44-օրյա պատերազմում հերոսացած Տիգրան Գևորգյանն ամենից շատ սուտը տանել չէր կարողանում։ Իր ապրած 21 տարիներին երբեք չի ստել ու չէր սիրում, երբ ինչ-որ մեկն իրեն էր ստում։

Թշնամու 3 տանկ ու 2 հետևակի մարտական մեքենա ոչնչացրած, «Մարտական խաչ» շքանշանի արժանացած Տիգրանն ինքն էր ընտրել Արցախում ծառայելը, ասել էր՝ ես Ղարաբաղ պիտի ծառայեմ, ու գնացել էր։

Հայրը պատմում է․ «Պատերազմի ընթացքում Մարտունի 4-ում էր։ Կռվի ժամանակ իր հրամանատարության տակ գտնվող 4 տանկը խոցել էր հակառակորդը, որից երեքին ԱԹՍ-ն էր խփել։ Տանկից դուրս է եկել, իր վիրավոր հրամանատարին ու զինվորին մի կողմ է տարել, ինքը երկու տեղից վիրավորումով շարունակել է կռվել մինչև որ ևս երկու վիրավորում են հասցրել թշնամու դիպուկահարները, ու դրանից հետո զոհվել է»։

Ընկերները պատմում են, որ չնայած Տիգրանը որպես հրամանատար խիստ էր կարգ ու կանոնի պահպանման հարցում, սակայն մնացած առումներով երբեք խնդիրներ չեն ունեցել նրա հետ։

Անվճար ընդունվել էր Ճարտարապետության և շինարարության ազգային համալսարան ու ծառայության գնացել ավարտելուց հետո։

«Սիրում էր ծառայությունը, զինվորական կյանքն ու ոգևորությամբ էր գնացել։ Իր ծառայակից շատ ընկերներից տարիքով մեծ էր։ Երբ Արմավիրի ուսումնական զորամասում էր, տանից անընդհատ գրքեր էր ուզում, շատ էր կարդում», – ասում է հայրը։

Պատերազմի ամբողջ ընթացքում Տիգրանի հայրը նույնպես առաջնագծում է եղել, ասում է՝ ամեն օր խոսում էին, ու Տիգրանն ինքն էր հանգստացնում հորը․ «Ասում էր՝ էդ քո մոտ ա իրավիճակը վատ, մեր մոտ ամեն ինչ նորմալ ա։ Ասում էր նաև, որ հիմա ամենակարևորը հայրենիքն ա»։

Տիգրանի կյանքն ընդհատվեց նոյեմբերի 2-ին՝ իր փրկած երկու ընկերների ու բոլորիս համար։

Տիգրան Արմենի Գևորգյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է։

Գևորգ Ջավախյանի՝ ծառայության մեկնելուց մեկ օր առաջ հրապարակած գրառումը սոցցանցում, նրա զոհվելուց հետո ապշեցրել էր բոլորին․ «Ես չեմ ուզում կիսվել իմ պլանների մասին, մաքսիմում կարող եմ ասել, որ շուտով դուք կլսեք իմ անունն ավելի բարձր»։ Այդպես էլ հնչում է նրա անունն այսօր՝ բարձր ու հստակ՝ հայրենիքի համար հերոսաբար անմահանալուց հետո։

«Իսկական տանկիստ էր Գևորգը», – բնութագրում են նրան հրամանատարները։ Թեև միշտ ցանկանում էր կապավոր դառնալ, բայց ծառայությունը սկսել էր Արմավիրի ուսումնական զորամասում՝ որպես տանկիստ, ու շարունակել Խոջալուի տանկային զորամասում։ Ինչպես փոքր տարիքում դպրոցում, այնպես էլ զորամասում, բոլորի ուրախությունն էր իր լուսավոր կերպարով։

«Գևորգն ուշ խոսելու պատճառով իր ամբողջ զգայական ներաշխարհը հանձնում էր թղթին ու սև-սպիտակ պատկերներ նկարում։ Արվեստին շատ մոտ էր ու նկարելուց բացի երաժշտությամբ էր զբաղվում, Հայաստանում beatbox-ի ֆեդերացիայի առաջին անդամներից էր։ Հենց beatbox-ի շնորհիվ էլ հետագայում կանչում են նկարահանվելու երիտասարդական սերիալներից մեկում, որից սկսում է իր դերասանական կարիերան», – պատմում է քույրը՝  Սեդան։

Կապուտաչյա ու խարտյաշ Գևորգն արդեն 19 տարեկանում դարձել էր հանդիսատեսի սիրելին․ փողոցում հանգիստ չէին կարողանում քայլել Գևորգի հետ․ բոլորը ճանաչում էին, մոտենում, խոսում ու լուսանկարվում։

Ծառայության ընթացքում՝ մինչ 44-օրյա պատերազմը, 2020թ․ Տավուշյան դեպքերի ժամանակ առաջնագծում էր եղել, և հետո միայն տանեցիներին ասել այդ մասին։ 44-օրյա պատերազմի ամբողջ ընթացքում էլ ընտանիքին չէր հայտնում, թե Արցախի որ հատված են տեղափոխել իրեն։ Հոկտեմբերի 23-ին Գևորգին տեղափոխում են Կարմիր Շուկա։ Դրանից հետո զանգել է քրոջ ամուսնուն ու ասել․ «Եթե ինձ հետ մի բան պատահի, քրոջս ու տանեցիներիս լավ կնայես»։

Սեդան պատմում է՝ մի անգամ եղբոր հետ խոսելիս ասել է՝ ամեն օր աղոթում է նրա համար, սակայն Գևորգն ուղղել է, թե միայն իր չէ, այլ բոլոր զինվորների համար պիտի աղոթել։

Գևորգը պատերազմի ընթացքում ոչնչացնում է թշնամու մեկ տանկ ու խոցում մի քանի տեսակի զրահատեխնիկա։ Սակայն հոկտեմբերի 24-ին թշնամու անօդաչուն գտնում է Գևորգի տանկն ու խոցում՝ ծանր վնասվածքներ հասցնելով նրան։ Մի քանի օր Գևորգն անգիտակից վիճակում մնում է հիվանդանոցում։ Հոկտեմբերի 28-ին Գևորգ Ջավախյանն անմահանում է ու, ինչպես որ ցանկանում էր, հնչեցնում իր անունը բարձր ու լսելի բոլորին։

Գևորգ Գրիգորի Ջավախյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է։

Փոխգնդապետ Դավիթ Ղազարյանին իր զինվորները հիշում են մեծ ոգևորությամբ․ հրամանատարից ստացած ուժը թև է տալիս նույնիսկ նրա բացակայությունից երկու տարի անց:

Ծնողների ցանկությանը հակառակ` Դավիթն ընդունվել էր Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան` հստակ որոշելով շարունակել զինվորական հոր ճանապարհն ու ծառայությամբ արտահայտել իր անսահման սերը դեպի հայրենիքը:

Զինվորական համազգեստ կրելու 10 տարիների ընթացքում յուրաքանչյուր օր Դավիթի համար ծառայություն էր իր հայրենիքին:

Դավիթը ծառայությունը սկսել էր Հադրութում ավագ լեյտենանտի կոչումով։ Նա դասակի հրամանատար էր։ 44-օրյա պատերազմից օրեր առաջ ստացել էր փոխգնդապետի կոչում` դառնալով գումարտակի հրամանատար: Սիրահարված Արցախին` Դավիթը Հադրութից հայրենի Վեդի վերադառնալ չէր էլ դիտարկում:

Դավիթի զինվորների սխրանքների մասին շատերն են խոսում․ առանց մեծաքանակ զինամթերքի նրանց հաջողվել է գրավել թշնամու 3 և ոչնչացրել 37 տանկ:

Թշնամու տանկերից մեկի ճանապարհը սեպտեմբերի 30-ին Դավիթը պահում է իր մարմնով, վիրավորվում և շարունակում մարտ վարել այնպես, որ զինվորները չեն նկատում նրա վիրավոր լինելը:  «Ոչ մի քայլ հետ» իր սկզբունքին հավատարիմ մնալով և իր տղերքին մենակ չթողնելով՝ զոհվում է:

Դավիթը երկու երեխա ունի` Անին ու Վանը, ում աչքերում Դավիթը աշխարհի ամենահոգատար հայրն էր:

Կինը՝ Հռիփսիմեն, նշում է, որ Դավիթն օգնում էր բոլորին, հույս ու ուժ տալիս։ Եվ ինքը շարունակում է Դավիթի այդ առաքելությունը՝ հիմնադրելով «Դավիթ Ղազարյան» բարեգործական հիմնադրամը, որը աջակցելու է զինծառայողների ընտանիքներին։

Դավիթ Ղազարյանը հետմահու «Արցախի հերոս» բարձրագույն կոչմանն է արժանացել:

Դավիթ Ղազարյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է:

Հայրենիքի մասին շարադրությունը Պատվական Հարությունյանը փոքր տարիքում ավարտել էր այսպես՝ «․․․ու եթե պետք լինի, կյանքս էլ կտամ հանուն հայրենիքիս»։ Նա չէր կարող պատկերացնել, որ տարիներ անց պե՛տք է լինելու, ու ինքը կյանքը զոհելու է հանուն հայրենիքի, հանուն բոլորիս։

Պատվականը մարզիկ էր․ 7 տարի սամբո-ձյուդո մարզաձևով էր զբաղվում և հայաստանյան տարբեր մրցույթներում իր քաշային կարգում միշտ լավագույնների մեջ էր։ Մինչև ծառայությունը Պատվականի պատկերացումները ուսումը շարունակելու մասին հստակ չէին, բայց բանակում արդեն որոշել էր՝ ընդունվելու է Ֆիզիկական կուլտուրայի ինստիտուտ։

Որոշել էր, որ զորացրվելուց հետո միանգամից ընտանիք պիտի կազմի, ամուսնանա․ ընտանիքի դերը նրա համար առաջնային էր։

Պատվականը մանկուց ագրեսիան ու կոնֆլիկտները չէր ընդունում: Երբեք ոչնչից չէր բողոքում։ Քույրն ասում է՝ ծառայության ընթացքում ավելի կարգապահ, ուշադիր էր դարձել մանրուքների նկատմամբ։

Սեպտեմբերի 29-ին նա Ջրականում էր՝ ամենաթեժ դիրքում, որտեղ սկզբնական օրերին թշնամու ամենամեծ ուշադրությունն էր կենտրոնացած։ Երեկոյան ընտանիքի հետ էր խոսել զրնգուն ու հուսադրող ձայնով․ մի քանի ժամ անց զոհվել ԱԹՍ-ի հարվածից․․․

2020թ․-ի հոկտեմբերին Պատվականը Արցախի նախագահի հրամանով հետմահու պարգևատրվեց «Մարտական ծառայություն» մեդալով։

Պատվական Վաչագանի Հարությունյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է։

44-օրյա պատերազմում հերոսացած Սուրեն Եսայանն իր բազմաթիվ նպատակներից առավել կարևորում էր մեկը՝ հայրենիքը շենացնելը։ Սուրենի մոր՝ Նարինեի ականջներում շարունակ հնչում են նրա խոսքերը. «Մամ, ես շենացնելու եմ մեր երկիրը, կտեսնես՝ տղեդ ինչ ա անելու, իսկ դու ու պապան գլուխներդ բարձր եք քայլելու»։

Ընտանիքը Սուրենով հպարտանալու բազմաթիվ առիթներ ուներ․ Սուրենը 18 տարեկանում արդեն 5 լեզվի էր տիրապետում՝ ռուսերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն, գերմաներեն և հինդի։

12 տարեկանում սեփական որոշմամբ իր մտերիմ ընկերոջ հետ մեկնել էր Հնդկաստանի Կալկաթա քաղաքի Հայոց մարդասիրական ճեմարանում սովորելու։ Երբ Սուրենին դպրոցն ընդունվելու համար հարցազրույցի էին հրավիրել, քննող հանձնաժողովը զարմացել էր այդ տարիքում նրա ունեցած գիտելիքներից։

«Երեք տարի Հնդկաստանում մնալուց հետո կարոտին չդիմացավ․ եկավ Հայաստան։ Ասում էր, որ իր տեղը Հայաստանում է, առանց իր ընտանիքի ու հայրենիքի չէր կարողանում»։

Դպրոցն այստեղ ավարտելուց հետո Ֆրանսիական համալսարան էր ընդունվել, մեկ տարի սովորել ու մեկնել ծառայության։ Ջրականում էր ծառայում ու երկու ամիս էր, ինչ կրում էր զինվորական համազգեստը, երբ պատերազմը սկսվեց։ Ընտանիքին վստահեցնում էր, որ ինքն ու մյուս նորակոչիկներն ապահով վայրում են ու չեն մասնակցում մարտական գործողություններին։ Մինչև իր զոհվելը ընտանիքը չի իմացել պատերազմին նրա մասնակցության մասին։

Հոկտեմբերի 10-ի հրադադարից հետո Սուրենն այլևս տուն չզանգեց։ Ընտանիքը հույսով սպասում էր որևէ լուրի նրանից։ Սուրենից երկար սպասված զանգի փոխարեն մեկ այլ զանգ ստացան․ Սուրենի փաստաթղթերով մարմին էր գտնվել։ Երեք անգամ ԴՆԹ անալիզը չէր համընկել․ չորրորդը դրական էր․․․

Սուրենի հաղթանդամ մարմնի մեջ անսահման բարի ու փխրուն հոգի կար։ Մտերիմները նրան «բարի արջուկ» մականունն էին տվել։ Կապուտաչյա ու շիկահեր տղայի ծնողներն ու երեք քույրերը վստահ են՝ մի օր նորից կտեսնեն Սուրենին։

Սուրեն Սարգսի Եսայանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի (ԶԱՀ) շահառու է։

Ավագ սերժանտ դիրքի ավագ Յուրին ամեն անգամ տնից դիրքեր բարձրանալիս մորն ասում էր․ «Մա՛մ, մենակ ինձ համար չէ, 7 մարդու համար ուտելիք դիր, որ երեխեքս էլ նորմալ ուտեն»։ Իր զինվորներին միշտ երեխաներ էր ասում ու այդպես էլ մինչև զոհվելը երեխեքին մենակ չթողեց։

Յուրի Հայրապետյանը հասուն ու հանգիստ էր իր երիտասարդ տարիքի համեմատ։ Հավասարակշռված ու վստահ իր որոշումներում՝ Յուրին Ստեփանակերտի բժշկական ուսումնարանն ավարտելուց հետո հստակ որոշեց, որ սպիտակ խալաթը պիտի փոխարինի զինվորական համազգեստով։ Այդպես էլ պարտադիր ծառայությունից հետո մնաց՝ շարունակելու ծառայել հայրենիքին։

«Երբ 14 օրով դիրքերից տուն էր գալիս, անընդհատ ասում էր՝ երբ են օրերը անցնելու, բարձրանամ դիրքեր երեխեքիս մոտ», – պատմում է մայրը՝ տիկին Սիլվան։

Սեպտեմբերի 26-ին տուն էր եկել, բայց մորը խնդրել էր շորերը չլվանալ, որ պատրաստ լիներ ցանկացած պահի դիրքեր բարձրանալուն։ Առավոտյան իրենց գյուղում՝ Ճարտարում, արդեն պայթյուններ էին լսվել, ու Յուրին միանգամից շտապել էր դիրքեր։

Պատերազմի օրերին Յուրին թոքերի լուրջ բորբոքումով հոսպիտալ էր տեղափոխվել, սակայն երեք օր դեռ չանցած ու չկազդուրված՝ բժշկի հետ կռիվ էր տվել նորից դիրքեր բարձրանալու համար։ Անընդհատ կրկնում էր՝ երեխեքիս մենակ չեմ թողնի։

Հոկտեմբերի 22-ին վերջին անգամ զանգում է տուն ու մորը խնդրում հեռանալ կամ պատսպարվել․ իրավիճակը շատ լարված էր․ առավոտյան արդեն ստանում են նրա վիրավորվելու լուրը։ Վիրավորումից հետո երկար ժամանակ արյունահոսելուց  հետո Յուրիին տեղափոխում են մոտակա հոսպիտալ, սակայն այդտեղ է ավարտվում նրա կռիվը՝ փրկելու մարդկանց կյանքեր ինչպես սպիտակ խալաթով, այնպես էլ զինվորական համազգեստով։

Յուրի Հայրապետյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է:

44-օրյա պատերազմի առաջին զոհերից մեկը 35-ամյա կրտսեր սերժանտ Հասմիկ Արզումանյանն էր։ Մայրը պատմում է՝ դեռ 2020թ․-ի ամռանը ասում էր՝ մամ, պատերազմ է լինելու, բայց չգիտենք՝ երբ, որ օրը, ասել է՝ թող, դուրս արի, Հասմիկ ջան, պատասխանել է՝ մամ, եթե ես ծառայում եմ ու երդում եմ տվել, պիտի մինչև վերջ ծառայեմ հայրենիքիս։

Մոր՝ Նունիկ Արզումանյանի բնութագրմամբ շատ հայրենասեր Հասմիկը թեև մանկուց չէր երազում զինվորական ծառայության անցնելու մասին, բայց երբ սկսել էր աշխատել, միանգամից սիրել էր ծառայությունն ու նվիրվել բանակին։

«Դպրոցն ավարտելուց հետո Հասմիկը վարսահարդարություն էր սովորել, սակայն միշտ ձգտում էր բարձրագույն կրթություն ստանալ: Մի օր ամուսնուս եղբորորդին ասաց, որ Սիսիանի զորամասում Հասմիկին հարմար աշխատանք կա», – պատմում է մայրը։

Սկզբում թե՛ Հասմիկը, թե՛ մայրն ու եղբայրը մերժել են առաջարկը, մտածելով, որ չի կարող հարմարվել ծառայությանն ու զորամասին։ Հետո Հասմիկը մտափոխվել է ու 2014թ․-ից անցել ծառայության որպես օպերատոր։

«Մի քանի ամիս աշխատում էր մեզ մոտ, այնուհետև տեղափոխվեց Կապան։ Երբ Կապան պիտի գնար, ես էլի դեմ էի, ասում էի՝ հեռու ես գնում, բայց ինքն ասում էր՝ մամ, Կապանում միշտ տաք է, ես էլ էդպիսի եղանակ սիրում եմ, իսկական իմ տեղն է։ Ու աղջկա հետ գնացին ապրելու Կապանում», – ասում է մայրը։

Մի քանի օր էր, ինչ տիկին Նունիկը Կապանում էր, երբ սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան Հասմիկը սկսեց զանգերին չպատասխանել։

«Դեռ չգիտեի, որ պատերազմ է սկսվել, և որ կրակել են Հասմիկենց զորքի ուղղությամբ․ բոլորը վիրավոր են, հոսպիտալում են։ Անմիջապես գյուղ վերադարձա։ Մեր բակում հավաքված մարդիկ և վառվող լույսն ամեն ինչ գուժեցին»։

Անչափ աշխույժ, ընկերասեր ու բարեհամբույր Հասմիկին զորամասում սիրում էին բոլորը։ Ուրախ մարդ էր, կատակասեր, երաժշտությունն ու պարելն էլ անբաժան էին իրենից։ Նրա նման է նաև 15-ամյա աղջիկը՝ Քրիստինեն։ Տիկին Նունիկի խոսքով՝ նման է Հասմիկին թե՛ արտաքնապես, թե՛ բնավորությամբ։ Ինչպես Հասմիկը, ինքը նույնպես նպատակ ունի բարձրագույն կրթություն ստանալու ու կատարելու նաև մոր երազանքը։

Հասմիկ Սմբատի Արզումանյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի (ԶԱՀ) շահառու է։

44-օրյա պատերազմի մասնակից Վահե Ադյանը ընտրել էր դերասանի ուղին և մինչև ծառայության մեկնելը քառօրյա պատերազմի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի մասին նկարահանվող փոքրիկ ֆիլմում խաղում էր Ռոբերտի դերը։ Ծառայությունից հետո ֆիլմը պետք է ավարտին հասցնեին, սակայն ոչ ոք չէր պատկերացնի, որ Վահեն ինքն է դառնալու պատերազմի հերոս։

Վահեին մանկուց կարելի էր տեսնել զինվորական տարբերանշանով իրերով, զինվորական հագուստով։ Վահեի մեծ եղբայրը քառօրյա պատերազմի մասնակից էր։ Վահեն հպարտանում էր եղբորով ու նրա ծառայությամբ։

Ընկերասեր ու բոլորին օգնության հասնող, հաշտեցնող Վահեն մասնագիտության ընտրության հարցում երբեք երկընտրանքի առաջ չէր կանգնել. ասում էր՝ բեմը սպասում է ինձ։ Ընդունվել էր Աբել Աբելյանի արվեստի դպրոց ու որոշ ժամանակ անց արդեն աշխատում էր այնտեղ։

Ամենաշատը, իհարկե, Վահեն սիրում էր զինվորական դերեր խաղալ թե՛ դպրոցում, թե՛ արվեստի դպրոցում․ «Վերջին զանգին ուսուցչուհուն խնդրել էր իրեն զինվորականի դեր տալ, երբ ուսուցչուհին առարկել էր, որ վերջին զանգին նման դեր գուցե չունենան, նա համառել էր սցենարում իրեն դեր հատկացնել», – հիշում է մայրը։

Վահեն մեկ տարի էր ծառայում Ջրականում, երբ սկսվեց պատերազմը։ Մեկ ամիս պայքարից հետո՝ հոկտեմբերի 30-ին, անմահացավ Մարտունի 2-ում, թշնամու ԱԹՍ-ի հարվածից։

Վահեն բանաստեղծություններ էր գրում, և հատկապես այս խոսքերը տպավորում են բոլորին․ «Այն, ինչ հիշվում է, չի կարող երբեք անցյալ համարվել»։ Ինչպես Վահեն, այնպես էլ մեր հայրենիքի համար իրենց կյանքն ու առողջությունը չխնայած բոլոր զինվորներն ու նրանց սխրանքները չեն կարող անցյալ համարվել։

Վահե Ավետիքի Ադյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է։

Արթուր Բալասանյանն իր գրեթե բոլոր լուսանկարներում ու տեսանյութերում լայն ժպտում ու բարձր ծիծաղում է։ Անգամ լուսանկարից ժպիտը վարակում է, ու հանկարծ գիտակցում ես, որ դու էլ լայն ժպտում ես։

Դժվար է կյանքում Արթուրի պես նվիրված ու լավ ընկեր գտնելը, բայց գտնելուց հետո էլ կորցնելն անպատմելի ցավ է բերում` փաստում են ընկերները։ Մագնիսի պես Արթուրը ձգում էր բոլորին ու գրավում իր դրական էներգիայով, տարբերվող տեսակով։

Դեռ մանկուց ճշգրիտ գիտություններով հետաքրքրված լինելով՝ Արթուրը  անսպասելիորեն արվեստի ուղին է բռնում, սկսում նկարել և ընդունվում է Գեղարվեստի պետական ակադեմիա․ ճարտարապետ-դիզայներ պիտի դառնար։ Նպատակները կապում էր այդ մասանգիտության ու ստեղծագործելով աշխարհը գեղեցկացնելու հետ։

Երգով ու պարով գնաց ծառայության: Մեկնելու առավոտյան էլ ընկերները ուրախ ու երգելով ճանապարհեցին։ Ամբողջ ծառայության ընթացքում երբեք չէր բողոքում, բնավորության համաձայն ժպտում էր։

Պատերազմից մի քանի օր առաջ արդեն դիրքերում էին։ Հենց առաջին օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին, ոչնչացրին հակառակորդի մեկ տանկ ու տանկի հետևակ։

Արթուրն ընտանիքի հետ վերջին անգամ կապ էր հաստատել սեպտեմբերի 26-ին։ Սեպտեմբերի 27-ին Արթուրն ու իր 5 ընկերները անմահացան։ Երկար որոնումներից հետո՝ 2021թ․-ի փետրվարին, հարազատները գտան Արթուրի մարմինն այն նույն դիրքում, որը հերոսաբար պաշտպանել էր։

Արթուր Սերյոժայի Բալասանյանի ընտանիքը Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամի շահառու է։