Հանդիպման ժամից մի քիչ ուշ է գալիս։ Ինչպես միշտ խառն է, վազքի մեջ։ Բացում ենք գրասենյակի դուռը, ու փայլող աչքերով սկսում է պատմել ձեռքի երկու նվերների մասին։ Անապահով ընտանիքի երկու երեխա նամակ են գրել Ձմեռ պապիկին։ Ինքն էլ որոշել է իրականացնել նրանց երազանքը։ Մանե Խաչատրյանի հետ զրույցը շարունակվում է տարիքի մասին խոսելով: «Արդեն 25 տարեկան եմ, նոր է լրացել, ու առաջին անգամ եմ ասում, որ 25 տարեկան եմ։ Շատ պատասխանատու տարիքում եմ, քանի որ փոքր տարիքում միշտ մտածում էի, թե արդեն 25 տարեկանում մարդ պետք է ամեն ինչի հասած լինի, ամեն ինչ ունենա»։
Իսկ Մանեն 25 տարեկանում աշխատում է երկու վայրում` Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի ուսանողական ծրագրային թիմի Լոռու մարզի կոորդինատորն է և ՀԿ կենտրոնում ՀԱՄԱՏԵՂ ծրագրի համակարգողը։ Մանկության հուշերին ենք հասնում։ Պատմում է, որ իրեն հիշում է երեք տարեկանից։
«Եղել եմ շատ խելոք` ի տարբերություն եղբորս։ Մեր տան խելոքը ես էի, հետաքրքրասեր եմ եղել, բայց միշտ գիտական առումով եմ հետաքրքրասեր եղել»։ Չնայած խելոք ու համեստ լինելուն Մանեն ուժեղ ու անվախ երեխա է եղել.
«Փոքր ժամանակ ես ընդհանրապես վախկոտ չեմ եղել, իսկ եղբայրս հակառակը` վախկոտ էր։ Մեր ու հորեղբորս ընտանիքը մի շենքում էր ապրում, ու երբ մութ էր լինում, ու եղբայրս ուզում էր գնալ հորեղբորս տուն, ես էի իրեն տանում, ես 4 տարեկան էի, ինքը արդեն 8։ Դա միշտ հիշում ու ծիծաղում ենք»։
Կարոտով է հիշում դպրոցն ու իր դասարանը.
«Մեր դասարանը լավ էր սովորում, ու ակտիվ էինք։ Բայց հասարակական կյանք դպրոցից ընդհանրապես չենք վարել։ Մեզ միայն ուսմանն էինք տվել»։
Դպրոցն ավարտելով Մանեն կատարում է մասնագիտական ընտրություն։ Առաջին մասնագիտությունը ստացել է Վանաձորի պետական համալսարանում` Անգլերեն լեզու և գրականություն բաժինը ընտրելով: Մանեն հույս ուներ հետագայում հեշտ գտնել աշխատանք։ Բայց ավարտելով այս բաժինը` անգլերեն լեզվի մասնագետը հասկանում է, որ իրեն ավելի հոգեհարազատ մեկ այլ բան պետք է սովորի։ Այդ այլ բանը հոգեբանությունն էր, որն էլ սովորում է մագիստրատուրայում:
«Հոգեբանությունը իմ անձնային աճին շատ մեծ նպաստ է ունեցել։ Հոգեբանությունը ամեն տեղ է պետք, յուրաքանչյուր հարաբերությունում։ Մի քիչ բարդ է, որ մարդկանց հետ շփվում ես, ավելի խորն ես ուսումնասիրած լինում հոգեբանությունը, ժեստերից հասկանում ես, որ իրենք քեզ այդ պահին խաբում են, բայց պետք է ցույց չտաս, այդ առումով կյանքդ դժվարանում է»։
Հասարակական ակտիվություն ցուցաբերել սկսում է ուսանողական տարիներից։ Առաջին կուրսում դառնում է Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի կամավոր և մինչ օրս աշխատում է այնտեղ։ «Այս կազմակերպությունը շատ մեծ ներդրում ունեցավ իմ անձնային աճի վրա։ Ու այդտեղ հասկացա, որ կամավորական աշխատանքը, հասարակական աշխատանքը այն է, ինչը ես անում եմ միշտ։ Ես տեսել եմ ինչ-որ խնդիր հասարակության մեջ ու փորձել եմ դա լուծել։ Ինքնս ինձնով նախաձեռնել եմ, բայց չեմ հասկացել, դա ինչ է»։
Ինչպես հայկական շատ ընտանիքներում` Մանեի ընտանիքում էլ սկզբում դեմ էին նրա հասարակական ակտիվությանը, բայց նա կարողանում է համոզել ընտանիքին, որ իր արածը փոփոխություն է դեպի լավը։
Մանեն նշում է, որ կամավոր լինելը մեծ ազդեցություն ունի մարդու վրա։
Իր մեջ էլ շատ բաներ փոխվել են։ Ծիծաղելով է հիշում իր մասնակցած առաջին սեմինարը.
«Փոքր ժամանակ ես բավականին ամաչկոտ էի։ Հիշում եմ նույնիսկ առաջին սեմինարին, որ պիտի մասնակցեի, կանգնեցի իմ անուն ազգանունը պիտի ասեի ու ինչ նախասիրություններ ունեմ, ձայնս դողում էր, կարմրել, կապտել էի»։
Ամաչկոտ աղջիկը քիչ-քիչ բացվեց, սկսեց ձեռք բերել շատ ծանոթներ, բայց ընկերները քիչ են.
«Ես ունեմ իմաստուն ընկերներ, մենք իրար լրացնում ու հասկանում ենք»։
Մանեն իր արած գործերի մասին չի սիրում բարձրաձայնել։ Սա վատ գիծ է համարում։
Իսկ Մանեի գործը հիմնականում կապված է երիտասարդների հետ, որոնց այսպես է բնութագրում. «Երիտասարդները հիմա շատ ազատ են, ու դա շատ լավ է: Իմ տարեկիցները ունեն շատ կոմպլեքսներ։ Շատ լավ երիտասարդներ կան, որոնք այնպիսի նախաձեռնություններով են հանդես գալիս, որ հիանում եմ»։
Նախասիրություններ շատ ունի, դրանք բոլորը կապված են արվեստի հետ, ասում է, որ արվեստագետ չէ, բայց իրեն համարում է արվեստի մարդ.
«Սիրում եմ նկարել, թեպետ լավ չեմ նկարում, նվագել, թեպետ էլի լավ չեմ նվագում, սիրում եմ գրել, էլի ցույց չեմ տալիս ոչ մեկին իմ գրածները»։
Վերջերս իր հոբբիներից մեկը դարձավ բիզնես գաղափար։ Մանեն ամուսնու հետ ուզում էր պլաստիկի վերամշակմամբ զբաղվել, պլաստիկից ինչ որ հետաքրքիր հուշանվերներ պատրաստել։ Դիմել են ՄԱԿ-ի ծրագրին։ Այժմ պլաստիկի վերամշակումը մի քիչ դանդաղում է, բայց նրանք նույնը անում են փայտից։ Հետաքրքիր հուշանվերներ են պատրաստում, քանոններ, առօրյայում օգտագործվող տարբեր իրեր։
«Այս ամենը արվեստի է նման, քանի որ մենք ինքներս ենք գծում, ներկում մշակում»։
Այժմ Մանեն իր կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումը համարում է իր երկու ընտանիքները` առաջինը, որտեղ մեծացել է, երկրորդը, որն ինքն է ստեղծել: «Կյանքում լավ ընտանիք ունենալուց լավ բան չկա»։
Ձայնագրիչը անջատում եմ, Մանեն վազում է կողքի սենյակ ու սկսում մանրամասն ուսումնասիրել նվերներն ու հարցնում. «Ի՞նչ ես կարծում, էրեխեքին դուր կգա՞»։
