Երբ իմանում ես, որ Ֆրանսիայի ռադիոկայաններից մեկի լրագրողները գալու են ձեր համալսարան, որպեսզի լսեն ֆրանսերենի դասի համար պատրաստած էքսպոզեները (պրեզենտացիա), տարբեր մտքեր են գալիս. «Ըհը, էսօր թարսի պես դասախոսը հենց ինձ կկանչի», կամ էլ` «Չէ դե, այդքան լավ ֆրանսերեն չգիտեմ, հաստատ ինձ չի ընտրի»: Իհարկե, հազար անգամ նշվել էր, որ դասն անցկացնելու ենք սովորականի պես և անհանգստանալու կարիք չկա, բայց դե բոլորս էլ հասկանում ենք, որ անհանգստանալու կարիք կա: Մի բան է` դասախոսիդ կամ ընկերներիդ ներկայությամբ ֆրանսերենով կարծիք արտահայտես, մեկ ուրիշ` ֆրանսախոս հյուրերի մոտ: Հա, մոռացա նշել, այսօրվա մեր էքսպոզեների թեման մեդիա կրթության դերն էր երիտասարդների կյանքում` նորությունները և մեդիան ճիշտ հասկանալու համար:
Դասից առաջ՝ մեծ դասամիջոցին, հավաքվեցինք գրադարանում, մտքեր փոխանակեցինք, մեր մեջ որոշոցինք, թե ով է խոսելու, կարծիքներն, իհարկե, բաժանվեցին, մինչև վերջին րոպեն պլանավորում էինք մեր փախուստը․ ամեն ինչ, միայն թե դասի չնստեինք: Երբ մտանք լսարան, և փախչելու տարբերակ չկար, մեզ մնում էր անհամբերությամբ սպասել մեր հյուրերին, ովքեր այդպես էլ չեկան: Երևի ավելի կարևոր հանդիպում ունեին, մեկ ուրիշ օր միգուցե և գան: Դե, իսկ մեզ մնում էր սովորականի պես բանավեճերով և քննարկումներով լի դաս անցկացնել:
Իսկապես հետաքրքիր և կարևոր թեմա էր, որը քննարկման կարիք ուներ մեր՝ երիտասարդներիս կողմից: Ներկայացվեցին միմյանցից տարբերվող էքսպոզեներ, որից հետո սկսվեց քննարկումը, հարց ու պատասխանը:
Մենք բոլորս շրջապատված ենք ինֆորմացիայով, որը կարող է ներկայացվել հեռուստացույցով, թերթերում, բջջայիններում և փողոցում: Երբեմն այդ ինֆորմացիան այդքան էլ մոտ չէ իրականությանը, աղավաղված կամ նույնիսկ հորինված է, և մեզանից շատերը հավատում են որոշ աղբյուրների` չկասկածելով նրանց հավաստիության վրա: Լսարանում կարծիք հնչեց, որ այո, այսօրվա երիտասարդությունը կարիք ունի կրթվելու մեդիա ոլորտում, իմանալու՝ որ աղբյուրներին հավատալ, ինչպես վերծանել ինֆորմացիան և չդառնալ կեղծ լուրերի թիրախ:
Հետո հերթը հասավ երեխաներին, որոնք թեկուզ առանց իրենց կամքի, բայց բախվում են լուրերի և տարատեսակ ինֆորմացիայի հետ, ինչը բացասական ազդեցություն կարող է ունենալ իրենց վրա: Քննարկվեց ծնողների կողմից այդ ամենը վերահսկելու հարցը, և որ ինչքան էլ նրանք ցանկանան երեխաներին հեռու պահել անցանկալի ինֆորմացիայից, տեղեկատվությունը մինչև վերջ ֆիլտրելն այդքան էլ իրական չէ: Չնայած՝ գոյություն ունեն ծրագրեր, որոնք արգելափակում են անցանկալի կայքերը և շատ հարմար են հենց այսպիսի դեպքերի համար, երբ ծնողը ցանկանում է երեխային պաշտպանել ավելորդ տեղեկատվությունից համացանցում:
Այնուհետև անդրադարձանք նաև մեծահասակներին: Եվ ես միանշանակ համաձայն եմ այն մտքի հետ, որ ոչ միայն երիտասարդները, այլ նաև տնային տնտեսուհիները և տարեց մարդիկ նույնպես ունեն մեդիա կրթության կարիք, քանի որ նրանք էլ են այն խոցելի խումբը, որը օրվա մեծ մասն անցկացնում է հեռուստացույցի դիմաց և հատկապես՝ համացանցում, որտեղ յուրաքանչյուր ցանկացող կարող է տեղադրել չճշտված և կեղծ ինֆորմացիա: Նրանցից շատերը կուրորեն հավատում են համացանցում տեղադրված ցանկացած տեղեկատվության ու նույնիսկ չեն էլ կասկածում, որ այն կարող է հորինված կամ փոփոխված լինել:
Մենք ապրում ենք մի ժամանակաշրջանում, որն անհնար է պատկերացնել առանց մեդիայի, սա տեղեկատվության դար է, և լավ կլիներ, որ թեկուզ դպրոցներում կամ էլ համալսարաններում կազմակերպվեին միջոցառումներ, սեմինարներ, որտեղ մասնագիտությանը լավ տիրապետող մեդիայի ներկայացուցիչները երիտասարդներին, ինչու ոչ, նաև մեծահասակներին կսովորեցնեին, թե ինչպես պետք է լրատվամիջոցներից օգտվել, կներկայացնեին ոչ վստահելի կայքերը հայտնաբերելու մեթոդներն ու ինֆորմացիան ճիշտ օգտագործելու ձևը: Չէ՞ որ հենց սա է ձևավորում մեզ որպես քաղաքացի և հասարակության լիարժեք անդամ:
Ամեն ինչ մեր գլխին եկավ, այո, այո, հենց այդպես, ինչպես միշտ՝ բոլորս բողոքում ենք, որ ժամանակները մեր օգտին չեն շարժվում։
Միասնական քննություննե՜ր, բոլոր-բոլորն իրար են խառնվել։
Ուզում եմ խոսել փոփոխությունների դրական ու բացասական հետևանքների մասին։ Դրական հետևանք․ և այսպես, բոլորն իրենց «ջանից դուրս են գալու», որպեսզի կարողանան տալ միասնական քննությունները։
Այս հետևանքին միանգամից հաջորդում է բացասականը․ այստեղ առաջ է գալիս «զուբրիտ» հասկացությունը, մենք ամեն ինչը «սովորելու» ենք շա՜տ լարված։ Հանձնելու ենք քննությունները և հետո միանգամից մոռանալու մեր սովորածը։
Մենք միշտ բողոքում ենք ամեն ինչից, ամեն բան մեր աչքերում շա՜տ բարդ է երևում, ավելի բարդ, քան իրականում է։ Մենք մեկ կամ երկու տարի առաջ բողոքում էինք բանավոր քննություններից, թե բարդ են, բայց արի ու տես, որ դրանից բարդ էլ կարող է լինել։ Հիմա վախենում եմ բողոքել միասնական քննություններից, վախենում եմ այն մտքից, թե սրանից բարդ է՞լ ինչ կարող է լինել, դե, օրինակ բանավոր քննություն մաթեմատիկայից, սարսափելի է հնչում, չէ՞։
Տրամադրվեք լավը մտածելով, մի՛ մտածեք վատի մասին, կարող են ավելի ու ավելի վատ ու բարդ երևույթներ էլ լինել, և մենք կհաղթահարենք դրանք, այնպես որ, երևի բարին էլ հենց սա է։ Երևի…
Այս լուսանկարների հեղինակը Օրիեն Լեքլյուզն է: Նա Հայաստանում էր գտնվում Տումուլդ-Մանանա համատեղ անցկացվող Exploring the world through the lens of camera ծրագրի շրջանակներում: Ահա այսպիսին է Օրիենի հայացքը իմ ու քո Երևանին:
Յուրաքանչյուր երկրի զարգացվածության հիմքում կա մի մեծ հիմնաքար, որը կոչվում է կրթություն: Երկրի կրթական մակարդակն է թելադրում տվյալ սերնդի մտավոր կարողություններն ու գծում մտահորիզոնի սահմանները, ուստի բոլոր ժամանակներում կրթական բարեփոխումները պետության անբաժանելի մասն են կազմում: Վերջերս Կրթության և գիտության նախարար Արայիկ Հարությունյանը անսպասելի հայտարարեց, որ դպրոցների ավարտական քննությունները այսուհետ անցկացվելու են կենտրոնացված ձևով, իսկ դպրոցների տնօրենները և ուսուցիչները պատասխանատվություն են կրելու իրենց աշակերտների արդյունքների համար:
Առաջին հայացքից թվում է, որ սա հրաշալի մեթոդ է աշակերտներին զգաստացնելու, արտագրությունները կանխելու համար, սակայն անհրաժեշտ է հաշվի առնել նաև նման որոշման հնարավոր ռիսկերը: Օրինակ՝ ուսուցիչների և դպրոցի տնօրենի վրա դրված պատասխանատվությունը՝ աշակերտի գնահատականի հետ կապված, վիճարկելի է տարբեր տեսանկյուններից և լրացուցիչ ուսումնասիրման ենթակա է: Եթե ավարտական քննություններին աշակերտը ստանում է ոչ բավարար գնահատական, այնինչ դասընկերները բարձր միավորներ են հավաքում, դա կարող է պայմանավորված լինել տարբեր կրթական և ոչ կրթական գործոններով, ու չի կարելի պատասխանատվությունը բարդել միայն դասավանդող ուսուցիչների կամ տնօրենի վրա:
Դիտարկենք համադասարանցիների դրական գնահատականների առկայության մասին փաստը, ինչը կարող է նշանակել, որ ուսուցիչը, այնուամենայնիվ, գիտելիք փոխանցել է լսարանին, բայց աշակերտը կարող է այն չսերտել տարբեր պատճառներով. մտավոր թույլ կարողություններ, հոգեբանական ու սոցիալական վիճակ, ուսուցչի կամ առարկայի հանդեպ ունեցած վերաբերմունք, բարդ տերմիններ պարունակող դժվար ընկալելի դասագրքեր և այլն:
-Որոշում ընդունելուց առաջ անհրաժեշտ է մանրամասն ուսումնասիրել ոլորտը, վերանայել ռիսկերը և գտնել այնպիսի տարբերակ, որը կբխի նաև երեխայի շահերից,-ասում է անգլերենի ուսուցչուհի Անահիտ Զոհրաբյանը։ – Կան նրբություններ, որոնք պետք է հաշվի առնել. օրինակ՝ բոլորին հայտնի է, որ շատերը 12-րդ դասարանի միասնական քննությունից չկտրվելու համար հաճախում են անհատական պարապմունքների, այժմ նույնը տեղի կունենա ավելի վաղ՝ 8-9-րդ դասարանցիների դեպքում, իսկ սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաները ստիպված են լինելու քննությունները հանձնել դպրոցական դասապլանով նախատեսված անգլերենի շաբաթական 2 դասաժամից քաղած գիտելիքներով:
Ուշադրություն դարձնենք նաև այն փաստին, որ աշակերտների դեռահասության շրջանում քննական սթրեսի հավանականությունը փոքր չէ, և հայտնի է, որ դպրոցական ավատական քննությունների ստանդարտ թեստերի կամ բանավոր քննությունների արդյունքը հիմնովին չի արտացոլում աշակերտների իմացության մակարդակը: Ինչպես մնացած 9-րդ դասարանցիները, նույն դասարանում սովորող Արփին ևս դժգոհում է.
-Հենց լսեցի նախարարի հայտարարությունը, խուճապի մատնվեցի, որովհետև մինչ այս միշտ վախեցել եմ միասնական քննություններից և մտածել եմ, որ այն լիարժեք հանձնելու համար բավականին ժամանակ ու տքնաջան աշխատանք է պահանջվում:
Կրթական այս բարեփոխման հնարավոր դրական արդյունքներից բացի, կլինեն նաև բացասական արդյունքներ։ Ուսուցիչները մի կողմ կդնեն կրթական յուրահատուկ մեթոդները և ջանք չեն խնայի, որպեսզի աշակերտներին «վարժեցնեն»՝ քննական սուբյեկտիվ գնահատական ստանալու համար՝ այդպիսով իրենց ուսերից թոթափելով ավելորդ պատասխանատվությունը: Իսկ այդ գործողությունների արդյունքում դպրոցներում կնկատվեն աշխատանքային մոտիվացիայի անկում և ցածր կրթական մակարդակ:
Մեկ այլ մտահոգիչ թեմա է առաջ գալիս, երբ դիտարկում ենք 9-րդ դասարանի ավարտական քննություններից կտրված և նույն դասարանում մնացած տղաների հետագա կրթության շարունակականությունը: Արդյո՞ք հետագայում կշարունակի աշակերտն իր ուսումը համապատասխան քոլեջում կամ ավագ դպրոցում, որտեղ տարեցտարի աշակերտների թիվը նվազում է, թե՞ ստիպված կլինի թերի կրթությամբ, առանց մասնագիտության, ցածրակարգ և վատ վարձատրվող աշխատանքի միջոցով իր և իր ընտանիքի գոյությունը պահպանել կամ դեռ դպրոցը չավարտած՝ բանակ զորակոչվել:
Հիշենք, որ կրթությունը հասարակության և պետության ապահով ու բարեկեցիկ կյանքի համար բացառիկ նշանակություն ունի, և ևս մեկ անգամ վերանայենք այս ռիսկերն ու փորձենք նվազեցնել դրանք:
IMPACT-ը պատանեկան ակումբ է, որը ՀՀ-ում հիմնադրվել է 2014 թվականին «Վորլդ Վիժն Հայաստանի» կողմից: Առաջին անգամ ՀՀ-ում IMPACT ակումբներ ստեղծվել են Երևանում և Թալինում: IMPACT ակումբին մասնակցում են 12-18 տարեկան ակտիվ պատանիներ:
IMPACT-ը անգլերեն հապավում է, որ նշանակում է` Impowerment Motivation Participation Action Community Teanager (Youth)` երիտասարդների մասնակցությունը համայնքին ուղղված ծրագրերին: Այն իրենից ներկայացնում է ոչ ֆորմալ դասընթացների շարք:
Շաբաթը մեկ անգամ IMPACT ակումբը կազմակերպում է սեմինար-դասընթացներ, որին ակտիվորեն մասնակցում են համայնքի պատանիները: Ամեն IMPACT ակումբ ունի իր առաջնորդը (Group Leader):
Շիրակի մարզում առաջին IMPACT ակումբը ստեղծվել է 2016 թվականին Գյումրիում և Ամասիայում: Այժմ կա 6 IMPACT ակումբ՝ Գյումրիում երկու ակումբ և Ամասիա, Գոգհովիտ, Հայկավան և Կամո համայնքներում:
IMPACT ակումբի պատանիներին ավելի մոտիվացնելու և զարգացնելու նպատակով Վորլդ Վիժն Հայաստանի Գյումրիի և Ամասիայի Տարածքային Ծրագրերը սեպտեմբերի 7-9-ը Հանքավանի «Զեփյուռ» ճամբարում կազմակերպեցին եռօրյա ճամբար՝ համայնքային ծրագրերի գործում երիտասարդների գիտելիքների ավելացման և հմտությունների զարգացման նպատակով:
Ճամբարի առաջին օրը պատանիների համար կազմակերպվեց քննարկում-ներկայացում, որտեղ դասընթացավար Արտաշես Տոռոսյանի հետ միասին պատանիները կատարեցին համայնքային վերլուծություն և քննարկեցին, թե ինչ ծրագրերով է հնարավոր զարգացնել համայնքը:
Դրանից հետո երիտասարդները կատարեցին խմբային աշխատանքներ, քննարկեցին իրենց կողմից կատարված ծրագրերը համայնքի զարգացման համար և վերջում ներկայացրեցին իրենց ընկերներին:
Քննարկում-ներկայացումից հետո մասնակիցներին տրվեց ազատ ժամանակ, որպեսզի պատրաստվեին «Տաղանդների երեկոյին», որի ժամանակ համայնքի պատանիները պետք է մեզ զարմացնեին իրենց գիտելիքներով, կարողություններով և հմտություններով:
Տաղանդների երեկոյին հաջորդեց երեխաների կողմից սիրված երեկոյան դիսկոտեկը: ԼՃամբարի երկրորդ օրը սկսվեց մարմնամարզությամբ և նախաճաշով, որից հետո տրվեց առաջադրանք՝ կազմել համայնքային ծրագրեր, որոշել ծրագրերի թիրախները, նպատակը, ուժեղ և թույլ կողմերը: Քննարկել, թե ծրագրերն ինչքանով են իրատեսական, նորարար, օգտակար համայնքի զարգացման գործում, ինչքանով են նպաստում երիտասարդների մրցունակության բարձրացմանը:
Քննարկումից հետո երիտասարդներին տրվեց ազատ ժամանակ, որը նրանք անցկացրեցին լողավազանում: Դրանից հետո IMPACT ակումբի բոլոր երեխաները՝ անկախ համայնքից, բաժանվեցին երեք խմբերի՝ մասնակցելու մասնագիտական դասընթացների: Դասընթացները վերաբերում էին համայնքային ծրագրերին և ունեին երեք ուղղվածություն՝ բյուջե (ֆինանսներ), ծրագրի կառավարում և գովազդ:
Դասընթացների ժամանակ պատանիները ներկայացրեցին իրենց կողմից կազմված ծրագրերը, որից հետո դասընթացավարների հետ քննարկեցին դրանք, ինչպես նաև ձեռք բերեցին գիտելիքներ նշված ուղղություններից:
Մասնագիտական դասընթացներից հետո Ամասիա համայնքի ՍՔԱՅ ակումբի երիտասարդները երեխաների համար կազմակերպեցին թիմակառույց խաղեր՝ զվարճալի և հետաքրքիր:
Երկրորդ օրը ճամբար էր այցելել նաև դասախոս, ռադիոհաղորդավար Հայկ Մամիջանյանը, ով երեխաներին ներկայացրեց հռետորական արվեստը, սովորեցրեց հանրային խոսքի վարպետությունը և ժեստերի լեզուն: Այնուհետև դասախոսությամբ հանդես եկավ Այլասկայից ժամանած սոցիոլոգ- փիլիսոփա Ալեքս Ռիարկը, ով երեխաներին ներկայացրեց էկոհամակարգերի հիմնական խնդիրները, ՀՀ-ի կլիմայական խնդիրները և այլն:
Օրվա վերջում երեխաների համար դարձյալ կազմակերպվեցին խաղեր և երեկոյան դիսկոտեկ:
Ճամբարի երրորդ օրը ակումբի երիտասարդներին տրվեց առաջադրանք. նախորդ օրվա կազմած համայնքային ծրագրերը հստակեցնել և վերջնականացնել՝ ներկայացնելով խնդիրները, նպատակը, բյուջեն և շահառուներին։ Առաջադրանքները ստանալուց հետո երիտասարդներն անցան աշխատանքի, կազմեցին պրեզենտացիաներ իրենց համայնքային ծրագրերի վերաբերյալ, որը հետո ներկայացրեցին իրենց ակումբակիցներին։
Կազմվել էր հինգ համայնքային ծրագիր, որոնք առավել մանրամասն մշակվելուց հետո, կիրականացվի «Վորլդ Վիժն Հայաստանի» կողմից։
Ծրագրերի ներկայացումից և քննարկումից հետո IMPACT ակումբի առաջնորդներին «Վորլդ Վիժն Հայաստանի» Շիրակի մարզի երիտասարդական ծրագրերի համակարգող Նարեկ Թութխալյանի կողմից տրվեց շնորհակալագրեր՝ զվարճալի և հետաքրքիր կարգախոսներով։ Երիտասարդներին տրվեցին նաև մասնակցության հավաստագրեր։
Իսկ ամենավերջում IMPACT ակումբի բոլոր մասնակիցներն ու առաջնորդները հրաժեշտ տվեցին միմյանց և ճանապարհվեցին դեպի տուն։
-Մի՛ արա, բալե՛ս, կպատժվես…
-Ո՞վ կպատժի, մամ…
Ասում են, թե երեխաների ուղեղը սպունգի է նման. ինչ տաս՝ միանգամից կլանում են և երբեք չեն մոռանում: Այո, այո, երեխայի ուղեղը նման է հնազանդ, քառակուսի սպունգի: Եվ գալիս է մի ժամանակ, երբ այդ սպունգը ամբողջովին կլանելուց հետո, ոմանք սկսում են փոխել դրա կառուցվածքը, քամել այն և իրենց մտքերով լցնել: Եվ սա էլ հետագայում որոշ հարցերում մեծ մասամբ հանգեցնում է մնացյալի կողմից քարկոծվելուն:
Մարդիկ ասում են, որ ազատ են և՛ մտածելակերպով, և՛ իրենց կյանքով, և՛ ապրելակերպով, գիտեն սեփական իրավունքներն ու դիմացինի իրավունքները: Բայց այս հարցում ևս հիասթափություն եմ ապրում. այդ նույն մարդիկ պատրաստ են սեփական ես ու կարծիք ունեցող մարդկանց հրկիզելու. հրկիզելու հավատքի համար: Շատերը հավատն ու հավատքը շփոթում են՝ համարելով այդ երկուսը նույն բանը: Ես կարող եմ հավատալ քամուն, տիեզերքին, մտքի ուժին և վերջ ի վերջո, ինքս ինձ, բայց հավատքը, ըստ իս՝ կրոնն է:
Գիտեք, մարդկության պատմության մեջ (և առավել ևս հայ ժողովրդի) կար մի ժամանակաշրջան, երբ մարդկանց հավատքի համար ողջ-ողջ այրում էին: Ներկայումս առանձնապես ոչինչ չի փոխվել, ուղղակի հիմա մարդկանց «այրում են» «չհավատքի» համար: Երբ իմանում են, որ աթեիստ ես, կամ էլ սկեպտիկ, արձագանքները հետևյալն են լինում. «Տո դուք մարդ չե՛ք, հայ չե՛ք: Լրիվ թափելու բան եք: Շեղվածնե՛ր… Տո դրանց վառե՜լ ա պետք»։ Եվ սա էլ ձեր առողջ մտածելակե՞րպն է: Ռեյ Բրեդբերին մի սխալ է արել, կամ էլ անավարտ գործ ունի․ «451˚ ըստ Ֆարենհայթի» վեպի փոխարեն պիտի գրեր «36.000˚ ըստ հավատքի» տասը հատորանի վեպը: Կամ էլ թե Մարկ Մենսոնը. «Թքած ունենալու նուրբ արվեստի» փոխարեն՝ «Ողջ-ողջ այրելու նուրբ արվեստը»:
Ես չեմ վատաբանում կրոնը, ես չեմ նշում, որ դա հավատի շինծու փոխմիջոց է, չեմ ասում, թե աթեիստ եմ կամ էլ անհավատ: Ես չեմ ասում՝ դուք սխալ եք, քանզի դրա իրավունքն էլ չունեմ: Ես ուղղակի վաղուց փոխել եմ իմ «սպունգի» կառուցվածքը…
-Բա ո՞վ կպատժի, բալես…
-Չգիտեմ, մամ…
Հիմա արևածագ է։
Իսկ գրախանութում գրքերը փաթեթավորած են վաճառվում։ Այնպես, որ չկարողանաս բացել։
Նրանք ստիպում են վճարել մի տող անգամ կարդալու համար։
Նրանց համար դու երբեք գնորդից ընթերցողի չես վերածվի։
Իսկ ես կանգնել եմ գրադարակի առջև։ Նայում եմ գրքի աչքերին։
Դուրս եմ գալիս։ Գիրքը հետ է կանչում։
Իր փաթեթի վրա մի անցք է բացում, լեզուն հանում այդ անցքից ու ասում. «Ես տեսա քո հայացքը, դրանից մոտավորապես ունենում են ծովափին արևը «բռնած» նկարվող մարդիկ՝ իրենց նկարները նայելիս»։
Դուրս եմ գալիս։ Գալիս եմ, բարևում, նստում։
Նստում ես դիմացս։ Սկսում խոսել։ Նրանց հետ, որոնց մեջ դու չկաս։
Ես լսում եմ։ Ինձ պատկերացնում եմ գրադարակին դրված փաթեթավորած գիրք։ Որը կարդալու իրավունք դու չունես։ Անգամ մի տող։ Ես արգելում եմ։ Ինչպես ինձ էին արգելել։
Ես պատռում եմ փաթեթս ու լեզուս հանում. «Ինչու՞ ես ինձ նայում մոտավորապես այնպես, ինչպես ծովափին արևը «բռնած» նկարվողները նայում են գրքին»։
Իսկ գրախանութում գրքերը փաթեթավորած են վաճառվում։
Բարև, ընկե՛ր, ես Լուսինեն եմ, եկել եմ պատմելու փառատոների մասին: Փառատոներ շա՞տ ես սիրում, մասնակցո՞ւմ ես, գիտե՞ս՝ ինչ է նշանակում փառատոնը: Արի պարզենք միասին:
Փառատոնը հասարակական, ժողովրդական հանդես է, որի ժամանակ ցուցադրվում են արվեստի որևէ տեսակի ստեղծագործություններ: Մենք ապրում ենք 21-րդ դարում, դե գիտես, որ 21-րդ դարում էլ ամեն րոպե արվեստի մի ստեղծագործություն է ի հայտ գալիս, այդ ստեղծագործություններն էլ ցուցադրվում են ժողովրդին:
Սեպտեմբերի 2-ին Աշտարակ քաղաքում տեղի ունեցավ գինու և մշակույթի փառատոնը: Փառատոնին ներկայացվեցին Ոսկեվազի «Արմաս» տեսակի գինին, քաղցրավենիք, մրգեր: Այս ամենին մասնակցություն ունեցան օտարերկրացիներ, նրանց էլ շատ դուր եկավ Հայաստանի համն ու հոտը:
Փառատոնի ժամանակ պարեցին Աշտարակի Հայորդաց տան պարի խումբը, Սասունիկի պարի խումբը: Իսկ երգիչներից եկել էր Ավո Ադամյանը: Փառատոնը կազմակերպել էին Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամը և Աշտարակի քաղաքապետարանը: