Լիլիթ Աթանյանի բոլոր հրապարակումները

Ծանոթացեք Անիի հետ

Իմ զրուցակիցը քսանամյա ուսանողուհի Անի Ժամկոչյանն է` Եղեգնաձոր քաղաքից, որի պատմվածքներից մի քանիսը ընդգրկվել են վերջերս տպագրված «Մի կտոր ինձնից» ժողովածուի մեջ: Իր ստեղծագործությունների պես երազկոտ ու «ֆանտաստիկ» ուսանողուհին սովորում է ՀՊՏՀ համալսարանի Եղեգնաձորի մասնաճյուղի ֆինանսներ բաժնում:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Աթոյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Աթոյանի

-Ինչպե՞ս հասկացար, որ կարողանում ես ստեղծագործել:
-Դպրոցում գեղեցիկ շարադրություններ էի գրում: Ուսուցչուհիս առաջարկեց դպրոցական թեմաներից բացի այլ թեմաներով էլ գրել: Հասկացա, որ ստացվում է: Էդպես սկսեցի գրել, չգիտեմ` ինչքանով է ստացվում, երևի ընթերցողը կասի:

-Քեզ համար առավել հոգեհարազատ ժանրերը և թեմաները որո՞նք են:
-Սիրում եմ գրել պատմվածքներ, արձակ ժանրի ստեղծագործություններ: Առհասարակ դժվարանում եմ մտքերս չափածո ձևակերպել. արձակում սահմաններ չկան, և դա ինձ դուր է գալիս:

-Ունե՞ս սիրելի գրող, որը ոգեշնչման աղբյուր է հանդիսանում:
-Սիրում եմ Դեյլ Քարնեգիի վերլուծական ստեղծագործությունները: Ոգեշնչման աղբյուր կարող են հանդիսանալ գրքերում կարդացած էպիզոդները և անգամ բառերը:

-Հետագայում կցանկանայի՞ր զբաղվել գրականությամբ, գրող դառնալ:
-Չեմ կարող ասել, սա ինձ համար առայժմ հոբի է, երևի հետո-ն ժամանակը ցույց կտա:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Աթոյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Աթոյանի

-Վերջերս տպագրվեց «Մի կտոր ինձնից» խորագրով ժողովածուն, որում զետեղված էին նաև քո ստեղծագործությունները: Ի՞նչ կարծիք ունես ժողովածուի և առհասարակ նման նախաձեռնությունների մասին:
-Հետաքրքիր նախաձեռնություն էր, չէի սպասում, որ իմ ստեղծագործությունները կընտրվեն: Դիմեցի, ընտրեցին, շատ ոգևորված էի:

-Կուզենայի՞ր նախաձեռնությունը շարունակական լիներ,ի՞նչ նոր բան կառաջարկեիր նախաձեռնող խմբին:
-Լավ կլիներ շարունակական նախաձեռնություն լիներ, առավել լայն շրջանակներ ընդգրկեր, ավելացվեր տպագրվող էջերի քանակը:

-Քո կարծիքով այսօր մեր մարզում կա՞ն երիտասարդներ, որոնք նույնպես ստեղծագործում են, և գրականությունն է իրենց ոգեշնչման աղբյուրը:
-Իհարկե կան, նրանց ստեղծագործությունները առավել իրատեսական են, բայց ինձ դուր են գալիս ֆանտաստիկ ժանրում ստեղծագործողները:

-Գիտեմ, որ սովորում ես Տնտեսագիտական համալսարանում: Շատ չե՞ն տարբեր տնտեսագիտությունն ու գրականությունը:
-Ես կասեի` նույնիսկ օգնում է ստեղծագործելու իմ ունակությունը: Մասնագիտական որոշ հարցերի մոտենում եմ ստեղծագործաբար՝ ստեղծելով նորը, սեփականը:

Մայրամուտը սիրել սովորել եմ պապիցս

Լուսանկարը` Լիլիթ Աթանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Աթանյանի

Մանկությանս ամենահիշարժան հիշողությունները կապված են Գարեգին պապիս և նրա տան հետ: Պապս ծնունդով Ախաչ կոչվող գյուղից էր, որտեղ անցել է նրա մանկությունը: Ախաչի բնակչությունը բնակավայրի անբարենպաստ պայմանների պատճառով տեղափոխվել և բնակություն էր հաստատել այժմյան Վայոց Ձորի Արտավան գյուղական համայնքում: Արտավանը գտնվում է Վայոց ձորի մարզում ` Արփա գետի ձախակողմյան վտակ Արտավան գետակի ակունքի շրջանում: Մարզկենտրոնից մոտ 32 կմ հարավ-արևելքում, իսկ մայրուղուց մոտ տասը կիլոմետր հեռու: Մինչև 1950 թ. կոչվել է Ջուլ, իսկ 13-րդ դարում կոչվել Աջողք:
17- րդ դարում գյուղի բնակիչները տարհանվել, բռնագաղթի են ենթարկվել, իսկ այստեղ բնակություն են հաստատել օտար ազգի ներկայացուցիչներ, այդ թվում նաև ադրբեջանցիներ:
1940-ականներին խորհրդային կառավարության որոշմամբ այստեղի բնակիչները տեղահանվում են հարևան երկիր, իսկ գյուղում բնակություն են հաստատում Արտավանից 30-35 կմ հեռու գտնվող Ախաչ գյուղի բնակիչները: Ախաչի բնակիչներն էլ գյուղը վերանվանում են Արտավան: Ամառային արձակուրդներս մեծ մասամբ անց եմ կացրել այդ գյուղում`Արտավանում: Պապիս տունը գտնվում էր Արփայի վտակներից մեկի աջ ափին, որտեղից երևում էր գյուղի անտառային զարմանահրաշ բնապատկերը:
Չնայած իր մեծ տարիքին, պապս հոգով միշտ շարունակում էր երիտասարդ մնալ: Անսահման սիրում էր իր գյուղն ու նրան շրջապատող բարձրաբերձ լեռները, ուր չէիր գտնի մի անկյուն, որ պապս եղած չլիներ: Ամեն օր ժամը հինգին, իր սովորության համաձայն, պապս գնում էր տարածքում իր ամենասիրելի վայրը` բլրի գագաթին գտնվող աղբյուրի մոտ: Ամեն օր նույն հետաքրքրությամբ և մտախոհությամբ զմայլվում ու ջերմանում էր արևի վերջին շողերով, որոնք արդեն ութսունհինգ տարի շարունակ առավոտյան ողջույնով և երեկոյան լուռ թախիծով էին լցնում նրա հոգին:

Լուսանկարը` Լիլիթ Աթանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Աթանյանի

Նայելով նրա խոսուն հայացքին, զգում էիր այն անսահման սերն ու կապը առ բնություն, հարազատ տուն և հող, որտեղ անցել էին պատանեկության, երիտասարդության և ծերության ամենաերջանիկ օրերը: Շատերի մոտ հարց կառաջանա` ինչու ոչ մանկություն: Այդ հարցի պատասխանը թաքնված էր իր խոսուն հայացքի մեջ, որը միշտ նայում էր դեպի մայրամուտ` դեպի մանկություն ու հայրական տուն: