Գայանե Մովսիսյան Երևանի բոլոր հրապարակումները

gayane movsisyan erevan

Դոմինիկա

Ճիշտ է, ես Կոլումբոսը չեմ, բայց, ինչպես Կոլումբոսը կիրակի օրը հայտնաբերած կղզին անվանեց Դոմինիկա, որը նշանակում է՝ կիրակնօրյա, այնպես էլ ես որոշեցի իմ օրը այդպես անվանել՝ Դոմինիկա, քանի որ օրը կիրակի էր։

Դուրս եկա, շտապում էի խանութ, ավելի կոնկրետ՝ դեղատուն։ Դեղը վերցրի։ Շարժվեցի առաջ՝ դեպի եկեղեցի։ Դե, կիրակի էր և Սուրբ Պատարագ։ Մոմ էլ վառեցի, կողք կողքի հարմարեցրի, դրանք իմ աչքին անշարժ էին, բայց հետո չգիտեմ՝ ինչ կլինի, մոմը անդունդի եզրին կհայտնվի, թե՝ ոչ։

Եկեղեցուց դուրս եկա, վթար էր։ Ձեռքումս ջուր կար, իսկ պայուսակումս՝ դեղ։ Ջուրը նրանց թողեցի, իսկ դեղը դեռ պայուսակումս է։ Գլուխս դեպի նրանց՝ գնում էի։ Կանգ առա, դիմացս՝ մի մեծ խանութ, բայց այս անգամ պայուսակների, մտածեցի՝ կարող է պայուսակս փոխելու ժամանակն է, բայց ձեզ հավատացնում եմ, որ ոչ։

Դոմինիկան շարունակվում է։

-Բարև Ձեզ։

Բարևն Աստծունն է, բարևեք ժպտալով, այդ բառի խորհուրդը գիտակցելով, անկախ ներսի ցեխաջրերից, եթե այդ մարդը նույնիսկ ձեր ազգականը չէ։

-Բարև։

Անունը Օֆելյա էր, նրա հոր սիրած բուժքրոջ անունը, բայց մոր սիրտը շահելու համար ասում էր, թե «լյա» նոտան լսվում է, և անուն էլ հնչեղ անուն է։

Օրվա կապույտի մեջ արևի ոսկին էլ էր երևում, և մարդիկ խայտաբղետ էին աչքիս երևում։ Օֆելյային տեսնելով՝ Արևաշատին հիշեցի, երբ նրանց տունը ծմակ էր, հայրը որոշեց անունը Արևաշատ դնել, որ տունը մի քիչ լուսավորվի։

Օրս թաթախված էր դեղատան, եկեղեցու, պայուսակների, Օֆելյայի, հիշողությունների և ամենակարևորը՝ Դոմինիկայի մեջ։ Կոլումբոսի պես կղզի չհայտնաբերեցի, որ մի անուն էլ ես տայի, բայց արդեն ուշ է, պետք է քնեմ։

-Բարի լույս։

gayane movsisyan erevan

Ջախջախված եղեգը չի փշրի, և հանգող պատրույգը չի հանգցնի

Այսօր՝ մեկ, վաղը՝ երկու, հետո՝ երեք և հարյուր քսաներեք. գալու ժամանակն է, բայց ստում է ու ասում, թե չեմ գալու, բայց դե նրան հավատացող չկա։ Ճիշտ է՝ գալու է, ու էդ մեկ, երկու, երեք ու տասը օրը անցնելու է, ու հետո, ինչքան էլ ստի, թե՝ էս երկու օրը նորից գալու է, նրան նորից հավատացող չկա։ Մինչև որ կարմիր գրիչս նորից ջնջի, ջնջի, ու մեկ էլ մի օր հարյուր քսաներեքի փոխարեն մի ուրիշ թիվ լինի։

Գնացած օրվանից մինչ այսօր դեղին տետրիս մեջ կարմիր գրիչն է, նույն կարմիր գրիչը, ու հաստատ մեկ գիծ քաշելով՝ կարող եմ հույս չունենալ, թե շուտ կվերջանա։ Ամեն գիշեր մեկ գիծ։ Գիշեր է. ում կողմից է այդ քունը , չէ՞ որ քնում ես, երբ հոգնած ես, իսկ դու ի՞նչ ես անում քնելու համար: Հոգնո՞ւմ ես, թե՞ կարոտն է հոգնեցնում և ստիպում քնել։ Գիտե՞ս՝ նկարիդ էի նայում ու հանկարծ տեսա ձեռքիդ արյունը ու խառնված մազերդ, մտածեցի՝ երկրաշարժ է այդտեղ, որ այդպես տակնուվրա է , թե՞ քամի է, ու մտածեցի ՝ քամին ուղղակի տարանջատել երկրաշարժից : Դե քամին զովություն է տալիս ։ Շարունակեցի նայել նկարիդ։ Նայում էի նկարիդ ու փետուրով խաղում։ Գիտե՞ս՝ փետուրը մեր արտաքին տեսքն է, ու կարելի է այն քչացնել, եթե դա չափից շատ է. մեր լացն ու կոծն էլ կարելի է քչացնել, չափից շատ է։ Քչացնել ու հաղթանակի մասին միայն մտածել։

ժամանակն է գնալ իմ զինվորի, քո զինվորի հետևից, նրանց ճանապարհը մեկն է. նրանք տանելու են մեզ դեպի հաղթանակ։

Ջախջախված եղեգը չի փշրի, և հանգչող պատրույգը չի հանգցնի: Կրակը հանգելու վրա է, բայց հանգած չէ, արձանը ճաքեր ունի, բայց կոտրված չէ, եղբայրս Ճանապարհին է , բայց դեռ այստեղ չէ։

Ես դեռ նստած կարոտով սպասում եմ դռան զանգին, որ նորից վազեմ դուռը բացելու և տեսնելու, թե երբ է հենց ինքը մեր տան շեմքին կանգնելու։