Էրիկ Ալեքսանյան (Տավուշ)ի բոլոր հրապարակումները

erik alexsanyan tavush

Մենք չենք վախենալու

Ամանորը  յուրահատուկ է Բաղանիսում:  Ամանորի երեկոյան Բաղանիսի երիտասարդները հավաքվում են և գնում են այսպես կոչված «ակ վառելու»: Մենք ամբողջ տարի անվադող ենք հավաքում, որ գնանք  «ակ վառելու»: Այնտեղ, որտեղ ակ ենք վառում, գտնվում է ուղիղ հակառակորդի դիրքերի դիմաց: Եթե մենք մի տարի ակ չվառենք, ապա հակառակորդը կմտածի, թե մենք վախենում ենք:

Թեև դա վտանգավոր է, սակայն մենք այնտեղ լավ ժամանակ ենք անցկացնում: Եվ թող հակառակորդը իմանա, որ մենք ամեն տարի ակ ենք վառելու և երբեք իրենից չենք վախենալու:

Հիմա գարուն է, և մենք էլի սկսել ենք անվադողեր հավաքել: 

erik alexsanyan tavush

Խոսքի և գործի տարբերությունը

Բաղանիսը շատ հերոսներ է տվել հայրենիքին: Արցախյան պատերազմի ժամանակ ստեղծվել է մահապարտների ջոկատ: Այդ ջոկատի երկու անդամ էլ բաղանիսցի էին`ազատամարտիկներ Սարգիս Ղուզանյանը և Անդրանիկ Սահակյանը: Նրանք իրենց ընտանիքների  միակ տղամարդիկ էին: Թողնելով իրենց ընտանիքները, մեկնել են Արցախի ամենաթեժ վայրերը: Այս երկու հերոսները իրենց կյանքի մասին չմտածելով՝ մեկնել են ռազմաճակատ: 

Նրանք կարող էին մնալ Բաղանիսում և պաշտպանել իրենց գյուղը, որտեղ համեմատաբար ավելի թույլ մարտեր էին ընթանում, քան  պատերազմի ամենաթեժ և ամենավտանգավոր կետում՝ առաջին գծում: Սակայն նրանց որոշումը չէր քննարկվում: Մահապարտների ջոկատից քիչ մարդիկ են ողջ մնացել: Ողջ են մնացել նաև Անդրանիկը և Սարգիսը: Սակայն պատերազմի ժամանակ վիրավորվել են: Անդրանիկն ականի պայթյունից կորցրել է աջ ոտքը: Սարգիսը վիրավորվել է կրծքի շրջանում և շնչում է արհեստական ապարատով:

Թվում է, նրանք այսօր պետք է շրջապատված լինեին մեծ հոգատարությամբ, բայց… Սարգիսն ապրում է նկուղում՝ կնոջ և թոռների հետ: Մի քանի տարի առաջ վառարանից կայծ էր թռել, և վառվել էր Սարգսի տունը: Հիմա նրա ընտանիքը ստիպված բնակություն է հաստատել նկուղում: Նա շատ անգամներ է տարբեր տեղեր նամակներ ուղարկել, խնդրել օգնել իր ընտանիքին, սակայն ոչ մի պատասխան չի ստացել:

Անդրանիկն ապրում է մոր, կնոջ և երեք երեխաների հետ: Թեև Անդրանիկը չի ապրում նկուղում, սակայն ապրում է շատ ծանր պայմաններում: Նա ընտանիքը պահում է երգելով՝ ծնունդների, կնունքների և տարբեր առիթների ժամանակ: Նրա մայրը ադրբեջանուհի է եղել: Ամուսնացել  է Անդրանիկի հոր հետ և ծնվել է նրանց առաջին զավակը՝ Անդրանիկը: Թեև նրա մայրը ադրբեջանուհի է եղել, սակայն բոլորը սիրել են նրան ինչպես շատ լավ համագյուղացու: Անդրանիկի փոքր տղան հինգ տարեկան է, միջնեկը սովորում է տասներկուերորդ դասարանում, մեծ տղան սովորում է Իջևանի պետական համալսարանում: Թեև նրանք ապրում են ծանր վիճակում, սակայն ջանք չեն խնայում իրենց երեխաներիլավ կրթություն տալու  համար

Ինձ շատ է հուզում իմ հայրենակից երկու հերոսների այս վիճակը: Մենք խոսքով միշտ գովաբանում ենք նրանց սխրանքը, բայց գործով ոչինչ չենք անում: Բայց չէ որ նրանք հանուն հայրենիքի պատրաստ են եղել իրենց կյանքը զոհաբերել, կորցրել են իրենց առողջությունը, և այսօր իրենց ընտանիքները հայտնվել են նման դժվար կացության մեջ: