Չորս տարի առաջ էր, երբ մտադրություն անգամ չունեի ուսանող դառնալու: Ցանկությունս մեծ էր, բայց չէի ուզում ծնողներիս ավելորդ ծախսերի տեր դարձնել: Այդպես էլ չպարապեցի ո՛չ հայոց լեզու, ո՛չ մաթեմատիկա, քիմիա, ֆիզիկա և ո՛չ էլ իմ մասնագիտական առարկաները: Ընդունելության նախավերջին օրն էր, տխուր նստած էի: Մոտեցավ մայրս՝ արցունքոտ աչքերով:

-Ի՞նչ ես մտածում:

-Հեչ, մամ ջան, գլխացավ ունեմ:

Լռությունից հետո մայրս շարունակեց.

-Բալես, արի փորձի, էլի, կընդունվես՝ կընդունվես, չես ընդունվի՝ էլի կփորձես:

Երբ հայրս տուն վերադարձավ, սկսվեցին բանակցությունները փակ դռների հետևում: Մոտեցավ հայրս.

-Հը՞ն, չփորձե՞նք գնալ քո երազանքի հետևից: Միայն պիտի խոստանաս, որ հուսախաբ չես անի:

-Հա, հա, պապ ջան, խոստանում եմ:

-Դե, իմացի՝ ինչ ա պետք, վաղը գնում ենք:

Օրեր անցան, քննությունները հանձնեցի (ինձ թվում էր՝ ամեն ինչ լավ է, բայց ներքին վախ կար սրտումս): Եկավ վճռորոշ պահը՝ ընդունվե՞լ եմ, թե՞…

Երբ արդեն համալսարանի առաջ էինք, վազեցի, ներքին համոզմամբ, որ բախտը ժպտացած կլինի: Արագ-արագ կարդում էի անունները, «Ն» տառով ազգանունները երեք անգամ ուշադիր կարդացի, բայց իմ ազգանվանը այդպես էլ չհանդիպեցի: Երկու կամակոր արցունքի կաթիլ հայտնվեցին աչքերիս մեջ, ապա երրորդը, չորրորդը, հինգ, վեց… հարյուր, հազար: Հայրս տխուր էր.

-Հը՞ն, չկա՞: Ոչինչ, էլի կփորձես, հաջորդ տարվան թող:

Արդեն ուզում էինք գնալ, երբ մի միջահասակ մարդ մոտեցավ հորս:

-Ինչո՞ւ է լացում, վճարովի՞ է ընդունվել:

Ամոթից կարմրած հայրս.

-Չի ընդունվել, հաջորդ տարի կփորձի:

-Բայց այս տարի… Անունդ ասա:

-Նա… Նավա…

-Արմինե՞:

Էլի կարմրեցի, այդ պահին անգամ անունիցս էի ամաչում:

-Ապրես, աղջիկ, անվճար համակարդգի առաջատարն ես, ամենաբարձր միավորները գրանցվել են քո մոտ, շնորհավորում եմ:

Շփոթված էի, արցունքներս իրար հերթ չէին տալիս, որ շնորհակալություն հայտնեմ:

Իրենց բարդություններով ու խոչընդոտներով՝ անցան այս չորս տարիները, հանդիպեցի հորս նման մի հոգատար, աջակցող մարդու: Ամուսնացանք: Հարսի պատասխանատվություն կար վրաս, ուզում էի թողնել ուսումս, բայց ամուսինս արգելեց անգամ մտածել այդ մասին: Ծնվեց որդիս, ում ուղեկցությամբ ամեն օր վայելում էի ուսանող լինելու պատիվը:

Զրուցում էի հորս հետ.

-Պապ, կներես, դիպլոմս կապույտ ա, քեզ հուսախաբ արեցի:

Համբուրելով որդուս ճակատը՝ հայրս ժպտաց:

-Կարևորը այս թուշիկներն են միշտ կարմիր… Գլխավոր տիտղոսը մարդ լինելն է:

Վերջերս Աստծո կամոք, ծնողներիս, ընտանիքիս, հարազատներիս, ամուսնուս ու որդուս աջակցությամբ՝ հասա ամենադժվար ուղիներով անցած երազանքիս: Շնորհակալ եմ: