-Guten Tag,- օգտագործելով գերմաներենիս ողջ իմացությունը՝ ողջունում եմ մեր քոլեջում գերմաներենի դասախոս Մարտին Գերուլային։

-Hallo։

-Ես ունեմ մի քանի հարց Ձեր և Ձեր կյանքի մասին Հայաստանում։ Ինչպե՞ս եղավ, որ եկաք Հայաստան։

-Ես գտա համացանցում կայք՝ կամավորների կայք, որտեղ լրացրի հայտը, հետո հարցազրույց տեղի ունեցավ, և կայքը որոշեց, որ ես կգամ Հայաստան։ Դա գերմանական ծրագիր է, կարծեմ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կողմից հաստատված։ Նրանք կամավորների են ուղարկում ամբողջ աշխարհով մեկ։

-Իսկ դուք ուրա՞խ էիք, որ պետք է գաք Հայաստան։

-Սկզբում մի փոքր հիասթափված էի, որովհետև ես ցանկանում էի գնալ Հարավային Ամերիկա, և հետո ինձ ասացին, որ պետք է գամ Հայաստան, իսկ ես Հայաստանի մասին ոչինչ չգիտեի։ Սակայն դա շատ գրավիչ ու հետաքրքիր էր թվում՝ Հայաստանի երկար պատմության ու յուրօրինակ մշակույթի շնորհիվ։

-Երբ ժամանեցիք Հայաստան և սկսեցիք ապրել Հայաստանում, կայի՞ն կամ կա՞ն որոշ բարդություններ՝ հայերի հետ հաղորդակցվելու հարցում։

-Այո, իհարկե, կան բարդություններ մինչև հիմա, որովհետև ես չեմ խոսում հայերեն։ Հիմա սովորում եմ ռուսերեն, որովհետև ոչ բոլորն են հասկանում անգլերեն կամ գերմաներեն։ Բայց ես այդքան էլ չեմ կարողանում շփվել հայերի հետ։

-Ահա, ուրեմն ո՞նց եք հաղորդակցվում, օրինակ՝ խանութում, որտեղ աշխատողը չի հասկանում անգլերեն կամ գերմաներեն, ինչպե՞ս եք գնումներ կատարում։

-Ես միշտ հետս ունենում եմ իմ հեռախոսը, օնլայն թարգմանչին։ Հիմնականում ես այդքան շատ չեմ խոսում խանութում, ուղղակի ցույց եմ տալիս ապրանքները, որոնք ինձ պետք են։ Բայց ես գիտեմ մի քանի հայերեն ու ռուսերեն բառեր, որոնք ինձ օգնում են գնումներ կատարելիս։

-Ես գիտեմ, որ հայերը, շատ հաճախ տեսնելով օտարազգիներին, ցանկանում են խաբել։ Երբևէ ձեզ խաբե՞լ են խանութում կամ այլ տեղ։

-Այո, ես արդեն փորձ ունեմ։ Իմ զբոսաշրջիկ ընկերների հետ «Gum Markt»-ից,- ի՞նչ եմ զարմանում, այդ շուկայի անունը նույնիսկ հայերը նորմալ չեն ասում,- գնեցինք մրգեր ու երբ ավարտեցինք գնումները, հասկացանք, որ վաճառողը մեզ խաբել է գնի հարցում։ Նաև տաքսու վարորդները, նրանք մեկ-մեկ խաբում են մեզ։

-Մեզ էլ,- ծիծաղելով ավելացնում եմ ես՝ հիշելով կյանքիս դառը փորձը։ -Լավ, ես գիտեմ, որ դուք կամավոր եք մեր քոլեջում՝ որպես դասախոս։ Ո՞րն է ամենալավ բանը ուսանողների հետ աշխատելու մեջ։

-Ես շատ եմ սիրում աշխատել ուսանողների հետ, որովհետև դա ամբողջովին նոր մարտահրավեր է ինձ համար։ Ես երբեք ուսուցչություն չեմ արել։ Ես դասավանդում եմ ավարտական փոքր խմբերին ազատ հաղորդակցում գերմաներենով։ Եվ ինքս եմ որոշում, թե ինչ կտամ ուսանողներին։ Տարբեր թեմաներ, միջոցառումներ։

-Այսինքն՝ ուրախ է անցնում։

-Այո, իրոք ուրախ է անցնում։ Ես չունեմ կոնկրետ ծրագիր ու սահմանափակումներ, որովհետև իմ դասերն ազատ խոսքի ու պրակտիկայի վրա են հիմնված։ Ես ամբողջովին ազատ եմ։

-Դա հիանալի է։ Իսկ կարծո՞ւմ եք արդյոք, որ կմնաք Հայաստանում, կգտնեք աշխատանք ու կապրեք այստեղ։

-Օհ, չեմ կարծում։

-Լավ, իսկ ի՞նչ եք անում ազատ ժամանակ։

-Երեկոյան ես զբոսնում եմ քաղաքով կամ գտնում եմ ինչ-որ համերգների։ Օրինակ՝ վերջերս գնացինք Տիգրան Համասյանի համերգին, դու գիտե՞ս նրան։

-Այո, ես եմ ուղարկել նրա համերգի հղումն իմ դասախոսին, իսկ նա՝ ձեզ։

-Ահա՜, շատ լավ է։

-Իսկ Դուք հավանո՞ւմ եք այն զբաղմունքները, որոնք կարող եք գտնել Երևանում։

-Այո, այստեղ շատ են մշակութային երեկույթները, համերգները։ Նաև մենք հաճախ գնում ենք ռեստորաններ։ Հիմնականում երեկոները քաղաքում ենք անցկացնում, որոշ զվարճություններ ենք գտնում։ Նաև գնացել ենք քաղաքից դուրս՝ Գառնի, Գեղարդ, Խոր Վիրապ, Էջմիածին։

-Շատ լավ է։ Ես ցանկանում եմ իմանալ Ձեր կարծիքը ուսանողների մասին։ Հե՞շտ են նրանք խոսում գերմաներեն։

-Ես անակնկալի եկա, երբ տեսա, որ նրանք տենչում են սովորել գերմաներեն։ Մանավանդ՝ ավարտական խմբերը։ Հասկացա, որ նրանց բարդ տեքստեր եմ տալիս, բայց միևնույն է, իրենք ցանկանում են սովորել դա և սովորում են։ Նրանք արդեն ունեն որոշակի մակարդակ, ինչը շատ լավ է, մենք կարողանում ենք իրար հետ հաղորդակցվել հենց գերմաներենով ու հասկանալ իրար։ Եվ դա արդեն հեշտացնում է աշխատանքը։

-Իսկ դուք գտե՞լ եք ընկերներ նրանց մեջ։

-Ընկերնե՞ր։ Ոչ, ես ունեմ լավ հարաբերություններ նրանց հետ, բայց ընկերներ չունեմ։

-Իսկ ազգությունը կամ տարիքային տարբերությունը խանգարո՞ւմ է գտնել ընկերներ։

-Ես 22 տարեկան եմ, իսկ տարիքային տարբերությունը մոտավորապես 5 տարի է։ Բայց չեմ կարծում, որ տարիքն է պատճառը, ուղղակի միայն այն, որ ես նրանց դասախոսն եմ, արդեն որոշակի սահման է դնում։

-Ճիշտ է։ Իսկ ինչքա՞ն ժամանակ է, որ դուք արդեն այստեղ եք։

-Երկու ամիս։

-Եվ ես չափից դուրս վստահ եմ, որ դուք փորձել եք մեր ուտելիքը։

-Այո,- չափից դուրս վստահությամբ և ժպիտով ասաց Մարտինը, իսկ ես հիշեցի հայկական, ավանդական «օբեկտներից» գնած շաուրմաները։

-Հավանեցի՞ք։ Եվ ամենակարևորը՝ չթունավորվեցի՞ք։

-Այո, հավանեցի։ Եվ ոչ, ես հաջողակ էի այդ հարցում։ Իմ կարծիքով՝ իմ ընկերների միջից միակն եմ, ով չթունավորվեց։ Իհարկե, փորձել եմ լավաշը, խորովածը․․․

-Քյաբա՞բ։

-Այո, քյաբաբ, սպաս, գաթա։ Ասեմ, որ դա իմ սիրելի ուտելիքն է, ես շատ եմ սիրում գաթան։ Տոլմա․․․ Կարծեմ՝ այսքանը, օհ ոչ, նաև խաչապուրի՞։

-Ահա, բայց դա հայկական չէ։

-Հայկական չէ, բայց համեղ է Հայաստանում։

-Փորձեք մածունը։

-Մածո՞ւն։

-Այո, հենց մածունից են սպասը պատրաստում։ Նման է աղի յոգուրտի։

-Հա՜, շատ լավ։ Անպայման կփորձեմ։

-Դուք համարո՞ւմ եք հայերին հյուրընկալ կամ հետաքրքիր ուղղակի զվարճանալու համար։

-Իմ ուսանողները շատ հյուրընկալ ու բարի են, ես իրենց հետ կարող եմ խոսել, ճանաչել նրանց։ Նաև նրանք շատ հետաքրքրված են Գերմանիայով, ինձնով, գերմանացիներով։ Եվ դա շատ հեշտ է։ Ես երբեք չեմ եղել նրանց տանը, հրավիրված չեմ եղել: Ընդհանրապես, մտածում եմ, որ Հայաստանը շատ հյուրընկալ է։ Մարդիկ ջերմ են։ Գերմանիայում նրանք շատ սառն են, միշտ զբաղված, իսկ այստեղ մարդիկ ավելի հանգիստ են։

-Եվ ո՞րն է մի բանը, որը, եթե Դուք կարողանայիք, կփոխեիք հայերի մեջ։

-Ե՞ս կփոխեի․․․ Ես դերերը կփոխեի տղամարդու և կնոջ միջև։ Դա շատ տարօրինակ է ինձ համար։

-Ես նույնպես։

-Եվ փաստը, որ կանայք շատ ժամանակ պարտավոր են մնալ տանը, չաշխատել, չզվարճանալ, միայն երեխաներին դաստիարակել ու ճաշ պատրաստել։

Դրամատիկ լռություն։

-Իմ կարծիքով՝ ես դա կփոխեի։ Ես հասկանում եմ, որ դա ձեր ավանդույթների մի մասն է և ընդունված է, չգիտեմ, դա ձեր մշակույթի մի մասն է։

-Այո, բայց ես կարծում եմ, որ մեր սերունդը դա նույնպես կփոխեր։ Մենք 21-րդ դարում ենք ապրում ու չպետք է հասարակության մեջ դերերի բաշխում ունենանք։ Շատ մարդիկ կփոխեին դա։

-Իրոք որ։

-Լավ, շատ շնորհակալ եմ, որ զրուցեցիք ինձ հետ։ Ես կթարգմանեմ այն հայերեն, ապա Ձեզ կուղարկեմ անգլերեն տարբերակը։

-Շատ լավ, շնորհակալ եմ։