Լիլիթ Հովակիմյանի բոլոր հրապարակումները

Բոլորիս պաշտպանն ու պահապան հրեշտակը

Նարեկը մեզնից մեծ էր 4 տարով։ Բոլորս իրեն հիշում ենք կյանքով լեցուն, ջինջ կապույտ ու ժպտուն աչքերով դպրոցական աշխույժ տղայի։

Անսպառ հումոր ուներ, կատակում էր և՛ ուսուցիչների, և՛ աշակերտների հետ։

Օրինակելի դասարան ունեին՝ չարաճճի էին, բայց միշտ միասին։

Դպրոցն ավարտելու վերջին ամիսներին դպրոցի աշակերտներին միավորել էին. բոլորը դուրս էին գալիս բակ` իրենց հետ գնդակ խաղալու։ Այդ բոլոր պահերը հիմա էլ մեր աչքի  առաջ են. Նարեկի լուսավոր պատկերը, շարժումները, խոսքերը, կատակները։

Պատկերացրեք, թե հիմա ինչ հպարտությամբ ենք սովորում այն դասարանում, հաճախում այն դպրոցը, որը մի ժամանակ Նարեկինն էր ու հիմա էլ իրենն է։

Հենց այդ դպրոցում մեզ սովորեցրել են, որ աշխարհում ամենավատ բառը պատերազմն է։ Նարեկն էլ գիտեր, իրեն էլ էին սովորեցրել: Ինքը զգաց դա, ու զգացինք բոլորս։

Նարեկը առաջինն էր զորակոչվել բանակ: Անմիջապես դպրոցն ավարտելուց հետո, և  պիտի ամենաշուտը գար և եկավ… Եկավ խաղաղ երկնքով, իր վաստակած խաղաղ երկնքով։

Անիծյալ պատերազմը խլեց մեր հավատը մեզնից ու մեր սպասելիքներից: Խլեց մեր երազանքները, խլեց մեր հույսը` երջանիկ ապագայի ու հզոր հայրենիքի հանդեպ, բայց մենք չկոտրվեցինք: Մեր ամեն քայլը պիտի դառնա ի շահ հայրենիքի հզորացման, որովհետև այստեղ է մեր ինքնությունը, որովհետև այս հողում երազանքներ են թաղված, ու մեր առաքելությունն է` իրականացնել դրանք։

Մենք ապրեցինք, ու Նարեկը ապրեց մեր՝ ապրողներիս հոգիներում։

Նարեկ Արմանի Բադալյան,

հայրենիքի նվիրյալ զինվոր, անսահման մեծ կամքի տեր, հավերժ ապրեցնող ու հավերժ ապրող հերոս, բոլորիս պաշտպանն ու պահապան հրեշտակը։

lilit hovakimyan

Մենք մի բռունցք ենք

Զինվոր էր վերադարձել։ Խնջույք էր, ծնողների երջանկությանը չափ չկար։ Բոլորի դեմքին ժպիտ էր, գոռում էին, պարում, մինուճար որդին տուն էր եկել։ Կտրված աշխարհից, կտրված համացանցից՝ խմում էին զինվորների կենացը, խմում ու խնդրում Աստծուց խաղաղություն, ի՞նչ իմանայինք՝ ինչ է կատարվում։

Հենց այդ օրը Տավուշի մարզում սկսվեցին գործողությունները։

Մեկը վերադարձել էր, օջախի լույսը կրկին վառել, մեկն էլ կանգնած էր սահմանին, կռիվ էր տալիս կյանքի համար՝ ազգի կյանքի։

Ես Արմավիրից եմ, մյուսը՝ Սյունիքից, Արցախից ու Երևանից։ Մենք բոլորս մի բռունցք ենք, մի երկիր ու բոլորս Տավուշի հետ ենք, մեր Տավշո աշխարհի հետ, մեր զինվորների ու նրանց թիկունքին կանգնած սահմանամերձ գյուղերի, որոնք ինչքան էլ ցնցվեն պայթյունի ուժգին ձայնից, երկու անգամ ավել սիրտ են առնում զինվորների կողքին կանգնելու։

Եկեք բոլորս աղոթենք խաղաղության համար, ու եթե այդ հզոր բռունցքը ծնկաչոք աղոթի, անպայման աղոթքը կհասնի Աստծուն։