Զարա Ղազարեանի բոլոր հրապարակումները

zara ghazaryan

Մի բանով օգնե՞մ

-Մի բանով կօգնե՞ք, մի բանով օգնեք, էլի, երեխես մեղք ա:

Սարսափելի հայացքով ուղիղ աչքերիս մեջ նայելով, երեխան գրկին՝ աղերսում էր մի կին։ Փորձեցի սառն անցնել: Պետական համալսարանից մինչև տնտեսագիտական քայլեցի, բայց հայացքը հանգիստ չէր տալիս: Հետ դարձա ու ճանապարհին հիշեցի, որ այդ կինը նույն այն մայրն էր, որին շարունակ տեսնում էի Սուրբ Սարգիս եկեղեցու պատի տակ՝ նույն դերում: Երեխայի համար ինչ-որ բաներ էի գնել։ Երբ մեկնեցի կնոջը, այնպես զարմացավ, կարծես նոր ինքը չէր տվողին՝ օրհնող, սառն անցնողին՝ անիծողը:

Մի քանի օր անցավ: Երեխայի աչքերը չէի մոռանում: Անընդհատ անցումների տակ փնտրում էի նրանց: Սովորական առավոտ էր, դասի էի գնում, մի կին երեխայի հետ բարձրացավ, ու տրանսպորտում տեղ չկար: Տեղս փորձեցի զիջել կնոջը, բայց նա մերժեց՝ խնդրելով միայն երեխային գրկել: Երթուղայինը այնքան լիքն էր, որ կնոջ դեմքը այդպես էլ չտեսա: Առաջին հայացքից ճանաչել էի երեխային: Մուրացկանի երեխան էր, միայն թե հագուստը կոկիկ ու մաքուր: Մինչև իջնելը հասցրի լսել կնոջ խոսակցությունը իր բիզնեսի մասին, տեսնել սիրալիր վերաբերմունքը, բավականին թանկ հեռախոսը… Մենք նույն կանգառում իջանք: Ճանաչեց ինձ: Երեխային գրկեց ու ոտքը արհեստականորեն կախ գցելով փախավ: Գուցե և ամաչեց:

Մի բանով օգնե՞մ: Իսկ ինձ ո՞վ կօգնի…

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Ռոկֆոր: Եղիպատրուշ

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Աշխարհիս երեսին ամենից հասարակ, բայց ամենահամեղ պանիրները, դարի պատմություն ունեցող կճուճները ու Ռիմա տատը մի տեղ՝ մի գործողության մեջ: Եթե կարճ, ինչպես երգում է Ռիմա տատիկի փոքրիկ թոռը. «Տատիկս պանիր կհորե, տատիկս պանիր կհորե…»:

Տարբեր գյուղերում պանիր հորելու տարբեր ձևեր կան: Գյուղերում պանիրը հորում են որպես ձմռան պաշար՝ հաշվի առնելով անասունների ցամաքելը ձմռանը: Եղիպատրուշում պանիրը հորում են մինչև Վարդավառի տոնը, իսկ բացում միայն դեկտեմբեր ամսին: Յուրաքանչյուր ընտանիք ունի իր բաղադրատոմսը: Ռիմա տատը գյուղացուն բնորոշ համեստությամբ ասում է.

-Համը հո բաղադրիչների՞ց չէ, ինձնից է, ինձնից:

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Բացելով Ռիմա տատի գաղտնիքները՝ ասեմ, որ նախքան պանիրը հորելը, այն նախ կուտակում են հատուկ աղաջրերում: Հորելուց մեկ շաբաթ առաջ պանիրը հանում են ջրից՝ թողնելով, որ քամվի, ապա կտրում են շերտերով: Հաջորդ փուլում նախապատրաստում են կճուճները:

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Կճուճի առաջին շերտում լցնում են պանիր, ապա համեմունքներ՝ պղպեղ (կանաչ, դեղին, կարմիր), զանազան կանաչիներ, բայց առավել շատ՝ սխտորուկ կոչվող կանաչին: Հաջորդաբար նույն գործողությունը կրկնելով, վերջին շերտին ավելացնում են դաղձ, կապում կճուճի բերանը, ապա դնում մութ տեղում:

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը` Զարա Ղազարյանի

Ձմռանը գյուղում օգտագործում են հորած պանիրը, որը ոչ այլ ինչ է, քան շատ ծանոթ ռոկֆորը: Եթե սովորական պանիրը կարելի է գնել 1500-2000 դրամով, ապա այս պանիրը կրկնակի թանկ է: Եթե օրերից մի օր փորձելու կամ գնելու կլինեք այս պանրից, հիշեք, որ համի գաղտնիքը ոչ մի բաղադրիչի մեջ էլ չէ, այլ աշխատանքի՝ գյուղացու աշխատանքի:

«Ընթացքն ինձ համար է, իսկ արդյունքը՝ ձեր»:

Հարցազրույց նկարիչ Նվեր Ռոմիա Հայրապետյանի հետ:

Նվեր Ռոմիա Հայրապետյանը ինքնուս նկարիչ է, զբաղվում է նաև բանասիրական աշխատանքներով: Ծնվել և ստեղծագործում է Արագածոտնի մարզի Եղիպատրուշ գյուղում: 

-Պարոն Ռոմիա, ե՞րբ սկսեցիք ստեղծագործել: 

-Հիշում եմ, որ ինձ տարել էին ուսուցչանոց՝ ծեծելու. դպրոցի սեղաններն էի նկարազարդում, ստուգողականի տետրերն էի ձևավորում: Նկարել եմ, կարելի է ասել, դպրոցական տարիքից: Ինձ ինչքան հիշում եմ՝ խզբզելու հետ սեր ունեի: Հետո զգացի, որ այդ խզբզոցը դառնում է կյանքիս կարևոր մասը: Դա և՛ երջանկություն է, և՛ դժբախտություն, իսկ հիմա հասկանում եմ, որ իրականում դա առաքելություն է:

-Իսկ ինչո՞վ է երջանկություն կամ դժբախտություն: 

-Ինձ համար երջանկություն է, որովհետև հնարավորություն է ընձեռված արտահայտվելու: Մարդն առնվազն պետք է երախտամոռ լինի, որ հաշվի չառնի այն փաստը, որ Հայր Աստծո ստեղծելու շնորհից իրեն էլ է բաժին հասել: Չէ՞ որ կտավը երկրի պես անձև է ու դատարկ: Ինչպես Հայր Աստվածն էր շրջում ջրերի վրա ու արարում, այդպես էլ՝ նկարիչը: Երբ զգում ես, որ նկարն այն է, ինչ դու էիր ուզում, արդեն իսկ մեծագույն երջանկություն է: Իսկ դժբախտություն է, որովհետև մտածում են, որ ես առնվազն խելագար եմ: Այս նյութական աշխարհում բոլորը մտածում են՝ ինչ ուտել, ինչ հագնել, իսկ ես մտածում եմ, որ ներկ չունեմ, կտավ չունեմ: «Դժբախտություն» ես վերացական ասացի, պարզապես հարկավոր է միշտ համադրել:

-Իսկ լինո՞ւմ են դեպքեր, երբ Ձեր ասած «դժբախտությունը» արտահայտվի կտավում: 

-Չեմ կարող ասել: Ես վրձինը վերցնում եմ ձեռքս, երբ ինչ-որ բան նախ ներսիցս է գալիս, կամ երբ ինչ-որ խորհրդավոր բան եմ իմացել: Նկարներիս բովանդակությունը զգուշացում է պարունակում: Ես դաժան եմ նկարում: Ինձ մոտ գերակշռում է իրականությունը, որը շատ հաճախ շղարշված է: 

-Ձեզ ճանաչող արվեստագետները և առհասարակ՝ մարդիկ, նշում են, որ Ձեր ոճը բնորոշ է միայն Ձեզ: Համաձա՞յն եք: 

-Ասեմ, որ ընդհանրապես նկարելիս շատ քիչ եմ մտածում ուղղության մասին: Եվ ընդհանրապես, կարծում եմ, որ ոճը, ուղղությունը և նման բաները ձևականություն են: Ես նկարում եմ այն, ինչ տեսնում և զգում եմ: Օրինակ՝ ես նկարում եմ արհավիրք ու տեսնում եմ, որ լիճը ցամաքած է, տարածքը աղտոտված է, մարդիկ ձուկ են որսում, մի խոսքով՝ բնությունն իր կատարյալ շարժման մեջ չէ, բնականաբար, առաջանում է զգացողություն: Ա՜յ, հենց այդտեղ էլ զգացողությունից կտավի վրա ծնվում է գույնը, գիծը, շարժումն և պատկերը: Ու ստեղծվում է այն, ինչը ստեղծվում է: Մի կողմ դնել զգացողությունն ու մտածել. «Վա՜յ, գծից դուրս չգամ, վա՜յ, ոճից չշեղվեմ» սխալ է: Ես պահի տակ եմ նկարում, ոչ մի պարագայում երբեք չեմ էսքիզում, միգուցե այդ պատճառով առանձնացնեմ էքսպրեսիոնիզմը:

-Երբևէ եղե՞լ է, որ չհասկանան Ձեր նկարները: Եթե այո, ի՞նչ եք զգում այդ պահին:

-Ըմ, շատ: Ասեմ, որ բոլորն էլ գիտեն, որ բավականին բարձր գներով են վաճառվում իմ նկարները, ու ասում են՝ յանի էդտեղ ի՞նչ կար, որ: Դե, չգիտեմ՝ ինչ կար, կարևորը, որ ես խելագար չեմ: Այն, որ չեն հասկանում, ժամանակին ցավ էր պատճառում: Ավելի շատ ցավում եմ, որովհետև ինձ համար չէ, որ նկարում եմ: Հիմա ես փորձում եմ օգնել, բացատրել ու ցույց տալ:

-Պարոն Ռոմիա, որպես արվեստագետ՝ ունե՞ք ոգեշնչման աղբյուր:

-Իհարկե, ունեմ և ունեցել եմ: Երիտասարդ տարիներին ես ոգեշնչվել եմ մեծ նկարիչներով՝ Վան Գոգ, Մոդիլիանի, Սարյան: Հավելեմ, որ 10-12 տարի առաջ Մոդիլիանիով պարզապես տարված էի: Դրանց արգասիքը մեծ տիկնոջս պատկերով բազում կտավներս են: Հիմա, երբ տարիքս այլ է, ուրիշ է նաև ոգեշնչումս: Հիմա այն Աստվածաշունչն է: Աստվածաշնչից ոգեշնչվելով՝ ավելի շատ գրում եմ, քան նկարում: Ունեմ մի քանի հատոր գիրք, որոնք հրատարակված չեն՝ հնարավորություն չունենալուս պատճառով:

Վերադառնալով թեմային՝ ասեմ, որ Աստվածաշունչը մեր հոգեգիրքն է: Այն այբուբենն է, որով դու կարդում ես քեզ: Ու այդտեղից է, որ իրերը, պատկերները, տիեզերքից, ժամանակից ու տարածությունից դուրսը քեզ մեկնվում են, ու դու մեկնվում ես կտավին:

-Իսկ Ձեզ համար ստեղծագործությունը ընթա՞ցքն է, թե՞ արդյունքը: 

-Հըմ: Կարծում եմ՝ հարցդ երկսայր բնույթ ունի: Ե՛վ աջ խփեցիր, և՛ ձախ: Փորձեմ պատասխանել: Երբ խոսքը գնում է եռաթև, հնգաթև մի խոսքով՝ կառուցում պահանջող կտավի մասին, ես սարսափ եմ ապրում: Ի՞նչ է ստեղծվելու, ինչպե՞ս եմ ստեղծագործելու, ո՞րն է լինելու ընթացքը: Պարզապես վախենում եմ կտավին կպչել: Հետո փակվում են դռները, միացվում է բարձր երաժշտությունն, ու սկիզբ է դրվում ընթացքին: Կարծում եմ՝ ինձ համար ստեղծագործությունը ընթացքն է: Ընթացքն ինձ համար է, իսկ արդյունքը՝ ձեր:

-Ո՞ր դեպքում բացարձակապես կհրաժարվեք նկարելուց: 

-Երիտասարդ տարիքում երեք հարյուր կտավ եմ ջարդել: Պատճառը ծաղրն էր: Ընտանիքում բոլորը բժիշկներ, քիմիկոսներ, կենսաբաններ էին, իսկ ես՝ «խզբզիկ»: Այդ ժամանակ էր, որ չէի նկարում: Հիմա ավելի հասուն եմ: Հրաժարվե՞լ. ոչ մի պարագայում: Ես միշտ ասում եմ, որ գրականությունն իմ աղջիկն է, նկարչությունը՝ տղաս: Ես իմ երեխաներին սիրում եմ հավասարաչափ: Աղջիկս զգացմունքներս է, տղաս՝ ուժս:

-Երբևէ կփոշմանե՞ք, որ տեղի չտվեցիք հարազատներին և հասարակությանը ու դարձաք արվեստագետ:

-Գիտեք՝ կա գենետիկական կոդ հասկացությունը, ըստ որի՝ հիմա ես պետք է բժիշկ լինեի: Բայց ես շատ ուրախ եմ, որ հիմա մարդու մարմին չեմ բուժում, եթե կարողանամ, արվեստով հոգի կբուժեմ:

Ապարան ռոք ֆեստ 2017

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Օգոստոսի 19-ին՝ ժամը 17:00-ին Ապարանի քաղաքային այգում տեղի ունեցավ «Ապարան ռոք ֆեստ 2017» համերգը, որը կազմակերպվել էր Ապարանի «Skye» երիտասարդական ակումբի և «Բազիլիկ» ռոք խմբի կողմից:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Այս ծրագիրը կազմակերպվել էր նաև անցյալ տարի: Կրկին ռոք համերգ պարզապես միայն «Բազիլիկ» ռոք խմբի մասնակցությամբ: Այս տարի որոշվել էր ընդլայնել միջոցառումը, և հրավիրվել էին նաև «Perfect Legacy» , «Euphoria», «Hay’n'roll» խմբերը: Ելույթային մասով ներկայացան «Բազիլիկը»-ը, «Euphoria»-ն, «Hay’n'roll»-ը և «Diamonds» խմբերը:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Կազմակերպիչները և համերգի մասնակիցները նշեցին, որ ցանկություն կա ռոք փառատոնը դարձնել ամենամյա տոն՝ ամեն տարի նույն օրը անցկացնելով:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Ինչպես վերը նշվեց, ծրագիրը կազմակերպվել էր նաև «Բազիլիկ» խմբի աջակցությամբ, ուստի ուզում եմ մի երկու խոսք ասել խմբի մասին:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Խումբը կազմավորվել է 2011 թվականին Ապարանում: Խումբը կազմավորվել է Արծվիկ Քոչարյանի կողմից, որը և եղել է գեղարվեստական ղեկավարը: Իսկ թե ինչո՞ւ «Բազիլիկ», խմբի տղաները ասացին, որ անունը իրենց է մնացել Արծվիկ Քոչարյանի դեռևս 1970 թվականին կազմավորած «Բազիլիկ» խմբից:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Իսկ հարցին, թե ի՞նչ տվեց ֆեսթը «Բազիլիկ»-ին, խումբը պատասխանեց.

-Մենք վերադարձրինք ռոքը Ապարանին: Առաքելությունը կատարված է:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

 

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

 

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

 

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

 

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարեանի

 

 

zara ghazarean

Կայսրինը կայսերը, իսկ Աստծունը՝ Աստծուն

Բոլորովին վերջերս Կենտրոնական Բանկը հայտարարություն տարածեց այն մասին, թե 2018 թվականին աստիճանաբար կկիրառվեն և շրջանառության մեջ կմտնեն նոր ոճով և նոր «դեմքերով» թղթադրամներ: Ըստ այդ հայտարարության՝ հազար դրամի վրա կլինի Պարույր Սևակը, երկու հազար դրամին՝ Տիգրան Պետրոսյանը, հինգ հազար դրամին` Վիլյամ Սարոյանը, տասը հազար դրամին` Կոմիտասը, քսան հազար դրամին` Հովհաննես Այվազովսկին, հիսուն հազար դրամին` Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ

Կենտրոնական բանկի պաշտոնական հայտարարությունում նշվում է. «Թղթադրամների թեմաները նախապես քննարկվել են Հայ Առաքելական եկեղեցու ներկայացուցիչների, մտավորականների հետ, հաշվի են առնվել նաեւ ՀՀ ԿԲ այցելուների կենտրոն քաղաքացիների ներկայացրած առաջարկները»:

Հայ Առաքելական եկեղեցո՞ւ:

Որպես Հայ Առաքելական եկեղեցու զավակ զարմացա, որ թղթադրամների վրա տպվելու են Կոմիտաս վարդապետը և Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչը:

Երբ 1993 թվականին առաջին անգամ թողարկվում էին առաջին դրամները, գիտակցվում էր, որ այն իրենից ներկայացնում է ազգային արժեք ու խորհրդանիշ: Բայց մեր ժամանակներում, երբ Թումանյանը դարձել է գյուղապետի ընտրությունների խորհրդանիշ, Իսահակյանը՝ խորհրդարանի, և առհասարակ, իսկ Մարտիրոս Սարյանը՝  նախագահականի, ուրեմն կարծում եմ՝ սխալ է «Մարգարիտները շաղ տալ խոզերի առաջ»:

Առաջին բանը, որ եկավ մտքիս, Հիսուս Քրիստոսի օրինակն է: Երբ նրան փորձելու համար հարցրեցին, թե.

-Օրինավո՞ր է մեզ համար կայսրին հարկ տալ, թե՞ ոչ:
Նա վերցրեց դրամը և շուռ տալով դեպի ժողովուրդը, հարցրեց.

-Ո՞վ է պատկերված:

-Կայսրը,- եղավ պատասխանը:

«Արդ, գնացեք տվե՛ք կայսրինը կայսերը, իսկ Աստծունը՝ Աստծուն»:

Հասկանալի է, որ Կոմիտաս վարդապետը և Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչը բացի հոգևորից նաև ազգային խոշոր դեմքեր են: Բայց  մտնում ենք եկեղեցի ու  ծնկում ենք  Լուսավորչի նկարի առջև՝ բարեխոսություն խնդրելով, Կոմիտասի Պատարագով հաղորդակից ենք լինում երկնայինին, ու չեմ ուզում, որ այդ նույն Լուսավորչի ու Կոմիտասի նկարը մի օր դրվի դիպլոմի մեջ ու տրվի գործատուին, հետո հասնի ոստիկանին՝  հանցանքը կոծկելու համար, հետո մտնի  բժշկի  գրպանը  և այդպես շարունակ:

Թող, որ կայսրինը մնա կայսրին, իսկ  Աստծունը ՝ Աստծուն…

Խաչի երևման տոնը Ապարանի Սուրբ Խաչում

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Մայիս ամսին նշվող կարևոր տոներից է Սուրբ Խաչի երևման տոնը: Հայ Առաքելական եկեղեցին այսօր նշեց Սուրբ Խաչի երևման տոնը: Ս. Խաչի երևման տոնը նշվում է Զատիկից 28 օր հետո:Այն հիշատակություն է Երուսաղեմի երկնքում խաչանման լույսի երևման:

351 թվականի մայիսի 7-ին՝ ցերեկվա երրորդ ժամին, Երուսաղեմի երկինքը փայլատակվում է տերունական խաչի նշանով, որը հայտնվելով՝ տարածվում է Գողգոթայից մինչև Ձիթենյաց լեռը: Խաչի պայծառ երևումից մթագնում է անգամ արեգակի լույսը: Խաչանման լույսը երևացել էր Քրիստոսի Խաչափայտի առաջին անգամ երևան գալու ժամանակ: Այս անգամ նույնպես խաչի նշանը Երուսաղեմի երկնքում տեսնում են բազմաթիվ մարդիկ և դարձի են գալիս: Երկնային այս հրաշքի առիթով Երուսաղեմի այդ ժամանակվա հայրապետ Կյուրեղ Երուսաղեմցին նամակ է ուղարկում Կոնստանդին Բ կայսրին: Նամակը 5-րդ դարում թարգմանվում է հայերեն և մինչ օրս տոնի առթիվ կարդացվում է Հայոց եկեղեցիներում: Խաչի երևման տոնը առավել մեծ ոգևորությամբ տոնվում է Սուրբ Խաչ անունը կրող եկեղեցիներում: Այդ տոնը հավատացյալ ժողովրդի շրջանում առավել հայտնի է որպես Ապարանի Սուրբ Խաչ եկեղեցու ուխտի օր:

Հանրապետության տարբեր քաղաքներից, գյուղերից, քաղաքամայր Երևանից այսօր Ապարան էին հասել հարյուրավոր ուխտավորներ: Ամենայն Հայոց հայրապետի օրհնությամբ Քրիստոսի Սուրբ Խաչափայտի մասունքը այս տարի ևս բերվել է Ապարան: Վաղ առավոտից Ապարանի Սուրբ Խաչը հյուրերի պակաս չուներ: Ամենից հատկանշականը Ապարանի հոգևոր հովվության, մասնավորապես Տեր Մուշե քահանա Վահանյանի և Տեր Սարգիս քահանա Սարգսյանի տածած հոգատարությունն էր առ հավատացյալները: Պատարագիչ քահանան Տեր Մամբրե Պատուրյանն էր, ում տարիներ առաջ շնորհ էր արվել վերաշինված, վերաօծված տաճարում մատուցելու առաջին Սուրբ Պատարագը։ Տեր Հայրը իր քարոզում նշեց, որ եկեղեցին այսօր նաև նշում է վերաօծման 15-րդ տարին (2002, մայիսի 5):

Դե ինչ, սիրելիներս, Սուրբ Խաչը բոլորիս պահապան ու զորավիգ: Ստորև ձեզ եմ ներկայացնում կադրեր այս օրվանից.

zara ghazarean

Աղբի տեսակավորում

Միշտ չէ, որ կարողանում եմ մեծ հաճախականությամբ լինել մայրաքաղաքում: Բայց դե, երբ որ լինում եմ, ապրած հիասթափությունը այնքան մեծ է, որ կամա թե ակամա, խուսափում եմ հաջորդ այցից: Մարդ է՞լ խորշի սեփական երկրի «ամենասեփական» մայրաքաղաքից: Հիմա բացատրեմ, թե ինչու, կամ ո՞րն է այն պատճառը, որը արդարացնում է նպատակը:

Ամեն անգամ, երբ դուրս գաք մայրաքաղաքում զբոսնելու, նախքան ընկերոջ կամ ընկերուհու հետ «կխորանաք» ինչ-որ թեմայի քննարկան մեջ, դարձե՛ք ու տեսե՛ք, թե ինչեր են թափված այն փողոցում, որով քայլում եք:

Ես քայլել շատ եմ սիրում, ժամերով քայլում եմ, բայց ինչ օգուտ, եթե այդ բոլոր փողոցները հիշեցնում են ինչ-որ հետնախորշային նեղլիկ նրբանցքներ, որտեղ բացի մաքրությունից ամեն ինչ կա: Այո՛, Նորքի 9-րդ զանգվածից մինչև Կենտրոն, Աջափնյակից՝ Շենգավիթ չկա մի փողոց, որտեղ աղբի կուտակումներ չլինեն: Չգիտեմ՝ ինչից է, մաքրման վատ աշխատանքների՞ց, քաղաքապետարանի՞ց, թե՞ մարդկանցից: Հա՜, մարդկանցից է, փողոցում տարրական վարվելակերպ կանոններ չունեն: Ինչ ասես, եթե աղբամանի կողքին կանգնած, կամ կես մետր հեռու արևածաղկի ու ծխախոտի մնացորդները, կամ որ ավելի վատ է, պաղպաղակի թուղթն ու պոլիէթիլենային տոպրակը թափում են գետնին: Ախր, չեմ հասկանում. ձեր տանն այդպես անո՞ւմ եք: Իհարկե ոչ, ոնց կանեք… Դե, մաման մաքրել է: Ախր սա էլ է ձեր տունը, իսկ մարդիկ էլ՝ ձեր հարազատները: Մաքուր պահեք, էլի…

Բայց լավ, այս աղբը քամին կարող է քշել-տանել աչքից հեռու ինչ-որ «չոլ ու հանդ», բայց այ, «մարդկային աղբը» ոչ ոք ու ոչինչ չի քշել: Տեսել կամ լսել եք, չէ՞, փողոցում ռեպլիկ թողնող ջահելներին: Բռիությո՞ւն, թե՞ դաստիարակության պակաս: Թերևս բոլորը միասին:

(Տղաներ)- Քուրիկ ջա՜ն, ժամը կասե՞ս:

-Հորս արև, ապե էսօր ախպերդ քաղաքի տերն ա…

(Աղջիկներ)- Լյա՜վ, է՜…Պռիվեծիկ, մոյ կոծիկ…

(Իմ նմաններ)- Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ և հարցերի հարցը՝ ինչո՞ւ:

Հ.Գ. Չլինի՞ թե՝ ուրիշների աչքի փուշը տեսնում եմ, իմ աչքի գերանը՝ ոչ: Պարզապես մեզ շրջապատող աշխարհը մաքուր պահենք աղբի բոլոր տեսակներից:

zara ghazarean

Վասն մերոյ փրկութեա՞ն

«Պիտի կույսը հղիանա,ապա որդի Աստված պիտի մարմին առնի, ծուռումուռ ճանապարհները պիտի շտկվեն, ապա պիտի մատնվի, տանջանքների ենթարկվի, խաչվի, թաղվի և հարություն առնի»…

Բարի ավետիսով՝ Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց:

Հարության տոնի հոգևոր կարևորությունը պահելով սրտում, անդրադառնանք մեզ շրջապատող իրականությանը:

…Վաղ առավոտ: Շտապում եմ դասերի: Ճանապարհին ձկնավաճառների հոծ բազմություն:
(Ձկնավաճառ) -Ախպե՛րս, Սևանի Իշխան ա, կարո՞ղ ա գիտես՝ ծնունդդ ա, գինն էս ա. կուզես ուզի, չէ՝ լիքը առնող կա:

(Գնորդ) –Արա, դե էս էլ թազա մոդա յա: էս ի՞նչ էր բերին մտցրին: Սովետի վախտ լավ չէ՞ր:

Տարօրինակ չէ: Շարժվե՛նք առաջ, մտնե՛նք խանութ:

Հերթ, հերթ, հերթ…

-Ձուն ի՞նչ արժե: 100 հատ տվե՛ք: Չամի՞չը, բրի՞նձը, գինի՞ն: Խոզի մի՞սը:

(Ես) -Խոզի մի՞ս:

-Գինին ինչի՞ ա թանկացել:

(Վաճառողուհի) -Ձեզ ի՞նչ է հարկավոր:

(Ես) –Ի՞նձ… Չեմ էլ հիշում…

Վերադառնում եմ տուն: Ամեն բան այնքան նույնն էր, և միևնույն ժամանակ, տարբեր, ինչպես ամպերը…

Հետո եկեղեցի: Չգործող եկեղեցի: Տարածքում՝ եկեղեցու գավիթին կիպ, գոմաղբ, օգտագործմանը ոչ պիտանի մեքենաների պահեստամասեր…

Վերը նկարագրված տեսարանի մարդիկ (գուցե ոչ նրանք) հերթով մտնում են եկեղեցի, երկու մոմով կամ առանց…

Ինչքա՜ն բան կարող էինք փոխել: Հասկանում եք երևի:

Ի՞նչ օգուտ՝ գինին ու ձուկը թանկ, թե՞ էժան: Ի՞նչ օգուտ, եթե աշխարհը շահենք, բայց կորցնենք մեր անձը:

Հիմա հարց՝ վասն մերոյ փրկությա՞ն, թե՞ վասն մերոյ ստամոքսի, վասն մերոյ հարևանից հետ չմնալո՞ւ, թե՞ վասն մերոյ գոռոզության…

Հ.Գ. (ինձ) «Կույրը կույրին չի առաջնորդում, այլապես երկուսն էլ փոսը կընկնեն»:

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Լուսանկարը՝ Զարա Ղազարյանի

Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. եթե ցորենի հատիկը հողի մեջ ընկնելով չմեռնի, միայն հատիկն ինքը կմնա, իսկ եթե մեռնի, բազում արդյունք կտա:

Հովհ. 12; 24

Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց