Այս շաբաթ առիթ ունեցա հյուրընկալվել հայաստանյան ամենահաջողակ կազմակերպություններից մեկում՝ PicsArt-ում: Շատերս ենք լսել նրանց մասին, բայց թե ովքեր են նրանք և ինչով և ինչու են դարձել լավագույնը, քչերը գիտեն, առավել ևս նրանք, ովքեր այսօր փորձում են գտնել իրենց տեղը մասնագիտությունների շուկայում: Այս և շատ այլ հարցերի շուրջ զրուցել եմ Մշակույթի և հաղորդակցման թիմի անդամ` Վարդուհի Ջանոյանի հետ։

-Ի՞նչ առավելություններ ունի հավելվածը այլ լուսանկարների խմբագրությամբ զբաղվող հավելվածների նկատմամբ։

-PicsArt-ը բացի այն, որ լուսանկարների խմբագրությամբ զբաղվող հավելված է, այն միաժամանակ հանդիսանում է նաև սոցիալական ցանց։ PicsArt-ը երկուսը մեկում հարթակ է, որտեղ մարդիկ կարող են լուսանկարներ ստեղծել և կիսվել իրենց մտքերով այլ օգտատերերի հետ։ Հավելվածը անվճար է, չնայած նրան, որ մենք վճարովի ֆունկցիաներ էլ ունենք, գործիքների գերակշիռ մասը անվճար են։ Եթե համեմատենք այլ ծրագրերի հետ, օրինակ՝ Photoshop, ապա PicsArt-ում որևէ լրացուցիչ գիտելիքներ հարկավոր չեն, որովհետև գործիքները պարզ և հասանելի են բոլորի համար։ Այժմ PicsArt-ում հնարավոր է դարձել նաև վիդեոների խմբագրությունը, որը նորից փոխարինում է այլ պրոֆեսիոնալ ծրագրերին, օրինակ՝ «After Effect»-ին, որով խմբագրելու համար օգտատերը պետք է անպայման տիրապետի ծրագրին։

Մենք շատ ուրիշ առավելություններ էլ ունենք, օրինակ՝ «Free to edit» ֆունկցիան, որով դու հնարավորություն ես տալիս այլ օգտատերերին խմբագրել քո լուսանկարը։ Հետաքրքիր է տեսնել թե ինչպե՞ս է աշխարհի մյուս ծայրում ապրող մեկ ուրիշ օգտատեր իր պատկերացմամբ խմբագրում քո լուսանկարը։ Եվ հնարավոր է, որ դա շատ ավելի լավը լինի, քան այն, ինչ դու էիր պատկերացնում։

-Շուկայում, ո՞ր հավելվածներն են հանդիսանում PicsArt-ի գլխավոր մրցակիցներ։

-Որպես այդպիսին մենք մեզ ոչ մեկին մրցակից չենք համարում։ Որովհետև չկա այնպիսի հավելված, որը նույն գործառույթներն է կատարում, ինչ-որ մենք։ Բայց եթե շատ կոպիտ համեմատություն անենք, ապա շատերը մեզ Instagram-ի հետ են համեմատում, որը նույնպես լուսանկարներ խմբագրելու հնարավորություն ունի։ Սակայն այստեղ ավելի շատ գերակշռում է սոցիալական ցանցը։ PicsArt-ում այս երկու հարթակները համարժեք են բաշխված, և բացի այդ, մեզ մոտ գործիքները շատ ավելի շատ են, իսկ հնարավորությունները` ավելի լայն։ Այդ իսկ պատճառով մենք այդքան էլ Instagram-ը մրցակից հավելված չենք համարում։ Բայց իհարկե կան նմանություններ, որ մեր օգտատերերը կարող են համեմատել։ Կան մի շարք նկարների edit (խմբագրել) անող հավելվածներ, որոնց նույնպես անմիջական մրցակից չի կարելի դիտարկել, քանի որ նրանք էլ որպես սոցիալական ցանց հանդես չեն գալիս։

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ գործում է կազմակերպությունը, աշխատանքային գործունեության ընթացքում ի՞նչ կարևոր ձեռքբերումներ են գրանցվել։

-Կազմակերպությունը հիմնադրվել է 2011թ-ին։ Մեծ sticker-ների փաթեթ ունենք, որտեղ օգտատերերը հնարավորություն ունեն ինքնուրույն նոր sticker-ներ ստեղծել։ Այժմ այդ փաթեթում մոտ 50մլն sticker-ներ ունենք, սա նույնպես մեծ ձեռքբերում էր մեզ համար։ Ամեն տարի փորձում ենք նոր փոփոխություններ մտցնել հավելվածի մեջ։ Եվ յուրաքանչյուր հաջողված պրոյեկտ, մեր օգտատերերի կողմից յուրաքանչյուր դրական արձագանք մեզ համար շատ կարևոր է։

-Նշեցիք, որ վճարովի ֆունկցիաներ էլ կան հավելվածում, ինչքանո՞վ են դրանք հասանելի, և ո՞րն է ամենաթանկ ֆունկցիան։

-Ինչպես արդեն նշեցի, վճարովի ֆունկցիաները գերակշռող մաս չեն կազմում, շատ ավելի շատ են անվճար գործիքները, sticker-ները, effect-ները։ Բացի այդ վճարովի ֆունկցիաները պարբերաբար անվճար են դառնում։ Երբ նոր գործիք, sticker կամ effect է ավելանում, որոշ ժամանակ վճարովի լինելուց հետո հասանելի է դառնում բոլոր օգտատերերի համար։ Կա նաև մեկ այլ տարբերակ, երբ տվյալ ֆունկցիան ինչ-որ ժամանակահատվածի ընթացքում է անվճար դառնում։ Իսկ ինչ վերաբերում է ամենաթանկ ֆունկցիային, կոնկրետ նշել չեմ կարող, բայց կարող եմ ասել, որ գումարային շեմը շատ ցածր է։ Օրինակ` եթե մեկ ամսվա կտրվածքով վերցնենք subscription-ը (բաժանորդագրությունը), որը հնարավորություն է տալիս դառնալ GOLD, ապա այն կազմում է 4-5$, իսկ ամբողջ տարվա կտրվածքով՝ 40$։ GOLD օգտատերի համար բոլոր գործիքները հասանելի են դառնում։

-Քանի՞ օգտատեր ունի այժմ PicsArt-ը։ Ի՞նչ տոկոս են կազմում ակտիվ օգտատերերը, և ինչպիսի՞ն է հավելվածի վարկանիշը։ Այսինքն ինչքանո՞վ է օգտատերերին բավարարում ծրագիրը։

-Այժմ մենք ունենք 500մլն download, որի մեջ մտնում են բոլոր այն մարդիկ, ովքեր որոշ ժամանակով ներբեռնել են հավելվածը և 130մլն ակտիվ օգտատերեր։ Ակտիվ են համարվում այն օգտատերերը, ովքեր նկարները խմբագրելուց հետո, դրանք պահպանում կամ որևէ սոցիալական ցանցում հրապարակում են։ Օգտատերերի կողմից դրական արձագանքները իհարկե ավելի շատ են։ App-ը միտված է ոչ պրոֆեսիոնալ մարդկանց հնարավորություն ընձեռնել ստեղծագործել, նկարների և վիդեոների խմբագրության միջոցով արտահայտել սեփական գաղափարները։ Մենք հաճախ ենք մեր օգտատերերի կողմից իրենց կյանքի մասին իրական պատմություններ ստանում նամակների տեսքով։ Եվ այդ պատմությունները փաստում են, որ PicsArt-ը իր առաջնային և ամենակարևոր գաղափարի իրագործմանն է ծառայում, դա է ՝ փոխել մարդկանց կյանքերը դեպի լավը։

Բացասական արձագանքներ հիմնականում գրանցվելու ժամանակ հավելվածի պայմաններին չծանոթանալու արդյունքում են լինում, բայց դրանք հեշտությամբ հարթվում են։

-Քանի՞ ուղղությամբ է կարգավորվում հավելվածի աշխատանքը։ Եվ ի՞նչ թիմեր են աշխատում այդ ուղղություններով։ 

-Մեզ մոտ գործում է «մատրիցայի» կառուցվածքը։ Այսինքն մենք ունենք հորիզոնական և ուղղահայաց թիմեր միաժամանակ։ Մասնագիտական թիմեր՝ ծրագրավորողներ, դիզայներներ, QA-ներ (ծրագրային որակի ապահովմամբ զբաղվող մասնագետներ), անալիտիկներ և այլն։ Յուրաքանչյուր մասնագիտական ուղղվածություն ունի իր թիմը և իր տեխնիկական ղեկավարը։ Բայց մասնագետները բաժանված են նաև ըստ App-ի (հավելված) բաժինների։ Այսինքն եթե ունենք օրինակ՝ Editor բաժին, ապա գոյություն ունի առանձին թիմ, որը աշխատում է միայն այդ բաժնի վրա։ Եվ այդ թիմում կան բոլոր անհրաժեշտ մասնագետները։ Հիմնականում թիմերը բաժանված են հենց ըստ App-ի գործիքների։ Եվ իհարկե, յուրաքանչյուր թիմ գաղափարական աշխատանք է կատարում, փորձելով ոչ միայն հավելվածին տեխնիկական լավ տեսք տալ, այլ նաև այն լցնել նոր և հետաքրքիր հնարավորություններով։ Բացի Հայաստանից PicsArt-ը մասնաճյուղեր ունի նաև՝ Սան Ֆրանցիսկոյում, Չինաստանում, Մոսկվայում։ Սրանք թիմեր են, որոնք զբաղվում են մարկետինգով, Մոսկվայի թիմը օրինակ, զբաղվում է արհեստական բանականությամբ։ Իսկ ամբողջ տեխնիկական և մնացած աշխատանքները կազմակերպվում են հենց Հայաստանում։

-Բոլոր գործընթացները սեփական ռեսուրսներո՞վ եք իրականացնում, թե՞ այլ կազմակերպությունների ծառայություններից և պատրաստի ռեսուրսներից էլ եք օգտվում։

-Ունենք պայմանագրային աշխատակիցներ, ովքեր կարող են այլ երկրներից էլ լինել։ Օրինակ՝ քանի որ մեր App-ը ավելի քան 30 լեզվով թարգմանվում է, և այժմ աշխատում ենք նաև հայերենի վրա, մենք թարգմանիչների ծառայություններից ենք օգտվում։ Օգտվում ենք նաև Freelancer-ների ծառայություններից, հաճախ այն տեղանքը, որի համար հավելվածը ցանկանում ենք ներդնել, ավելի լավ պատկերացնելու համար։

-Ո՞ր հարթակներում է հասանելի App-ը։

-App-ը հասանելի է երեք հարթակներում՝ Android, IOS, Windows: Windows10-ում հավելվածը հասանելի է նաև համակարգիչների համար։ Իհարկե յուրաքանչյուր հարթակում հավելվածը թե՛ Interface-ը, թե՛ գործիքները տարբեր են, բայց ընդհանուր գաղափարը և գործառույթները նույնն են։

-Չարամիտների կողմից հաճախ ե՞ն հարձակումներ լինում։ Եթե այո, ո՞րն է վերջին խոշոր հարձակումը, օգտատերերը դրանից տուժե՞լ են, թե՞ ոչ։ Ի՞նչ չափերի վնաս եք կրել, ինչպե՞ս եք հաղթահարել։

-Նման հավելվածը իհարկե չի կարող հարձակումների չենթարկվել։ Հավելվածի ապահովությունը ամենօրյա աշխատանք է, և մենք փորձում ենք պատշաճ կերպով այն իրականացնել։ Կոնկրետ օրինակներ չեմ կարող նշել, բայց կարող եմ ասել, որ հարձակումների ժամանակ օգտատերերի ապահովությունը մաքսիմալ է։

-Հե՞շտ է արդյոք լավ կադրեր գտնելը, ինչպե՞ս եք այդ գործընթացը կազմակերպում։

-Կադրերը իրականում, հատկապես IТ ոլորտում, բավականին շատ են։ Դժվարությունը ավելի շուտ կայանում է նրանում, թե ինչ մասնագիտացմամբ մարդիկ ենք փնտրում։ Օրինակ, վերջերս մենք նկատել ենք, որ Հայաստանում System Administration-ի համար նախատեսված կրթություն չունենք։ Եվ մենք փորձում ենք ինքներս այդ կրթությունը տալ և System Admin-ներ վերապատրաստել։ Վերջերս մեր կազմակերպած անվճար դասընթացների արդյունքում ունեցանք 6 մասնակից, ովքեր միացան մեր թիմին։ Մենք փորձում ենք կրթական ծրագրերի օգնությամբ նպաստել Հայաստանում IT-ի ոլորտի զարգացմանը և հայաստանյան աշխատաշուկան լցնել լավ մասնագետներով։ Համագործակցում ենք նաև Code Academy-ի հետ՝ առաջարկելով PicsArt-ում պրակտիկայի հնարավորություն։

-Ո՞րն է PicsArt-ում աշխատելու առավելությունը, ինչո՞ւ պետք է ապագա ծրագրավորողները իրենց աշխատանքային հեռանկարները հենց այստեղ տեսնեն։

-PicsArt-ը ոչ ստանդարտ աշխատելաոճի կրող կազմակերպություն է։ Այն իր աշխատակիցներին տալիս է գաղափարական ազատություն` թույլ տալով ազատ ստեղծագործել։ Մեզ համար կարևոր չէ քանի ժամ դու նստեցիր քո աշխատանքային սեղանի շուրջ, կարևորը վերջնական արդյունքն է։ Դրա մասին փաստում են ոչ միայն մեր հանգստի զոնաները, որտեղ աշխատակիցները կարող են շփվել, սեղանի խաղեր խաղալ, հանգստանալ, այլ նաև մի շարք միջոցառումները՝ հանգիստը ավելի լավ կազմակերպելու համար։ Օրինակ՝ այստեղ մերսման հնարավորություն ունենք, յոգայի դասընթացներ և առողջ ապրելակերպին նպաստող մի շարք այլ միջոցառումներ ենք կազմակերպում։ Մենք շատ ենք կարևորում մեր աշխատակիցների աճը որպես մասնագետներ։ Դրա համար կրթական ծրագրեր ենք իրականացնում նաև կազմակեպության ներսում։ Անգլերենի, չինարենի, ծրագրավորման դասընթացներ ունենք։ Եթե դու PicsArt-ում ես, դու համընթաց ես շարժվում աշխարհի և միջազգային տրենդների հետ։

-Ներկայումս քանի՞ հոգանոց թիմ է աշխատում PicsArt-ում։ Թիմում տղանե՞րն են գերազանցում, թե՞ աղջիկները:

-Այժմ ունենք մոտ 400 աշխատակից։ Թիմում տղաների և աղջիկների քանակը գրեթե հավասար է։ Այս առումով PicsArt-ը կոտրում է այն կարծրատիպը, որ ծրագրավորմամբ հիմնականում պետք է տղաները զբաղվեն։ Մեր ծրագրավորողների թիմի և տեխնիկական ղեկավարների մի մասը նույնպես աղջիկներ են։

-Ի՞նչ գիտելիքներ և հմտություններ, soft skils-ներ են անհրաժեշտ PicsArt-ում աշխատելու համար։

-Աշխատանքի ընդունելիս նախ և առաջ ուշադրություն ենք դարձնում մարդկանց որպես անհատներ։ Շատ կարևոր է, որ մեր աշխատակիցը լինի ակտիվ, ճկուն, շփվող, որ կարողանա արագ ինտեգրվել թիմին։ Մեր աշխատակիցների մեծամասնությունը երիտասարդներ են և նրանցից շատերը աշխատանքային փորձ չունեին մեր թիմին միանալուց առաջ։ Մենք երիտասարդներին հնարավորություն ենք ընձեռում աշխատել և աճել որպես մասնագետներ մեզ մոտ։ Եվ մասնագիտական հմտություններից առավել գնահատում ենք սովորելու ցանկությունը։

Արդեն 3-րդ անգամն է, ինչ COAF Smart կենտրոնում կազմակերպվում են Smart Connects կամ՝ «Մարդը՝ սմարթ» խորագրով հանդիպումներ։ Հիմնադրամի տեղեկատվական բաժնի ղեկավար Դավիթ Մանուկյանը նշեց, որ այս նախաձեռնությունը նպատակ ունի համայնքի բնակիչներին հնարավորություն ընձեռելու հանդիպել տարբեր ոլորտներում հաջողության հասած մարդկանց, ովքեր կկիսեն իրենց փորձը, գիտելիքները, հմտությունները տեղի բնակիչների հետ։ Այս անգամ COAF-ի հյուրը միջազգային գրոսմայստեր, աշխարհի կրկնակի գավաթակիր Լևոն Արոնյանն էր։

-Ես շատ բան եմ սովորել շախմատի շնորհիվ։ Շախմատը խաղ է, որտեղ սխալ քայլ անելուց հետո չես կարող դրանք փոխել, կարող ես միայն փորձել շտկել դրանք։ Եվ կյանքում էլ է այդպես։ Մենք հակված ենք անընդհատ հետ նայել, փոխարենը` պետք է փորձենք պայքարել և առաջ շարժվել։ Շախմատը սովորեցնում է ինքնուրույն մտածել, ցույց է տալիս, որ հաջողության հասնելու համար պետք է ջանքեր գործադրել։ Ես ինձ տաղանդավոր մարդ եմ համարում, իսկ տաղանդավոր մարդիկ շատերը ալարկոտ լինելու խնդիր ունեն, և ես էլ բացառություն չեմ։ Բայց ինչ-որ արդյունքի հասնելու համար տաղանդը ամենևին էլ բավական չէ։

Լևոն Արոնյանի ելույթից հետո, մենք հնարավորություն ունեինք հետաքրքրող հարցեր ուղղել նրան։ Հատկապես ակտիվ էին տարիքով ավելի փոքրերը։

-Պարոն Արոնյան, եթե շախմատ խաղալ չիմանայիք, ուրիշ ինչո՞վ կզբաղվեիք։

-Ինձ միշտ հետաքրքրել է պայքարը։ Ես համոզված եմ, որ միայն պայքարի շնորհիվ է հնարավոր օգուտ տալ երկրին, հանրությանը և սեփական անձին։ Երբ  դու պայքարում ես քեզանից ուժեղների հետ, դու աճում ես որպես անհատականություն։ Կարծում եմ, որ շախմատով չզբաղվելու դեպքում, կզբաղվեի այնպիսի գործով, որտեղ լավագույնը լինելու ձգտում կունենայի։ Երաժշտություն եմ սիրում, միգուցե երաժիշտ լինեի։

-Դուք ձեր ոլորտում լավագույնն եք, ի՞նչ պետք է անել տարբեր ոլորտներում լավագույնը լինելու համար։

-Ես հավատում եմ, որ մարդու բախտն էլ պետք է մի քիչ բերի, որպեսզի նա իր ուժերը կիրառելու հնարավորություններ ստանա։ Հետո կարևոր է լավ ուսուցիչ ունենալը, մարդ, ով քեզ կկրթի և կաջակցի։ Եվ վերջապես, առաջինը՝ լավագույնը լինելու ցանկությունը։ Սա շատ կարևոր է, դու պետք է ձգտում ունենաս ապացուցելու ինքդ քեզ, որ դու կարող ես։ Անձամբ ինձ համար շատ մեծ նշանակություն ունի նաև ընտանիքի աջակցությունը։ Ժամանակին իմ մայրը ամեն ինչ մի կողմ դնելով, իր կյանքը նվիրել է իմ շախմատիստ դառնալուն, ինչի համար ես երախտապարտ եմ իրեն։

-Հայաստանում շախմատի զարգացմանը նպաստելու համար դուք ինքներդ, ի՞նչ քայլեր եք ձեռնարկում։

-Ես անկեղծ ասած, այդքան ակտիվ չեմ դրանում։ Քանի որ, ավելի կենտրոնացած եմ սեփական խաղի վրա։ Բայց ես գիտեմ շատ շախմատիստների, ովքեր ակտիվ գործունեություն են ծավալում շախմատի զարգացման համար։ Կարծում եմ, երբ ժամանակը գա, ես էլ դրանով կզբաղվեմ։

Վանաձորցի շախմատասերները նշեցին, որ Լոռվա մայր քաղաքը սիրով սպասում է Լևոն Արոնյանի հետ հանդիպմանը։ Ինչին Լևոնը պատասխանեց, որ իր մտերիմ ընկեր Սամվել Սահակյանը (ծնունդով վանաձորցի շախմատիստ, գրոսմայստեր) նույնպես իրեն հաճախ է Վանաձոր հրավիրում և, որ ժամանակ գտնելու դեպքում ինքն անպայման կայցելի։

-Ե՞րբ և ինչպե՞ս է ձևավորվել սերը շախմատի նկատմամբ։

-Սերը շախմատի հանդեպ ձևավորվել է դեռևս մանկուց։ Երբ ես 5-6 տարեկան էի, շատ էի սիրում շաշկի խաղալ։ Հետո ավագ քույրս ինձ վարակեց շախմատի «վիրուսով»։

-Ո՞ւմ եք ցանկացել նմանվել, ո՞վ է ձեզ ոգեշնչում։

-Երբ փոքր ես, շատ մարդիկ կան, ովքեր քեզ ոգեշնչում են։ Առաջին շախմատիստը, ում խաղով ես  շատ տպավորված եմ եղել՝ Ալեքսանդր Ալյոխինն (ռուս շախմատիստ) էր։ Մինչև հիմա էլ նա իմ սիրելի շախմատիստն է, և նրա ներդրումը այս ոլորտում շատ եմ գնահատում։ Ինձ շատ է դուր գալիս բասկետբոլիստ՝ Բիլ Ռասըլի միտքը։ Նա 50- 60-ականներին իր թիմին ամենաշատ հաղթանակ բերած խաղացողն էր։ Թիմը, որը բավականին թույլ էր, եզրափակիչում էր խաղալու։ Եվ այդ առիթով Բիլին հաճախ էին հարցնում, թե ինչպե՞ս է ակնկալում հաղթել այսպիսի թույլ թիմով, իսկ նա պատասխանում էր, որ իրենցից առաջ էլ են հաղթողներ եղել։ Միտքը այն է, որ անհնարին ոչինչ չկա։ Եթե ինձանից առաջ ինչ-որ մեկը կարողացել է լավ արդյունքներ ունենալ, ապա ինչո՞ւ ես չեմ կարող դա անել։

-Կա՞ մի շախմատիստ, ում ուժեղ մրացակից եք համարում:

-Ես այսպիսի բնավորություն ունեմ, տեսնելով, որ դիմացինս լավ չի խաղում, ես էլ եմ սկսում վատ խաղալ, կարծես չհարգելով ո՛չ իմ, ո՛չ դիմացինիս խաղը։ Վատ եմ խաղում այնքան ժամանակ, մինչև դիմացինս լավ է սկսում խաղալ։ Նման դեպք իմ սիրելի շախմատիստ Վասիլի Իվանչուկի, հետ է եղել։ Շախմատային լեզվով ասած, առաջ նրա հետ -8 էի (երբ որ դիմացինդ քեզ 8 անգամ հաղթել է, իսկ դու ոչ մի անգամ չես հաղթել), իսկ հիմա +1 եմ։ Անկեղծ ասած, ես սիրում եմ խաղալ նրանց հետ՝ ում հետ (-) եմ, որովհետև խաղը այդպես ավելի հետաքրքիր և պարտավորեցնող է դառնում։

-Շատ շախմատիստների համար սպիտակ խաղաքարերով խաղալը ավելի հեշտ է, քան սևերով։ Իսկ ձեր համա՞ր։

-Տարբերությունը մեծ է։ Սակայն որպես կանոն, ինձ համար սպիտակներով խաղը շատ ավելի վտանգավոր է, քան սևերով։ Սևերով խաղի ժամանակ խաղը ավելի կանխատեսելի է և ավելի հեշտ է անհրաժեշտության դեպքում այն դեպի ոչ-ոքի տանելը։ Սպիտակներով ավելի հաճախ եմ պարտվում։

-Ո՞րն է ձեր սիրելի խաղաքարը։

-Այս հարցի ամենալավ պատասխանը կլինի Տիգրան Պետրոսյանի պատասխանը՝ ամեն ավել քարը։

-Ո՞րն է ամենակարևոր մրցաշարային հարթակը ձեզ համար։

-Այն հարթակը, որտեղ երբեք դեռ չեմ հայտնվել։ Դա իմ ամենակարևոր մրցաշարն է՝ աշխարհի առաջնությունը։

-Որևէ զվարճալի պատմություն կարո՞ղ եք պատմել, որ ձեզ հետ պատահել է։

-Մի զվարճալի դեպք կա, որը շախմատի հետ կապ չունի, բայց գուցե ձեզ հետաքրքրի։ Մի անգամ Երևանում էի։ Ես շուն ունեմ, և այդ օրը շանս հետ տաքսի նստեցինք, որի վարորդը ինձ չճանաչեց։ Շանս մասին հարցուփորձ անելուց հետո, վարորդը ինձ հարցրեց, թե ինչու գործի չեմ, որովհետև այդ օրը աշխատանքային էր։ Ես պատասխանեցի, որ շախմատիստ եմ, իսկ այսօր էլ հանգստյանս օրն է։ Ինչին նա պատասխանեց, որ երևի կինս է հարուստ, որ ես չեմ աշխատում ու շախմատ եմ խաղում։ Մենք շատ դանդաղ էինք գնում, իսկ շունս չի կարողանում հանգիստ նստել, երբ մեքենան դանդաղ է։ Նրան հանգստացնելու համար պատուհանը բացեցի։ Արդյունքում մեր կողքով անցնող մեքենաներից սկսեցին շանս նկատել, հետո էլ ինձ ճանաչել։ Եվ վարորդը այդ ամենը տեսնելով ասաց, որ փաստորեն շունս այնքան հայտնի է, որ ինձ էլ են այդպես ճանաչում։

Հանդիպումը ամփոփվեց պատանի շախմատիստների հետ բլից խաղով։ Երեխաները ամբողջ հանդիպման ընթացքում անհամբեր սպասում էին գրոսմայստերի հետ խաղին։ Պատանի շախմատիստների մեջ միակ աղջիկը՝ Ասլանյան Ելենան, ծնունդով Վանաձորից էր։

-Շատ ուրախ եմ այսօր այստեղ լինել։ Այս հանդիպումը ինձ սովորեցրեց, որ չկոտրվեմ պարտություններից և միշտ առաջ նայեմ։

Ինքը՝ Լևոն Արոնյանը, նույնպես շատ տպավորված էր այս հանդիպումից։

-Ժամանակ շատ քիչ եմ ունենում նման հանդիպումների համար։ Բայց տեսնելով, որ այսպիսի մեծ ներդրում է արվում գյուղական համայնքների զարգացման համար, երեխաների համար, մեծ հաճույքով եկա այստեղ։ Հուսով եմ, որ նման կենտրոններ մնացած մարզերում էլ կլինեն։ Բլից խաղի ժամանակ հաճելի էր տեսնել թե ինչպես են երեխաները խաղում, որ չեն ցանկանում հանձնվել և մինչև վերջ պայքարում են։ Սրանք շատ լավ նշաններ են ապագայում լավ շախմատիստ դառնալու համար:

Զրույց երիտասարդ ծրագրավորող Ալեքսանդր Բաբկայի հետ

Պոլիտեխնիկը ինձ համար մի վայր է դարձել, որտեղ ես ամեն օր նոր, հետաքրքիր ու ոգեշնչող մարդկանց եմ հանդիպում: Ու սեպտեմբերը նաև Ալեքսանդրի հետ ծանոթությամբ էր նշանավոր: Ալեքսը իմ համակուրսեցին է, ով 17 տարեկանից Picsart ընկերությունում է աշխատում (Picsart-ի մասին դեռ առանձին կպատմեմ):

-Ալեքս ինչպե՞ս ստացվեց, որ 17 տարեկանում սկսեցիր աշխատել, այն էլ այդպիսի նշանավոր ընկերությունում:

-Երբ որ հիմնական դպրոցից հետո Պոլիտեխնիկական համալսարանի ավագ դպրոց ընդունվեցի, մտածում էի, որ ֆիզիկայով եմ շարունակելու ուսումս: Բայց ժամանակի ընթացքում հասունացավ այն միտքը, որ ուզում եմ ծրագրավորում սովորել: Ընկերներիցս մեկը ինձ ուղղորդեց, ինչի արդյունքում սկսեցի Microsoft Innovation Center-ում ծրագրավորման դասընթացների հաճախել: Այդ ժամանակ ես դեռ 15 տարեկան էի: C#-ի (ծրագրավորման լեզու) երկու մակարդակները ավարտելուց հետո պրակտիկա անցա Volo ընկերությունում: Պրակտիկայի ընթացքում հարցազրույցից և թեստից բաղկացած առաջին փուլը հաղթահարեցի, իսկ երկրորդ փուլը, որից հետո պետք է աշխատանքի անցնեի՝ չանցա, ասացին՝ փոքր ես: Մի քանի ամիս ուղղակի տանը ինձ համար զբաղվում էի, մինչև որոշեցի ուժերս Picsart-ում փորձել: CV-իս ուղարկեցի, կանչեցին հարցազրույցի, և մեկ ամիս փորձաշրջանը անցնելուց հետո պաշտոնապես աշխատանքի անցա:

-Աշխատանքի սկզբում բավարարո՞ւմ էին արդյոք ունեցած գիտելիքներդ:

-Picsart ես գնացել եմ այն գիտելիքների բազայով, որը ինովացիոն կենտրնում էի ստացել: Այսինքն՝ C#, OPP-ի բազային գիտելիքներ, Web ծրագրավորման հիմունքներ ու Asp.Net MVC-ի պրակտիկա էի անցել: Բայց ըստ իս, IT-ն այն ոլորտն է, որտեղ գիտելիքներդ երբեք մինչև վերջ չեն բավարարում: Դու անընդհատ ինչ-որ նոր բան ես սովորում: Երևի յուրաքանչյուր ծրագրավորողի համակարգչում Google search-ը օրը 24 ժամ աշխատում է, որովհետև աշխատանքային պրոցեսի ընթացքում դա ուղղակի անխուսափելի է:

-Դու քեզ թիմային խաղացո՞ղ ես համարում:

-Ես կարծում եմ, որ թիմում աշխատել իմանալը շատ կարևոր է: Որպես կանոն թիմային աշխատանքը ավելի լավ արդյունք է տալիս, քան երբ անհատական ես աշխատում: Այստեղ հավաքվում են ամենատարբեր մտածելակերպով, հմտություններով ու գիտելիքներով մարդիկ, ովքեր միևնույն գաղափարի շուրջ հավաքվելով, իրար լրացնում են, և աշխատանքը ավելի դյուրին ու ամբողջական են դարձնում: Picsart-ում թիմ հասկացողությունը կա, և ինձ հատկապես դուր է գալիս այն փաստը, որ թիմերը անընդհատ իրար հետ փոխազդում են: Եվ բացի քո թիմի աշխատանքից, դու հնարավորություն ունես հետևել այլ թիմերի աշխատանքին նույնպես: Իմ 8 հոգանոց թիմում ես միակ տղան եմ: Եվ այո, թե՛ այդ փաստը, թե՛ աշխատանքը այս թիմում, ինձ ավելի քան դուր է գալիս:

-Ո՞րն է քո դերը թիմում:

-Հեշտ չէ աղջիկների թիմում միակ տղա լինելը, պետք է բարձր տրամադրություն միշտ ապահովես: Դրա համար էլ ահավոր շատախոս եմ…

-Եթե պատկերացնենք, որ Picsart-ը չկա, այլ կազմակերպություններ կա՞ն Հայաստանում, որտեղ կցանկանայիր աշխատել:

-Բարեբախտաբար Picsart-ը կա, և անկեղծ ասած, դեռևս չկա այնպիսի կազմակերպություն, որը կնախընտրեի Picsart-ի փոխարեն: Իրականում աշխատանքի համար դիմելուց առաջ ես հստակ գիտեի, որ չեմ ուզում ձանձրալի գրասենյակում նստել, որտեղ երբեք ոչինչ չի կատարվում: Picsart-ը ոչ միայն մասնագիտական աճ է ապահովում, այլ նաև նպաստում է սեփական անձի զարգացմանը: Անմիջական ու ազատ աշխատանքային մթնոլորտ կա, որտեղ ամեն օր նոր գաղափարներ են կյանքի կոչվում:

-Ինչի՞ վրա ես հիմա կոնկրետ աշխատում:

-Մեր թիմը գրում է Picsart հավելվածը Windows օպերացիոն համակարգի համար: Մեր վերջին հզոր թարմացումն այն եղավ, որ մինչև Նոր տարի Windows-ի հավելվածը հասցրեցինք ավելի հզոր ու նոր տեսքի: Ընդհանուր ծրագրի, գործիքների որակային փոփոխություններ ենք իրականացրել և ինտերֆեյսն ենք ձևափոխել, ծրագիրը հարմարացնելով Widescreen-ներին (լայնէկրան սարքեր):

-Հե՞շտ է ուսումը և աշխատանքը համատեղելը:

-Ես փորձում եմ մաքսիմալ իմ ժամանակը աշխատանքիս տրամադրել: Հեշտ չէ, որովհետև ստիպված ես ամբողջ շաբաթվա դասերը սովորել ազատ երկու օրվա ընթացքում, էլ չասեմ` քննությունները: Ու դրա հետ մեկտեղ ուզում ամեն ինչից տեղեկացված լինել: Հատկապես իմ մասնագիտության մեջ ինքնակրթությունը չափազանց կարևոր է, որովհետև չես կարող անընդհատ զարգացող ոլորտում տեղում կանգնած մնալ: Բայց ցանկության դեպքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է հասցնել:

-Ի՞նչ ես կարծում, ինչքանո՞վ կկարողանաս այստեղ քո նպատակները և գաղափարները իրագործել:

-Ես ամեն օր այստեղ ավելի շատ բան եմ սովորում, բայց նաև գիտեմ, որ ամեն դեպքում կգա մի օր, որ ուղղակի էլ աճելու տեղ չի լինի: Ու հաստատ կգա այն պահը, որ առաջ գնալու համար, պետք է սկսել սեփական գաղափարները իրագործել:

Զրույց Հայաստանի Ազգային Պոլիտեխնիկական համալսարանի ՈՒԽ-ի նախագահ՝ Գևորգ Հարությունյանի հետ:

-Ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց այս բուհը, և ինչքանո ՞վ այն արդարացրեց ձեր սպասումները:

-Դեռևս դպրոցում սովորելու տարիներին արդեն հատուկ ուղղվածությամբ պարապմունքների էի հաճախում, ու փաստը այն էր, որ թե՛ ես, թե՛ դասընկերներիցս շատերը ավելի տեխնոլոգիական բուհ ընդունվելու էինք ձգտում: Բաժինս՝ մասնագիտությունս, ընտրել եմ շատ պատահական: Արդյունքում, հայտնվեցի հենց քոմփյութերային համակարգերի և ինֆորմատիկայի ֆակուլտետում: 2019թ.-ին արդեն կլրանա իմ պոլիտեխնիկցի լինելու տասը տարին: Ու հետադարձ հայացք գցելով ես կարող եմ ասել, որ այստեղ ես ստացել եմ լիարժեք ինժեներական կրթություն և դաստիարակվել որպես արժանի քաղաքացի:

-Ինչպե՞ս հայտնվեցիք ուսանողական խորհրդում:

-Առհասարակ ուսանողների հետ շփվելիս ես հաճախակի եմ պատմում այս պատմությունը, որովհետև սա շատ լավ բնութագրում է, թե ինչ առաքելություն է իր վրա կրում այս կառույցը: Առաջին կուրսում, ինչպես սովորաբար լինում է՝ կուրսի ավագը բոլորին տեղեկացնում է ՈՒԽ-ի հետ հանդիպման մասին: Եվ պետք է անկեղծ լինեմ, դա մեծ հետաքրքրություն չառաջացրեց իմ մեջ: Անցավ ևս մեկ ամիս, մենք խմբում ունեինք մեկ խնդիր՝ ունեինք ուսանող, ում բացակաները ծայրահեղ քանակի էին հասնում: Եվ ես գիտեի, որ նա միակողմանի ծնողազուրկ է և աշխատում է` ուսման վարձը վճարելու համար, արդյունքում դուրս մնալով դասապրոցեսից: Ու տեսնում էի, որ կուրսի մեծամասնությունը անտարբեր էր այդ ուսանողի և նրա խնդրի նկատմամբ: Մի խոսքով, եկավ մի պահ, երբ նա հեռացման էր ենթակա: Հենց այդ ժամանակ էլ, ես առաջին անգամ թակեցի 5603 համարի սենյակի դուռը, փորձելով ՈՒԽ-ի հետ միասին լուծել իմ համակուրսեցու խնդիրը: Այնտեղ հանդիպեցի Գոռ Վարդանյանին (ռեկտորի տեղակալ, ՈւԽ պատվավոր նախագահ), ում հետ էլ ես կիսեցի մտահոգությունս: Եվ այս մի խնդիրը լուծելով, ՈւԽ-ն անձամբ ինձ համար դարձավ մի կառույց ԲՈւՀ-ում, որը իսկապես մտահոգված էր ուսանողների խնդիրներով: Հետագայում պարբերաբար այցելելով հասկացա, որ անելիք ունեմ այստեղ:

-Ի՞նչ ճանապարհ եք հասցրել անցնել այստեղ: Եվ ո՞րն եք համարում ՈՒԽ-ի գլխավոր նպատակը:

-Սկզբնական շրջանում աշխատում էի ամեն ինչի մեջ ներգրավված լինել, փորձել ամեն ինչ: Ժամանակի ընթացքում ավելի հաճախ էի կազմակերպչական աշխատանքներով զբաղվում և արդյունքում աշխատակազմի մեջ ընդգրկվեցի, և եկավ այն պահը, երբ ինքս սկսեցի ղեկավարել «Քոմփյութերային համակարգեր և Ինֆորմատիկա» ֆակուլտետի աշխատակազմը: Իսկ 2012-ին ընտրվեցի ֆակուլտետային ՈՒԽ նախագահ, 2014-ին էլ համալսարանի ՈւԽ նախագահի տեղակալ։ 2017թ-ի սեպտեմբերի 4-ին ընտրվեցի համալսարանի ՈՒԽ-ի նախագահ: Դա ինձ համար շատ անսպասելի էր: Եվ հաճախ ինքս ինձ հարցնում եմ` ձգտո՞ւմ էի դրան, թե՞՝ ոչ: Պետք է անկեղծ լինեմ, ո՛չ, չէի ձգտում: Ես ինձ շատ լավ էի զգում, երբ 2014թ-ից դարձա նախագահի տեղակալ: Այսինքն, իմ հիմնական նպատակը Ուսանողական Խորհրդում չի հանդիսացել նախագահ դառնալը, այլ ուսանողական աշխատանքներ կատարելն ու ուսանողների շահերը պաշտպանելը։ Բայց ծանրաձողի իրական կշիռը միայն սեպտեմբերի 4-ին հասկացա։

Ինչ վերաբերում է ՈւԽ-ի առաքելությանը: Մեր նպատակն է` մշտապես պաշտպանել ուսանողության շահերը, ստեղծել հարթակ, որտեղ ուսանողները կարող են ազատորեն արտահայտել իրենց խնդիրներն ու մտքերը: Խթան հանդիսանալ, որ մեր ուսանողները կարողանան իրենց ներկայացնել այլ հարթակներում նույնպես:

Երբ բուհի հետ պայմանագիր էինք կնքում, ուշադրություն դարձրի մի պարբերության՝ մշտապես և յուրաքանչյուր հարթակում բարձր պահել բուհի անունն ու պատիվը: Սա մեր գերնպատակներից մեկն է:

 

-Սեփական փորձից գիտեմ, որ Ուխ-ն նվիրում և ժամանակ է պահանջում: Ինչպե՞ս էիք հասցնում ամեն ինչ:

-Սովորելու և ՈՒԽ-ի հետ զուգահեռ ես նաև աշխատում էի: Աշխատել եմ տարբեր տեղեր: Թե ֆիզիկական, թե հոգեբանական առումով դժվար էր՝ դասեր, հասարակական աշխատանք և աշխատանք համալսարանական դասերից հետո: Եվ եթե ուղղակի պատասխանեմ հարցին, ապա պետք է ասեմ, որ այո՛, հասցնում էի: Չեմ կարող ասել ինչքանով էր ստացվում, բայց հասցնում էի: Իրականում կապ չունի. դա ՈւԽ-ն կլիներ, թե մեկ այլ կառույց: Այստեղ կարևորն այն է, թե ինչքանով ես նվիրված քո աշխատանքին: Եթե դու ցանկանում ես սովորել, կապ չունի` ինչքան ծանրաբեռնված ես, դու հաստատ կգտնես մեկ ժամ և կտրամադրես այդ մեկ ժամը սովորելուն և կհասցնես: Ծանրաբեռնվածությունը շատ էր, երբեմն դասերի ժամանակ քնում էլ էի: Ով է ասել, որ լավ մասնագետ լինելու համար պետք է ստուգման գրքույկիդ մեջ միայն 100-ներ լինեն: Երբեմն միայն գնահատականը չէ, որ որոշում է ուսանողի կամ մասնագետի որակները՝ մանավանդ ժամանակակից աշխարհում։ Ես համարում եմ, որ երիտասարդ ժամանակդ դու պետք է օգտագործես քեզ տրված բոլոր հնարավորությունները, և եթե այս տարիքում վերելք չապրես, ապա չես ապրի երբեք:

-Ի՞նչ առանցքային խնդիրներ եք տեսնում ուսումնական պրոցեսի կազմակերպման գործընթացում:

-Իհարկե, ոչինչ անթերի լինել չի կարող: Ես գտնում եմ, որ խնդիրները բազմակողմանի և խորքային են։ Պոլիտեխնիկի տարածքում մի շարք լաբորատորիաներ և գիտահետազոտական կենտրոններ են գործում («Շնայդեր էլեկտրիկ-ՀԷՑ-ՀԱՊՀ», «Կասկադ հոլդինգ-ՀԷՑ-ՀԱՊՀ», «ՀԱՃԼ», «Օդային ռոբոտատեխնիկայի գիտահետազոտական կենտրոն», «Տեխնոլոգիական իննովացիոն հարթակ»), որոնց դռները մշտապես բաց են ուսանողների առաջ: Եվ ես կցանկանայի տեսնել ավելի մեծ հետաքրքրություն և ներգրավվածություն այդ լաբորատորիաների և սեփական կրթության որակի բարելավման նկատմամբ: Համոզված եմ, որ պահանջատիրությունը բառի ուղղակի գործառույթի կատարմամբ չի սահմանափակվում։ Պահանջատեր մարդը պետք է լինի նաև նախաձեռնող, սեփական օրինակով, սեփական անձից սկսելով սկիզբ դնի փոփոխությանը։ Տրված ուսման վճարի դիմաց ուսանողը պետք է լիարժեք կրթություն ստանա: Բացի այդ, շատ առարկաներ կան, որոնց գործնական ժամերը ուղղակի պետք է լեկցիոն ժամերից ավելի շատ լինեն: Տեսական գիտելիքները գործնականում պետք է կիրառվեն:

Խնդիրները բազմաթիվ են ու բազմաբնույթ։ Կան և սուբյեկտիվ և մասշտաբային խնդիրներ։

-Որքանո՞վ է ապահովված ուսանող-դասախոս կապը, Ուխ-ն իր նախաձեռնություններում աջակցություն դասախոսական անձնակազմից ստանո՞ւմ է:

-Դասախոսը ոչ միայն գիտելիք տվող է, այլև ավագ ընկեր: Իմ ուսման ընթացքում հանդիպել եմ բազմաթիվ դասախոսների, ովքեր բարեխճորեն կատարել և կատարում են իրենց մանկավարժական առաքելությունը և բազմիցս հանդես են եկել, որպես ուղղորդող Ուսանողական խորհրդի այս կամ այն գաղափարի իրագործման համար: Պոլիտեխնիկում կան բազմաթիվ աշխատակիցներ, այդ թվում դասախոսներ, և չի կարելի միանշանակ ասել, որ բոլորը կատարում են նույն ծավալի և որակի աշխատանք: Իհարկե կան նաև համեմատաբար անտարբեր դասախոսներ, դա փաստ է: Բայց վստահաբար կարող եմ ասել, որ մեր դասախոսական անձնակազմի մեծամասնությունը համապատասխանում է իմ տված բնութագրին:

-Եվ վերջում ուզում եմ մի հարց տալ, ինչո՞վ է պոլիտեխնիկական ՈՒԽ-ն առանձնանում այլ համալսարանների ուսանողական կառույցներից:

-Իրականում յուրաքանչյուր կառույց էլ կարծում եմ հավատարիմ է իր առաքելությանը և բարեխղճորեն կատարում է այն:

Մեր համալսարանը ունի շատ լավ մշակույթ, որի գաղափարը կայանում է միասնության մեջ: Եվ մինչ օրս Պոլիտեխնիկի գրանցած բոլոր հաջողությունները թիմային աշխատանքի, ինժեներական մտածելակերպի և միասնության արդյունք են: Ուզում եմ նշել, որ Արցախյան պատերազմի ժամանակ Պոլիտեխնիկը այն եզակի կառույցներից էր, որտեղ կազմվեց կամավորական ջոկատ և մեկնեց սահման կռվելու: Եվ եթե խոսենք տարբերվելու մասին, ապա առաջին հատկանիշը, որը ես մտաբերում եմ, հենց միասնությունն է: