Նելլի Միսկարյանի բոլոր հրապարակումները

nelli miskaryan

Մի օր կգտնես չորացրածդ հիշողությունը

Մի օր՝ հավանածդ գիրքը վերընթերցելիս, կգտնես նրանում չորացրածդ ծաղիկն ու կհիշես ողջ պատահածը։ Կհիշես, թե ինչպես գտաք այն, թե ինչպես վերցրեց, դրեց մազերումդ, նայեց քեզ ու ժպտաց։ Կհիշես, թե ինչպես խնամքով տուն բերեցիր այն, տանեցիներին խիստ տոնով ասացիր, որ ձեռք չտան, ու պահեցիր ամենահարազատ գրքումդ…

Զարմանալի բան է՝ մի ծաղիկը ունակ է մի ողջ պատմություն իր մեջ պահել։ Եվ հավանաբար հենց իրենք էլ ամենաերջանիկն են կյանքում… Որքա՜ն պատմությունների են ականատես եղել…

Բայց գիտե՞ք՝ նույն ունակությունը երգերն էլ ունեն։ Պատահել է, չէ՞, որ մի երգ գտնեք, որը երկար ժամանակ չէիք լսել, ու հիշեք ամեն բան՝ որոշակի ժամանակի հետ կապված։

Իսկ ի՞նչ կանեիք, եթե իմանայիք, որ բոլոր երգերն էլ ժամանակին չորացված ծաղիկներ են եղել։

nelli miskaryan

Եթե մեռնել, ապա միայն աշնանը

-Ձմեռն էլ վերջացավ,- երկար լռությունից հետո վերջապես խոսեց,- շուտով կգա գարուն, ամառ…

-Ու աշուն,- շարունակեցի ես, – հետո նորից ձմեռ կլինի, նորից գարուն ու ամառ, նորից աշուն ու… Մի օր մենք կմեռնենք…

-Աշնա՞նը:

-Աշնանը,- հաստատեցի, ու ինչ-որ սառը ժպիտ հայտնվեց դեմքիս:

-Ի՞նչ տարբերություն, թե երբ կմեռնեք:

-Դե, մի անգամ ենք մեռնում, բա սիրուն չմեռնե՞նք…

Իրականում, հա, եթե մեռնել, ապա միայն աշնանը, բնության գրկում ու էն միակի կողքին։ Մեռնել ժպիտով ու համոզմունքով, որ ինչ-որ բան թողել ես քեզնից հետո։ Մեռնել վստահությամբ, որ մարմինդ կմեռնի, բայց հոգիդ միշտ կապրի։ Քիչ անց նորից բացեցի խոսակցությունը.

-Իսկ տեսնես ո՞նց կմեռնենք։

-Գուցե հենց հիմա։ Այ, տես, մենք պարզապես քայլում ենք, բայց ի՞նչ գիտես՝ ինչ կպատահի։

Ընկա մտքերի գիրկը։ «Հիմա՞, բայց ես դեռ ոչինչ չեմ թողել ինձնից հետո, չեմ վերջացրել անելիքներս, բա Իտալիա գնալու պլաննե՞րս, իսկ արտերկրում ուսում ստանալու նպատա՞կս…»։

«Բա»-երն ու «իսկ»-երը շատ էին, դրա համար էլ որոշեցի հենց այսօրվանից երազանքներս իրականություն դարձնել։ Ո՞վ գիտի, թե որ աշունը վերջակետը կդնի։

 

nelli miskaryan

Անծանոթ ծանոթների մասին

Ութն անց քսանմեկ է. տանից դուրս եկա։

Հիանալի է, հիմա կրկին դասից կուշանամ, դա էլ հերիք չէ, առավոտից ինչ-որ անհասկանալի տրամադրություն ունեմ։ Քայլում եմ այն ճանապարհով, որով ինը տարի շարունակ այս նույն ժամին դպրոց եմ գնացել։ Կարծես ամեն բան սովորականի չափ տաղտկալի է։ Մեկ էլ հանկարծ հանդիպեցի նրանց։ Այդ «նրանք»-ը մայր ու աղջիկ են, որոնց ամեն առավոտ տեսնում եմ։ Երևի իրենք նույնիսկ ինձ չեն էլ նկատել, բայց ինձ համար հարազատի չափ ծանոթ են դարձել։ Այնքան ծանոթ, որ նկատում եմ ամեն չնչին փոփոխությունը իրենց վրա։ Օրինակ՝ մի քանի շաբաթ առաջ այդ նույն աղջիկը մազերը կտրել էր, օրեր անց գույնը փոխեց մազերի, իսկ արդեն երեկ դրանք գանգուր էին, չնայած միշտ ուղիղ են լինում։ Հիմա նրանք ինձ այնքան ծանոթ են, որ քիչ է մնում ասեմ. «Շնորհավոր վերարկուդ, չնայած այն մեկն ավելի շատ էի հավանում»։

Բայց մի վայրկյան։ Մենք մեր բոլոր ծանոթների անունները անկասկած իմանում ենք, չէ՞, բայց ես նրանցը չգիտեմ։ Չնայած բացարձակ կարևոր չէ մարդու անունը իմանալ ծանոթ լինելու համար… Երևի։

Հիմա հասնում եմ դպրոց, հավանաբար հետ գալիս կրկին կտեսնեմ նրանց…