Բարև ձեզ. Չգիտեմ, նկատել ե՞ք, թե՞ չէ. այս կյանքում ամեն ինչ տեղի է ունենում հանկարծակի: Հանկարծակի մի ուրախ դեպք ես հիշում, ու տրամադրությունդ բարձրանում է, հանկարծակի սիրահարվում ես, հանկարծակի խելագարվում:
Երբեմն հանկարծակի մտքումդ մի հիասքանչ գաղափար է առաջանում: Աչքդ էլ չես թարթում ու հանկարծակի ծերանում ես, հանկարծակի էլ մահանում:
Կյանքում այնքան շատ են այդ հանկարծակի դեպքերը, որ մարդիկ միշտ անհանգստանում են: Օրինակ, ինչ որ կարևոր բան անելուց առաջ միշտ ասում են. «Իսկ եթե հանակարծ չստացվի՞»: Բայց մեկ-մեկ էլ վստահ ես, որ չի ստացվելու, բայց հանկարծ ստացվում է…
Առանց հանկարծակիության երևի կյանքը լիներ անհետաքրքիր ու միապաղաղ, այսինքն, կդառնար մի խաղ, որի բոլոր աշխարհները անգիր գիտես ու մի քանի անգամ խաղալուց հետո կհոգնես կրկնությունից:
Առանց հանկարծակիության անկասկած մարդկանց կյանքն ավելի հեշտ կլիներ: Մարդը հստակ կիմանար, թե ինչ է իրեն սպասվում: Ինչպես բնության մեջ, այնպես էլ կյանքում, ամեն ինչ փոխկապակցված է:
Ինձ թվում է, ձեզ դուր եկավ, բայց մեկ է, կասկածը էլի սրտումս է. «Իսկ եթե հանկարծ ձեզ դուր չգա՞»:
Արդեն վերջացել են գեղեցիկ բանաստեղծական տողերը, կարուսելը պտտվում է նույն ուղղությամբ ու անհետաքրքիր նմանությամբ: Էլի նույն գնացքը շարժվեց, ու մեջը էլի նույն ուղևորները, որոնք անցնում են նույն ճանապարհը: Ճիշտ է, նստած են տարբեր տեղերում` մեկը` վերև, մեկը` ներքև, բայց էլի նույն տեղն են հասնելու ու իջնելու: Էլի վերադարձ, ու էլի մեկնում: Հավաքած շատ բացականեր, ու ներկա ես գտնվում այն պահին, երբ որ թվարկվում են բացականերդ: Էլի ափսոսանք եղած բացակաների կամ չեղած ներկաների համար: Երբեմն բացակայում ենք ուրախությունից` ուրախ լինելու համար: Նույն ամառը սովորական, բայց ձմռանը կարոտում եմ էլի այդ նույն ու սովորական ամառը: Ամեն ինչ ունի շարունակություն, բայց այդ շարունակությունը նույնն է. ծառի շարունակությունը ծառ է, մարդունը` մարդ: Նույնը, նույնը, նույնը… Տողերը նույնության մասին են, բայց արդյո՞ք այդ տողերը նույնը չեն:
