Շատ մեծահասակներ երեխաներին հուսահատեցնում են: Մի անգամ հայոց լեզվի դասին ուսուցիչս ինչ-որ պատճեներ պիտի տար մեր տղաներից մեկին, բայց հարցրեց.
-Ինչո՞ւ է ամեն ինչ վստահվում տղամարդկանց:
Ես պատասխանեցի, որ տղամարդիկ ավելի ճիշտ տարբերակներ են գտնում խնդրի լուծման համար, չնայած՝ մեր երկրի պաշտոնատար տղամարդիկ այդքան էլ ճիշտ որոշումներ չեն կայացնում: Ուսուցչուհին ասաց.
-Ձեր ձեռքում ապագա չկա, ձեր սերնդի երեխաները ապագա չունեն:
Եթե նա գոնե մի պատճառ ասեր, թե ինչու է այդպես մտածում, ես կլռեի, բայց քանի որ պատճառաբանություն չկար, ես շարունակեցի.
-Բա էդ դեպքում ինչո՞ւ եք Դուք դասավանդում մի սերնդի, որը ապագա չունի:
Նա լռեց: Այնուհետև ասացի.
-Ինչո՞ւ եք ապրում մի երկրում, որտեղ ապագա չկա. չէ՞ որ դուք երբ ուզեք՝ կարող եք հավաքել ձեր իրերը ու գնալ այս երկրից:
-Լռի՛ր, Արման, մի խանգարիր դասի ընթացքին:
Եվ արդյունքում չպատասխանեց իմ ոչ մի հարցին: Ես հասկացա, որ շարունակելու իմաստ չկա: Ու հենց այդ տեսակի մարդկանց պատճառով էլ երեխաները շատ հարցերում չեն կողմնորոշվում և շուտ հուսահատվում են: Բայց մենք՝ երիտասարդներս, պետք է ամեն ինչ անենք, որ մեր երկիրն ունենա ապագա, և բոլոր նրանք, ովքեր դրան չէին հավատում, հասկանան, որ սխալվել են: