Լուսանկարը՝ Լեյլի Թադեւոսյանի

Ընդհանրապես, ինձ հուզում է ամեն մի խնդիր, որ առկա է, բայց կան այնպիսինները, որոնցով ես ավելի շատ եմ տարված: Ես ոչ մի բան չեմ հասկանում քաղաքական, սոցիալական հարցերից, դրա համար փորձում եմ չխառնվել դրանց: Միայն մեծերի, պապիկ-տատիկների խոսակցություններից հասկանում եմ, որ այդ երկու ոլորտներն էլ շատ լարված են: Կուզենայի ամեն ինչ հանդարտվեր: Մարդիկ խոսեին ուրախ բաներից, ժպտային, կատակեին…
Ինձ շատ են հուզում նաև անտուն, անպաշտպան մնացած կենդանիները, որոնց հետ ով ինչպես ուզում, վարվում է, նրանց անխնա ոչնչացնում են: Ես շատ եմ ցավում: Մի՞թե մենք այդպես պետք է վարվենք մեզնից թույլ ու անպաշտպանների հետ: Կարծես կյանքի բոլոր դառնությունները մարդիկ թափում են նրանց վրա:

Ինձ շատ է հուզում նաև այն, որ հաճախ տեսնում եմ ընկերներիս տխուր տրամադրությամբ: Նրանց հայացքներից ես հասկանում եմ, որ ինչպես ասում էր Վիլյամ Սարոյանը՝ ինչ- որ բան ինչ- որ տեղ սխալ է: Կուզենայի ուղղել այդ սխալը: