Նանե Եղիազարյանի բոլոր հրապարակումները

nane eghiazaryan

Որքան էի կարոտել

Ահա և վերջ մինչև ժամը տասնմեկին քնելուն,առանց մտահոգությունների մեր կյանքին: Վերջապես հայտնվեցինք դպրոցում: Դե առավոտյան մի կերպ իմ քաղցր քնից ելնելով, ինչպես միշտ առաջին ժամից ուշացած, հասա դպրոց: Ի ուրախություն ինձ, ուսուցիչը դեռ դասարան չէր մտել: Մի լավ կարոտս առա ընկերներիցս, կիսով չափ իմացա նրանց արկածների մասին, և հանկարծ ընկեր Շահգելդյանը մտավ դասարան, և մենք սկսեցինք հայոց լեզվի դասը: Սկզբի քսան րոպեն միմյանց հետ էինք խոսում և նույնիսկ չէինք էլ նկատում ուսուցչին, բայց հանկարծ լսվեց նրա ձայնը, և մենք լռեցինք: Պարզվեց համարյա ամբողջ դասարանի կեսը անցածը չի հիշում, և մենք սկսեցինք կրկնել անցածը, հետո նոր դաս հանձնարարվեց, և մենք նշեցինք տնային աշխատանքը: Զանգը հնչեց, և մենք բոլորս միասին ուրախ տեղներիցս վեր թռանք կիսատ-պռատ լսելով ուսուցչի վերջին հանձնարարությունները: Բոլորս ուրախ էինք դպրոց վերադառնալու համար: Հաջորդ երկու ժամերը պարզվեց, որ հանրահաշիվ է, և մենք շատ տխրեցինք, որովհետև հանրահաշիվ այդքան էլ չենք սիրում՝մանավանդ երկուշաբթի օրը, որովհետև երկու ժամ ունենք: Դասարան մտավ մեր սիրելի ընկեր Օհանջանյանը: Նա շատ խիստ, բայց միևնույն ժամանակ, շատ լավ դասատու է: Դե մի քիչ քննարկեցինք արձակուրդները, հետո անցանք դասին: «Մեկ միանդամով բազմանդամներ»,- բարձր ասաց ընկեր Օհանջանյանը: Է՜հ, ի՞նչ, ամեն կողմից լսվեցին տարբեր ձայներ: Առաջին ժամին գրեցինք հաշվեկանոնը և դրա հետ մեկտեղ մեր մտքի գրատախտակին նաև՝ նկատողությունները: Երբ ուսուցիչը նկատողություն արեց երեխաներից մեկին, ասելով. «Դե, հերիք է, էլի, լռեք»,- ես պատահաբար գրեցի. «Բազմանդամներ են կոչվում` դե, լռեք, էլի»: Երբ դա կարդացի, սկսեցի ծիծաղել, իսկ երբ ուսուցչի հայացքը դեպի ինձ ուղղվեց, ես այդ ծիծաղը զսպեցի: Դասամիջոցներին մեզ ծիծաղեցնող աղջիկների զույգը՝ Արփինեն և Լիանան, մեզ ապահովեցին բարձր տրամադրություն: Ես տուն եկա դպրոցից մեկ ժամ շուտ, որովհետև ֆիզկուլտուրա այդպես էլ չարեցինք: Եկա տուն բարձր տրամադրությամբ:

Ուրախացա լիաթոք և կարոտս առա դպրոցից:

Երբ իմ ձեռքում կա ֆոտոխցիկ, իսկ Ջերմուկում ձմեռ է

Ինչ անել, երբ զրույցը ձանձրալի է

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Տուկ-տուկ՝ դուռն է նորից: «Վայ, բարև ձեզ»: Նորից հյուրեր են եկել, և քանի որ ամանորին մայրս աշխատանքի է, ես պետք է նրանց հյուրասիրեմ: Ահա և վերջ, ամեն ինչ արված է: Հիմա նստել եմ նրանց կողքին և լսում եմ հորս և հյուրերի խոսակցությունները: Նրանք խոսում էին տարբեր թեմաներից,  և ահա հերթը հասավ քաղաքականությանը: 

Ոչ մի բան ինձ չէր հետաքրքրում այդ խոսակցությունից, սակայն քանի որ ես էի «տանտիրուհին», ստիպված էի նստել ու խելացի հայացքով նայել հյուրերին: Միայն թե չնկատեն, որ ես չեմ լսում: Իսկ մտքով բոլորովին ուրիշ տեղ էի: Ճիշտ նույն իրավիճակում, ինչ հիմա, երբ զրույցը ձանձրալի է, բայց ստիպված ես լսել:

Ես հիշեցի այն օրերը, երբ Երևանում էի: Աշնանային արձակուրդներն էին, և ես գնացել էի հորաքրոջս հյուր՝ առանց վերարկուի: Առանց վերարկուի, այն էլ աշնանը: Երևանում այդ օրերին շատ ցուրտ էր, և ես տանից դուրս գալ չէի կարողանում: Վերջապես մի երկու օրից ընկերուհիս իր հետ Ջերմուկից բերեց վերարկուս, և հորաքույրս ասաց, որ հաջորդ օրը արդեն տնից դուրս եմ գալու: Վերջապես կզբոսնենք, կգնանք ակնաբույժի մոտ, և էլի շատ վայրեր…

Երբ հաջորդ օրը պատրաստվում էինք տանից դուրս գալ, հորաքույրս ասաց, որ շատ կարճ ժամանակով պետք է մտնենք դատարան: Հորաքույրս պետք է դատի մասնակցեր: Ի դեպ, ասեմ, որ հորաքույրս փաստաբան է: Դե, ես էլ Նանեն չէի լինի, եթե նրա հետ դատարան չգնայի: Մի անգամ էլ էի գնացել, երբ դեռ փոքր էի, դրա համար ոչինչ չեմ հիշում, իսկ հիմա արդեն մեծ եմ և ուզում եմ դառնալ իրավաբան:

Դե, գնացինք դատարան և երբ ներս մտանք, հենց առաջին քայլից, հորաքույրս ստացավ շատ ողջույններ իր կոլեգաներից, և մի տղամարդ, ով նույնպես փաստաբան է, վախեցած ձայնով հարցրեց. «Հո այսօր քեզ հետ դատի չե՞մ: Հորաքրոջս բացասական պատասխանից նա հանգստացավ և մեր հետ եկավ այն նույն դատական սենյակը, կամ այն սենյակը , որի անունը չգիտեմ, որտեղ դատեր էին ընթանում: Պարզվեց, որ առավոտյան դատը երկար էր տևել, և դատերի հերթը խախտվել էր: Հորաքույրս մեղավոր հայացքով նայեց ինձ, բայց ես ասացի, որ շատ հետաքրքիր է, շատ եմ ուզում դատավարությունների ներկա լինել: Մի որոշ ժամանակ դահլիճից դուրս էինք սպասում, հետո ներս մտանք, և ես մի  քանի դատավարության ներկա եղա: Ահա այդպիսի մի հայացքով նստել էի դահլիճում և անհամբեր սպասում էի, թե երբ հորաքրոջս հերթը կհասնի, ու մենք դուրս կգանք վերջապես քաղաքը տեսնելու: Ահա վերջապես  հասավ հորաքրոջս  հերթը, բայց… Պարզվեց մի բան այն չէ, և դատը հետաձգվեց:

Ես հորաքրոջս վրա բարկացել էի, որովհետև անիմաստ այնտեղ անցկացրինք երկու ժամ, և այդքանից հետո նույնիսկ չտեսա նրա դատը: Եվ դա էլ դեռ քիչ էր, զանգահարեցին և ասացին, որ շտապ պետք է գնա աշխատավայր: Ես բարկությունից տեղս չէի գտնում, իսկ նա իմ կարմրածությունը տեսնելով պատասխանեց, որ պետք է դեռ ընդմիջում անի: Դե ես չէի համարձակվի հորաքրոջս ասել այն, ինչ մտածում էի և տեսնում էի: Դե ինքն էլ գոհ չէր, որ իր դատը այդպես էլ չէր կայացել:

Մենք գնացինք ակնաբույժի մոտ, հետո հորաքույրս շտապեց աշխատավայր, իսկ ես եղբորս հետ գնացի զբոսնելու:

Ես էլի բաներ հիշեցի, բայց երբ որոշեցի իսկապես ընկղմվել այդ հիշողությունների գիրկը, հանկարծ հասկացա, որ հյուրերը արդեն գնում են:

Նոր տարի է, և ես պետք է արագ կարգի բերեմ սեղանը և սպասեմ նոր հյուրերի:

Ինչպիսին են լրագրողները

Տխուր և անտրամադիր, ահա թե ինչպիսին եմ ես կիրակի երեկոյան: Հարցը նրանում չէ, որ վաղը դասի ենք, այլ ան, որ վաղը արդեն չեմ գնալու Վայք՝ «Մանանայի» դասընթացներին: Իսկապես՝ դրանք ինձ շատ դուր են եկել, և ես շատ բան եմ սովորել այդ դասընթացի ընթացքում: Սովորել եմ, թե ինչպես հարցազրույց վերցնել, կամ ինչպես ճիշտ լուսանկարել, և հասկանալ, թե ինչ է կինոն: Ինձ սկզբում թվում էր, թե լրագրողները ուղղակի լուրջ, անհետաքրքիր, պաշտոնական կամ աղետների, վթարների ու վարկաբեկող հոդվածներ գրողներ են: Բայց հիմա շնորհիվ «Մանանայի» հասկացա, որ լրագրողների մասին ճիշտ կարծիք չունեի, և դրա համար ներողություն եմ խնդրում:
Հիմա ես կարծում եմ, որ լրագրողները կատակասեր, հետաքրքրասեր, արկածախնդիր մարդիկ են, ովքեր ի դեպ, ինձ վրա շատ լավ տպավորություն են թողել: Ես այդ դասընթացների ընթացքում ձեռք բերեցի շատ լավ ընկերներ, և նույնիսկ մեր տաքսու վարորդի հետ ընդհանուր հարազատ գտա: Ինձ դուր եկավ գտնվել այն մարդկանց շրջապատում, ովքեր շատ լավն էին և ես կուզենայի շուտ-շուտ հայտնվել նման միջավայրում, դրա համար 17.am-ին խոսք եմ տալիս, որ անպայման կգրեմ իմ պատմությունները և կուղարկեմ :