Ես սկսեցի ստել։

Թե ինչպե՞ս եղավ դա, ոչ մեկին հայտնի չէ։ Դրա համար խուզարկու վարձելու կարիք չկա։ Այնպես որ, մի խառնվեք իրար։

Բայց, ախր, հասկանում եք, չէ՞, երբեմն ուղղակի անհնար է առանց ստելու։ Երբեմն էլ ճիշտ ես ասում, բայց չես կարող դիմացինին համոզել։ Սպառնալից ասում է՝ սուտ է…

Առաջին անգամ սուտ ասացի ժուռնալիստիկայի ուսուցչուհուս, բայց դա մի փոքրիկ, անմեղ սուտ էր՝ ի տարբերություն նրա, որ ասացի երեկ՝ դպրոցում։

-Աշխե՛ն, որտե՞ղ է գրականությանդ տետրը,-հարցրեց ուսուցչուհին։

-Ըը՜ը․․․,- դե արի բացատրի, որ ժամանակ չկար գրելու։

-Ես երեկ տվել էի Նարինեին, որ տնայինը արտագրի, տվել է Մարինեին, որն էլ այսօր բացակա է։

-Լավ,- ասաց նա։

Ես շունչ քաշեցի ու նստեցի։ Մի անգամ էլ ընկերուհիս ասաց․

-Աշխե՛ն, Լեոնտևի ձայներիզն ունե՞ս։

Սովորության համաձայն ասացի․

-Այո

-Վաղը կբերես, հա՞։

-Ինչպե՞ս բերեմ, որ չունեմ։

-Բա ասացիր՝ ունես։

-Ես նման բան չեմ ասել։

Ընկերուհիս ձեռքը դրեց ճակատիս, համոզվելու համար, որ ջերմություն չունեմ։

Լավ, էլ չշարունակեմ, թե չէ՝ էլի ինչ-որ սուտ կհնարեմ։

Դե, իսկ դու աշխատի՛ր սուտ չխոսել, դա լավ բան չէ։

Աշխեն Գրիգորյան, 13 տ․, 2001թ.

Ես հարմար նստել եմ աթոռին և փորձում եմ փոքրիկ պատմվածք գրել: Իմ կյանքում շատ-շատ բաներ են պատահում, և ես բազում պատմվածքներ կարող եմ գրել: Բայց կարևորն այն է, որ հիմա իմ մտքով ոչինչ չի անցնում: Զարմանալի է, չէ՞, որ ասում եմ, թե չեմ կարող պատմվածք գրել, բայց դա էլ՝ պատմվածքի տեսքով: Ըստ իս, հիանալի է, երբ ուզածդ միտքը կարող ես վերածել պատմվածքի:

Իմ ուսուցչուհին ասում է, որ պետք չէ գրել միայն տպագրվելու հույսով, այլ թեկուզ միայն նրա համար, որ գրելը, խոհերը թղթին հանձնելը արդեն հաճելի է:

Մորաքույրս հոգնեց մեզնից, նա հիմա անկյունում նստած թել է կծկում: Նրա տղան, տեսնելով, որ ես գրում եմ, թուղթ վերցրեց ու սկսեց խզբզել: Այդպիսին է իմ եղբայրը, նա նույնիսկ պատրաստ է ուտել իր չսիրած կերակուրը, եթե ես էլ ուտեմ: Ես երեսով տալու հավես չունեմ, որովհետև գրում եմ:

Տատիկս, պապիկս և հարևանուհին նստած զրուցում են: Պապիկս ինչ-որ բան է պատմում գարեջրի մասին, իսկ տատիկս ու հարևանուհին երևի չեն էլ լսում նրան, քանի որ հեռուստացույցի ձայնը շատ բարձր է:

Եթե արդեն ձանձրացաք, այլևս մի կարդացեք, բայց իմացեք, որ մեծ բան եք կորցնում: Ես իհարկե գլուխ չեմ գովում: Մեծ գրողին վայել չէ ինքն իրեն գովել: Ես գրում եմ խելացի մարդկանց համար և հուսով եմ, որ ինձ կհասկանան:

Ահա վառարանի վրա հացեր դրվեցին և տարածվեց տաք, խրթխրթան հացի հաճելի բուրմունքը: Ա՜խ, ինչքան եմ սիրում այս պահերը: Ամեն մեկն իր գործով է զբաղված, ոչ ոք ինձ վրա ուշադրություն չի դարձնում, իսկ ես երջանիկ եմ, որ նրանք կան և այսպես խաղաղ նստած են:

Ես պատմվածք եմ գրում և հույս ունեմ, որ ինչ-որ մեկը կարդալու է սա:

Աշխեն Գրիգորյան
12տ., 2000թ.