-Բարև,-կրկնեցի ես:

Նա, մի քիչ մտածելուց հետո ասաց.

-Բարև:

-Անունդ ի՞նչ է:

-Տարոն:

-Քանի՞ տարեկան ես, Տարոն:

-Ը՜մ… յոթ:

-Դու մեր դպրոցից ե՞ս:

-Ես դպրոց չեմ գնում:

-Ը՜մ… Երևի մյուս տարի ես գնալու… Չէ՞:

-Չգիտեմ: Բայց մի օր անպայման կգնամ:

-Իսկ ինչի՞ հիմա չես գնում: Մամա, պապա ունե՞ս,-էլի տեղ տվեցի հետաքրքրասիրությանս` առանց ուրիշի զգացմունքներին նայելու:

-Ունեմ:

-Աշխատո՞ւմ են:

-Հա: Փախստական են աշխատում: Պապան վաղուցվանից է փախստական աշխատում, որովհետև ուրիշ աշխատանք չեն տալիս:

-Էդ ո՞րն է փախստականի աշխատանքը:

-Որ դու գնում ես ուրիշ տեղ ու քեզ կեղտոտ, քանդված տուն են տալիս: Ու էդ աշխատանքի համար փող չեն տալիս: Դրա համար էլ դպրոց չեմ գնում: Բայց հենց պապան աշխատանքը փոխի` կգնամ:

Նա մի պահ նայեց իր պաղպաղակին, մոտեցրեց բերանին, որ ուտի, բայց հետո իջեցրեց: Նրա աչքերից արտասուքներ հոսեցին, որոնք թափվում էին մի քանի րոպե առաջ իրեն հետաքրքրող պաղպաղակի վրա:

-Էլի դու փչացրիր մարդու տրամադրությունը…,- մտածեցի ես, ավելի լավ է, ուրախ թեմայից խոսես, դե, մտածիր:

Արդեն բերանս բացեցի, որ խոսեմ Վիննի թուխից, բայց ընկերներս եկան ու ինձ քարշ տվեցին իրենց հետ: Մենք գնում էինք սրճարան: Այնտեղ մենք լավ ժամանակ ենք անցկացնելու, իսկ Տարո՞նը… Ի՞նչ է լինելու նրա հետ: Կգնա՞ դպրոց, թե` չէ… Չգիտեմ: Գիտեմ միայն, որ նա կշարունակի ուտել իր պաղպաղակը, բայց տասնապատիկ տխուր տրամադրությամբ, իմ շնորհիվ:

Էլեոնորա Հարությունյան 15 տ., 2003թ.