Տանը մենակ եմ, ինչ լավ է, ի՞նչ անեմ, ափսոս մի ժամից պետք է դպրոց գնամ, ըհը՜, բանալի էլ ունեմ, ամբողջ տունը իմ տրամադրության տակ է:

Այո, երևի հասկացաք, որ առաջին անգամ ինձ բանալի էին տվել և տանը մենակ թողել: «Հա, ասում եք` ինչ անե՞մ, վա՜յ, փող էլ ունեմ, գնա՞մ մի հատ շոկոլադ գնեմ, որ դպրոցում (այսօր էլ 6 ժամ ունենք) սոված չմնամ: Գնամ»,- որոշեցի ես:

Առաջին անգամ ես պետք է դուրս գամ տանից, դուռը մենակ փակեմ, հետո էլ վերադառնամ ու ինքնուրույն բացեմ:

«Միգուցե զանգահարեմ տատիկին զգուշացնեմ, է՜, չէ, մի անգամ էլ ինքնուրույն ամեն ինչ անեմ: Սոնան (մորաքույրս), ինչ է, զանգահարո՞ւմ է տատիկին, զգուշացնո՞ւմ է, որ տանից դուրս է գալիս»,- մտածում էի ես` մոռանալով, որ Սոնան ինձնից 20 տարով մեծ է: Փողս վերցրեցի, դուռը հպարտ-հպարտ փակեցի, իջա առաջին հարկ:

«Վա՜յ, բանալին: Տանը մնաց: Դուրսը մնացի, ի՞նչ պետք է անեմ»: Իսկ ես այնքան էի ուրախացել… Տրամադրությունս միանգամից ընկավ: Գնացի հարևանի տուն: «Հիմա ամենաահավորը, ո՞ւմ զանգահարեմ, որ գա դուռը բացի»: Միակ մարդը, որին կարողացա գտնել, տատիկն էր:

-Ալո, բարև, տա՛տ:

-Հա, բարև:

-Տա՛տ, ես…Ես… Չէի ուզում, բայց…,- որոշեցի ասել արագ-արագ, որ լավ ստացվի,- գնում էի շոկոլադ գնելու, հանկարծ դուռը վրաս փակվեց, ավելի շուտ, բանալին մոռացա տանը, կարճ ասած, հիմա հարևանի տանն եմ: Արի, որ դուռը բացես:

-Ի՞նչ,- լսվեց տատիկիս ձայնը:

-Տա՛տ, արագ արի, հետո կբացատրեմ:

Անցավ կես ժամ, տատիկս եկավ, դուռը բացվեց: Ասեմ, որ արդեն դասերից ուշանում էի: Երբ մտանք տուն, տատիկիս կարմրած դեմքից հասկացա, որ հիմա պետք է մի ժամ խրատ լսեմ, բայց ինձ չկորցրեցի. վերցրի պայուսակս ու արագ ասացի.

-Տա՛տ, դպրոցից ուշանում եմ, չեմ կարող ասել ոնց եղավ, հետո կբացատրեմ, ուշանում եմ…

Մեգի Հակոբջանյան, 12տ., 2005թ.

-Խաթուն, արագացրու, վեր կաց, լույսն արդեն բացվել է, առավոտյան ժամը հինգն է, կովերին ո՞վ պետք է կթի:

Խաթունն առանց հակաճառելու վեր կացավ:

-Մեգի, արթնացիր, կեսօրն էլ անցավ, իսկ դու դեռ քնած ես: Ժամը երկուսն է արդեն:

-Ինչի՞:

-Պետք է գնաս «Մանանա», վաղը գնում եք եզդիների յայլաները:

-Աա…, վայ, ճիշտ ա, լավ, մի կես ժամից վեր կկենամ:

Խաթունն արդեն հագել էր իր շորերը, որոնք մաշվել էին անընդհատ սուր քարերին ու թաց խոտերին քսվելուց: Այդ օրը սարում շատ ցուրտ էր: Մառախուղ էր: Միայն վրանում էր մի քիչ տաք, քանի որ այնտեղ էր վառարանը: Բայց Խաթունն արդեն սովորել էր այդ ցրտին, յայլաներում քանի օր էր՝ նույն ցուրտն էր տիրում:

Դրսում Խաթունը մի քիչ զրուցեց իր ընկերների հետ և անցավ աշխատանքի. Գնաց կովերը կթելու:

Հեռախոսը զնգաց: Ես խոսափողը վերցրեցի. Ընկերուհիս էր:

-Մեգ, ո՞նց ես, գալի՞ս ես՝ վաղը դասարանով կինո ենք գնալու:

-Վաղը չեմ կարող, գնում եմ եզդիների յայլաները, բայց էսօր վեցից հետո ազատ եմ, լա՞վ:

-Եղավ: Լո՞ւրջ եզդիների մոտ ես գնում: Հավես ունե՞ս: Մնա, կգնանք ջրաշխարհ…

Հերթական՝ չորրորդ ոչխարը կթելուց հետո, Խաթունն անցավ մյուսին: Նա շատ էր հոգնել, ուզում էր շուտ վերջացնել իր գործը: Հետո, երևի, մի քիչ կխնամեր փոքր երեխաներին՝ կրտսեր եղբորն ու զարմիկներին, հետո գնդակ, պահմտոցի կխաղար, իսկ վերջում, եթե լվացք չաներ, գիրք կկարդար: Չէ՞ որ նրա երազանքը բժիշկ դառնալն է, այլ ոչ թե՝ ոչխար պահելը, իսկ բժիշկները պետք է խելացի լինեն:

Ժամը իննից հետո ես հոգնած, բայց շատ բարձր տրամադրությամբ վերադարձա տուն: Ֆիլմը շատ հետաքրքիր էր, հետո էլ՝ ընկերներիս հետ նստեցինք սրճարանում և այնքան ծիծաղեցինք, որ փորներս ցավեց: Բայց արդեն ես կանգնածեմ զգեստապահարանիս առջև և վաղվա մեկնումիս առթիվ զգեստներս եմ պատրաստում: Չեմ կողմնորոշվում, թե որոնք տանեմ:

Խաթունի հայրն այդ օրը իրեն նվիրել էր ապակե հուլունքներով վզնոց: Դա Խաթունի ամբողջ հոգնածությունը ցրեց: Նա արագ վազեց դուրս, որ վզնոցը ցույց տա ընկերուհիներին:

-Սիրուն ա, չէ՞: Էնքան դուրս եկավ… Լավն ա շատ:

Վզնոցը Խաթունի միակ ուրախությունն էր այդ օրը:

Վերջ: Էլ չեմ շարունակի նկարագրել իմ ու Խաթունի կենցաղը: Մենք տարբեր ենք: Բայց հաջորդ օրը Խաթունի հետ հանդիպելով՝ ես, չգիտեմ ինչու, ամաչեցի: Ես հարգում եմ եզդի Խաթունին:

Մեգի Հակոբջանյան 12տ., 2006թ.