Աննա Սահակյանի բոլոր հրապարակումները

anna sahakyan

Չերազած մասնագիտությունը

Երբ փոքր էի, սիրում էի հագնել մայրիկի շորերը, նստել հայելու առաջ և վարել հաղորդումը, որ ես էի հորինել: Բայց չէի մտածում, որ կորոշեմ լրագրող դառնալ:

Սկզբում երազում էի երգչուհի դառնալ: Այնքան էի տարվել այդ մտքով, որ ուրիշ մասնագիտության մասին լսել չէի ուզում: Մի օր էլ հասկացա՝ կան երազանքներ, որոնք այդպես էլ մնում են ուղղակի երազանքներ:

Հետո որոշեցի, որ պիտի հնագետ դառնամ (երևի հին քաղաքների ավերակների մասին ֆանտաստիկ ֆիլմեր շատ էի դիտել): Բայց այս շրջանը երկար չտևեց: Հետո սկսեցի մտածել կենսաբան դառնալու մասին. դպրոցում ամենաշատը կենսաբանություն առարկան էի սիրում ու երևի միայն այդ դասերն էի հաճույքով սովորում: Բայց ոգևորությունս շուտ անցավ ու էլի սկսեցի փնտրել, փնտրել մի բան, որ իսկապես կսիրեի, որից չէի ձանձրանա, որ ամբողջ կյանքի համար կլիներ: Փնտրեցի, փնտրեցի ու այդպես էլ ոչինչ չգտա:

Ամեն դեպքում, պետք էր մասնագիտություն ընտրել. շուտով ավարտելու էի դպրոցը: Բոլորը խորհուրդ էին տալիս բանասեր դառնալ: Իսկ ես միշտ էլ սիրել եմ հակաճառել մարդկանց: Մի օր էլ ասացի.

-Ուզում եմ լրագրող դառնալ:

Ես այդ մասնագիտությունն ընտրեցի առանց երկար-բարակ մտածելու, ընտրեցի՝ չգիտակցելով, թե ինչ է լրագրությունը:

Դեռ համալսարան չեկած՝ հասկացա, որ սխալ ընտրություն եմ կատարել, բաց ոչինչ չփոխեցի. արդեն հանձնել էի քննությունները և ընդունվել:

Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ մտա առանց ոգևորության: Հենց առաջին օրը հարցրի ինքս ինձ՝ ի՞նչ գործ ունեմ այստեղ:

Այդ կուրսում կար մոտ ութսուն հոգի, այդտեղ մարդիկ էին, որոնք սիրում էին լրագրությունը, ոմանք արդեն աշխատում էին որպես լրագրող: Իսկ ես նրանց մեջ ինձ մենակ ու օտար էի զգում: Այո՛, հենց առաջին օրվանից փշրվեցին բոլոր երազանքներս:

Երբեք այնքան ձանձրացած ու զզված չեմ եղել կյանքիցս, ինչքան առաջին կուրսում: Ատում էի մասնագիտական բոլոր առարկաները: Ինձ համար ամենադժվարը մարդկանցից հարցազրույց վերցնելն ու նյութեր գրելն էր: Ես ինձ անզոր էի զգում, ես հասկանում էի, որ ուղղակի մի ամաչկոտ աղջիկ եմ, որը երբեք էլ չի դառնալու լավ լրագրող, չի կարողանալու հետաքրքիր հոդվածներ գրել կամ հաղորդումներ պատրաստել: Միջանկյալներին ու քննություններին պատրաստվում էի միայն լավ գնահատականներ ստանալու համար. չէի ուզում հիշել այն ամենը, ինչ սովորում էի լրագրության մասին: Միակ մխիթարությունս պատմության դասերն էին: Հիշում եմ, թե ինչքան էի սիրում երեքշաբթի օրերը. այդ օրերին ունեինք պատմություն և մասնագիտական ոչ մի առարկա։

Կոտրված, հիասթափված, հուսահատված ավարտեցի առաջին կուրսը:

Երկրորդ կուրսում հաշտվել էի այն մտքի հետ, որ սովորում եմ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում, բայց ոչ այն մտքի հետ, որ դառնալու եմ լրագրող: Մտածում էի՝ մի կերպ կգլորեմ մնացած երեք տարին, կավարտեմ, իսկ մագիստրատուրայում կընտրեմ այնպիսի մասնագիտություն, որը չեմ ատի:

Այդ շրջանում արդեն այնքան էլ օտար ու մենակ չէի զգում, երբեմն նույնիսկ ոգևորվում էի, ուրախանում էի, երբ մի հարցազրույց կամ հաղորդում լավ էր ստացվում: Բայց էլի մի բան պակաս էր:

Այդպես մի տարի էլ անցավ։ Հետո եկավ երրորդ կուրսը: Այս սեպտեմբերին ես մտա համալսարան՝ մտածելով, որ ոչինչ չի փոխվելու, որ սա հերթական ձանձրալի տարին է լինելու… Իսկ իրականում ինչ-որ բան փոխվեց: Չգիտեմ՝ ինչն է պատճառը. միգուցե երկու տարվա ընթացքում լրագրությունը հասցրել է հարազատ դառնալ, միգուցե այս տարվա առարկաներն են ավելի հետաքրքիր… Այս տարի ես սկսեցի չատել լրագրությունը:

Սա արդեն մեծ առաջադիմություն է, սա նշանակում է, որ երկու տարվա անորոշությունից ու անտարբերությունից հետո ես վերջապես գտել եմ մի բան, որը հետաքրքիր է ինձ, որը կարծես թե սկսում եմ սիրել:

Առաջին կուրսում մասնագիտական առարկաներն ատող աղջիկը հիմա ամենաշատը երկուշաբթին ու հինգշաբթին է սիրում, որովհետև այդ օրերի դասացուցակներում կան իր սիրելի մասնագիտական առարկաները, առաջին կուրսում հարցազրույցներ վերցնելուց ու նյութեր գրելուց խուսափող աղջիկը հիմա երազում է իր սիրած թերթում հոդվածներ գրելու մասին, առաջին կուրսում բոլոր հաղորդումներից ձանձրացող աղջիկը հիմա ամեն օր անհամբեր սպասում է իր սիրելի հաղորդմանը, առաջին կուրսում ուրիշ մասնագիտության մասին երազող աղջիկը հիմա երազում է իր սիրած լրատվամիջոցում աշխատելու և իր սիրելի լրագրողի նման պրոֆեսիոնալ դառնալու մասին…

Երբեք չեմ մտածել, որ լրագրող կդառնամ. ինքս էլ չեմ հասկանում՝ ինչու եմ այդպես որոշել: Որոշելուց հետո էլ երբեք չեմ հավատացել, որ կսիրեմ այս մասնագիտությունը. ինքս էլ չեմ հասկանում՝ ինչպես եմ սկսել սիրել: Իսկ հիմա մտածում եմ, որ մի ժամանակ հայելու դիմաց նստող ու մայրիկի շորերը հագին՝ հաղորդում վարող փոքրիկ աղջիկը գուցե մի օր իսկական ստուդիայում տեսախցիկների առջև նստած՝ կվարի իր հեղինակային հաղորդումը։

Բանջարանոցի ու կորցրած ամառվա մասին

Լուսանկարը` Աննա Սահակյանի

Լուսանկարը` Աննա Սահակյանի

Այսօր առաջին անգամ գիշերով մտել էի տատիկի բանջարանոց: Լոլիկի մարգերը հեռու չէին: Տատիկը երևի այսօր էր ջրել դրանք. գետինը ցեխոտ էր: Փնտրեցի ու մի քանի կարմրած լոլիկ գտա: Արդեն ուզում էի հետ դառնալ տուն ու հանկարծ երկնքում ընկնող աստղ տեսա… Բայց ո՛չ, դա ինքնաթիռ էր: Հետևեցի թռչող ինքնաթիռի լույսերին, մինչև այն անհետացավ մեր տան կտուրի հետևում. հետո նրա ձայնն էլ կորավ: Երկինքն այնքա՜ն սիրուն էր: Մի քանի ամպեր խաղաղ լողում էին իմ գլխավերևում, իսկ հեռվում շողում էր երբևէ ինձ հանդիպած ամենապայծառ աստղը: Այս ամառ ես ամեն օր տեսնում էի այդ աստղը: Լուսինը դեռ չէր երևում: Այն միշտ հայտնվում է տատիկի բանջարանոցի ուղիղ վերևում: Երբ գիշերները չեմ կարողանում քնել, մթության մեջ գտնում եմ ակնոցս, մոտենում սենյակիս պատուհանին ու դուրս նայում: Պատուհանիցս այն կողմ մեծ բանջարանոցն է, իսկ բանջարանոցի վերևում՝ հին ընկուզենու ճյուղերի արանքում, երևում է լուսինը: Ներքևում փայլում են հեռավոր քաղաքի լույսերը: Այդ պահերին երևակայում եմ, որ հայտնվել եմ ինչ-որ կախարդական ֆիլմում, և պատուհանիցս բացվող տեսարանն իրական չէ…

Լոլիկները ձեռքերիս մեջ պահած՝ քայլեցի տան կողմ, բայց չուզեցի ներս մտնել: Երբեք չէի մտածել այն մասին, թե ինչքան եմ սիրում մեր բանջարանոցը, ինչքան եմ սիրում այս փոքրիկ ու մի քիչ թթվաշ լոլիկները, դառնահամ վարունգները, համեղ արևածաղիկները, եգիպտացորենները, գույնզգույն ծաղիկները և հատկապես կարմիր վարդի թուփը, որը տատիկն արգելում է քաղել… Առաջ ես միշտ բարկանում էի, երբ տատիկը ջրում էր բանջարանոցը, ու այդ պատճառով մեր տան ծորակներից ջուր քիչ էր հոսում, իսկ հիմա… Կարծես թե ափսոսում եմ բարկանալուս համար:

Մոտեցա տանը, շրջվեցի, մի անգամ էլ նայեցի բանջարանոցի կողմն ու ներս մտա:

Դպրոցական տարիքում ես մեր գյուղը չէի սիրում: Միշտ երազում էի այն պահի մասին, երբ կավարտեմ դպրոցն ու կտեղափոխվեմ քաղաք: Մտածում էի՝ քաղաքում ամեն ինչ կատարյալ է: Իսկ հիմա, երբ վերջանում է հերթական ամառը, և ես պիտի նորից քաղաք գնամ, բարկանում եմ, որ մի ժամանակ այդպես եմ մտածել:

Քաղաքում ես կարոտում եմ մեր գյուղը, շա՜տ եմ կարոտում: Կարոտում եմ մեր պատշգամբից մայրամուտին նայելը, կարոտում եմ այգիների հնձած խոտերի միջով քայլելը, կարոտում եմ խնձորենու տակ նստելն ու շուտահաս խնձորներն ուտելը, կարոտում եմ զով եղանակն ու անձրևից հետո ցեխոտվող փողոցները, կարոտում եմ մեր տան հետևի չորացած խոտերի գույնը, կարոտում եմ երեկոյան պապիկի փեթակներից եկող մեղրի հոտը, կարոտում եմ թաց ընկույզի համն ու առվակով հոսող ջրի ձայնը, կարոտում եմ ամեն բան։

Վերջացավ հերթական ամառը, ու ես մտածում եմ, թե ինչու ավելի հաճախ գիշերը չէի իջնում բանջարանոց, քայլում կաղամբների ու լոլիկների մարգերի միջով, ինչու ավելի հաճախ չէի հետևում մայրամուտին մեր պատշգամբից, չէի պառկում մեր տան հետևի չորացած խոտերի մեջ ու երազում…

Ես կկարոտեմ, այս տարի էլ կկարոտեմ մեր գյուղը, նորից կափսոսամ, որ ամբողջ ամառ սենյակումս փակված եմ եղել ու չեմ հասցրել կարոտս առնել: Ինձ թվում է՝ նույնիսկ պապիկի մեղուներին կկարոտեմ և անգամ չեմ բարկանա, եթե ինձ խայթեն։

Իսկ հիմա ես նորից կմոտենամ պատուհանին, կնայեմ բանջարանոցին, հետո լուսնին, հետո հեռո՜ւ-հեռո՜ւ հորիզոնում լողացող ամպերին, կափսոսամ այս ամառ կորցրած ժամանակիս համար ու մի պահ կպատկերացնեմ, որ իմ պատուհանից այն կողմ աշխարհն անիրական է…

Լուսանկարը՝ Անի Ավետիսյանի

Միակ շունը, որին սիրել եմ…

Ավտոբուսի մեջ նստած՝ պատուհանից դուրս էի նայում, լսում «Լավ էլի»-ի «Անձրևաշուն» երգն ու մտածում շների մասին: Ես երբեք շներին չեմ սիրել. կա՛մ վախեցել եմ նրանցից, կա՛մ ատել նրանց, կա՛մ երկուսն էլ միաժամանակ:

Դպրոցական տարիքում տնից մենակ դուրս չէի գալիս, որ չհանդիպեի մեր գյուղի շներին: Հենց մի տեղ շուն էի տեսնում, քարացած կանգնում էի կամ էլ ճանապարհս փոխում: Մի քանի անգամ այնքան վախեցած եմ նայել շներին, որ նրանք հարձակվել են ինձ վրա ու փորձել կծել:

Այո՛, ես երբեք չեմ սիրել շներին, բայց մի շուն կար, ու նրան ես սիրում էի:

Ես չորս տարեկան էի, եղբայրս՝ երեք, կամ էլ ես հինգ տարեկան էի, նա՝ չորս, լավ չեմ հիշում, երբ մի օր մերոնք մի շնիկի տուն բերեցին: Կարծեմ եղբորս ծնունդն էր, ու շնիկը նրա ծննդյան նվերն էր: Փոքրիկ էր, դեռ ձագուկ, սպիտակ էր, մեջքը՝ մոխրագույն, պոչը՝ հաստ, իսկ աչքերը՝ խոշոր ու սև: Հիշում եմ, թե ինչքան էինք ուրախացել: Մտածեցինք, մտածեցինք ու որոշեցինք անունը Ջեկո դնել: Ինչո՞ւ Ջեկո, ախր, այդ ժամանակ մեր գյուղում համարյա բոլորն իրենց շներին Ջեկո էին անվանում: Հիմա մտածում եմ, որ նրա անունը կարելի էր Տոբի դնել իմ սիրելի հերոսի՝ Շերլոք Հոլմսի օգնական Տոբիի անունի նման… Բայց մենք նրան Ջեկո կոչեցինք:

Ես ու եղբայրս ամբողջ օրը Ջեկոյով էինք զբաղված. կերակրում էինք նրան, խաղում հետը: Մայրս չէր սիրում, երբ գրկում էինք նրան: Սպասում էինք, որ մայրիկը դպրոց գնար, ու միանգամից գրկում էինք Ջեկոյին: Հիշում եմ, որ մի օր սպասեցինք, մինչև մայրիկը անցավ մեր այգին ու քայլեց դպրոց գնացող ճանապարհով, և գրկեցինք Ջեկոյին: Շատ չանցած մայրիկը վերադարձավ. ինչ-որ բան էր մոռացել: Նա հայտնաբերեց մեր փոքրիկ խորամանկությունը: Մի լավ ծիծաղեցինք:

Ջեկոն բարձր հաչում էր օտարների վրա, բայց երբեք ոչ մեկին չէր կծում: Մեզ ամենից շատ զվարճացնում էր այն, որ շունը չէր սիրում մեր հարևանի տղային՝ Տիգրանին: Տիգրանը վախենալով էր մեր տուն գալիս. գիտեր՝ մի տեղից հանկարծ հայտնվելու էր Ջեկոն, բարձր հաչելու էր և ընկնելու էր նրա հետևից:

Ես տանել չէի կարողանում, երբ Ջեկոյին կռվեցնում էին ուրիշ շների հետ, և մանավանդ, երբ նա վերք էր ստանում այդ կռիվներից: Միայն, երբ նրան կռվեցնում էին Տիգրանի շան հետ, և նա հաղթում էր, թեթևացած շունչ էի քաշում ու հպարտանում:

Ժամանակը անցնում էր, մենք մեծանում էինք, Ջեկոն՝ նույնպես, բայց չէինք ուզում մտածել, որ նա կարող է մի օր սատկել:

Մենք ճանաչում էինք Ջեկոյի հաչոցը: Նրա հաչոցը տարբերվում էր գյուղի մնացած շների հաչոցներից: Նա հաչում էր ավելի բարձր, ավելի սուր, ավելի հարազատ ձայնով: Հաճախ էինք գողանում մայրիկի թխած համեղ փախլավաներից ու տալիս Ջեկոյին. գիտեինք, որ նա քաղցր շատ է սիրում: Երևի աշխարհի ամենաբարի շունն էր նա, անգամ կատուներին չէր նեղացնում: Մի կատու ունեինք: Այդ կատուն ուտում էր Ջեկոյի հետ նույն ամանից, պառկում էր նրա կողքին, ազատ պտտվում էը տան շուրջը, իսկ Ջեկոն երբեք նրա վրա չէր հաչում: Ինչքան եմ հիմա տխրում, երբ հիշում եմ, որ մեկ-մեկ բարկացել, գոռացել եմ այդ բարի շան վրա…

Երբ մենք դպրոցից տուն էինք գալիս ու հասնում մեր այգի, Ջեկոն բակից բարձր հաչում էր ու գալիս մեզ դիմավորելու: Նա թռչում էր վեր, կանգնում հետևի ոտքերի վրա, մեկ-մեկ էլ լպստում մեր ձեռքերն ու ոտքերը: Կարոտում էր մեզ: Բայց ավելի շատ կարոտում էր, երբ երկար ժամանակով էինք տնից բացակայում: Հենց մեքենան մոտենում էր տանը, արդեն գիտեինք, որ լսվելու է նրա հաչոցը, ու մեքենայի դռները բացվելուն պես նա թռչկոտելու է և մեզ դիմավորելու:

Վերջին ժամանակները շատ էր ծերացել Ջեկոն, դարձել էր ավելի հանգիստ, ավելի քնկոտ: Մեկ-մեկ մտքիս ծայրով անցնում էր, որ նրա սատկելու ժամանակները մոտեցել են, բայց ինձնից հեռու էի վանում այդ մտքերը: Ախր, Ջեկոն ուղղակի մեր շունը չէր, նա մեր ընտանիքի անդամն էր, մեր հարազատն էր, առանց նրա մեր օրը օր չէր…

Երբ ընդունվեցի համալսարան, գյուղից տեղափոխվեցի քաղաք: Գյուղ գալիս էի միայն շաբաթ, կիրակի օրերին: Պատահում էր նաև, որ երկու-երեք շաբաթը մեկ էի գալիս: Հենց հասնում էի ու մտնում մեր այգի, լսում էի իմ սիրելի հաչոցը, և առաջինը Ջեկոն էր վազում, որ ինձ դիմավորեր:

Մի օր էլ գյուղից զանգեցին ու ասացին, որ… Ասացին, որ հարևանի շունը խեղդել է Ջեկոյին: Երկար ժամանակ բացակայել էի գյուղից, երկար ժամանակ մերոնց ու Ջեկոյին, մեր ծերացած, սև ու բարի աչքերով Ջեկոյին չէի տեսել… Եվ երբ նորից գյուղ գայի, երբ հասնեի այգի, չէի լսելու այն հաչոցը, որ տարբերվում էր աշխարհի բոլոր շների հաչոցներից, Ջեկոն բակից վազելով չէր գալու, չէր կանգնելու հետևի ոտքերի վրա ու չէր լպստելու ձեռքերս… Ջեկոն էլ չկար:

Անցած ամռանը նոր շուն բերեցինք տուն: Սպիտակ շունիկ էր, սև պուտեր ուներ: Ես նրան Տոբի կոչեցի. իմ սիրելի հերոսի՝ Շերլոք Հոլմսի օգնական շան անունն էր Տոբի… Ես մտածեցի, որ Տոբին կդառնա երկրորդ շունը, որին կսիրեմ, բայց ոչ… Ես այդպես էլ չտարբերեցի նրա հաչոցն ուրիշ շների հաչոցներից, այդպես էլ չկապվեցի նրան: Նա չուներ խելացի աչքեր, ես չէի նստում խոտերի մեջ ու շոյում նրան, ինչպես Ջեկոյին, և երբ աշնանը նորից քաղաք գնայի, չէի կարոտելու նրան: Տոբին Ջեկո չդարձավ…

Ես ավտոբուսի պատուհանից դուրս էի նայում, լսում «Անձրևաշուն» երգը ու մտածում միակ շան մասին, որին սիրել եմ…

Ինչպես չվախենալ…

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Մի քանի օր է՝ ուզում էի գրել… Այնքան շատ բան կար պատմելու, բայց չգիտեի՝ որտեղից սկսել: Գրում էի մի քանի նախադասություն, հետո ջնջում ու որոշում հաջորդ օրը նորից սկսել… Ու հանկարծ Ադելը…

Այսօր ցույցի չգնացի. պիտի գյուղ գայի: Երթուղայինի մեջ էի: Փողոցից լսվում էին ցուցարարների ձայները. «Հայաստանը մերն է, Հայաստանը մերն է»… Երթուղայինը կանգնեց, կանգառից մի կին բարձրացավ՝ իր փոքրիկ աղջկա ձեռքը բռնած: Բարձրանալիս աղջիկը հարցրեց մորը, թե ինչու են մարդիկ փողոցում գոռում:

-Բալե՛ս, մարդիկ դժգոհ են,- լսեցի մոր պատասխանը,- մարդիկ դժգոհ են և իրենց դժգոհությունն արտահայտում են խաղաղ ձևով:

Ինչքա՜ն բան էր ասված այդ մի նախադասության մեջ. «Մարդիկ իրենց դժգոհությունն արտահայտում են ԽԱՂԱՂ ՁԵՎՈՎ»: Միանգամից հիշեցի մի կնոջ, որին մի քանի օր առաջ տեսել էի ուրիշ երթուղայինում: Այդ օրը ցուցարարները փակել էին Հաղթանակի կամուրջը, և նա ստիպված էր ոտքով հասնել իր կանգառ:

«Էդ են, էլի: Վախտին տասը հազարները չվերցնեիք»…

Ահա թե ինչ ասաց այդ կինը իրենց իրավունքների համար փողոց դուրս եկած խաղաղ ցուցարարների մասին:

Ինչքա՜ն մեծ է տարբերությունն այս երկու կանանց միջև:

-Մա՛մ, բա ինչի՞ մենք չենք միանում էդ մարդկանց,- շարունակեց երթուղայինի աղջնակը:

-Սպասի՛ր, երեկոյան մենք էլ կմիանանք,- պատասխանեց մայրը:

Երթուղայինում բոլորը հետաքրքրությամբ թեքվեցին նրանց կողմ:

-Դո՞ւ էլ ես դժգոհ,- հարցնում էին մարդիկ:

-Հա, ես ուզում եմ, որ գործի տեղը մամային չնեղեն…

-Ու մաման հարկեր քիչ վճարի,- շարունակեց մայրը…

Էլ չկարողացա ինձ զսպել, թեքվեցի աղջնակի կողմը, ձեռքս պարզեցի առաջ ու ասացի.

-Թխի՛, թող գա…

Աղջիկը իր փոքրիկ թաթիկը բարձրացրեց ու «թխեց»:

Ժպտում էի, երբեք այդքան ուժեղ չէի ժպտացել. աչքերիցս «կանաչ» սրտիկներ էին թափվում:

-Անունդ ի՞նչ է,- հարցրի:

-Ադել…

Ադե՜լ… Այդ պահին ինձ թվաց, որ դա աշխարհի ամենա-ամենագեղեցիկ անունն է:

-Քանի՞ տարեկան ես,- հարցրեց Ադելի կողքին նստած կինը՝ իմ նման ուժեղ ժպտալով:

Ադելը շրջվեց նրա կողմն ու ձեռքերով ցույց տվեց հինգ: Հի՜նգ տարեկան, Աստված իմ, Ադելը հինգ տարեկան է: Հանկարծ աչքիս առաջ հայտնվեցին բոլոր այն մարդիկ, որոնք այս օրերին անտարբեր գնում են աշխատանքի և տուն վերադառնում, այն մարդիկ, որոնք դուրս չեն գալիս փողոց ու ասում են՝ մեկ ա, ոչ մի բան էլ չի փոխվելու, ամեն ինչ արդեն որոշված ա, այն վարորդները, որոնք դժգոհում են խցանումներից ու պահանջում իրենց առաջ ճանապարհ բացել, այն ոստիկանները, որոնք լրագրողի են ծեծում ու անչափահասների են բերման ենթարկում, այն մարդիկ… Է՜հ, ինչքա՜ն շատ են այդպիսի մարդիկ: Իսկ հինգ տարեկան Ադելը համարձակ նայում էր երթուղայինի մեծահասակներին ու ասում.

-Ես ուզում եմ ուժեղ լինել:

Այո՛, Ադելն ուզում է ուժեղ լինել, Ադելն արել է իր քայլը, նրա մայրն արել է իր քայլը, նրանք գիտեն իրենց իրավունքները, նրանք դժգոհ են ու իրենց դժգոհությունն արտահայտում են ԽԱՂԱՂ ՁԵՎՈՎ:

Երթուղայինը հասավ իմ կանգառ: Ես նայեցի Ադելին ու ասացի.

-Հաջող, Ադե՜լ:

-Հաջող,- լսեցի Ադելի պատասխանն ու վերջին անգամ նայեցի նրա խելացի աչքերին:

Մինչև տուն երկար ճանապարհ ունեի անցնելու: Ամբողջ ճանապարհին նրա մասին մտածեցի: Հասկացա, որ գալու եմ տուն ու սկսելու եմ գրել, սկսելու եմ հենց Ադելից:

Ես միշտ չափից ավելի վախկոտ եմ եղել: Այս օրերին էլ վախենալով էի ցույցերի գնում. վախենում էի, որ ոստիկանները կգան, ինձ բերման կենթարկեն: Մի անգամ նույնիսկ ոստիկաններից փախել ու տուն եմ եկել: Այո՛, ես վախկոտի նման ընկերներիս թողել ու փախել եմ, իսկ հինգ տարեկան Ադելն ուզում է ուժեղ լինել: Ես միշտ ուզեցել եմ չվախենալ, բայց չեմ կարողացել: Իսկ այսօր հանդիպեցի Ադելին ու նրա մայրիկին: Ես հավատում եմ Ադելին և ուզում եմ նրա նման ուժեղ լինել: Այո՛, ես երբեք չեմ իմացել՝ ինչպես չվախենալ, բայց հիմա գիտեմ: Ես տանսինը տարեկան եմ, և հինգ տարեկան Ադելն ինձ սովորեցրեց չվախենալ:

Քա՛յլ արա, մերժի՛ր վախը, եղի՛ր Ադելի նման ուժեղ…