Լուսանկարը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի

Սա Սեպասար գյուղն է: Գտնվում է Շիրակի մարզի հյուսիս-արևմուտքում: Գետը անցնում է Մեծ և Փոքր Սեպասար գյուղերի միջով: Գյուղը Սեպասար է կոչվում տեղի սարի սեպաձև լինելու պատճառով: Բնակիչները գաղթել են Ալաշկերտի, Վանի և Մուշի գյուղերից: Մեծ Սեպասարից հյուսիս գտնվում է «Դարի սուրբ» գյուղատեղին համանուն մատուռով: Շատ քչերը գիտեն, որ այն նաև մեծ հնագիտական պեղումնավայր է: «Դարի սրբի» գլխին, այսինքն,  գագաթին է գտնվում վաղ բրոնզեդարյան հուշարձան-բնակատեղին: 2004 թվականից սկսած այստեղ պեղումներ է իրականացնում Շիրակի երկրագիտական թանգարանը: Գյուղի տարածքում կան սառնորակ աղբյուրներ, որոնցից մեկը հայտնի է Թթու ջուր անվամբ: Գտնվելով Հայաստանի հյուսիսում Սեպասարն ամենացուրտ բնակավայրն է ձմռան ամիսներին: 

Լուսանկարը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի

Մայրս` Նունե Թովմասյանը, աշխատում է Սեպասարի միջնակարգ դպրոցում, դասավանդում է կենսաբանություն և քիմիա: Սակայն մենք բնակվում ենք Աշոցքում: Ձմռան ընթացքում Աշոցքից Սեպասար տանող ճանապարհը փակվում է բքի և ձյան պատճառով: Եվ մայրս ու նրա անձնուրաց գործընկեր ուսուցիչները կտրում-անցնում են ոտքով 4կմ ճանապարհ, որպեսզի աշակերտները բաց թողնված դասաժամեր չունենան: Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե ինչ է նշանակում բքին ոտքով անցնել այդ ճանապարհը: Ես ուսուցիչ ասելով նրանց եմ պատկերացնում:

Լուսանկարը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի

Այս աննկուն սոճին էլ միակ փշատերև ծառն է Փոքր Սեպասար գյուղում: Սոճին տնկել են Մարտին պապիկս և Էլիզա տատիկս: Մարտին պապիկս հիշատակ թողեց ծառը, որը դարձավ մեր տոհմի ամրության, միասնականության, արմատներ տալու  ու զավակներ ունենալու խորհրդանիշը: Ամռանը սոճու ստվերում նստում ենք, վայելում զով օդը, իսկ ձմռանը այն դառնում է ամբողջ գյուղի ամանորյա լույսերով ողողված տոնածառը: Պապիկս իր որդիներին` Արմենին և Էդգարին հանձնարարում էր զարդարել սոճին, որը ամանորյա տոներին գիշեր-ցերեկ փայլփլում է գեղեցիկ լույսերով և խաղալիքներով:

Լուսանկարը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի

Ձմեռը դեռ երկար չի լքի Սեպասարը, բայց կյանքն այստեղ ընթանում է իր հունով:

Լուսանկարը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի