Գրեթե մեկ ամիս առաջ ֆեյսբուքում նկատեցի «Պատանի դիվանագետի դպրոց»-ի մասին հրապարակում, շատ հետաքրքրեց: Խոսելով ուսուցիչներից մեկի հետ՝ ավելի շատ տեղեկատվություն ստացա և որոշեցի դիմել ընդունվելու համար։ Եվ արդեն երեք շաբաթից ավելի է՝ Պատանի դիվանագետի դպրոցի սաներից մեկն եմ։ Այն համարվում է «Եվրասիա» միջազգային համալսարանի հենակետային վարժարան, դիվանագետներիս խմբին կից կա նաև իրավաբանների խումբ՝ Պատանի իրավաբանի դպրոց։ Դասերը լի են քննարկումներով, նոր տեղեկություններով, հաճելի մթնոլորտը միշտ ապահովված է պատանի դիվանագետներիս խմբում։ Շատ եմ ափսոսում, որ հենց ընդունելության առաջին օրվանից չէի իմացել դպրոցի մասին։
Այս ընթացքում հասցրել ենք ունենալ այցելություններ, օրինակ՝ Հայաստանում Իտալիայի դեսպանատուն, Փաստաբանների պալատ։ Դեսպանատանը հանդիպեցինք արտակարգ և լիազոր դեսպան Վինչենցո Դել Մոնակոյի հետ։ Փաստաբանների պալատ այցը բավականին հետաքրքիր էր, ինֆորմացիոն։ Տեղեկացվեցինք ՀՀ փաստաբանական դպրոցի մասին, Փաստաբանների պալատի, փաստաբանների գործունեության մասին, հանդիպում ունեցանք Արա Զոհրաբյանի հետ, որին լսելը բավական հաճելի էր։
Մեզ դեռ սպասվում են նոր, ավելի հետաքրքիր դասախոսություններ, այցելություններ։
Տպավորություններս բավականին մեծ են, ակնկալիքներս նույնպես:
Դպրոցում էի, հերթական կրկնվող օրերիցս մեկն, ռուսերենի դասաժամն էր, զանգը հնչեց ուսուցչուհին ներս մտավ, տնայիններ, դասը պատմել և այլն, բայց վերջում մի լուր հայտնեց այն մասին, որ մեր գյուղի կողքի Դդմաշեն գյուղում բացվելու է մի նոր հաստատություն՝ Վիքիակումբ։ Ասաց, որ այնտեղ՝ Վիքիակումբում պետք է Վիքիպեդիա ազատ հանրագիտարանում խմբագրումներ կատարենք, հոդվածներ գրենք և այլն։ Սկզբում միայն ես էի ուզում գնալ, բայց միայնակ հետաքրքիր չէր, և դասընկերներիցս երկուսին՝ Անիին և Արարատին խնդրեցի, որպեսզի միանան ինձ, և նրանք համաձայնեցին։ Հետաքրքիր ու տարբերվող օրերը դեռ առջևում էին։ Ահա եկավ ակումբի բացման օրը, այս տարի էր, ապրիլի 29-ին։ Երևի մոտավորապես տասը հոգի կլինեինք: Հավաքվել էինք մեր գյուղի կանգառում, որպեսզի ավտոբուսով գնայինք Դդմաշեն։ Բայց ավտոբուսը չեկավ և ստիպված ոտքով գնացինք, եղանակն էլ ամպամած էր։ Մուտքի մոտ մեզ դիմավորեց Նարեն, որը նույնպես մեր դպրոցից էր։ Ավելի առաջանալով ուշադրությունս գրավեց վիքիի մեծ լոգոն և սենյակի գեղեցիկ կահավորումը։ Շատ մարդիկ կային, մեծամասնությունը՝ երեխաներ։ Կային նաև շատ մեծահասակներ, փորձում էի հասկանալ, թե ով է Շողիկը՝ ակումբի համակարգողը, որի մասին լսել էի, և գիտեի, որ Դդմաշենի դպրոցի ռուսերենի ուսուցչուհին է։ Բացի դա, դեռ երկու ժամ էլ սպասեցինք, որովհետև պետք է հյուրեր գային։ Այդ երկու ժամը մեծ մասամբ կանգնած էի անցկացրել, և անկեղծ ասած, մի քիչ հոգնել էի, բայց չնայած դրան, ժամանակը շատ հետաքրքիր անցավ, հանդիպեցի նաև ծանոթներիս։