Վիոլետա Մկրտչյանի բոլոր հրապարակումները

Երևանն այս օրերին

violeta mkrtchyan

21 տարի անց

Այսօր երևի թե հորս ամենաերջանիկ օրերից մեկն էր, հիշողությունների տեղատարափ էր գլխում, պատմում էր ու պատմում.

-21 տարի առաջ էր, որ ընդունվեցինք ԵՊՀ ռադիոֆիզիկայի բաժինը։ Ի՜նչ օրեր էին, է՜, անհոգ, երջանիկ, ուրախ։ Առավոտ շուտ տրանսպորտով հոգնած Մուղնիից հասնում էի Երևան, որ դասի նստեի ու հանկարծ համալսարանի բակում տեսնում էի ընկերներիս: «Սա՛մ, արի՛, դասի չնստենք»,- ասում էր ընկերներիցս մեկը: Դե, ինչ արած, ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելուց լավ բան չկա, դասերը, երբ էլ ասես՝ կլինեն, բայց թանկ ընկերները միշտ չէ, որ կողքիդ են։ Մի օր դասի չէի գնացել, ընկերներս էլ, դասին չմնալու պատրվակով, վեր էին կացել ու եկել մեր տուն՝ պատճառաբանելով, թե եկել են ինձ տեսնելու։

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Հիշողությունները խեղդում էին բոլորին: Լուռ նստած՝ հետևում էի հին ընկերներին. այնքան ջերմ էին, այնքան կարոտած, որ նույնիսկ 4-5 հոգով հավասար պատմում էին նույն բանը: Մեկը մյուսին հերթ չտալով՝ խոսում էին անդադար, մեզ էլ խորհուրդ էին տալիս.

-Այ, նայի՝ ինչ լավ ա սովորելը, ընդունվում ես համալսարան, լավ շրջապատ ես ձեռք բերում, ու օրերից մի օր այսպես հավաքվում եք ու հիշում ամեն ինչ՝ թեկուզ մի փոքր թախիծով, մի փոքր ափսոսանքով, որ անցել է, բայց, ի վերջո, հպարտությամբ, որ սովորել ես, հասել ես այդ ամենին:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Այսօր ընկերների ընտանիքները, 21 տարի անց, ծանոթացան միմյանց հետ, մի սեղանի շուրջ նստեցին, երեխաները դարձան ջերմ ընկերներ, իսկ շրջապատը դարձավ շատ հարազատ։ Երիտասարդ հասակում շատ էին երազում այս պահի մասին, իսկ հիմա միմյանց հետ սեղանի շուրջ են նստել, կենաց են խմում՝ ակնկալելով, որ ապագայում երեխաները նույնպես այսպես են լինելու։

Չրերի թագուհին

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Երբ գալիս է ամառը, բոլոր տներում սկսվում է եռուզեռը: Մաքրություն, գորգեր լվալ, կոմպոտներ փակել, ջեմ, մուրաբա եփել և, իհարկե, չրեր պատրաստել: Մայրիկիս հետ ես էլ եմ փորձում խառնվել այդ գործերին, ինձ զգում եմ «չրերի վարպետ» և սկսում եմ աշխատանքս: Մայրս ոսկի ձեռքեր ունի, ամեն բան գալիս է նրա ձեռքից, բայց, իհարկե, տատիկիս նման հմուտ չի ստացվում: Երկար տարիներ է, ինչ տատս չրեր է պատրաստում, բոլոր գյուղերում էլ տատիկները անմահական չրեր ունեն պատրաստած:

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Կան ուտեստներ, որոնք տեսքից շատ գեղեցիկ են, իսկ իրականում այնքան էլ համեղ չեն, բայց մեր չրերը և՛ տեսքից են շատ գեղեցիկ, և՛ համն է հոյակապ: Դեռ մրգերը չհասած՝ տատս խառնվում է.

-Ըհը, արդեն կեռասը հասնում է, կարող ենք չիր պատրաստել:

-Տատ, բայց դեռ բավականաչափ չի հասել, ո՞նց ես սարքելու:

-Դու չես հասկանա, ես կանեմ՝ նոր կտեսնես:

-Լավ-լավ, դե քեզ տեսնեմ:

Ամեն տարի դա է ասում, ու իսկապես այսպես է. եթե ուզում եք չիր պատրաստել, պետք է միրգը փոքր-ինչ խակ վիճակում քաղել:

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Արդեն վերջացրել ենք կարմիր կեռասի չիրը, սկսել ենք դեղինը պատրաստել, մինչև դա էլ վերջացնենք՝ ծիրանը կհասնի, ու հերթով կանենք: Միայն մեզ համար չենք անում, այլ նաև վաճառքի: Այնքան շատ է, որ չեմ հասցնում բոլորից փորձել: Դե, ես օգնելու փոխարեն կողքից արագ-արագ ուտում եմ, որ իմ գնահատականը տամ: Հենց հասկանում եմ, որ մերոնք ասելու են՝ գնա կեռաս կամ ծիրան քաղիր, միանգամից ինչ-որ պատրվակ եմ գտնում և վազում տուն: Ի՞նչ անեմ՝ ես էլ այդ գործը չեմ սիրում: Ինչքան ասեք՝ մրգերը կկեղևազրկեմ և միջուկը կհանեմ, բայց չեմ քաղի: Մեծ սիրով բոլորին հրավիրում եմ փորձելու մայրիկիս և տատիկիս չրերը, դուք չեք փոշմանի, և կօգնեք մեզ ի վերջո հավաքել մրգերը:

violeta mkrtchyan

Մեծանում ենք

-Վիոլ, որոշե՞լ ես՝ ինչ ես դառնալու,- հարցրեց ընկերուհիս:

-Լավ հարց էր, բայց դեռ ոչ:

-Ինչո՞ւ:

-Դե, եսիմ, չեմ կարողանում կողմնորոշվել:

-Բալես, ե՞րբ ես մասնագիտություն ընտրելու,- հիմա էլ մայրս է հարցնում:

-Մամ, դե ամեն օր բոլորը նույն հարցն են տալիս: Մի բան կընտրեմ էլի, դեռ ժամանակ կա:

-Մնաց մեկ տարի: Ո՞նց ես հասցնելու պարապել

-Ուֆ, մամ, չգիտեմ: Դժվար բան ա մեծանալը:

Երբ հասնում է չափահասության սահմանը, պետք է կարևոր որոշումներ կայացնել: Դրանցից մեկը մասնագիտության ընտրությունն է, որը շատ որոշիչ է ամբողջ կյանքի համար::

Նախ, մասնագիտությունը պետք է դուր գա, որպեսզի հետագայում սիրով աշխատես, ոչ թե անիմաստ և ձանձրալի թվա: Ես բարդ մարդ եմ, քանի որ ամեն ինչ հետաքրքրում է ինձ, դրա համար չեմ կարողանում կողմնորոշվել: Փոքր տարիքում շատ էի սիրում խոհարարության և դիզայնի հետ կապված ամեն ինչ: Ընտանիքս, նկատելով նկարչական ունակություններս, տարան գեղարվեստի դպրոց: Բայց ինձ այդ ոլորտում չգտնելու պատճառով չսիրեցի և չշարունակեցի: Այժմ նկարչությունը իմ հոբիներից մեկն եմ համարում: Շատ-շատ սիրում եմ հայոց լեզուն, կուզենայի բանասեր դառնալ, բայց ցավոք, ընդհանրապես չեմ սիրում գրականությունը և կարդալը: Ինչպես վերջերս եմ պարզել. ինֆորմատիկան, կայքի ծրագրավորումն ու դիզայնը իմն են: Այս մասնագիտությունը ինձ դուր է գալիս, բայց դե իհարկե, մաթեմատիկա իմանալ է անհրաժեշտ:

Ի՞նչ կասեք, որոնք են այժմ ավելի արդիական, պահանջված, հետաքրքիր և հաճելի մասնագիտությունները:

violeta mkrtchyan

Ապագան մենք ենք

Օրեր առաջ մասնակցեցինք մի ծրագրի Technovation Armenia-ի շրջանակներում։ Այցելեցինք Ամերիկյան համալսարան, որտեղ նշեցինք տեղեկատվական և հեռահաղորդակցության տեխնոլոգիաների (ՏՀՏ) աղջիկների տոնը: Ներկայացրեցինք մեր ծրագիրը` ArmenianSignLanguage բջջային հավելվածը, որի օգնությամբ ցանկացողները կարող են սովորել հայերեն ժեստերի լեզուն: Ծրագրի բնույթը հավանո՞ւմ եք։ Ես ինքս այդ օրը նայելով բոլոր մասնակիցների նյութերը, մերը շատ հավանեցի (թող գոռոզություն չթվա): Դեռ մրցույթի նախապատրաստական փուլում մտքներովս չէինք էլ կարող անցկացնել, որ այսքան հաջողված կլինի ամեն բան, բայց արի ու տես, որ ստացվեց…

Այս ամենին նրանք են հասնում, ովքեր աշխատում են, փորձում են առաջ քայլել։ Անգամ մեկ թղթի կտորը, որը այդքան էլ արժեք չի ներկայացնում առաջին հայացքից, մի մեծ աշխարհ արժե, որի բովանդակության մեջ կա «գաղտնի» հաջողության գրավականը։ Հետևելով ծանոթ, անծանոթ, հարևան, գյուղացի կամ ընկեր-ընկերուհի անցուդարձին, վստահ կարող եմ ասել, որ բոլորն էլ քրտնաջան սովորում են և դրա հետ մեկտեղ հաճախում են բազում խմբակների, որոնք օգնում են հետաքրքրությունների շրջանակն ավելի լայնացնել։  Ես ինքս հետաքրքրասեր մարդ եմ, և երբ որևէ նոր բան է լինում, աշխատում եմ ինքս օգտվել դրանից, և ոչ միայն ես եմ օգուտ քաղում անցածս դասընթացներից, այլ նրանք, ովքեր աշխատում են ինձ հետ։ Օրեցօր շատ ու շատ բաներ են բացահայտվում, ինչը դեռ մինչ այժմ չգիտեինք։

Երևի հենց այսպես է կերտվում մեր ապագան:

violeta mkrtchyan

Ինչպե՞ս է դա լինում

Բարև, սիրելի ընթերցող: Ասեմ, որ քեզ գոհացնելը շատ դժվար գործ է: Բավականին ջանք ու եռանդ է անհրաժեշտ, ժամանակ, ինչպես նաև՝ խելք: Հիմա մի փոքր կպատմեմ քո ընթերցած նյութի ստեղծման մասին: Նախ անհրաժեշտ է լավ թղթակից լինել, որ նյութիդ բովանդակությունը հետաքրքիր լինի, իսկ բառապաշարը՝ գեղեցիկ: Մինչ գրելը թղթակիցը պետք է պատկերացնի նյութի բովանդակությունը: Անհրաժեշտ է լավ, գրավիչ ու իմաստալից վերնագիր: Ամեն ինչ կախված է վերնագրից. եթե վերնագիրը ընթերցողին դուր գա, նա կկարդա նյութը: Սկսվում են արդեն տանջալից գիշերները: Սպասել և սպասել մուսային, որը այդքան էլ հաճախ չի այցելում: Նրա համար լավ պայմաններ են անհրաժեշտ, լավ միջավայր և որակով թուղթ ու գրիչ: Ափսոս են այն թղթերը, որոնց վրա մենք գրում ենք և երկրորդ վայրկյանին աղբն ենք գցում մեր անփութության պատճառով: Բայց դա էլ իր հերթին մեզ փորձ է բերում, իսկ լավ նյութի համար կարելի է նաև մի ամբողջ տետր ոչնչացնել, միայն թե գոհացնենք մեր ընթերցողներին: Նյութը գրելուց հետո, այն մշակվում է, խմբագրվում, հետո նոր հրապարակվում: Եթե ուզում եք դառնալ ապագա թղթակից, փորձեք լինել ավելի ազատ խոսքի մեջ և ազնիվ՝ ինքներդ ձեր ու ընթերցողի հետ: 

Բարև, ես խուլ եմ

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Օրեր առաջ ուսուցչիս և ընկերներիս հետ այցելել էինք ԼԽՈՒԵ (Լսողության խնդիրներ ունեցող երեխաների) կրթահամալիր, որը իմ վերջին շրջանի ամենամեծ տպավորություններից մեկն է: Դպրոցը հատուկ կրթահամալիր է, որը զբաղվում է լսողության խանգարումներ ունեցող երեխաների կրթության կազմակերպմամբ և իրականացմամբ: Գործում են կարի, դիմահարդարման, կոշկակարության, գորգագործության, երգի և տարբեր տեսակի խմբակներ, որոնք նպաստում են երեխաների մտքի թռիչքին և մտավոր զարգացմանը: Երբեք չէի եղել նման կրթահամալիրում, երազանք ունեի՝ տեսնել նրանց, շփվել նրանց հետ, նվերներ տալ, գրկել, համբուրել… Եթե անգամ ժեստերի լեզուն չգիտես և չես կարողանում հաղորդակցվել, ամենևին էլ մտահոգվելու կարիք չունես, քանի որ երեխաները հասկանում են քո դեմքի, ձեռքերի և տարբեր տեսակի շարժումներն ու միմիկաները:

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Շատ արագ են շփվում մարդկանց հետ, բավականին ջերմ են, որը և հենց քեզ ստիպում է սիրել այդ փոքրիկներին և ժպտալ նրանց հետ միասին: 

-Հեե՜յ, փոքրիկներ, գիտե՞ք երեխաներն են այսօր այցելելու մեզ:

-Ուուխխ, ինչ լավ է, իսկ մեզ նվերներ բերե՞լ են, -ասացին նրանք ժեստերի հատուկ լեզվով:

-Իհարկե, շատ- շատ փափուկ խաղալիքներ են բերել ձեզ համար, որ ամեն անգամ խաղալուց իրենց հիշեք:

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Վիոլետա Մկրտչյանի

Նրանք անընդհատ խոսում ու խոսում էին իրենց ուսուցիչների հետ, չարաճճիություններ էին անում, բարկացնում, բայց նաև զուրախացնում էին մեզ: Մի փոքր ցավալի է նաև, որ այդպիսի հրաշքները չեն կարողանում լսել, բայց դպրոցի մեծահասակ աշակերտների խումբը կրում էր հատուկ լսող սարքեր, դրա օգնությամբ կարողանում էին լսել: Մենք այցելեցինք բոլոր խմբակները, ուսումնասիրեցինք նրանց առօրյան, գրեթե մեկ օր միասին անցկացրեցինք. շփվեցինք, խաղացինք և ծանոթացանք: Ներկա գտնվեցինք նաև փոքր միջոցառման, որը հուզեց բոլորիս:

Տատիկիս վարդերի ջերմոցը

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Արդեն մի քանի ամիս է, ինչ տատիկս վարդերի ջերմոց է ստեղծել: Առաջին ամիսներին փոքրիկ վարդեր էին աճում, կարճ ծիլեր էին տալիս: Վաճառքը շատ քիչ էր, հիմնականում չէր էլ լինում: Դե գիտեք, մեր ժամանակներում ո՞վ կգնի կարճ և նոր ծաղկած վարդեր, պետք է հասունացած լինի բույսը և բավականին լավ մշակված:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Բայց անդադար աշխատանքը՝ բույսի մշակումը, ջրումը, տարածքի ջեռուցումը այս ցուրտ ամիսներին, տվեց իր լավագույն արդյունքը: Այժմ մինչև մեկ մետրանոց վարդեր են աճում: Տատիկս, պապիկս և քեռիս ամեն առավոտ արթնանում են՝ մշակում, ջրում, հավաքում արդեն ծաղկած վարդերը: Դրանք փաթեթավորում են, բուժիչ նյութեր են ներարկում, ինչը չի թողնում, որ բույսը փչանա և պաշտպանում է միջատներից:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Վարդերը հիմնականում երկու տեսակ են՝ վառ կարմիր (red naomi) և սպիտակ՝ վարդագույն ծայրերով (dolce vita, bella  vita): Տեսականին քիչ է, բայց վաճառքը բավականին մեծացել է: Հարյուրավոր վարդեր քեռիս առաքում է Աշտարակ քաղաքի տարբեր ծաղկի սրահներ:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Հարակից գյուղերից նույնպես գնում են վարդեր, բայց համեմատաբար ավելի մատչելի գներով: Եթե փորձենք ավելիին հասնել, ապա միայն քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ: Ինձ թվում է՝ մեր բիզնեսը կաճի և կզարգանա, ու բազմաթիվ հաջողությունների կհասնենք միասին:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

violeta mkrtchyan

Լարված գրաֆիկ

Շաբաթվա սկզբից մինչև վերջ ես գրեթե տուն չեմ մտնում, եթե մտնում էլ եմ, միայն քնի ժամերին: Բանն այն է, որ օրակարգս այնքան խիտ և հագեցած է, որ չեմ հասցնում ընտանիքիս հետ ժամանակ անցկացնել: Մայրս միշտ ասում է.

-Տունը դարձել է քեզ համար հյուրանոց, գալիս` քնում ես, առավոտյան արթնանում ու գնում ես:

Բայց ես ամենևին մեղավոր չեմ:

Մի քանի օր առաջ դպրոցում տեղի ունեցավ աշակերտական խորհրդի քվեարկություն, որտեղ պետք է ընտրեին նախագահ և փոխնախագահ: Քվեարկության արդյունքում երկու ձայնով զիջեցի նախագահին ու դարձա դպրոցի ԱԽ-ի փոխնախագահ, իսկ նախագահը դասընկերուհիս է: Ես նրա համար շատ ուրախ եմ, քանի որ նա արժանի էր դրան:

Հերիք չէին դասերս, պարապմունքներս ու Թումոն, ավելացան ԱԽ-ի աշխատանքները: Դե արի ու այսքանը միասին հասցրու: Պլանավորվեցին ԱԽ-ի գործերը, հույս չունեի, որ մի բան կստացվի, բայց սկսեցի աշխատել: Նախապատրաստական աշխատանքների մեջ է գտնվում «Հայ Ասպետ» մրցախաղը, եկող շաբաթ սպասում ենք նորությունների: Միջանցքներում մշակվեցին պարտադիր հերթապահություններ, որոնք կատարելու են ԱԽ-ի բոլոր անդամները: Պատերին փակցրինք ցուցակները:

Սիրում եմ զբաղվել կազմակերպչական աշխատանքներով, մանավանդ, որ վերջում արդյունքի ես հասնում: Շաբաթվա մեջ 3-2 օր ժողովներ ենք անում և քննարկում հետագա քայլերը: Պարապմունքներիս ուշ-ուշ եմ գնում, մինչ դպրոցից հոգնած հասնում եմ տուն, որ պետք է գնամ, արդեն մութ է լինում:

Չգիտեմ, այս ամենը և լավ է, և վատ: Կարծում եմ՝ լավ է այն առումով, որ երբ ուսանող դառնամ, և լարվածությունս շատ լինի, կկարողանամ դիմակայել ամենադժվարին: Իսկ վատ է դասերիս համար, շատ են տնային հանձնարարությունները, դրանց հետ միասին էլ` պատմել, գրել, կարդալ, չեմ հասցնում, էլի: Տոն օրերն էլ չասեմ, պետք է մասնակցեմ բոլոր միջոցառումներին, հավաքույթներին, համերգներին: Բնավորությունս ինձ ստիպում է անել ամեն բան, սովորել ամեն բան, ընդունվել այն տեղերը, որոնք ինձ շատ են հետաքրքրում, իսկ դրա հետ մեկտեղ պետք է աշխատել և սովորել:

violeta mkrtchyan

Ապրում ենք զինվորի շնչով

Քեռակինս՝ Արմինե Նորվարդյանը, մասնագիտությամբ մանկաբարձ-գինեկոլոգ է: Ունի ենթասպայի կոչում  և Աշտարակ քաղաքի  Մուղնի թաղամասում տեղակայված զորամասում  որպես դեղատան պետ-բուժակ  է աշխատում:   Վաառողջ զինվորին առաջինը  նա է բուժօգնություն   ցույց տալիս: Քեռակինս  իմ իդեալն է: Միշտ երազել եմ նրա պես ծառայել բանակում, հագնել համազգեստ, նրա նման ուղիղ կեցվածք ունենալ:Եվ  ոչ միայն դա: Այն, ինչ կապված է զինվորական առօրյայի հետ, ես սիրում եմ: Իսկ քեռակնոջս  սիրում և հարգում եմ նաև այն պատճառով, որ մանկուց,  իր ձեռքերի մեջ եմ մեծացել: Եվ այնքան է խնամել ինձ , որ կարծում եմ,  իրեն եմ «քաշել»:

-Մանկության տարիներին, ի՞նչ ես  երազել դառնալ և ինչո՞ւ:

-Հստակ չեմ հիշում, թե ինչ եմ երազել դառնալ, բայց դպրոցական տարիքից երազում էի ուսուցչուհի դառնալ, որովհետև սիրում էի  հսկել բոլորին:

- Իսկ չափահաս տարիքում փոխվե՞ց մտածելակերպդ:

-Երբ արդեն չափահաս դարձա, փոխեցի որոշումս, և ընտրեցի բժշկի մասնագիտությունը: Դա  ավելի հոգեհարազատ էր ինձ: Ընդունվեցի Երևանի պետական բազային բժշկական ուսումնարանը և ընտրեցի մանկաբարձ-գինեկոլոգի մասնագիտությունը: Սովորում էի գերազանց, ունեի լավ առաջադիմություն: Գնացի ուսումնարան, որովհետև բժշկական համալսարանի տարեկան վարձը շատ էր, իսկ իմ ծնողների հնարավորությունը` քիչ:

-Բժշկի մասնագիտության ո՞ր կողմն է քեզ դուր գալիս և հետաքրքրում:

-Նախնական  մասնագիտությունս`մանկաբարձ-գինեկոլոգ, ինձ շատ էր  դուր գալիս: Ես, գիտակցելով, որ միանգամից երկու մարդկային կյանքի հետ գործ ունեի՝ մոր և նորածին մանկան, սովորում էի գերազանց, փորձում էի մեծ գիտելիք ձեռք բերել: Ամեն անգամ մի նոր բան սովորելուց, ես մտնում էի ավելի նոր և հետաքրքիր աշխարհ:

-Իսկ առհասարակ դժվա՞ ր մասնագիտություն է, և  ի՞նչ գաղտնիքներ է պարունակում:

-Այո՛, իմ մասնագիտությունը շատ բարդ, դժվար ու գաղտնիքներով լի մասնագիտություն է: Ես միայն տեսականը  չէի սովորում: Մասնակցում էի նաև գործնական աշխատանքներին, հիվանդանոցների ծննդատներում մասնակցում էի տարբեր տեսակի մանկաբարձագինեկոլոգիական պրոցեդուրաների:

-Ավարտելուց հետո որտե՞ղ աշխատեցիր և ինչո՞ւ:

-Երբ կրթությունս ավարտեցի, ինձ Աշտարակ քաղաքի Մուղնի թաղամասում տեղակայված զորամասում բուժակի աշխատանք առաջարկեցին: Սկզբում, ճիշտն ասած, մի քիչ կաշկանդվեցի, բայց ընդունեցի առաջարկը:

-Ինչո՞ւ հիվանդանոցում աշխատանքի չանցար, այլ ընտրեցիր զորամասում ծառայելու և բուժակ աշխատելու գործը:

- Որովհետև հենց առաջին առաջարկը եղավ զորամասից: Իսկ առաջարկն ընդունեցի, որովհետև բացի բժշկի մասնագիտությունից, սիրում էի նաև զինվորականի համազգեստը, ճշտապահությունը և կարգ ու կանոնը: Արդեն 13 տարի է` աշխատում եմ այդ զորամասում որպես դեղատան պետ-բուժակ, և հպարտությամբ եմ կրում ենթասպայի կոչումը:

-  Աշխատանքը զինվոր տղաների հետ հե՞շտ է:

-Իմ աշխատանքային օրը շատ հագեցած է, բազմազբաղ, փորձություններով, դժվարություններով և նորություններով լի: Բացի իմ մասնագիտական հմտություններից,   անհրաժեշտ եղավ, որ զինվորական գաղտնիքներ  և հմտություններ  սովորեմ: Քանի որ  սիրում եմ իմ երկրորդ մասնագիտությունը՝ բուժակի և զինվորականի, ապա ինձ համար այն ինչ-որ առումով հեշտ է:

-Ենթադրում եմ, որ նաև սիրով ես կատարում այդ աշխատանքը:

-Սիրով եմ կատարում իմ գործը և ջանասիրաբար, որովհետև այն իմ հայրենիքի, իմ ապագայի, իմ որդիների համար է: Ամեն անգամ հիվանդ զինծառայողին տեսնելիս` սիրտս մայրական գորովանքով է լցվում, և ուզում եմ ամեն կերպ օգնել և բուժել իմ սիրելի զինվորներին: Ճիշտ է, ես զորամասում խիստ բուժաշխատող եմ, բայց հոգուս խորքում շատ նուրբ զգացմունք ունեմ, որովհետև մի քանի տարուց էլ իմ տղաներին եմ ճանապարհելու հայոց բանակ:

-Կարողանո՞ւմ  ես «լեզու գտնել» զինծառայողների հետ, երբ նրանք հիվանդ են:

-Ես միշտ էլ կարողանում եմ լեզու գտնել նրանց հետ, դա իմ բնավորության լավ գիծն է, և ասեմ ավելին, իմ զինվորները բացի իրենց առողջական խնդիրներից, ինձ դիմում են  նաև անձնական խնդիրներով:

-Քեզ ինչպիսի՞ բժիշկ ես համարում:

-Երկար տարիների աշխատանքային փորձով, մասնագիտական հմտություններով, զինվորական գիտելիքներն օգտագործելով հանդերձ,  ծառայության մեջ, ես չեմ կարող ինձ գնահատական տալ, բայց հաշվի առնելով  հրամանատարության կողմից ստացած խրախուսանքները, իմ կոլեգաների, զինծառայողների հարգանքը, կարծում եմ, որ ինձ  սիրում են, և ընդունված զինվորական բուժաշխատող եմ:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս ապագա բուժաշխատողներին:

-Մեր ապագա բժիշկներին մաղթում եմ խաղաղ և անփորձանք ծառայություն: Ուզում եմ, որ այս մասնագիտությունը ընտրելուց առաջ լավ մտածեն, նոր կայացնեն իրենց որոշումը, որովհետև բժիշկ կամ բուժաշխատող լինելը դա վեհ գաղափար է, և մեծ պատասխանատվություն` յուրաքանչյուրի կյանքի համար:

-Ի՞նչ սպասումներ ունես ապագայից:

-Իմ սպասելիքները դրական են, լավատեսական: Ամեն  դեպքում, ես այդպես եմ ուզում: Ուզում եմ, որ լինենք ազատ, անկախ և ապրենք խաղաղ պայմաններում: Թող ոչ մի զինվորի մայր իր զավակին արցունքներով չճանապարհի,  դիմավորելու՛ց էլ, միայն ուրախության արցունքներ  լինեն: