Անահիտ Ահարոնյանի բոլոր հրապարակումները

Հայ աղջիկները ֆուտբոլում

56271634_325159774715915_4664750476808421376_nՖուտբոլ՝ հավանաբար աշխարհի ամենասիրված, ամենահայտնի և ամենագեղեցիկ մարզաձևը: Մարզաձև, որը մեկ նպատակի շուրջ է միավորում միլիոնավոր մարդկանց:

Հայաստանում էլ մարդիկ սիրում և խաղում են ֆուտբոլ, բայց ինչքան ես եմ նկատել՝ խաղում են հիմնականում տղաները: Մեծ կարծրատիպ է դարձել այն, որ ֆուտբոլը տղաների համար է, ինչի հետևանքով քիչ աղջիկներ են գետի հոսանքին հակառակ գնում և խաղում ֆուտբոլ: Հայաստանում կան կազմակերպություններ, որոնք խրախուսում են աղջիկների մասնակցությունը, որոնցից մեկն է ԳՈԼՍ-ը:

Մարտի 24-ին Արմավիր քաղաքի սպորտդպրոցում տեղի ունեցավ ԳՈԼՍ աղջիկների ֆուտբոլի լիգայի գարնանային շրջանի բացման արարողությունը: Արմավիր քաղաքում ԳՈԼՍ լիգան գործում է դեռևս 2018-ի սեպտեմբերից՝ այս պահին ունենալով 4 թիմեր Արմավիրից, Լեռնագոգից և Շենիկից:

Արմավիր քաղաքի ԳՈԼՍ համակարգողն է Օժենի Ավետիսյանը, մրցավարն է Հակոբ Բաբաջանյանը, իսկ բժշկական-տեխնիկական պատասխանատուն՝ Հեղինե Պապիկյանը:anahitaharonyndsht

ԳՈԼՍ կազմակերպությունը հիմնադրվել է 2015 թվականին, այն օգնում և աջակցում է աղջիկներին դառնալ առաջնորդներ ֆուտբոլի միջոցով՝ տալով նրանց արդար, հավասար և ապահով միջավայր՝ հաղթահարելու սոցիալական կարծրատիպերը սպորտի միջոցով:anahara

Հայաստանի ողջ տարածքում կա ԳՈԼՍ-ի 8 լիգա՝ ներառելով շուրջ 700 ֆուտբոլ խաղացող աղջիկների Արմավիրից, Սյունիքից, Շիրակից, Տավուշից, Վայոց Ձորից, Լոռիից, Կոտայքից և Գեղարքունիքից:

ԳՈԼՍ կազմակերպությունը շարունակաբար զարգանում է՝ ընդլայնելով իր լիգաների քանակը և համագործակցությունը ազգային ու միջազգային կազմակերպությունների հետ:
Կասկած չկա, որ սա հիանալի գաղափար է և մեծ հաջողության է հասնելու: Իմ կարծիքով, բոլորս էլ պետք է օգնենք նման կազմակերպություններին` մեծացնելու աղջիկների դերը բոլոր ոլորտներում։ Կանայք կարևոր են, կանայք հզոր են:

anahit aharonyan

Խաղաղասեր երիտասարդներս

Վերջերս շատ է օգտագործվում «խաղաղություն» բառը: Բազմաթիվ քաղաքական և հասարակական գործիչներ խոսում են դրա մասին, ժողովրդին կոչեր են անում, որ պետք է խաղաղություն հաստատվի: Բայց եկեք հասկանանք, թե ինչ է խաղաղությունը: Ես անընդհատ տալիս եմ այս հարցն ինքս ինձ և ամեն անգամ նոր պատասխաններ եմ ստանում: Այս պահին ինձ համար խաղաղությունն այն է, երբ դու երջանիկ ես այն հասարակությունում, որտեղ ապրում ես, դու ինքդ քեզ աջակցված ես զգում, գլուխդ բարձին դնում ես այն մտքով, որ ամեն ինչ լավ է և ավելի լավ է լինելու:

Իսկ ինչպե՞ս պետք է խաղաղությունը հաստատվի: Բացի բանակցություններ վարելուց, ինքներս մեզ խաղաղությանը պատրաստելուց` կա մի շատ կարևոր նախադրյալ (դե, ինձ համար): Խաղաղության հաստատման մեջ երիտասարդներն էլ պետք է ներգրավվեն: Իմ կարծիքով` պետք է այնպիսի ծրագրեր կազմակերպել, որոնց շրջանակներում կոնֆլիկտների մեջ գտնվող երկրների երիտասարդները իրար հանդիպեն, ծանոթանան միմյանց մշակույթների հետ, հասկանան, թե ինչ է կատարվում իրենց միջև:

Ես, օրինակ, մասնակցել եմ մի քանի միջազգային ճամբարների, որտեղ թուրք և ադրբեջանցի երիտասարդներ էլ կային: Նրանց հանդիպելուց հետո ես հասկացա, որ վատ ազգեր իրոք չկան, կան վատ մարդիկ: Նրանց հետ հիմա այնքան կապված եմ, որ թվում է, թե մենք նույն երկրում ենք ապրում՝ անընդհատ շփվում ենք, կիսվում մեր ազգերի ավանդույթներով և պատմությամբ: Այդպիսի մի ճամբարի ընթացքում շատ հետաքրքիր բան էր կատարվել: Վերջին օրն ադրբեջանցի աղջիկներից մեկը մոտեցել էր ընկերուհուս և ասել հետևյալ խոսքերը.

-Գիտե՞ս, ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու են մեր ազգերը թշնամացել: Հա, պատճառը կա, բայց ո՞րն է նպատակը: Ես չեմ ուզում, որ մենք կռվենք, ուզում եմ, որ ես հանգիստ գամ քո երկիր, դու էլ` իմ, հանգիստ շփվենք ու հետևանքներից չվախենանք:

Բոլորս շատ էինք զարմացել, նման բան չէինք սպասում: Նրա խոսքերը շատ երկար ժամանակ գլխիս մեջ էին, ուշքի չէի գալիս: Կարճ ժամանակ անց միայն հասկացա, որ նա լիովին ճիշտ է:

Մենք` երիտասարդներս, պատերազմ չենք ուզում, չենք ուզում ոչ մեկին սպանել կամ վիրավորել նրա համար, որ նա չունի նույն մաշկի գույնը, կրոնը, ապրելաձևը, ինչ մենք: Մենք ուզում ենք ապրել խաղաղ, ճամփորդել, կիսվել մեր կյանքի հաջողություններով, ուղղակի կյանքը վայելել: Ու մենք հուսով ենք, որ այս կոչերը տեղ կհասնեն, մարդիկ կլսեն մեզ և կմիանան:

Խաղաղ օր բոլորիդ:

anahit aharonyan

Օտարը Հայաստանում

Բարև բոլորին: Ինչպես վարչապետն է ասում՝ հուսով եմ, լավ եք: Վերջին անգամ մոտ մեկ ամիս առաջ էի ձեզ հետ զրուցել: Անկեղծ ասած՝ շատ էի կարոտել, փորձում էի ինչ-որ բան գրել, բայց չէր ստացվում: Վերջապես այստեղ եմ և ուզում եմ խոսել մի շատ կարևոր թեմայից՝ օտարերկրացիներից և նրանց հանդեպ ունեցած մեր վերաբերմունքից:

Մի քանի օր առաջ Երևանից Մեղրի էի գալիս ու ականատես եղա, թե ինչպես էր մի տղամարդ հայերենով վիրավորական բառեր ասում չինացի զբոսաշրջիկի հասցեին՝ մտածելով, որ նա, միևնույնն է, ոչինչ չի հասկանում: Գիտե՞ք, շատերին թվում է, թե դրանք ուղղակի կատակներ են, հավեսով կծիծաղենք ու կանցնի, կգնա: Բայց դրանք ուղղակի կատակներ չեն:

Մենք անընդհատ մեզ վեր ենք դասում մյուսներից, նման անփույթ կատակներ ենք անում, առիթը բաց չենք թողնում և ամեն հարմար պահի բողոքում ենք «երկրի մեջ լցված» օտարերկրացիներից: Այս ամենն էլ վերջանում է նրանով, որ զբոսաշրջիկները հիասթափվում են մեզնից և մեր երկրից, մենք էլ բողոքում ենք, թե ինչու տուրիզմը չի զարգանում:

Թվարկածս խնդիրների սկզբնաղբյուրը մեր «հայավարի» մտածելակերպն է: Մեզ դեռ փոքր տարիքից համոզում են, որ հայից լավը չկա, բոլորը վատն են, հայը լավն է: Շատ անգամներ եմ տեսել, երբ նույն տիպի տգեղ արտահայտություններ անում են երեխաները, իսկ նրանց ծնողները, փոխանակ ասեն, որ չի կարելի, գովում և ուրախանում են: Ոչ ոք չի կարող պատկերացնել, թե այդ պահին ինչքան եմ զայրանում։ Մեր մտածելակերպը փոխելու համար շատ-շատ երկար ժամանակ է պետք (դե, ցանկության մասին էլ չասեմ):

Սիրելիներս, եկեք ուղղակի հիշենք, որ վատ ազգ չկա, կան վատ մարդիկ: Ոչ մի հանգամանք մեզ չպետք է թույլ տա փնովել մյուսներին միայն նրա համար, որ նրանք չունեն նույն մաշկի գույնն ու արտաքինը, ինչ մենք: Մենք բոլորս տարբերվում ենք մեր արտաքինով, իսկ ներսում նույն օրգաններն ու ոսկորներն են: Եթե մենք նման կերպ վարվում ենք մեր հյուրերի հետ, մի օր էլ մենք ենք նման տհաճ իրավիճակում հայտնվելու նրանց երկրում: Սիրենք միմյանց, հարգենք միմյանց և փորձենք մի քիչ ավելի բարյացկամ լինել:

Մինչ նոր հանդիպում:

ԽՄԲԱԳՐՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԻՑ. Անահիտի նյութը մեզ խորհելու առիթ տվեց, մի՞թե մենք իսկապես այսպիսին ենք: Իսկ ի՞նչ ես դու կարծում: Արձագանքիր:

anahit aharonyan

2019, սպասում եմ քեզ

Եվ այսպես, 2018 թվականը մոտեցավ իր տրամաբանական ավարտին: Մինչդեռ մեր տանը իսկական ամանորյա իրարանցում է, բոլորը զբաղված են, փորձեմ կտրվել առօրյա բոլոր խնդիրներից և ինչքան հնարավոր է կարճ ամփոփել այս տարին (ինչպես անում եմ ամեն տարի):

2018-ը տարի էր, որը լի էր տարատեսակ հաջողություններով և ձախողումներով: Նախևառաջ ինձ տրվեց մի մեծ հնարավորություն ինքս ինձ բացահայտելու մի այլ, շատ տարբերվող կողմից: Ես այս 365 օրվա ընթացքում այնքան փոխվեցի, որ չեմ էլ կարող նկարագրել: Իմ ներքին փոփոխությունների վրա ազդել են նաև որոշակի իրադարձություններ և մարդիկ, ում ես անսահման շնորհակալ եմ: Նախկին ամաչկոտ, ինքնամփոփ, կոմպլեքսներով լի Անահիտից գրեթե ոչինչ չի մնացել: Հիմա կա ինքնավստահ (ընկալեք այս բառը իր դրական կողմից), պոզիտիվ, միշտ զվարթ, աշխատասեր և պատրաստակամ Անահիտը, ով դեռ շատ պատնեշներ պետք է հաղթահարի:

2018-ին ես շատ բաներ առաջին անգամ փորձեցի անել: Ես առաջին անգամ կամավոր աշխատեցի, առաջին անգամ երեխաների հետ աշխատեցի և հասկացա, որ ուսուցչի աշխատանքը ամենադժվարն է: Ես առաջին անգամ մասնակցեցի միջազգային ճամբարի և ուղիղ երկու շաբաթ օտար երկրում ապրեցի և աշխատեցի 100-ից ավելի մարդկանց հետ: Թավշյա հեղափոխության օրերին արթնացավ իմ քաղաքական գիտակցությունը, ես սկսեցի հետաքրրվել քաղաքականությամբ(ինչը մի քանի տարի առաջ ուղղակի անհավանական էր):
Հենց այդ իրադարձությունից հետո ես մեկնարկեցի իմ սեփական, «ներքին հեղափոխությունը»` ընդդեմ իմ բոլոր վախերի, թույլ կողմերի և անիմաստ սովորությունների: Հենց 2018-ին ես արեցի իմ առաջին քայլերը դեպի իմ կյանքի ամենամեծ նպատակը, որը արդեն 95%-ով իրականություն է: Ես հասկացա, թե ինչի համար եմ ապրում, թե ինչի համար ես գոյություն ունեմ, ես գտա շատ հարցերի պատասխաններ, որոնք երկար ժամանակ ինձ համար անբացատրելի էին թվում: Եթե ես նախկինում մտածում էի, որ ապագայում անպայման դուրս եմ գալու Հայաստանից, գնամ շատ հեռու ու էլ չվերադառնամ, ապա միայն հիմա եմ հասկանում, որ սա ամենահիմար որոշումը կլիներ: Ես պարտավոր եմ մնալ իմ հայրենիքում և շենացնել այն(իմ փոխարեն դա ոչ մեկ չի անի): Իսկ ինչ վերաբերվում է իմ ձախողումներին, ապա ես միայն կասեմ, որ դրանք ինձ համար շատ մեծ դասեր էին, հնարավորություն՝ մի պահ կանգ առնելու և շունչ քաշելու: Ես կարող եմ այս շարքը անվերջ թվարկել, բայց եկեք այսքանով սահմանափակվենք:

Ես անհամբեր սպասում եմ 2019-ին, սպասում եմ բոլոր մարտահրավերներին և փորձություններին: Մնացած բոլոր մարդկանց նման ես էլ եմ նոր տարվա գիշերը երազանք պահելու, մեկը շատ անձնական է, չեմ կիսվի, իսկ մյուսը այն է, որ 2019-ը նույնքան հաջողակ և ուրախ լինի, ինչքան 2018-ն էր: Թող բոլոր- բոլորիս համար էլ այն հաջողակ տարի լինի: Թող բոլորս երջանիկ լինենք, խաղաղ երկնքի տակ ապրենք, բոլորս ամեն օր ժպտալու մինիմալ 1 պատճառ ունենանք: Լավ, եկեք ևս մեկ անգամ սահմանափակվենք, որովհետև գնալով ավելի ու ավելի եմ ծավալվում: Ուղղակի ցանկանում եմ բոլորից լավ Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ: Իսկ հիմա վազեմ խոհանոց և օգնեմ մայրիկիս, միաժամանակ մի քանի հատ բլինչիկի լիստ «թռնցեմ» ու Ֆրենկ Սինատրայի սուրբ ծննդյան երգերը լսեմ: