Ընտանիքում երեք տղա են և մեկ քույր. Անուշը ավագն է, հետո Կարենն է (1983թ), Դավիթը (1985թ) և Խաչիկը (1991թ): Նրանք սովորել են Մ.Հերացու անվան ՊԲՀ-ում և հիմա աշխատում են:
Բժիշկ Կարենը և Խաչիկը ընտրեցին սրտաբանությունը, հիմա աշխատում են Գորիսի Հայ-ֆրանսիական սրտաբանական կենտրոնում:
Իսկ Դավիթն ընտրեց գինեկոլոգիան, աշխատում է Էրեբունի բժշկակական կենտրոնում:
Ես զրույց ունեցա նրանց մայրիկի` տիկին Հասմիկի հետ.
-Կարենը մանկո՞ւց է երազել դառնալ բժիշկ: Եվ ի՞նչ դժվարություններ է ունեցել մինչ համալսարան ընդունվելը:
-Կարենը 2-րդ դասարանում էր, երբ որոշեց դառնալ բժիշկ: Իսկ ինչ վերաբերվում է դժվարությանը. մենք գումար չունեինք, որ մասնավոր պարապեր ընդունելության համար: Բայց նա նպատակ դրեց. դպրոցը ավարտելով ոսկյա մեդալով, իր ուժերով ընդունվեց համալսարան:
-Ինչպիսի՞ն է եղել Դավիթը փոքր ժամանակ:
-Նա շատ հետաքրքրասեր էր: Ամեն քայլափոխի հարց էր տալիս, ամեն ինչ պետք է իմանար, նաև շատ խիզախ պատանի էր: Դպրոցում սովորում էր գերազանց և հիմա նույն ոգով դաստիարակում է իր բալիկներին:
-Ինչպե՞ս Խաչիկը որոշեց դառնալ սրտաբան:
-Խաչիկը այնպիսի մասնագիտություն էր ուզում, որ մարդկանց օգնի: Նրա եղբայրները շատ գոհ էին իրենց ընտրած մասնագիտությունից, դրա համար Խաչիկն էլ որոշեց դառնալ բժիշկ:
Տիկին Հասմիկը հպարտությամբ պատմում է իր զավակների մասին: Ահա այսպիսի ընտանիքներն են իմ և շատերի համար նմանվելու օրինակ: