Մենք բոլորս էլ ունենք երազանքներ ու նպատակներ, առանց դրանց գրեթե անհնար է:

Օրինակ, ես երազում եմ լրագրող դառնալ, փոքր քույրիկս՝ դերասանուհի, ընկերուհիս՝ երգչուհի, իսկ մյուս ընկերուհիս նույնպես դերասանական ցավով է տառապում։ Ամեն մեկս մի հիվանդություն ունի։ Երբ հանդիպում ենք ու սկսում զրուցել, պատկերացնել մեր ապագան, կողքից մեզ լսողը ծիծաղից կփլվի։ Սկսում ենք երազել, որ օրինակ, քույրս ճանաչված դերասանուհի է, իսկ ես նրանից հարցազրույց եմ վերցնում՝ իմ հեղինակային հաղորդման տաղավարում նստած։ Հաջորդ օրվա հյուրս էլ երգչուհի ընկերուհիս է.

-Լո՜ւս, կարո՞ղ ա` դառնաս հայտնի, քիթդ ցցես ու հրավերս մերժե՞ս՝ չգաս հարցազրույցի։ Կամ` գաս, բայց չճանաչես, ավելի ճիշտ՝ չճանաչելու տաս ինձ։ Հը՞ն,- այդ պահին ծիծաղելով ասում եմ ես:

-Դե, գիտե՞ս ոնց,- իրենից գոհ-գոհ սկսում է,- շատ հնարավոր է։

-Հը՜մ… Իսկ ես կհիշեցնեմ քեզ, կասեմ. «Արդյո՞ք հիշում եք, որ մի բակում ենք մեծացել, նույն դասարանում սովորել»: Բա այդ ժամանակ ի՞նչ կասես։

Հետո միասին բարձրաձայն ծիծաղում ենք, հետո միանգամից լռում։ Երևի նրանք էլ իմ պես սկսում են մտածել իրենց ապագայի մասին, մտքում իրենց երևակայում հայտնի ու կայացած, պատկերացնում աշխատանքի մեջ…

Բայց այս երևակայական ու պատկերավոր կյանքին հասնելու համար, մեզանից յուրաքանչյուրը պիտի հաղթահարի պրոբլեմներով հագեցած մի ամբողջ ճանապարհ, որը հեշտ չի լինելու։ Օրինակ, ընկերուհուս տանը դեմ են նրա «դերասանական կարիերային», մեր տանն էլ այնքան համաձայն չեն քրոջս որոշմանը։ Բայց ամեն դեպքում, մարդ պիտի ինքնուրույն ընտրի իր հետագա կյանքի կերպը, իր մասնագիտությունը։

Հ.Գ. Երանի ամեն ինչ մեր պատկերացրածի պես լինի, այդ ժամանակ ես կհամարեմ, որ երազանքս կատարված է։

Մենք ապրում ենք առանց մտածելու։ Երբ ծնվեցինք, աշխարհը իր ողջ կանոններով ու օրինաչափություններով լցվեց մեր մեջ, տրվեց մեզ։ Ու մենք հարմարվեցինք։ Ինչեր ենք անում առանց մտածելու, առանց մտածելու ինչ-որ գույնի անվանում ենք` «կարմիր», ու այն սկսում է այդպես կոչվել։ Իսկ ո՞վ է որոշել, որ դա հենց կարմիրն է, ոչ թե` սևը: Սևը տխրության գույնն է, ոչ թե երջանկության արտահայտման։ Ո՞վ է որոշել, որ երբ մարդու ես տեսնում, պիտի բարևես, իսկ հեռանալիս ասես` ցտեսություն, և ոչ թե հակառակը։

Հաճախ երեխաները սկսում են նման տարբեր հարցեր տալ, որոնց պատասխանները թվում են շատ պարզ, մի բառով արտահայտվող, բայց ասացեք, ձեզնից քանի՞սն են համբերատար պատասխանել երեխայի տված բոլոր հարցերին, մեկը, երկուսը… Ոչ ոք։

Երևի հնում, երբ երկրի վրա ապրողները շատ քիչ էին, ու նրանց բոլորին դեռ հնարավոր էր նույն բանն անել տալ, մի խելացի մարդ (որը նույնպես աշխարհի օրինաչափությամբ է կոչվել խելացի) հավաքել է բոլորին ու ասել. «Այսուհետև, միմյանց բարևեք տեսնելիս, հաջողություն ասեք հեռանալիս։ Այս գույնի անունը կարմիր է, սա սևն է, և այն տխրության գույնն է, սպիտակը սևի հետ գեղեցիկ է (բայց թե ինչու` չի ասում), դա կոչվում է դասական։ Եթե մարդ լավն է, նա բարի է, եթե վատն է` չար է։ Դու պիտի տխուր ժամանակ լաց լինես, ժպտաս ուրախ ժամանակ։ Անձրևի դեմ անձրևանոց բռնես, արևից պաշտպանվես, ցուրտը չզգալու համար տաք հագնվես, ու պիտի առհասարակ, ամեն ինչի դեմ մի բան մտածես ու հակադարձես»։

Ապրում ենք արդեն ահագին ժամանակ՝ սրբորեն պահելով այս հին քարացած ու կաղապարված մտքերը, ու դա էլ ենք է, անմտածել անում։

Այսպիսի կյանքով ապրում եմ ես էլ, արդեն տասնյոթ տարի, ու գիտեմ` քիչ է, բայց մի փոքրիկ իրավունք եմ ինձ վերապահում. «Մարդիկ, ժպտացեք, հենց այնպես, հանդիպեք իրար ու այդ բարևի փոխարեն, որ հաճախ չուզելով է, ժպտացեք, գրկեք իրար, հենց այնպես, ուղղակի, չմտածված։ Միտումնավոր վիրավորելու փոխարեն, չմտածելով մի լավ բան արեք: Ասեք մարդուն, որ իր աչքերը շատ գեղեցիկ են, դա ամենահրաշք բանն է, երբ քեզ ասում են։ Առանց մտածելու, թե ինչու՝ սիրեք միմյանց, նվիրեք մի բարի ու պարզ հայացք՝ առանց մտածելու, պատահաբար…

Ո՞վ եմ ես, ես մեկն եմ հազարից, մեկն եմ այն աղջիկներից, ովքեր ապրում են Լոռու մարզում: 17 տարեկան եմ, սիրում եմ բնություն, երաժշտություն և պատրաստվում եմ ընդունվել լրագրության բաժին։ Երևի այս հատկանիշներն ունեցողները շատ են կամ քիչ՝ չգիտեմ, որովհետև նրանցից միայն մեկին եմ ճանաչում՝ ինձ, բայց դրանում էլ վստահ չեմ։

Ես Սեդան եմ Լոռու մարզի գեղատեսիլ ու քարտեզի վրա չնշված Քարինջ գյուղից: Գյուղ, որի պատկերը կարող եք գտնել 5000-անոց թղթադրամի վրա։  Այս տարի փոխադրվեցի 12-րդ դասարան և պիտի սկսեմ լուրջ զբաղվել  ապագայիս կառուցման կարևոր գործով, ուզում եմ սովորել լրագրություն՝ դարի մասնագիտությունը, իմ կարծիքով։

Իմ բնավորության մեջ գրեթե ոչինչ ինձ դուր չի գալիս, և ամենից շատ այս մեկը, որ անընդմեջ քննադատում եմ ինձ և արարքներս, բացի այդ, շատ փոփոխական եմ և անընդհատ որոշումներ եմ փոխում։

Ինչպես նշեցի, ապրում եմ Քարինջ գյուղում, որն ինձ համար ամենալավ վայրն է աշխարհում: Այստեղ են ամենագեղեցիկ լեռներն ու ամենասառնորակ աղբյուրները։ Ես սիրում եմ առանձնանալ իմ չքնաղ գյուղի որևէ չքնաղ անկյունում և լսել գյուղիս խաղաղ ձայները:

Ու ամենից շատ սիրում եմ լսել գյուղիս լռությունը: Լռություն լսելու ամենաճիշտ ժամանակը վաղ առավոտն է, երբ դեռ  բոլորը քնած են, ու աշխարհին տիրած լռությանը ոչ ոք չի խաթարում, բայց հետո կամաց- կամաց բոլորը արթնանում են և սկսում խաղաղ աղմուկը» Աղմուկի մեջ լսելի են լինում նաև տարբեր գործիքների ձայները, որոնք աշխատանքն են սկսում դաշտերում։

Սիրում եմ կարդալ գրքեր: Դրանք այն միակ անշունչ առարկաներն են, որոնք խոսել գիտեն և խոսում են ավելի լավ, քան ցանկացած մարդ: Գիրք կարդալով դու կտրվում ես այս աշխարհից, թափանցում մեկ այլ, գուցե անիրական (կամ գուցե ամենաիսկական) աշխարհ, մտածում, թախծում, երջանկանում ու ընկճվում քո այդ աշխարհի հերոսների համար։ Սիրածս գրքերից  Է.Մ. Ռեմարկի «Հաղթական կամարը», իսկ անենասիրելիգրողս`Վարդգես Պետրոսյանը։