Դավիթ Այվազյանի բոլոր հրապարակումները

davit ayvazyan

ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Ժամանա՞կն է գնում արագ, թե՞ մենք ենք արագ ապրում, երևի մենք ենք արագ ապրում: Ժամանակը նման է պտտվող անիվի, ինչ-որ մի բան կորչում է որոշ ժամանակ, բայց հետո կրկին հայտնվում է որոշ ժամանակով, հանճարը մահանում է, գալիս է նոր հանճար:

«Ուշ-ուշ են գալիս, բայց ոչ ուշացած,
Ծնվում են նրանք ճիշտ ժամանակին,
Բայց ժամանակից առաջ են ընկնում,
Դրա համար էլ չեն ներում նրանց…»

Որոշ մարդիկ մնում են կայուն:

Միշտ ցանկանում ենք հետ տալ ժամանակը, որպեսզի կրկին ներկա լինենք ուրախ պահերին, չհասկանալով, որ դեռ էլի ուրախ պահեր ունենք ապրելու: Դժգոհ ենք ժամանակից, որովհետև ժամանակը գնում է դանդաղ, իսկ մենք ուզում ենք արագ ապրել: Երանի վաղը այս ժամին, երանի մի շաբաթ հետո այս օրը, կանցնի մի օրն էլ, մի շաբաթն էլ, երանի երեկ այս ժամին, երանի նախորդ շաբաթ այս օրը…

2015/11/17

davit ayvazyan

Զգացի՞ք կարեկցանք

-Բարև, привет, hello… Ինչո՞վ օգնեմ, ախպեր:

-Լավ է, սաղ նորմալ է:

-Օ, լեննականցի՞ է ախպերս:

-Ախպերդ` չիդեմ, բայց ես` հա:

Մի քիչ հումորի տալով պատասխանեցի մի մարդու, ով նախքան ինձ հասնելը, մի քանիսից գումար էր խնդրել: Իմիջիայլոց, շատ պատասխանատու անձնավորություն էր, երբ ուզում էր 100 դրամ, 200 տալու դեպքում մանրը վերադարձնում էր։

-Սաղ ազգուտակս լեննականիցա:
-Ուրախ եմ:
-Ջահել ժամանակ ես էլ էի ուրախ, քո պես սիրուն, շեկի վրա, բոյով, պարապած տղա էի:
-Բայց ես շեկի վրա, բոյով, պարապած տղա չեմ:
-Ես քո պես ասելով մենակ ուրախը նկատի ունեի: Մոտս սիգարետ կա, ուզո՞ւմ ես: Տո փող էլ կա: Դու մենակ ասա` ի՞նչ ես ուզում, քել` էթանք մեր տուն։

-Չէ լավ է, հոպ ջան:
-Հաստա՞տ չես ուզե:
-Հա, դու սա` քեզի ինչ-որ բան պետք է՞, կրնա՞մ օգնեմ։

Հիմա հասկացա, որ իզուր տվեցի այդ հարցը․․․ Սկսվեց։

-Դու ուզեցիր, որ ես քեզ տիրություն անեմ,

Ու ես անտեր մնամ,

Ամեն, ամեն ինչ տամ, տեղը ոչինչ չառնեմ,

Ու քեզ ընկեր մնամ։

Դու իմ արևն առար

Եվ ուզեցիր, որ ես քեզ շնորհակալ լինեմ,

Ես անարև մնամ… էս մի տողը չեմ հիշում… Հը՞, ի՞նչ կասես։

-Հա, լավ գրող է Համո Սահյանը։

-Հա, դե հիմա չեմ իմանում, դու ասա` զգացի՞ր կարեկցանք, տալի՞ս ես 100 դրամ, ԱՊ ՋԱՆ։

Նա հպարտ կագնել էր իմ դիմաց, ես տվեցի ուզածը, վերցրեց ու շրջվելով հետ, վերջին անգամ գլուխը դարձրեց իմ կողմը, ընդունեց իր պատկերացրած իմաստունի հայացք արտահայտող դիմագծերը, արագորեն մշակեց ձայնալարերը ու ասաց.

-Ապ ջան, ըսպես է կյանքը, որ կառաջարկեն` ուզե։
Ես գյումրեցի եմ Երևանում, ըդպես յաման գիդի` տարբերություն չկա, մենակ թե լեննականցի ծանոթներս ընձի տեսնելուց չեն սե. «Ըշտը, ծո ապ, ի՞նչղ ես, քյանդրբազ, նարդվան, գուրգուրեմգը․․․» Վերջը, ժողովուրդ ջան, ըսքանը ընչի՞ սի, սպես արանք տեղ գրելուս տաղանդը ընչի՞ ցուղադրի: Մյամ սիրուն կոշիկ եմ տեսե, ուզածս մեծ բան չէ․․.
Զգացի՞ք կարեկցանք։
Մեր փոխարեն վաղուց մտածել են մեր պես մարդիկ, գտել ճիշտ տարբերակը՝ առաջարկված սահմանափակ տարբերակներից ու մեզ առաջարկել պատասխաններ, որոնց մեջ կա նաև ճիշտ պատասխանը: Մեզնից կամ ձեզնից քանի՞սն են փորձել ճիշտ տարբերակը ընտրելուց հետո առաջադրել ևս մի ճիշտ տարբերակ, կամ սխալը հանել ցանկից։

Ես ցանկանում եմ հասնել ուզածիս, ուզածս չեն էլ կարող առաջարկել ինձ, իսկ թե առաջարկեցին, ուրեմն դա չէր ուզածս։
Վերոհիշյալ կոշիկը դրված է խանութում, այլ կոշիկների հետ։
Զգացի՞ք կարեկցանք։

davit ayvazyan

Պետք է

Բարև ձեզ, գիտեք՞ ընչի բարևեցի, որովհետև պետք էր, չէ, լավ, հանաք էրի: Ուղղակի սիրեմ գը անմիջական շփվել մարդկանց հետ: Երկար մտորումներից հետո որոշեցի գրել, ու գիտե՞ք ընչի, որտև պետք է, ու էդ «պետք» բառի վրա հասկցա, որ կան բաներ, որոնք կենենք մեր կամքից անկախ, կենենք, որտև պետք է, ու ըդիկ ես հասկցա են ժամանակ, երբ որ մեր ֆիզկուլտի դասատուին հարցրի.

-Իսկ ընչի՞ էսօր ֆիզկուլտ չենք էնե,- իսկ ինքը պատասխանեց.

-Որտև ըդբես է պետք:

Հետևեց հաջորդ հարցը.

-Իսկ ավելի մանրամասն կբացատրե՞ք, թե ընչի:

Ու կրկին փառահեղ պատասխան.

-Որտև ըդպես է պետք:

Դե պարզ է, որ ես ամեն ինչ հասկցա, որդև շատ սպառիչ ու հիասքանչ պատասխան էր, բայց դե ես էլ ըդբես խելոքներից չեմ: Հաջորդ օրը գնացի առանց մարզահագուստի, ու երբ նա հարցրեց, թե՝ ընչի չեմ բերել մարզահագուստ, ես պատասխանեցի.

-Որտև ըդպես է պետք:

Ու ըդորից հետո ես հասկցա, թե «որտև պետք է» արտահայտությունը ինչքան լավն է: Պատկերացնեք գը՝ եքա նախադասության տեղը, մյամ կարճ պատասխան. «որտև պետք է», բայց երկար մտածելուց հետո սկսի արդեն վախենալ:

Օրինակ, պատկերացրեք հանկարծ Ռուսաստանն ու Ամերիկան պատերազմեն, ու ինչի՞ համար. «Որտև պետք էր»:

Եթե ավելի լուրջ, ես հասկցա, որ պետք է լսել, հասկնալ, ներել, սիրել և հարգել, ու երբ նայեցի էդ տեսանկյունից, զգացի, որ կան բաներ, որոնք իրոք պետք են: Մի խոսքով, մաղթում եմ ձեզ ամենալավն ու բարին, եղեք միշտ առողջ և հաջողակ: Գիտե՞ք ընչի սի էս վերջին տողը. որտև պետք էր:

Սլոբոդկա

Լուսանկարը՝Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝Դիանա Շահբազյանի

Ծննդավայր, բնօրրան կամ հարազատ թաղամաս: Ինձ համար ավելի վեհ արժեք ունի այն վայրը, որտեղ անցկացրել եմ ամբողջ մանկությունս, որի հետ կապված են անցյալի գրեթե բոլոր լավ հիշողություններս, ու որից բացի ուրիշ տեղ չեմ պատկերացնում ապագաս:

Հնարավոր է` ընկալվի որպես կողմնապահություն, բայց ինձ համար Սլոբոդկեն ամբողջ Գյումրու համն ու հոտն է:

Հա, ես, օր կսեմ Գյումրի, առաջինը աչքիս դեմը գուկա Սլոբոդկես: Ստեղ է նկարահանվել «Մեր մանկության տանգոն»  ֆիլմը, իսկ մե քանիմ տարի առաջ ստեղ նկարահանվավ «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմից տեսարաններ: Ստեղի յուրահատուկ փողոցներով է անցե Գյումրու խորհրդանիշը` ֆայտոնը:

Երկրաշարժից հետո շատ քանդված շենքեր մնացին մայլիս մեջ, բայց որ մտնիս գը էդ շենքերի մեջը, ինչխոր նույնիսկ էդ քանդված պատերը շքեղություն թվա: Ինչխոր սպասես, օր հենց հմի բդի լսվի նալերի կտկտունը, ու ֆայտոնը գա, կողքովդ անցնի… Ու մենակ ըսքանը չէ, որի համար շատ կսիրեմ մայլես: Ժամանակը փոխվել է, մարդիկ «զարգացել են», հմիկվա տղեքի մեծամասնությունը կհագնվին աղջկա պես, նույնիսկ դիմահարդարում կենեն, իսկ աղջիկներն էլ կամ չեն հագնվի, կամ էլ թեթևի մեջ:

Լուսանկարը՝Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝Դիանա Շահբազյանի

Բայց Սլոբոդկես, Սլոբոդկիս մեջ ըդբես բան չկա: Ստեղ էլի են` խելքով, իսկ աղչիկներն էլ համեստությամբ, հեզությամբ, չնայած չեմ մոռանա, օր ամեն ինչ հարաբերական է, ու անպայման չէ Սլոբոդկից եղնիս, օր խելք ունենաս:

Էս հին Գյումրվա մթնոլորտն է: Տղեքը աչքի գնկնին իրանց տղամարդկությամբ, ուժով: Իսկական հայը մեկ է, հայ կմնա: Արդեն 15 տարեկան եմ ու ամեն օր գելնիմ մայլովս շրջելու, ու տեյ հմի չեմ հոգնե: Հա, գուզեմ էլի տեսնիմ, էլի զգամ:

Սլոբոդկեն ինչխոր տունս եղնի: Հենց մտնիմ գը մայլա, ինչխոր մտնիմ տուն: Աշխարհում կան էլի ուրիշ սիրուն մայլեք, ուրիշ շքեղ փողոցներ, բայց Սլոբոդկես մեկ է ուրիշ է, ու ինչ շքեղ տեղեր էլ երթամ, ինչ սիրուն մայլեք էլ տեսնիմ, մեկ է, էլի բդի գամ էդ իմ հարազատ Սլոբոդկես:

Ամենից սիրուն, լավ տունը, որ կա,
Էս գորշ խըրճիթն է,
Էս հին խըրճիթն Է,
Գետի եզերքին, 
Ծառերի տակին: 

 Հովհաննես Թումանյան

davit ayvazyan

Երանի

Ամառային արձակուրդների սկզբում արդեն պլանավորել էի,  թե ինչպես եմ այն անցկացնելու: Դրա մեջ նաև մտնում էր այն, որ պետք է գնայի գյուղ  ու մի քանի օր մնայի տատիկիս հետ: 

Մի խոսքով, գնացի գյուղ, գյուղի անունը Ախուրիկ է:  Ասեմ, որ շատ ուշ-ուշ էի գնում գյուղ, բայց այդուհանդերձ, ինձ այնտեղ բոլորը ճանաչում են: Ես միշտ զարմացել եմ, որ գյուղում բոլորը մեկը մյուսին ճանաչում են, սկսած 4 տարեկան երեխաներից մինչև  ծերերը: Այդ օրերի ընթացքում  ընկերս ինձ խնդրեց, որ իրեն օգնեմ` բեռնել խոտի տուկերը մեքենայի վրա: Չմերժեցի նրա խնդրանքը և գնացի օգնելու: Բեռնելուց հետո մեքենան խոտը պետք է տեղափոխեր այլ գյուղացու տուն, որը գտնվում էր մոտավորապես 2000մ հեռավորության վրա: Նստեցինք մեքենան և ճամփա ընկանք: Ճանապարհին հասանք մի նեղ արանք, որտեղ ծառի հաստ ճյուղերը թափվել էին ներքև և փակել ճանապարհը: Հարևաններից մեկն էլ իր մեծ մեքենան էր այդ նեղ արանքում կանգնեցրել, բայց տերը տանը չէր: Որոշեցինք մեքենան հրելով հանել այդ արանքից, որպեսզի ճանապարհը բացվի:  Պետք է հրեինք մի 30 մետր: Ես, ընկերս և նրա հորեղբայրը չկարողացանք հրել, և արդեն հուսահատ որոշեցինք սպասել մեքենայի տիրոջը, բայց հանկարծ օգնության հասավ հարևաններից մեկը (մոտավորապես 60 տարեկան): Սակայն էլի բան դուրս չեկավ: Հետո միացավ մյուս հարևանը` կրկին նրա տարիքին: Սկսեցինք հրել արդեն մի քիչ ավելի լավ: Հետո դուրս եկան նրանց կանայք, հարսները:

Երբ արդեն սկսել էինք հեշտ հրել, եկավ մեքենայի տերը, և ոչ թե նստեց մեքենան, այլ սկսեց մեզ հետ հրել: Ի վերջո բեռնատարի անցնելու համար տեղ բացեցինք: Շնորհակալություն հայտնեցինք հարևաններին ու շարունակեցինք ճանապարհ: Մեկ ժամ անց ավարտեցինք գործը, ու ես դուրս եկա ընկերոջս տնից, որպեսզի վերադառնամ տատիկիս մոտ: Այնքան հպարտ էի քայլում գյուղով, այնքան լավ էի ինձ զգում, որ քայլում եմ մի գյուղով, որտեղ իսկապես կա բարեկամություն, կար ընկերասիրություն և, վերջապես, կա միասնականություն: Քայլում էի դեպի տուն, ինքս ինձ ասելով. «Ախ, երանի ողջ հայ ազգը լիներ այսպես: Երանի ողջ Հայաստանը լիներ այսպիսին, և այդ ժամանակ մենք իրոք կլինեինք անպարտելի»:

davit ayvazyan

Հրաշք

Հրաշք. ոմանք հավատում են դրան, ոմանք` ոչ: Հավատում են բոլոր նրանք, ովքեր գոնե մեկ անգամ ականատես են եղել հրաշքի, բայց երբեք էլ չես տեսնի, եթե չես հավատում, որ այն կա: Հրաշք կտեսնես յուրաքանչյուր պահի, եթե աշխարհին նայես հրաշքով լի աչքերով: Մի՞թե հրաշք չէ նորածին երեխան, մի՞թե հրաշք չէ, երբ նա արտաբերում է իր առաջին բառը, հնչյունը:

Ես հավատում եմ, որ կա հրաշագործ, ուստի նաև հավատում եմ հրաշքին: Հրաշագործ կարող ես դառնալ ինքդ` տալով աղքատին օգնություն, կամ հիվանդին բուժվելու հնարավորություն: Ամեն ինչ փողկապակցված է, ուղղակի պետք է գիտակցել, որ եթե կա վատ, ուրեմն կա նաև լավ, եթե կա ծնունդ, պարտադիր է մահը:

Բոլոր մարդիկ ունեն և չար, և բարի կողմ, հաղթում է այն կողմը, որին ավելի շատ ես վստահում: Եթե աշխարհին նայես չար աչքերով, կտեսնես միայն չարը: Եթե նայես բարի աչքերով, կտեսնես երկուսին էլ` և չարին, և բարուն, բայց հավատալով, որ բարին կհաղթի: Հավատ, որը քեզ կարող է հասցնել ամեն ինչի` և փառքի, և կործանման: Եթե հասնես փառքի ու կորցնես հավատդ, կհասնես կործանման: Իսկ եթե հասնես կործանման ու չկորցնես հավատդ` կհասնես փառքի:

Կյանքի պարզ տրամաբանություն, բայց հիմնականում հաձնվում ենք, գրեթե հաղթանակին հասնելու պահին, իսկ երբեմն էլ պարտությանը մոտ հաղթում ենք: Մի՞թե սա հրաշք չէ:

Հրաշք կա միանշանակ, ուղղակի պետք է հավատալ հրաշքին:

Մի դադարեք հավատալ, ու ամենածանր պահին հավատը չկորցնելով, արդեն իսկ հրաշք կգործեք:

Արտագաղթ

 

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Բարև ձեզ, ես Դավիթ Այվազյանն եմ: Գրում եմ մի քաղաքից, որը  նախկինում ունեցել է 300.000 բնակիչ:

Մայիսի 1-ն էր, արևոտ օր: Որոշեցի դուրս գալ ու մի քանի լուսանկար անել: Մի քանիսն  անելուց հետո հանդիպեցի մի տատիկի, ով կանգնած էր իր տնակի կողքին: Անկախ ինձնից ցանկություն ունեցա նկարելու, որովհետև տատիկի ու տնակի մեջ այնքան նմանություն կար. երկուսն էլ ծեր էին, երկուսն էլ` մռայլ ու միապաղաղ, բայց միևնույն ժամանակ,  շատ լուսավոր ու պայծառ: Մոտեցա տատիկին ու նկարելու թույլտվություն հարցրեցի:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

-Է, տղա ջան, ոչ նկարվելու հավես ունիմ, ոչ էլ ցանկություն…  Գնա` ուրիշ մարդու նկարե:

Որպեսզի նա թույլ տար լուսանկարել, սկսեցի ներկայանալ: Մի պահ լռեց ու հետո կրկին ասաց:

-Տղա ջան, դարդերս շատ են: Թող դարդերիս հետ մնամ, չեմ ուզե նկարվիմ:

Խնդրեցի, որ ինձ էլ պատմի իր հոգսերի  մասին, ասաց, որ ունի 4 երեխա` 2 աղջիկ, 2 տղա, ու բոլորն էլ դրսում են: Հարցիս, թե` իրեն օգնո՞ւմ են, պատասխանեց, որ տղան Գերմանիայում բուժվում է, մյուս տղան հազիվ իր ընտանիքն է պահում, իսկ աղջիկները ապրում են իր նման խեղճ ու կրակ:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Նույն օրվա մեջ շփվեցի նաև չորս պապիկի հետ, որոնք ունեին 3-4 երեխաներ, ու կրկին բոլորը  դրսում էին: Արդեն վախենում էի երեխաների մասին հարցեր տալ, վախենում էի իմանալ, որ ևս մի ընտանիք լքել է Գյումրին:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Այվազյանի

Բայց, այնուամենայնիվ, մեջս դեռ հույս կար, որ հնարավոր է, պատասխանեն, թե` այստեղ են ու չեն էլ պատրաստվում գնալ… Ափսոս, իմ ուզած պատասխանը այդպես էլ չեղավ:

Հաջողություն ձեզ, ուզում եմ, որ երբեք չլքեք ձեր հայրենիքը` Հայաստանը: Գրում եմ մի քաղաքից, որտեղ գրեթե էլ մարդ չի մնացել:

davit ayvazyan

Երկրաշարժից առաջ և հետո

Հարցազրույց տատիկիս` Աիդա Մինասյանի հետ

Լուսանկարը` Դավիթ Այվազյանի

Լուսանկարը` Դավիթ Այվազյանի

-Տատիկ, խնդրում եմ պատմես քո մասին. որտե՞ղ ես ծնվել, որտե՞ղ ես սովորել:
-Ծնվել եմ Գյումրիում, սովորել եմ Սունդուկյանի անվան համար 20 դպրոցում:

-Ի՞նչ
հուշեր ունես դպրոցից, ինչպիսի՞ն էր այն ժամանակ կրթական համակարգը, ուսուցիչ-աշակերտ հարաբերությունները, երեխաների վերաբերմունքը դպրոցին, կրթությանը:
-Ամենալավ հիշողությունս այն էր որ մեր վերջին զանգը անցկացրեցինք Արագածի լանջին և դիմավորեցինք լուսաբացը, նաև գնացինք Հառիճի վանք ու մասնակցեցինք Պատարագին, ստացանք օրհնություն սրբազանից: Կրթական համակարգը անվճար էր և ստանում էինք լիարժեք գիտելիք: Աշակերտները մեծ հարգանք էին տածում ուսուցիչների նկատմամբ, կրթության ու դպրոցի հանդեպ սեր ունեին:

-Կարո՞ղ ես համեմատություններ անել այն ժամանակվա և հիմիկվա դպրոցի, ուսուցչի, աշակերտի միջև:
-Այն ժամանակ դպրոցներում ավելի խիստ էր, քան հիմա, ուսուցիչները ավելի լիարժեք գիտելիքներ էին տալիս, դպրոցի գիտելիքներով կարող էիր ընդունվել բուհ, իսկ հիմա առանց պարապելու երեխաները չեն կարող ընդունվել, իսկ աշակերտները ավելի պատասխանատու էին:

- Որտե՞ղ ես ստացել բարձրագույն կրթություն և ի՞նչ մասնագիտությամբ: Ինչու ես ընտրել բանասերի մասնագիտությունը:
- Բարձրագույն կրթություն ստացել եմ Միքայել Նալբանդյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտի բանասիրական ֆակուլտետում: Դեռ մակուց սիրում էի եղբորս ու քրոջս դաս սովորեցնել, շատ էի  սիրում լեզուն և գրականությունը, դրա համար որոշեցի դառնալ բանասեր:

-Որտե՞ղ ես աշխատել:
-Միկրոէլեկտրաշարժիչ գործարանում որպես ինժեներ:

-Ինչո՞ւ մասնագիտությամբդ չես աշխատել:
- Ուսուցիչ աշխատելու համար մեծ հերթեր էին: Հերթագրվել էի ու աշխատեցի գործարանում մինչ որ գա հերթս, բայց հետո ամուսնացա ու էլ չաշխատեցի դպրոցում:

-Քանի՞ տարի ես աշխատել, ինչ էր անում ձեր գործարանը: Ե՞րբ և ինչո՞ւ դադարեց աշխատել:
-Աշխատել եմ 25 տարի, պատրաստում էինք միկրոշարժիչներ, երկրաշարժին փլվեց հիմնարկը:

-Ե՞րբ  ես ամուսնացել և ինչու հենց պապիկի հետ: Որտե՞ղ եք ծանոթացել:
-Ամուսնացել եմ 1971 թ-ին, շատ բարետես, խելացի ու աշխատասեր տղամարդ էր: Նրա հորեղբոր տղան իմ համակուրսեցին էր, երբ կուրսով գնացինք նրա Նոր տարին շնորհավորելու, այդ ժամանակ էլ ծանոթացանք: Նա ինձ հավանել էր: Եկան խնամախոս, հետո ամուսնացանք:

-Հիշո՞ւմ ես 88-ի երկրաշարժը: Կպատմե՞ս այդ օրվա մասին: Քո շրջապատում զոհեր կայի՞ն:
-Այո, իհարկե: Աշխատում էի, պատրաստվում էինք ընդմիջման: Այդ պահին ուժեղ դղրդոց եկավ, ու պատերը սկսեցին ճաքել: Հետո էլ բան չեմ հիշում: Ուշքի եկա, փլատակների տակ էինք: Մի կերպ դուրս եկանք փլատակների տակից: Մեր գործարանից զոհվել էր 45 մարդ:

-Երկրաշարժից հետո որտե՞ղ էիք ապրում, ի՞նչ պայմաններում, ինչպե՞ս էիք գոյատևում:
-Ապրում էինք տնակում, վատ պայմաններում, տնակում ապրողներին օգնություն էին բաժանում: Չեմ էլ ուզում հիշել:

-Որտե՞ղ են ապրում հիմա  երեխաներդ, աշխատանք ունե՞ն:
-Տղաս ապրում է ինձ հետ, աղջիկս իր ամուսնու հետ, տղաս սանտեխնիկ է, իսկ աղջիկս
պանրագործ:

-Կյանքը այսօր Գյումրիում ինչպիսի՞ն է: Ի՞նչն է քեզ դուր գալիս, ի՞նչն է վշտացնում:
-Որ Գյումրին զարգացել է երկրաշարժից հետո, դա ինձ դուր է գալիս, սակայն չկա երիտասարդության համար բավարար աշխատատեղեր, ու երիտասարդները ստիպված են լքել երկիրը կամ քաղաքը` աշխատանք գտնելու համար: Ամուսինս` քո պապիկը, ազատամարտիկ է եղել, ու չէի ուզենա, որ իր թափած արյունը զուր կորչեր:

-Ինչպիսի՞ն կուզեիր տեսնել քո թոռների ապագան:
-Շատ կուզեի, որ ունենան լուսավոր ու պայծառ ապագա, ու հասնեն իրենց բոլոր նպատակներին:

davit ayvazyan

Կարծիքս

Էլի  ես ու իմը, էլի ես ու իմ երկիրը կամ` էլի ես ու իմ քաղաքը:
Առհասարակ յուրաքանչյուր մարդ ձգտում է ունենալ իրենը, ոմանք ինչ-որ բան ունենալը ընկալում են նյութական բան, իսկ ոմանք`էլ ավելի վեհ արժեքներ:
Մի քանիսը նույնիսկ չունեն սեփական կարծիք, վերցնում են ուրիշինը կամ էլ կարծիքը փոխում են մյուսների կարծիքների հիման վրա`կորցնելով սեփական եսը, ու հենց իրենց պատճառով կորցնում են իրենց կարծիքն արտահայտելու իրավունքը` վախենալով, որ հնարավոր է`իրենց կարծիքը մյուսներին դուր չգա: Մարդկանց մեծամասնությունը չունի նաև սեփական զգացմունք, օրինակ, երբ ինչ-որ մեկին չեն ճանաչում, լսելով նրա մասին վատ կարծիք, սկսում են չսիրել նրան, բայց հետո շփվում ու հասկանում են, որ շատ հաճելի մարդ էր: Կա նաև մարդկանց տեսակ, ով չի կարող կառավարել իրեն ու սիրում է, որ միշտ ուրիշն է ասում: Եթե ինչ-որ բան ունեն անելու, չեն անում այնքան ժամանակ, մինչև որ ինչ-որ մեկը չասի`արա: Մի քանիսն էլ չեն կարողանում պահպանել ունեցածը`ասելով, որ ուրիշները խլեցին:

Ես ունեմ հայրենիք, որը իմ սրտում է, ու որը ոչ ոք չի կարող խլել, ունեմ միտք, որի շնորհիվ կարողանում եմ արտահայտել կարծիքս, ու իմ կածիքով, միայն սեփական միտք ունենալու դեպքում մարդիկ կկարողանան ունենալ սեփական ձեռքբերումներ:

Լսեք մյուսների կարծիքները, բայց մի կորցրեք ձերը ու գիտակցեք, որ եթե ինչ-որ մի բան իսկապես ձերն է, ձեր սրտում, ուրեմն, ոչ ոք չի կարող այն գողանալ:

davit ayvazyan

Կենացներ

Ինչ հետաքրքիր ազգ ենք, չէ՞, մենք` հայերս: Կենացները ուրախության անբաժան մասնիկն է: Նոր տարի: Ինչպես բոլորը, այնպես էլ ես և ընկերներս գնում ենք բոլոր  ծանոթների Նոր տարին շնորհավորելու, ու բոլոր տներում ինչ-որ մեկը լինում է, ով լավ է կենաց ասում` ցանկանալով  բոլորին առողջություն և հաջողություն: Ու հետաքրքիրը գիտե՞ք որն է. որ մենք բոլորս վստահ ենք, որ կենաց ասողի ցանկությունը կիրականանա, ու մենք բոլորս կլինենք առողջ ու  հաջողակ: Կամ ես շատ լավ եմ զգում, երբ ինչ-որ տատիկ ինձ օրհնում է , ու մտածում եմ` վերջ, ես ջրի պես երկար կյանք կունենամ:

Արդեն  կարծես թե կենաց և ուրախություն բառերը իրար հոմանիշ ու իրարից անբաժան են: Երբ ասում եմ` կենաց, պատկերացնում եմ ուրախություն, ու երբ ասում եմ` ուրախություն, պատկերացնում եմ կենաց:

Մի խոսքով, ամանորյա բարեմաղթանքները դեռ շարունակվում են: Ավարտեմ` ցանկանալով հայերին, որ բոլոր ըտանիքներում լինի ուրախություն և, իհարկե, կենացներ: