Լուսանկարը` Սոֆի Թովմասյանի

Զրուցակիցներս խոսում են իրենց նախնիների, Հալեպի կյանքի, սիրիական պատերազմի, հայկական իրականության ու մի շարք այլ թեմաների մասին:

1915թ.-ի ջարդերը այս ընտանիքի կողքով չեն անցել: Պարոն Հայկի (անունը փոխված է) պապը սպանվել է Մարաշից Հալեպ տանող ճանապարհին. փրկվել են հորեղբայրներն ու տատը, որը մի քանի ամիս անց հենց մեր հերոսի հորը պիտի լույս աշխարհ բերեր: Երկար ժամանակ դժվարությունների միջով են անցել, հետո ամեն մեկն իր աշխատանքով սկսել է ապրել:

Պարոն Հայկը ծնվել է 1958թ.-ին Հալեպում: Սովորել է տեղի «Հայկազեան » վարժարանում (6 տարի): Հետո գնացել է արհեստի ու հավերժ կապվել ոսկերչությանը:

Լուսանկարը` Սոֆի Թովմասյանի

«Մինչև այսօր աշխատում եմ, դադար չունիմ: Ցածրից բարձրացել եմ, հետո իջել, հետո նորից բարձրացել: Կյանքը այդպես է՝ ելևէջներով: Մի՛ կարծեք՝ նույն ձևով կը գնա կյանքը:
Ես 40 տարվա ոսկերիչ եմ, 41 վարպետ ձեռքիս տակեն դուրս եկած է»:

Կինը՝ տիկին Աննան (անունը փոխված է), հավելեց. «Հիմա ոսկերչությամբ չի զբաղվում. շահավետ չէ: Կը փորձէ օրվա գումարն աշխատել՝ տաքսի վարելով»:

Պարոն Հայկն ու տիկին Աննան ամուսնացել են 1996թ.-ին Հալեպի Սուրբ Երրորդություն հայկական կաթոլիկ եկեղեցում, որի խորանը կառուցվել է պարոն Հայկի աջակցությամբ: Հագուստի խանութ են ունեցել, տուն, աշխատանք: Ավելի ուշ՝ 2002թ.-ին եկել են Հայաստան, 2007թ.-ին ծնվել են նրանց 2 զավակները, դիմել են դայակի օգնությանը, բայց նա էլ իր գործը պետքն եղած կերպով չի կատարել: Զայրացել են, մեկնել Հալեպ, բայց իրար խոստացել են, որ նորից հետ կգան: 2008թ.-ին նրանք Հայաստանում էին, սակայն 2010թ.-ին մարդագող ճանապարհները նրանց նորից Հալեպ տարան…

Լուսանկարը` Սոֆի Թովմասյանի

Հարցիս, թե պատերազմը ե՞րբ և ինչպե՞ս հասավ իրենց ու ստիպեց հեռանալ, պատասխանեց.
«Կը հիշեմ՝ 2015թ.-ի օգոստոսի 3-ն էր: Մեր շենքից 50-60 մետր հեռավորության վրա հրթիռ ընկավ, ատ շենքը ներքև իջավ: Մարդիկ լաց կըլլային, կը բղավեին, ատ նկարը, որ տեսա, ըսեցի՝ չի պետք է այլևս մնանք այստեղ. հաջորդը կըրնա իմ շենքը լինել:
Էս գալ չէր, փախեցանք, 18 ժամում Սիրիայից Լիբանան հասանք, մինչդեռ 4 ժամվա ճանապարհ է, հետո Լիբանանից էլ՝ Հայաստան»:

Հարցրի՝ ինչո՞ւ Հայաստան, երբ հարազատներն ու ընկերները հիմնականում Եվրոպա ու ԱՄՆ են մեկնել:
Ժպտաց ու ասաց. «Դրսի ձայնը հեռվից գեղեցիկ կուգա, բայց որ այնտեղ գնացիր, կը մխրճվես, կը գնաս, կը կորես: Ես սիրում եմ հայրենիքս, չնայած վատ կողմերին: Գիտե՞ք՝ Սիրիայում և Հայաստանում ապրելակերպը մասամբ նման է: Ընտանիքի հայրը կըրնա ըսել իր երեխուն, որ սա սխալ ես անում, բայց Եվրոպայում չես կըրնա: Էստեղ դժվար է կյանքը, դյուրին չէ: Բայց, եթե դու շահում ես հաց ու պանրի փող, չպիտի մեկնես էստեղից:
Շատերը կուզեն գալ, բայց կառավարությանը չեն հավնէ և ճիշտ կընեն: 6-7 ամիս է՝ քաղաքացիություն ունեմ, բայց ընտրության գացած չեմ. խեղկատակություն է: Նախ էստեղի մարդկանց հոգեբանությունը պետք է փոխվի, որ երկրին մեջ ալ բան մը փոխվի: Մեր ժողովուրդը այս երկրի հարկը չի իմանում: Խոսածը մի բան է, գործածը՝ մի բան: Սկիզբեն պետք է ամեն բան փոխվի, որ ամեն բան ճիշտ ըլլա, թե չէ այստեղ զանգով հարց կը լուծեն, օրենք չկա: Քանի մը շենքեր կան, վրաները գրված է ծախու, վարձու, ծախու… Ինչի՞ համար: Կառավարությունը պիտի հասկանա, որ քաջալերել է պետք, որ մարդը բանա: Ովքե՞ր են այստեղ լավ ապրում՝ գողերը, իսկ ես գող չեմ, ես առավոտից իրիկուն վազվզում եմ, ես իմ երեխուն հարամ հաց չեմ տա: Բոլորը բողոքում են, թե կյանք չէ, պիտի թողնեն գնան»:

Լուսանկարը` Սոֆի Թովմասյանի

Պարոն Հայկը սրտի հետ կապված առողջական լուրջ խնդիրներ ունի, ասում է՝ դիմել է Սփյուռքի նախարարություն, բայց նրանց տրամադրածը եղել է ընդամենը 365 հազար դրամ, ինչը չնչին գումար է եղած խնդիրը լուծելու համար: Մնում է այն կարծիքին, որ այս նախարարությունը պիտի փակվի, որովհետև օգտվում է ազգից՝ իր սեփական շահերը առաջ տանելով: Եվ երբ իրենք են օգնության կարիք ունենում, ոչինչ չկա: Ասում է՝ պիտի փակվի, որովհետև հարկ չկա ավելորդ դրամ ծախսելու: Նախարարությունը հայտնում է, որ պատրաստ է օգնել, բայց դիմումները մեծ մասամբ անպատասխան էլ մնում են:

«Իրենք կըսեն՝ հալեպահայությու՜ն, համեցե՛ք, էսի ձեր հողն է, միասին պիտի սարքենք, բայց ամեն բանն ալ օդին մեջ է: Մեզի օգնություն «ՍՕՍ- հայկական գյուղեր» բարեգործական հիմնադրամը, «Առաքելություն Հայաստան» բարեգործական հասարակական կազմակերպությունը ցույց տված են»:

«Նաև, երբ նոր էինք եկել, Կարմիր խաչի ընկերությունը սնունդով, դեղորայքով օգնել է, անգամ կարի մեքենա, սառնարան ու մսաղաց տված են, բայց մեր հիմնական խնդիրը տան հարցն է, վարձքը տալ հնարավոր չէ: Պատկերացրեք՝ այստեղ բնակիչը տուն ունի և չի կարող ապրել, բա դրսից եկո՞ղը: Նոր գործ, նոր շրջանակ, նոր մարդիկ: Գոնե ժամանակավոր կացարան տան, մինչև որ հունի մեջ ընկնենք: Ահա շենքը կըսեն, փողը տու՛ր, ա՛ռ: Ասկեց ավելին չկա»,- ասում է տիկին Աննան:

Ինչ վերաբերում է կրթական խնդիրներին՝ Հալեպում երեխաները հաճախել են «Զվարթնոց» վարժարան, հիմա՝ երևանյան դպրոցներից մեկը: Նրանք ի սկզբանե լեզվական խնդիրներ են ունեցել: Ամռանը երեխաները անգլերենի, ռուսերենի ու հայագիտության դասընթացների են հաճախելու՝ կրկին «Առաքելություն Հայաստան» բարեգործական հասարակական կազմակերպության ֆինանսավորմամբ:

Վերջում պարոն Հայկն ասում է. «Շռայլությունը մեղք է, ապրի՛ր ինչ որ պետքն է, գեշ օրերին համար էլ միշտ դրա՛մ պահիր: Մեր երկիրը հրաշք է, մաքուր ջուր ու օդ, բնություն, չորս եղանակները կան, սնունդը քիմիա չէ, այլ՝ բնական, մարմինը առողջ կը մնա, բայց դրա փոխարեն մարդիկ իրենց հոգիները կը թունավորեն՝ ստի մեջ ապրելով: Այստեղ ապրելը դյուրին չէ, բայց Աստված մեծ է, պետք է վստահենք նրան և միշտ հույսով ապրենք»:

Լուսանկարը՝ Սոֆի Թովմասյանի

Դեկտեմբերի 9-ին Կառլ Լևոնի անվան պատկերասրահը մարդաշատ էր. բացվել էր Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական քոլեջի 5-րդ կուրսի ուսանողուհի Մանու Հարությունյանի` «FATUM» խորագիրը կրող առաջին անհատական ցուցահանդեսը:
Ողջույնի խոսքով հանդես եկավ ՀՀ Նկարիչների միության նախագահ Կարեն Աղամյանը, ով շնորհավորելով Մանուին, նշեց, որ չնայած սա նկարչուհու առաջին ցուցահանդեսն է, աշխատանքները մեծ թիվ են կազմում, ինչն էլ տաղանդավոր և աշխատասեր երիտասարդության գոյության մասին է վկայում:
Ցուցահանդեսի բացման բաղկացուցիչ մասն էին կազմում ասմունքը, պարը, երգն ու երաժշտությունը, հատկապես թավջութակի և սաքսոֆոնի հնչյունների գեղեցիկ համադրությունը:
«Դեռ վաղ հասակից հրապուրվել եմ Տերյանի պոեզիայով և հատկապես, «FATUM» բանաստեղծության վերնագրով և բովանդակությամբ: Մտածեցի` ինչո՞ւ ոչ, հենց` ճակատագիր»,- ասաց Մանուն:

Լուսանկարը՝ Սոֆի Թովմասյանի

Ցուցահանդեսին ներկա էին երիտասարդ նկարչուհու ընկերները, հարազատները, քոլեջի պրոֆեսորադասախոսական կազմը և մի շարք այլ հյուրեր:
Ընկերներից Արծրուն Մանուկյանը նշեց, որ Մանուի հետ անցկացրած 4 ուսումնական տարիները վաղուց էին բացահայտել նրա ներքին գունագեղությունը, ինչն էլ այսօր արտահայտվել էր կտավներում:

Հարցին, թե քանի կտավներ են ցուցադրված, և կա՞ արդյոք աշխատանք, որն առանձնացնում է, Մանուն պատասխանեց.
-Ներկայացված են շուրջ 50 կտավներ, որոնք նկարել եմ սկսած 2012 թ.-ից: Կառանձնացնեմ իմ ոգեշնչման գլխավոր աղբյուրի` Վան Գոգի դիմանկարը. այն անգին է:
Մանուն շնորհակալություն հայտնեց բոլոր հյուրերին, ովքեր, չնայած վատ եղանակին, եկել էին և իրենց լայն ժպիտներով ջերմացնում էին մեկմեկու:

Լուսանկարը՝ Սոֆի Թովմասյանի

Նա իր խոսքն ավարտեց հոլանդացի փառահեղ նկարիչ Վինսենթ վան Գոգի բառերով. «Գեղանկարչությունը պատնեշ է, որի միջով հնարավոր է անցնել ու հասնել քո ցանկություններին, և այն ամենին, ինչ կարող ես անել»:

Ցուցահանդեսը բաց կլինի մինչև դեկտեմբերի 19-ը: Մուտքն ազատ է: Համեցեք դուք էլ վայելել Մանուի գունագեղ աշխարհը:

Նրա մասին կարելի է խոսել անվերջ ու անդադար, որովհետև ինքն էլ ուրիշների մասին խոսում է անվերջ ու անդադար…

Առավոտ է: Նույնիսկ մենք ` աշակերտներս, դեռ չենք արթնացել, իսկ նա շքամուտքի մոտ է:
Շագանակագույն վերարկուն հագին, սև, պլպլացրած կոշիկները ոտքերին, ձեռքերը «բաքսի քաշած» գրպանները դրած (ա՜խր, ձմռանը շա՜տ ցուրտ է. հնարավոր չէ այսքան ժամանակ դրսում կանգնել. հաստատ ջեռուցվում են գրպանները), խաժ աչքերն էլ չորս արած` կանգնած է: Հա՛,ճաղատ չէ ու ոչ էլ գլխարկ է դնում: Բա որ վեհանիստ սանրվածքը փլվի՞:

Լուսանկարը` Մանե Սարգսյանի

Էս մարդը բարևում է նույն տան բոլոր անդամներին. հանկարծ մի լուր բաց չթողնի: Շենքի բոլոր բնակիչներին աշխատանքի ճանապարհելուց հետո շտապում է կողքի բակ. բա ամոթ չէ՞, կանայք չե՞ն ասի` ինչ մարդ է , տո՜, կասեն, թե գործի էլ չի ճանապարհում իրենց ամուսիններին, բարև էլ չի տալիս, իրենց երեխաների հագ ու կապին էլ հավելյալ ուշադրություն չի դարձնում: Պատկերացնո՞ւմ եք, անգամ գործն է լրաբեր. տաքսի է քշում: Մարդկանց փոխադրում է, հետն էլ նորություն ստանում. մասնագիտություն եմ ասել` երկուսը մեկում…

Սուտ են ասում, թե հաղորդակցման առաջին միջոցները նամակներն ու հեռագրատներն են եղել. Ալյոշն է եղել, հենց էն նույն «տելեֆոն» Ալյոշը…
Հետո Ալյոշը կասի.
-Հա՜յ, հու՜յ, կեսօր է արդեն, ախչի, Թամար, բարձրացի՛ր տասնչորս, տե՛ս նորություն, բան հո չկա՞:

Թամարն էլ կգնա, սուրճ կխմի, հետո գալուց էլ հետը լիքը նորություն կբերի, որ Ալյոշի համար հէչ նորություն չեն, արդեն հնաբանություն են, նախորդ շաբաթվա թերթի պարունակություն, անցած էտապ: Չնայած լավ մտածելու դեպքում դրանք կարող է նորացնել, ճոխացնել, ծաղկացնել. Դե, դա իր ոճն է:

…Օ՜ֆ, մեղք է էս մարդը, գոնե հաց ուտո՞ւմ է…
Վա՛յ, վա՛յ, քիչ էր մնում մոռանայի, որ սա եմ գրում (արդեն ժամը երկուսն է ), վերելակը մեկ էլ աշխատում է. հաստատ ինքն է :

Գիշերը լուրերի պակասից խեղդվել է (լուրապակասամանիա ունի), որոշել է նորությունների որսի դուրս գալ:
Վա՜յ, վա՜յ …