Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի

Իմ քաղաքում՝ Չարենցավանում, հաճախ են էլեկտրաէներգիան անջատում: Համընդհանուր դժգոհություն առաջացնող այս երևույթն իրականում իր հետ բազմաթիվ դրական հետևանքներ է բերում: Հիմա բացատրեմ:

Լույսերն անջատելուն պես մեզանից յուրաքանչյուրը հարցական երանգով կանչում է նրան, ով մոտակայքում է և կարող է օգնել: Իմ դեպքում՝ «մա՞մ» կանչելուց և մորս հանգստացնող «ջան»-ը լսելուց հետո սկսում եմ քայլեր ձեռնարկել: Պարզվում է, որ այդ պահին ինձ ամենից մոտ գտնվողը եղբայրս է: Անվստահ քայլերով, մթության մեջ ոտքը սեղանին խփելով կամ գետնին ընկած մատիտի վրա սայթաքելով՝ հասնում ենք իրար, ու սովորական օրերին մեր միջև եղած լարված «քաղաքական իրավիճակը» մոռացվում է, քանի որ երկուսս էլ օգնության կարիք ունենք: Այժմ, երբ երկուսը գտան իրար, անհրաժեշտ է կողմնորոշվել տեղանքում և գտնել չորսի հանդիպման կետը: Մայրս վառում է մոմի լույսը, ու մենք չորսով վերջապես հանդիպում ենք: Հեռուստացույց չկա, ինտերնետ չկա, աշխարհից ու տնից կտրվելու բոլոր հնարավոր ճանապարհները փակ են: Միակ բանը, որ կարող ենք անել՝ հավաքվել սեղանի շուրջը, մոմի լույսի տակ հեքիաթ կարդալ կամ ուղղակի զրուցել:

Երբեմն այնքան ենք հեռանում ընտանիքի անդամներից, որ լույսերի անջատումն ի ուրախություն բոլորիս է լինում: Քանի որ «լույսերը տարել են»՝ ցանկացած քայլ իրենից օգնության կարիք է ենթադրում, անգամ լվացվելու համար պետք է մեկը, ով համբերատար կկանգնի կողքիդ ու կպահի մոմը:

Լույսերի անջատումը տևում է մեկ ժամից ոչ ավելի, բայց բոլորս ուզում ենք, որ այս անգամ այն ավելի երկար տևի: Սակայն լույսերը շուտով միանում են, մոմը հանգչում է, 4-ի հանդիպման կետը ցրվում է, ամենքս վազում ենք մեր հեռախոսի կամ համակարգչի մոտ:

Իսկ լույսերը… Լույսերն անջատվում են հենց այն ժամանակ, երբ անհրաժեշտություն է առաջանում քաղաքի բոլոր բնակիչներին հիշեցնել իրենց ընտանիքի մյուս անդամների գոյության մասին:

Լուսանկարը՝ Արման Արշակ-Շահբազյանի

Հերթական երեկոն էր. ես ու ընկերս, ինչպես միշտ, շրջում էինք մեր սիրելի քաղաքում՝ Աբովյանում: Բայց այս երեկոն տարբերվեց մյուսներից. մենք բացահայտեցինք մի նոր վայր: Անցնում էինք Եղբայրության փողոցով, երբ նկատեցինք հնաոճ մի վարսավիրանոց: Մոտենալով լսեցինք ռոք-ըն-ռոլի ձայնը: Բացելով դուռը և մտնելով ներս՝ տեղափոխվեցինք 70-ականներ՝ զգալով 70-ականների շունչը: Տեղեկացանք, որ սա հինգերորդ տղամարդկանց վարսավիրանոցն է Հայաստանում, իսկ Աբովյանում՝ առաջինը: Բաց չթողնելով առիթը՝ խոսեցինք վարպետի՝ Հովսեփ Մուրադյանի հետ:

-Սիրում եմ այս գործը, արդեն չորս տարի է, ինչ զբաղվում եմ այս գործով: Շատ հետաքրքիր է, երբ օրվա ընթացքում շփվում ես տարբեր մարդկանց հետ ու գեղեցկացնում ես նրանց:

Ողջ ընթացքում իմ ու ընկերոջս ուշադրության կենտրոնում էին խորհրդավոր պատերը. 70-ականների շունչը գրավել էր մեզ:

-Իմ վարսավիրանոցը հինգերորդն է Հայստանում: Անգլերենից թարգմանած՝ «բարբերշոփ» նշանակում է տղամարդկանց տուն, այստեղ խնամում ենք տղամարդկանց մորուքները, մազերը: Իմ պատերին տեղ են գտել ֆոտոներ, որոնք արտահայտում են վարսահարդարի գործը դեռ անցյալում՝ պատերազմի տարիներին, սովի ժամանակ, խաղաղության ժամանակ: Ցանկացած վարսավիր, եթե սիրում է իր աշխատանքը, կանի իր գործը ցանկացած պահի և ցանկացած պայմաններում: Վարպետը իր գործը կատարում է տարբեր միջավայրերում՝ պատերազմի ժամանակ, բանտում: Նկարներից մեկն արված է հենց սիրիական պատերազմի ժամանակ: Վարպետը տարբեր պայմաններում իր ծառայությունները կմատուցի բոլորին:

Լուսանկարը՝ Արման Արշակ-Շահբազյանի

Ինչ վերաբերում է ներսում տիրող միջավայրին՝ այն հին ոճ ունի, քանի որ ինքս շատ եմ սիրում հնությունը: Հնությունը չպետք է մոռացվի, պետք է հիշվի ու օգտագործվի՝ ժամանակակից լուծումներով: Ոճը դուր է գալիս նաև հաճախորդներին, պատին փակցված լուսանկարները հետաքրքրություն են առաջացնում հաճախորդների մոտ: Ներսում տիրող մթնոլորտը լայն արձագանք գտավ Աբովյանում, հետաքրքրվողները շատ են և գնալով շատանում են: Հետաքրքրությունն այնքան շատ է, որ յուրաքանչյուր այցելու ինքն է առաջարկում տարբեր լուծումներ, ունենում իր փոքրիկ ներդրումը գեղեցկացման գործում:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Չնայած մշտական բողոքներիս, թե մեր գյուղում զբաղմունք չկա, որ կարող էր ավելի լավը լինել, ես այն շատ եմ սիրում, ինչպես բոլոր մարդիկ սիրում են իրենց գյուղերն ու քաղաքները:

Մինչև մեր հարևան գյուղեր գնալը, որ ասում էին` մեր գյուղամեջը, պատկերացնում էի մի շրջանաձև կամ օվալաձև ընդարձակ տարածություն, որտեղ միշտ շատ մարդիկ են լինում, բայց հետո տեսա ու պարզվեց, որ հրապարակ կոչվածը ընդամենը իրենց գյուղի ամենալայն փողոցն է:
Գլուխ գովել չլինի, բայց ախր, մերն ուրիշ է: Մեր Դսեղի հրապարակից մտնում ու դուրս են գալիս հինգ փողոցներ, այնտեղ միշտ մարդաշատ է` Ամանորի գիշերը, հարսանիքների ժամանակ, Վերջին զանգին: Իսկ թե հանկարծ մարդ էլ չի լինում, Մեծ լոռեցին անքուն հսկիչի նման միշտ ներկա է, գյուղամիջի ամենատեսանելի վայրում կանգնած`Դսեղ եկողներին բարի գալուստ մաղթելու ու «Դբա լավը» ճանապարհելու:
Մեր հրապարակի կենտրոնում երկու ծառեր կան, մյուսներից կտրված, որոնք, ինչ ինձ հիշում եմ, ամեն ձմեռ տոնածառ են դառնում: Մյուս ծայրին էլ «եռանկյունին» է, ուր ես ժամերով սպասում եմ իմ մշտապես ուշացող ընկերուհուն. այն հանդիպման ու բաժանման վայր է դպրոցից գալիս ու գնալիս, այսօր արդեն համարյա 10 տարի:
Մի ուրիշ ծայրին էլ երկաթե վագոն կա, որի վրա դեռ պահպանվում են անցած ընտրություններից մնացած թեկնածուների նկարները, որ մեկ էլ հինգ տարի հետո են պոկելու, այն էլ նորերը փակցնելու համար:
Այնտեղ կանգառ էլ կա, որը անհիշելի ժամանակներից ոչ մի փոխադրամիջոցի երես չի տեսել:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ես գյուղս շատ եմ սիրում, համարյա այդքան սիրում եմ նաև հրապարակը` իր կիսադատարկ լողավազանով, միակ շատրվանով, ծառերի տակ զրուցող ծերերով ու Մշակույթի տան դիմաց հերթապահող իմ համագյուղացիներով :
Հիմա ուրիշ գյուղացիներ կասեն. «Ի՞նչ ասեցիր որ, էն ո՞վ գյուղամեջ չունի»: Ախր, մերն ուրիշ է: Ձերը`գյուղամեջ է, մերը` հրապարակ: