Հասմիկ Դավթյանի բոլոր հրապարակումները

hasmik davtyan

Զրույց պապիկիս հետ

Հարցազրույց պապիկիս` Եսաբեկ Դավթյանի հետ

-Պապիկ, ինչպիսի՞ հույզեր են առաջանում մանկությունդ հիշելիս: 

-Հիշում եմ, որ փոքր էինք, ոտքով Աշտարակի մի ծայրից մյուս ծայրն էինք հասնում ու ընդհանրապես չէինք հոգնում: Երևի կյանքիս ամենաանհոգ տարիներն էին:

-Իսկ քո առաջին մուտքը դպրոց հիշո՞ւմ ես:

-Բա իհարկե, հիշում եմ: Չէի ուզում գնալ: Լաց էի լինում, փախնում էի, ինչ է թե` չգնայի:

-Դպրոցական տարիների հետ կապված ի՞նչ զավեշտալի պատմություններ ես հիշում, պապիկ:

-Պատմեմ: Դպրոցում այն ժամանակ ռուսաց լեզվից այնքան էլ լավ չէի: Մի օր էլ դպրոցում թելադրություն էինք գրում: Ուսուցչուհին էլ կանգնել էր կողքս ու ասում էր. «Ապրես, ապրես…»: Ինձ էլ թվում էր, թե ճիշտ եմ գրում: Մեկ էլ հաջորդ դասին տեսնում եմ, որ տետրիս մեջ մի հատ մե՜ծ «մեկ» է դրել: Այսպես անցավ, գնաց: Հաջորդ անգամ թելադրություն էինք գրում, որոշեցի՝ չեմ գրելու: Ուսուցչուհին նկատեց ու հարցրեց , թե ինչու չեմ գրում: Պատասխանեցի, որ չեմ ուզում: Ասաց, որ գրեմ, իսկ ես նորից իմը պնդեցի: Ինքն էլ ասաց, որ եթե չգրեմ, ապա տնօրենին կկանչի: Ես ասացի` խնդիր չկա: Տնօրենն եկավ, հարցրեց չգրելուս պատճառը: Հարցին պատասխանեցի այպես. «Եթե չգրեմ, ի՞նչ կստանամ»: Տնօրենը պատասխանեց, որ «երկուս»: Ես էլ ասացի. «Իսկ որ չգրեմ ու «երկուս» ստանամ, ավելի լավ չի՞, քան թե գրեմ ու «մեկ» ստանամ՚՚՚՚՚:

-Պապիկ, իսկ քո զինվորական տարիներից ի՞նչ կասես: 

-Հաճելի հիշողություններ ունեմ: Խորհրդային բանակում էի ծառայում: Շատ լավ զորամաս էի ընկել: Մեր հետ հա՛մ ռուսներ կային, հա՛մ ուկրաինացիներ, հա՛մ էլ ադրբեջանցիներ:

-Պապիկ, իսկ տատիկին առաջին անգամ ինչպե՞ս հանդիպեցիր:

-Ուրեմն, մեծ եղբայրս պատմեց, որ ինձ համար մի համեստ աղջիկ է նկատել: Որոշեցինք գնանք, տեսնենք: Տեսա ու շա՜տ հավանեցի: Ծանոթացա, հետո էլ ծնողների հետ ծանոթացա: Որոշ ժամանակ հետո էլ ամուսնացանք: Սա էլ պատմությունը:

-Լավ, շնորհակալություն հետաքրքիր պատմությունների ու կիսվելու  համար, պապիկ:

-Քեզ էլ շնորհակալություն, որ ինձ լսեցիր:

hasmik davtyan

Մեր ընկեր-կենդանիները

-Միս ուտում ե՞ս:

-Չեմ ուտում:

-Ինչի՞ չես ուտում:

-Բուսակեր եմ:

-Բայց միսը պարտադիր ա մարդու օրգանիզմի համար:

Ու նմանատիպ օրինակները շատ են:

Ինչպես հասկացաք՝ ես բուսակեր եմ:  Ինչ ինձ հիշում եմ, միս չեմ ուտում: Չգիտեմ պատճառը: Միգուցե պատճառն այն է, որ երբ փոքր էի, ինձ հարազատ դարձած ոչխարին մորթեցի՞ն: Հնարավոր տարբերակ է:

Բուսակերությունը նորմալ բան է, չնայած, որ ինձ շրջապատող մեծահասակները փորձում են հակառակը համոզել: Անընդհատ ասում են, որ օրգանիզմիս անհրաժեշտ սպիտակուցներ կարող եմ ստանալ միայն մսից: Իրականում դա այդպես չէ:  Կան շատ այլ մթերքներ, որտեղ բավականին սպիտակուցներ կան, օրինակ՝ ձվի մեջ, կարտոֆիլի մեջ և այլն:

Գիտեք, շատ հաճախ է պատահել, որ մեծերը համոզում են իրենց պատրաստած մսով ինչ-որ ուտեստ համտեսեմ, ասում են, որ հաստատ կհավանեմ ու կսկսեմ միս ուտելը: Բայց պատճառն այն չէ, որ ինձ դուր չի գալիս մսի համը, այլ ես չեմ կարողանում միսը բերանս դնել կամ նույնիսկ ձեռք տալ: Ախր, երբ պատկերացնում եմ, որ էդ միսը մի ժամանակ ողջ կենդանի էր, քայլում էր, շնչում, միգուցե ձագուկներ  ուներ … Չէ, չէ… Չեմ կարող:

Անհնարին բան եմ ասում, բայց եկեք պատկերացնենք, թե աշխարհում ոչ մի կենդանի չի սպանվում մարդու ցանկությունները բավարարելու համար: Հրաշալի չէ՞ր լինի: Մարդիկ իրենց արդարացնում են, թե դա գոյության կռիվ է, օրենք, և ուժեղը հաղթում է  թույլին: Ճիշտ չէ: Մեզ բոլորիս էլ փոքր ժամանակ սովորեցրել են, որ թույլին պետք է օգնել:  Ո՞ւր է մեր մեջ կորում մանկությունը: Ախր, կենդանիներն էլ են վախենում, ցավ զգում: Նրանք էլ, ինչպես և մենք,  բնության մի մասնիկն են: Եվ բնությունը այսպիսի դաժանություն չի հանդուրժում…

Սիրե՛ք ձեր ընկեր-կենդանիներին: