Մարինե Նիկողոսյանի բոլոր հրապարակումները

marine nikoghosyan

Քարե տանն ապրելու երազանքը

Ինչո՞ւ չլինել հավասար: Ինչո՞ւ քաղել անարդար կյանքի պտուղները:
Ինչո՞ւ ապրել մի հասարակությունում, որտեղ ոմանք երազում են ապրել արքայական պալատներում, իսկ ոմանք՝ լոկ «քարե» տնակներում։
Կամա թե ակամա ականատես լինելով նման իրավիճակի, հոգումս ամեն ինչ ասես տակնուվրա է լինում։
Ինձ շատ հարազատ երկու փոքրիկներ ապրում են Շիրակի մարզի Մարմաշեն գյուղի փայտե  փոքրիկ տնակներից մեկում։
Եվ, երբ հյուր էի գնում նրանց, նրանք ուրախությամբ դիմավորում էին ինձ, սակայն մի քանի րոպե անց նստում էին մի անկյունում և լուռ հետևում ինձ։ Տնակի փոքր լինելու պատճառով նրանք չէին կարողանում խաղալ և վազվզել։
Ամեն անգամ, երբ մեր «քարե» տան դուռն էին բացում, ինձ շատ հարազատ այդ փոքրիկները ուրախ աղմուկ-աղաղակով վազվզում էին սենյակից սենյակ, ցանկություն էին հայտնում, որ իրենք էլ դուրս գան այդ փոքրիկ ու ցուրտ տնակից և ունենան մեծ ու լուսավոր քարե տուն, սիրտս պատում էր մի խոր ցավ։ Ու մտքումս հայտնվում էր հարցերի մի անվերջ շարան: Ինչուներ, որոնց պատասխաններն այդպես էլ չէի ստանում։ Ու չգիտեի էլ, թե ինչպես սփոփեմ այդ փոքրիկներին և վստահ ասեմ, որ նրանք նույնպես կունենան իրենց երազանքների «քարե» տունը։
Բայց մի որոշ ժամանակ անց, երբ կրկին գնացի նրանց տուն, դռնակը դեռ չբացած, նրանք աղմուկ-աղաղակով ինձ ընդառաջ վազեցին և ուրախ-ուրախ բացականչեցին․«Մենք քարե տուն ունինք արդեն, պապան մեզի քարե տուն է առե»։ Նրանք իրենց ուրախ ճիչերով իմ սրտում հույսի մի փոքր նշույլ արթնացրեցին։
Հետո իմացա, որ նրանց հայրը արտագնա աշխատանքի շնորհիվ, մի փոքրիկ, բայց և լուսավոր ու տաք տնակ էր գնել։ Չեք պատկերացնի, թե այդ անմեղ էակների աչքերը ինչպես էին փայլում ուրախությունից։
Բայց և ցավոք ոչ բոլոր ծնողներին է հաջողվում աշխատանք գտնել, և կատարել իրենց փոքրիկների երազանքը՝ ունենալու լուսավոր, ջերմ, մեծ և հարմարավետ «քարե» տուն։ Մանավանդ Շիրակի մարզում, դեռևս բազմաթիվ ընտանիքներ են ապրում ժամանակավոր կացարաններում, որոնք վաղուց «ժամանակավոր» չեն: