-Ես Մայիս Դավթյանն եմ, ծնվել եմ Կապան քաղաքում 1951 թվականին: Նախնական կրթությունը ստացել եմ Կապանի No3 դպրոցում, այնուհետեւ սովորել եմ երաժշտական քոլեջում ջութակի բաժնում ավարտել եմ 1974 թվականին: Աշխատել եմ Քաջարանի երաժշտական դպրոցում որպես ջութակի դասատու: Այնտեղ աշխատել եմ նաեւ Քաջարանի Մշակույթի պալատում, որպես էստրադային խմբի ղեկավար:
-Պապ, իսկ երբվանի՞ց ես կիթառ նվագել:
-Սկսել եմ նվագել մոտ 14 տարեկանից, երեւի 1965 թվականից:
-Իսկ ե՞րբ որոշեցիք ստեղծել ձեր խումբը:
-Խումբը կոչվում էր «Կապան», ռոք խումբ էր, ստեղծվել էր 1970 թվականին:
-Իսկ ինչո՞ւ «Կապան»:
-Որովհետեւ մտածել ենք, որ դա մեր քաղաքի հին անունն է: Այդ ժամանակ Կապանի մասին ոչ մի խոսք էլ չկար: Քաղաքը կոչվում էր Ղափան, իսկ մենք գիտեինք պատմությունից, որ քաղաքի իսկական անունն է դա, հին քաղաքի անունն է:
-Իսկ ովքե՞ր էին խմբի անդամները:
-Խմբի անդամները… Այնքան շատ երաժիշտներ են մեր խմբով անցել եւ նվագել, տեղափոխվել ուրիշ խմբեր… Խմբի կորիզը կազմում էին Վալտեր Բալայանը` նա խմբի ղեկավարն էր, իհարկե ես, Սամվել Սահրադյանը, Սերյան Սարգսյանը: Հետո մեզ միացան շատ հայտնի երաժիշտներ. Սերժ Բալայանը, Արմեն Պետրոսյանը, Սամվել Ալեքսանյանը, Ջեյմս Վարդանյանը եւ այլն: Շատ մարդիկ են նվագել մեր խմբում, որոնք ցավոք սրտի այսօր այստեղ չեն, տեղափոխվել են այլ երկրներ եւ նվագում են այնտեղ:
-Իսկ ի՞նչ էիք նվագում:
-Երգացանկը այնքան հարուստ էր: Նվագումէինք թե հայ,թե օտարազգի կոմպոզիտորների երգեր: Անձամբ ես շատ էի կատարում Ռոբերտ Ամիրխանյանի «Այնպես ուզում եմ» երգը: Հանդիսատեսը շատ էր սիրում իմ այդ կատարումը: Եվ ոչ միայն հայ հանդիսատեսը: Ես այդ երգը բազմիցս կատարել եմ նաեւ հյուրախաղերի, միջազգային փառատոների ժամանակ…
-Պապ, ես տեսել եմ քո լուսանկարները: Այնտեղ այնքան երիտասարդ ես: Ընկերներս զարմանում են, որ ասում եմ պապս ժամանակին հայտնի ռոք-երաժիշտ է եղել… Իսկ ի՞նչ հաջողությունների եք հասել:
-Հաջողությունները շատ մեծէին: Սկսած 1971 թվականից «Կապանը» ներկայացել էր մի քանի համամիութենական եւ միջազգային փառատոների, որտեղ ներկայացրել ենք Հայաստանը եւ շատ մեծ հաջողություններով վերադարձել ենք: Հետո այնքան էինք սիրում ռոք- երաժշտությունը, որ մեծ հաճույքով նվագում էինք ամեն տեղ:
- Որտե՞ղ էիք տալիս ձեր համերգները:
-Հիմա համերգներ չենք տալիս, որովհետեւ 2000 թվականին խումբը ցրվել է: Արդեն 14 տարի է մեր խումբը չի գործում: Մարդիկ իրենց գործերով, հոգսերով… Շատերն աշխատանք գտնելու հույսով արտագաղթել են: Բայց ժամանակին համերգներտալիս էինք Հայաստանի բոլոր քաղաքներում, Ռուսաստանում, Լիտվայում, Լատվիայում, եղել ենք արտասահմանում եւ այլն:
-Պապ, Կապանում սիրո՞ւմ էին ռոքը:
-Դե, երեւի, ինձ թվում է, որ մեր ժամանակվա երիտասարդությունը, շատ էր սիրում թե լսել, թե նվագել: Շատերը ազատ ժամանակ կիթառ նվագել էին սովորում թեկուզ ընկերական շրջապատում նվագելուեւ ընկերներով երգելու համար: Հիմա ես չեմ տեսնում, որ երիտասարԲայց Կապանում իննչպես ես դները կիթառ նվագեն երեկույթների ժամանակ, երգեն… Ինչ ասեմ, եթե սիրեին, հիմա Կապանում գոնե մի ռոք խումբ կլիներ: Վերացել է ռոքը:
-Պապ, իսկ ինչո՞ւ քո երեխաները երաժիշտ չդարձան:
-Իմ երեխաները բոլորն էլ երաժշտական տաղանդ ունեին, սակայն ես ինքս չեմ ուզեցել, որ գնան այդ դժվար ճանապարհով: Այն ժամանակ պետությունը հովանավորում էր երաժիշտներին, իսկ հիմա դա շատ դժվար ու անշնորհակալ աշխատանք է, այն էլ Կապանի նման փոքր քաղաքում: