտ իրերը՝ սարում լիարժեք կյանքով ապրելու համար: Մեր բակում եռուզեռ էր, ով ինչով կարողանում էր՝ օգնում էր:
Նկուղից լսվում էր տատիկիս ձայնը.
-Արև՛, ժամացույցս չմոռանաք, Անո՛ւշ, բա մոմ դրե՞լ եք, վա՜յ, կոֆեն մոռացել ենք…
Ամեն ինչ կարծես լավ էր, եկավ հրաժեշտի պահը: Պապիկս ասաց.
-Դե, երեխեք ջան, եկեք՝ պաչենք, որ էթանք:
-Պապի, լավ, մի նեղվի, դասերը վերջանան՝ կգանք ձեզ մոտ:
Անցան դպրոցական օրերը: Ամառային արձակուրդներին, ինչպես պապիկն ու տատիկը, այնպես էլ ես և քույրս, հավաքում էինք մեզ անհրաժեշտ պարագաները, որ գնանք պապիկի ու տատիկի մոտ:
-Մամ, են սաղ շորերը դիր, էլի:
-Դե, մի քանի բան վերցրեք, հետո շաբաթ կամ կիրակի օրերին կգանք մնացած շորերն էլ կվերցնենք:
-Անուշ, սրբիչները չմոռանաս ու էն գրքերը, տետր ու գրիչ էլ վերցրու, պետք կգա:
-Երեխեք, դե պրծե՛ք, ավտոն արդեն եկել ա, մեռավ սպասելով:
Տեղավորվեցինք մեքենայի մեջ ու ճանապարհ ընկանք դեպի Հանքավան՝ պապիկի, տատիկի ու մեր մնացած բարեկամների մոտ, որոնք նույնպես սարում էին:
Ահա հասանք Հանքավան: Մեքենան դեռ չէր դիրքավորվել, երբ բաց պատուհանից լսվեց տատիկի ձայնը.
-Արամ, արի՛ տես, երեխեքն են եկել, քո Անուշն էլ ա եկել,- պապիկս ինձ շատ-շատ էր սիրում:
-Ես ձեր ցավը տանեմ, դե շուտ արեք, կրակ վառեք՝ խորոված անենք, հալալ հաց ուտենք:
Պապիկս շատ էր ուրախացել, քանի որ մեզ շատ էր սիրում, և այդ սերը փոխադարձ էր:
-Պահ-պահ, Ռիմայի թոռներն են եկել,- լսվում էր հարևան տներից:
Արդեն տեղավորվել էինք: Առավոտյան տատիկին օգնում էինք պանիր պատրաստել, հորթերին արոտավայր ուղարկել և ճուտիկներին կերակրել:
Ես և քույրս գնում էինք ձիավարության՝ հորեղբորս ձիերով:
Հուլիսի 13-ին բոլորիս սիրած տոներից մեկն էր՝ Վարդավառը:
Բոլորն այդ օրը հյուրընկալում էին իրենց հարազատներին՝ նշելու այդ գեղեցիկ տոնը:
Հանքավանում մեր հարևանությամբ ապրում էին մեղվապահությամբ զբաղվող ամուսիններ, որոնց թոռնուհին՝ Վեներան, նույնպես եկել էր իր պապիկին ու տատիկին հյուր:
Բոլոր մեծահասակները զբաղված էին կերուխումով: Շատ ուրախ էր անցնում Վարդավառի տոնը, մինչև այն պահը, երբ լսվեցին աղաղակներ և լացի ձայներ: Վեներան եղբոր հետ մոտեցել էր գետին և խաղում էր, երբ ոտքը սայթաքել էր և ընկել էր երկու քարի արանքը՝ գետի մեջ: Եղբայրը չէր նկատել քրոջը: Երբ նկատեցին, որ աղջիկը չկա, մտածեցին, որ գետն է քշել, տարել յոթամյա աղջկան: Նրա փոքրիկ եղբայրը տեսել էր քրոջ երկար վարսերը՝ գետի մոտ գտնվող մեծ քարերի տակ: Մինչև տղան կանչել էր ծնողներին, աղջիկը մահացել էր. ծնողները հանեցին նրա անշնչացած դին:
Դրանից հետո ծնողներս այլևս թույլ չտվեցին մեզ մնալ Հանքավանում:
Հիմա մենք մեծացել ենք, և մեզ հետ մեծացել են նաև մեր հիշողությունները: Վարդավառի այդ ծանր ողբերգոությունն էլ ամեն անգամ հանգիստ չի տալիս:
Մեզ հետ չեն մեր պապիկը, մեր շատ սիրելի հորեղբայրները, բայց մենք միշտ բարի ժպիտով ենք հիշում նրանց հետ անցկացրած ամեն մի ակնթարթը:
Ըհը, էս էլ մենք ենք մեր սարերում…