«Ալիաս» կամ «Այլ կերպ» խաղից սկսվեց ամեն ինչ։ Ես էի, ու մաման էր հետս։ Իմ հերթն էր բառերը գուշակելու։ «Խարազան» բառի վրա էր կանգնել մայրս, փորձում էր բացատրել։
-Հարազատ, բայց խաղողի տառով։
-Խարազա՞տ։ Հա՜, խարազան,- լավ էր, հեշտ գլխի ընկա։ Խարազատից սկսվեց, էլի։
Մաման դեպք հիշեց իր՝ հիվանդանոցի կյանքից.
-Էս քյավառցիները, որ ուզում են՝ իբր գրագետ թվան, բոլոր խ տառերի տեղը հ են ասում։ Էսօր մեկն ասում էր. «Բժշկուհին ասաց՝ գնա երկու շաբաթ հմի, արի»։
Դու մի ասա, էդ «հմի»-ն խմելն էր։
Հետո էլի մի դեպք հիշեց, թե ոնց էր մի հիվանդ իր սկեսուրից պատմում.
-Ինքը, ճիշտ ա, հորթ ա, բայց շատ լավ կին ա, էնքան լավ անձնավորություն ա։
«Հորթ»-ն էլ, բնականաբար, «գրական» ասված «խորթ» բառն էր։
Ու հաջորդ տասը-քսան րոպեն ծիծաղում էինք էս ամեն ինչի վրա։ Մենք էլ մեր կողմից էինք ավելացնում.
-Էս ճանճին պիտի հփեմ ես, որ նոր հանգստանամ։
-Էդ ջո՞ւր ես ուզում հմես։
-Լավ դե, արի հաղանք, որ գնանք վերև։
Վերջում բայց էլ «չհաղացինք», միանգամից քնելու գնացինք. «հաղալու» հավես չէր մնացել, մենակ ծիծաղելու։
Ամեն դեպքում՝ քնելուց առաջ լավ «հոսեցինք», ուրախացանք: