Առավոտյան արթնացա ժամը 12:00-ին և հասկացա, որ ուշացել եմ  բատիկայի պարապմունքից:

-Ա՜հ, մա՛մ, էլի չեք արթնացրել:

-Գիշերվա հազարին ես քնում, ուզում ես արթնանա՞ս, համ էլ` ես ի՞նչ իմանամ, որ դու պարապմունք ունես:

-Լա՜վ, լա՜վ, սպասիր զանգեմ Նանեին:

Մոռացա ասել, որ Նանեն ամենամոտ ընկերուհիներիցս է, նրա հետ եմ գնում բատիկայի պարապմունքի:

Զանգերը գնում էին, բայց խոսափողը վերցնող չկար: Հանկարծ.

-Ա՜լո, ո՞վ ա:

-Նա՛ն, ես եմ, դու էլ ե՞ս քնած մնացել:

-Հա, մոռացել էի, որ պարապմունք ունենք, բա դու ո՞ւր ես:

-Տանն եմ, ես էլ էի մոռացել: Լա՛վ, արի արագ հագնվենք, իջնենք:

-Լա՛վ, կգաս ստադիոնի մոտ:

Ճանապարհին հանդիպեցինք իրար ու վազելով, շնչակտուր հասանք տեղ: Ու ի՞նչ, տեսնում ենք՝ դուռը փակ է և զանգելով ընկեր Նելլիին՝ իմանում ենք, որ պարապմունքը ժամը 15:00-ին է: Ճիշտ է, շատ ենք հիասթափվում, բայց մի քիչ մտածելով՝ որոշում ենք նորից չբարձրանալ տուն և ժամանակը միասին անցկացնել: Բարեբախտաբար, զարմանալիորեն մեր ծնողները համաձայնվում են:

Որոշում ենք շրջել խանութներով, բայց Եղեգնաձորում այդ հետաքրքրությունը մեկ ժամ հետո ավարտվում է: Այդ օրը առատ ձյուն էր գալիս, մենք էլ ամբողջովին թրջված էինք ու սոված: Մեր սիրելի «պրյանիկներից» ենք գնում ու մտնելով խանութներից մեկը` սկսում ենք տաքանալ: Մեր միտքը հանկարծ փայլատակում է. որոշում ենք պայթուցիկներ գնել: Ճիշտ է, դա միշտ մանկամտություն եմ համարել, բայց այս անգամ, ինչպես ասում են, «հավեսս էկավ»: Մեր գումարը չէր բավարարում. մտածում էինք՝ ինչպես գումար հայթայթել: Մեր բախտը բերեց, որ Նանեի մայրիկը մոտակայքում էր: Վերջապես հասանք մեր նպատակին: Ամենուրեք մեր գմփգմփոցներն էին լսվում:

Ես որոշեցի, ինչպես մենք ենք ասում, «ծաղիկ-բոմբ» հավաքել ամենամարդաշատ վայրում: Արդեն շատ ուշ էր, ես վառել էի այն, երբ Նանեն բացականչեց.

-Է՜ս մարդաշատ տեղո՞ւմ:

Սկսեց պայթել, բոլորը մեզ էին նայում, բայց, մեկ է, մենք չէինք կարողանում զսպել մեր ծիծաղը, քանի որ մի տղա դրա մոտով անցնելիս ու չնկատելով այն՝ ուղղակի լեղաճաք էր եղել: Իսկ մենք անհոգ ուրախանում էինք: Լավ բան չենք արել, բայց մտածում եմ, որ մեկ-մեկ կարելի է այսպես ուրախանալ: Մանավանդ, երբ բոլորը զարմացած նայում են, որ այդ անկարգության հեղինակը մենք ենք` միշտ խելացի, կարգապահ ու դաստիարակված աղջիկներս:

Վերջապես եկավ մեր երկար սպասված ժամը՝ 15:00-ն: Մենք մի պահ նայեցինք իրար, լրջացանք ու քայլեցինք դեպի առաջնորդարան՝ պարապմունքի:

Ո՞վ չի սիրում քնել: Եթե ինչ-որ մեկը հիմա կարդալով գրածս ասաց`ես, ես նրան կասեմ՝ դու էս կյանքից բան չես հասկանում: Հա: Բա, մա՞րդ էլ քնելը չսիրի:
Լավ, ես ուրիշների հետ գործ չունեմ: Օրինակ, ես քնել շատ եմ սիրում: Գիտե՞ք ինձ համար շատ սիրելը որն ա՝ երբ միշտ ուզում եմ քնել, բայց մտածում եմ, որ երբ քնեմ, կյանքիցս կծախսվի մի քանի ժամ, և այդ ժամերի ընթացքում տեղի կունենա ինչ-որ անհավանական բան, որը ես բաց կթողնեմ, բայց այնուամենայնիվ, եթե ես արդեն պառկեցի, ինձ համար մեկ ա, աշխարհքն էլ փլվի, ես պիտի քնեմ:
Հիշում եմ, մի ժամանակ դպրոցից գալիս էի տուն ու ժամերով նստում համակարգչիս առաջ, իսկ մերոնք ասում էին. «Դրա փոխարեն գնա քնի, մի քիչ հանգստացի»: Իսկ հիմա: Հիմա ես հասնում եմ տուն ու մեռածի պես քնում մինչև գիշերվա 10-ը, ու ինձ զոռով չեն կարողանում արթնացնել, որ դաս անեմ.
-Վահե, դու դաս չունե՞ս, արագ հել` դաս արա, ցերեկվա 3-ից քնած ես, այ տղա,- բարկանում է մայրիկս:
-Հաաաա, մա, սպասի, բան ա, ինչ ա, ժամմը… ,- կիսաքուն հազիվ էս եմ կարողանում ասել:
Ու երբ մարդ ցերեկը քնում է, իրիկունն իր համար արթնանալը տանջալի բան է: Նախ, արթնանում եմ ու առանց աչքերս բացելու մտածում եմ. «էս ո՞ր թիվն ա, ո՞վ եմ ես, ու՞ր եմ ես»: Հա, ասեք, որ էդպես ա: Գոնե մի անգամ ցերեկը մի քանի ժամով քնածներն ինձ կհասկանան:
Ես նույնիսկ յուրօրինակ ռեկորդ ունեմ՝ 22: Հա, դու ճիշտ հասկացար. ես մի անգամ քնել եմ 22 ժամ: Դե, պարզ ա, մի երկու անգամ ստիպած եղա բղավել տնով մեկ. «Մեկդ մի-քիչ ջուր բերեք», բայց խմելով ջուրը, ես ուղղակի բարձս ուղղել եմ ու նորից քնել: Այս արձակուրդներին որոշել եմ թարմացնել ռեկորդս ու վերջիվերջո մի ամբողջ օր՝ 24 ժամ, հանգիստ քնել:
Լավ, է, քունս տարավ, իսկ գլուխս էս ամանորյա շարժից դեռ տրաքում ա: Գնամ` քնեմ, մի քիչ հանգստանամ:

-Մա՜մ, ջերմաչափը տուր, էլի՜…
-Ամայի մոտ ա, վերջացնի՝ կբերեմ:
-Ամայից հետո ես եմ չափելու:
-Հոպ, առաջ ես եմ ասել:

Ահա մի շաբաթ է՝մեր տանն այս վիճակն է. ջերմություն չափելու հերթ է: Դե, ո՞ւմ տանը տասնհինգ հոգի լինի, տասնհինգն էլ հիվանդ, ու այսպիսի վիճակ չստեղծվի: Այսքանից հետո ես միայն մի բան կարող եմ ասել՝ խե՜ղճ ջերմաչափ…

Ընդհանրապես մեր տանը հերթեր շատ են լինում՝ լողանալու հերթ, սեղանի շուրջ նստելու ու հաց ուտելու հերթ, սիրած հեռուստաալիքը դիտելու հերթ, էլ չեմ խոսում համակարգչի դիմաց նստելու հերթի մասին, որի մենաշնորհը կարծես Վովա պապային է տրված. ամբողջ օրը նորություններ, նարդի, նորություններ, ֆիլմ, նորություններ ու էլի նորություններ: Մի հարցնող լինի, թե ա՛յ մարդ, չե՞ս հոգնում:

-Վովա՛ պապա, mail-ով քննությանս հարցաշարն են ուղարկել…
-Պա՛պ, մի հատ նոր հզոր ծրագիր ա դուրս եկել, ուզում եմ քաշել…
-Վովա՛ պապ, նոր նյութ եմ գրել, թող ուղարկեմ, խնդրում եմ…

Ահա այսպես բոլորս հերթով գնում ու փորձում ենք Վովա պապային համակարգչի առջևից պոկել: Երբ ոչինչ չի ստացվում, երեխաներով մեկ-մեկ խորամանկության ենք դիմում:

-Դրսում քեզ են կանչում, Վովա՛ պապ:
-Անո մաման ասում ա՝ արի հաց կեր:
-Եթե չայ բերեմ, որ խմես, վեր կկենա՞ս:

Աչքերիս չեմ հավատում, ինձ հաջողվեց դա անել: Ահա ես վերցնում եմ մկնիկը, փորձում եմ խեղճ համակարգչին «ուշքի բերել» (համակարգիչը տարիքով ինձանից էլ մեծ է, Վովա պապայից հետո էլ անպայման թարմացնելու կարիք է առաջանում, էլ չեմ խոսում այն մասին, որ մեծ եղբայրս ամեն շաբաթ ստիպված է լինում համակարգչի ծրագիրը փոխել): Հինգ րոպե, տասը րոպե, հիմա կվերջացնեմ նյութս ու…

-Աստղի՛կ, վե՛ր կաց:
-Ա՜խր, նոր էի նստել, թող գոնե վերջացնեմ…
-Հինգ րոպեով եմ նստում:

Ես ասեմ հինգ րոպե, դուք հասկացեք դրա տասնապատիկը: Իսկ այսքանից հետո ես կարող եմ միայն ասել՝ է՜հ:

Ես Գոհար Զաքարյանն եմ, 15 տարեկան, ապրում եմ Հայաստանի ամենամեծ  գյուղերից մեկում (իհարկե, սա ասում եմ մեծ հպարտությամբ): Հիմա պատմեմ, թե ինչպես է անցնում իմ օրը: Արթնանում եմ վաղ առավոտյան զարթուցիչի անտանելի ձայնից, հագնվում եմ, կատարում իմ ամենօրյա մարմնամարզությունը: Այնուհետև նախաճաշում և գնում եմ դպրոց: Դպրոցում անցկացնում եմ օրվա մեծ մասը: Սովորում եմ 10-րդ դասարանում, 5 համադասարանցիներիս հետ: Այո, մենք 6 հոգով ենք ամբողջ դասարանում: Մենք բոլորս քույր և եղբայրներ ենք: Անհնար է ձանձրանալ կամ տխրել մեր դասարանում: 

7 ժամ դպրոցում անցկացնելուց հետո գալիս եմ տուն: Տան ավագ երեխան ես եմ, և ինչպես մայրիկս է ասում, բոլոր երեխաները ինձնից են օրինակ վերցնում: Դա մեծ պատասխանատվություն է ինձ համար: Հաճախ նաև նրանց սխալների և չարաճճի արարքների համար ես եմ պատժվում. չէ՞ որ ես եմ մեծը, ուրեմն, միշտ մեղավոր եմ: Այդ առումով շատ եմ նախանձում այն երեխաներին, ովքեր տան փոքրն են:

Ես գրեթե միշտ ծանրաբեռնված եմ դասերով, բայց արագ եմ սովորում և ժամանակին ավարտում: Ճիշտ է, ես սովորում եմ գերազանց, սակայն ինչպես բոլորը, ես նույնպես ունեմ իմ սիրելի առարկաները` հայոց լեզուն, գրականությունը, անգլերենը, հասարակագիտությունը, որոնք մեծ հաճույքով եմ սովորում: Ապագա մասնագիտությունս նույնպես կապում եմ այս առարկաների հետ:

Երբ դասերս շուտ եմ ավարտում, սիրում եմ գիրք կարդալ և կտրվել առօրյայից, սիրում եմ նաև համակարգչով զբաղվել, հետաքրքիր նյութեր եմ կարդում, թեստեր լրացնում, ինչպես նաև շփվում եմ ընկերներիս հետ: Սիրում եմ հաճախ մենակ մնալ, մտնում եմ իմ սենյակ, փակում դուռը, միացնում բարձր երաժշտություն և սկսում պարել: Հաճախ, երբ բարձր տրամադրություն եմ ունենում, սկսում եմ համեղ մրգային և բանջարեղենային աղցաններ պատրաստել: Ընտանիքիս անդամները փորձում են, ասում, որ համեղ է, սակայն վերջում ամբողջը ես եմ ուտում. միթե՞ նրանք չեն ուզում ինձ նեղանցնել…

Շատ երազանքներ ունեմ: Ուզում եմ առաջին հերթին լավ մարդ դառնալ, հասարակությանը պիտանի անձ լինել, լավ սովորել, լավ մասնագետ դառնալ: Երազում եմ հայտնի թարգմանչուհի դառնալ և շրջել ողջ աշխարհով, պատմել բոլորին մեր մի բուռ Հայաստանի և նրա դարավոր պատմության մասին: Վստահ եմ, որ իմ աշխատասիրության շնորհիվ իմ երազանքներն ու նպատակները կիրականանան:

Առավոտ, ժամը` 8։00: Էլի արթնանում եմ զարթուցիչի տհաճ ձայնից… Լավ, կատակեցի։ Իրականում այնքան խորն եմ քնում, որ զարթուցիչի ձայնն անգամ չեմ լսում։ Սովորաբար արթնանում եմ «Վե՛ր կաց, կուշանաս» խոսքերից կամ ոտնաթաթերիս շրջանում խուտուտ զգալով։ Առաջին հերթին գնում եմ բաղնիքին բարևելու։ Բարևվելուց հետո գնում եմ խոհանոց՝ նախաճաշելու։ Սեղանի մոտ նստած կիսաբաց աչքերով տեսնում եմ ինձ արդեն ծանոթ տեսարանը՝ դատարկ բաժակս, որը կարծես ինձ ասի. «Ես էլ քո պես մրսում եմ, արագ տաք թեյ լցրու իմ մեջ», ինձ ախորժալի հայացքով նայող խաշած ձուն, ի դեպ, չգիտես ինչու, միշտ, երբ ձուն շատ տաք է լինում, տաք է լինում նաև թեյի գույնը: Ատում եմ, երբ այդպես է լինում… Փորձում եմ լավաշ վերցնել, որպեսզի բրդուճ անեմ։  Եվ կարծես թե հատուկ ինձ համար, վերևի մասում արդեն չորացած հացերն են։ Այդպես քնաթաթախ փորձում եմ գտնել ավելի փափուկ հաց, և ամբողջ հացամանը տակն ու վրա եմ անում, ինչն ինձ վրա բարկանալու առիթ է դառնում։ Ճիշտն ասած, դրան էլ եմ արդեն սովոր։ Նախաճաշից հետո վերցնում եմ պայուսակս ու աստիճաններով իջնելիս անպայման նայում եմ դեպի խոհանոց։ Շատ եմ սիրում այն պահը, երբ տեսնում եմ խոհանոցը, և իջնելուս հետ մեկտեղ աչքերիս առաջ խոհանոցը փոխվում է առաջին հարկի հյուրասենյակի։ Առաջին հարկում մի բազմոց կա։ Այդ բազմոցը նույնպես շատ եմ սիրում, քանի որ կոշիկներս հագնելու ժամանակ նրա վրա մի քիչ ննջում եմ։ Տան դուռը բացելով շատ արագ զգում եմ այդ ցուրտ քամին, որն ուղիղ դեմքիս է փչում։ Այդ պահին ուզում եմ ետ վազել դեպի տաք անկողինս և պառկել, հասկանալով, որ քունս էլ չի տանի։ Մի խոսքով, դուրս եմ գալիս տանից և վազում հարևանությամբ ապրող ընկերոջս կանչելու։

-Հովո՜,-կարճ եմ կանչում, քանի որ ալարում եմ ամբողջ անունն ասել։

-Հովո՜,- կրկին պատասխան չկա։

-Արա, Հովո՛…

-Վա՜յ, ապեր, էս եկել ե՞ս, հեսա պայուսակս վերցնեմ ու գամ․․․

Քայլում ենք դեպի դպրոց։ Արդեն հասնում ենք մյուս ընկերոջս տուն։

-Երանի արդեն պատրաստ մեզ սպասելուց լինի:

-Բախտավար, թե էսքան շուտ հելած լինի…

Ես լուռ համաձայնելով շարունակեցի քայլել։ Հասանք ընկերոջս տուն։

-Ռո՜բ,- կրկին ալարեցի ամբողջ անունն ասել։

-Հաջաա՜ն։

-Հա ջան ու ջան, արագացրու՛։

-Էկա՜…

Երեքով քայլում ենք դեպի դպրոց: Ի դեպ, ինչքան շատ մարդու հետ ես քայլում, և ինչքան հաճելի է նրանց հետ զրուցելը, այնքան ավելի կարճ է թվում ճանապարհդ։ Եվ այդպես, արագ-արագ մենք անցանք այդ կարճ ճանապարհը՝ հասնելով դպրոց։

Դպրոցում, ինչպես միշտ, ամեն ինչ միապաղաղ էր: Էլի նույն մուննաթով պահակն ու հավաքարարները, որոնք բարևս չեն առնում: Էլի նույն աստիճանները, որոնց վիճակից ենթադրեցի, որ նրանք էլ ուրախ չէին ինձ տեսնել, բայց դե, ինչ արած։ Բարձրացանք մեր դասարան, էլի Կարենի շնորհիվ չմնացինք միջանցքում: Նա միշտ իր մոտ է պահում դասարանի երկրորդ բանալին։ Ներսում կրկին ամեն ինչ նույնը՝ մեզնից հոգնած գրատախտակը, ուսուցչի վերանորոգած սեղանը, (այո, մեր «շնորհալիները» դրան էլ են հասել), աթոռս, որը հոգնել էր սեղանի վրա հակառակ դիրքում կախված մնալուց և այլն․․․

Զանգը տվեց։ Առաջին ժամի 15-րդ րոպեն էր, երբ դռնից ուշացած մտան մեր հերոսները՝ իմ լավագույն ընկերները՝ Արտյոմը, Դավիթը, Դավիթը, Սարմենը։ Ի դեպ՝ Դավիթներից մեկին մենք Կոստո ենք անվանում, նրանց տարբերելու համար։ Թե ինչու Կոստո, հիմա կասեմ։ Պատասխանը շատ պարզ է, նրա ազգանունը Կոստանյան է։ Հենց նա էլ, իր վրա վերցրեց ուշանալու պատճառաբանություն հորինելու բարդ գործը։

-Ընկեր Իսրայելյան, կներեք էլի, ուղղակի ճանապարհները սառած էին,  գնացել էինք «զիմնի պագրիշկա» առնելու։

-Նստեք հա՞: Հավեսներդ չունեմ․․․

Դասերից հետո, միայն ուտելու մասին մտածելով ցրվեցինք տներով։ Հասա տուն։ Տան դուռը բացելուն պես լսեցի արդեն ծանոթ ձայնը․

-Նարե՞կ…

-Հա, մամ, ես եմ։

Այս կարճ զրույցն այնքան է կրկնվել, որ երբեմն դռնից մտած արդեն ասում եմ, որ ես եմ։ Արագ ճաշելուց հետո վազեցի իմ սիրելի համակարգչի մոտ և մտա վիրտուալ իրականություն։ Արդեն այդ իրականության խորքերն էի սուզվել, երբ լսեցի․․․

-Նարեկ, դա․․․

-Հեսա մամ, մի բան եմ անում, արագ վերջացնեմ ու անցնեմ դասերիս,- իրականում, ես էլ, մայրս էլ գիտենք, որ այդ մի բանը կարող է տևել մինչև ուշ գիշեր։ Վերջիվերջո, ես անցա դասերիս։ Դասերս վերջացնելուց հետո, ուրախ, զվարթ, ոչինչ չնկատելով վազում էի համակարգչիս գիրկը, երբ լսեցի․

-Դա, դը բոլի էլ էդ տները հարամես, գյինաս ես, խերդ տանջվելով մե կերպ շինե-շթլե, ընչե՞ս ուզել մե օրում սաղ ավըրես։

-Լավ, տատի, էլ չեմ անի։

Ես, արդեն մի քիչ դանդաղ, գնում էի դեպի համակարգիչս, երբ լսեցի այս «ողբերգական» խոսքերը։

-Նարեկ, տու ժամին ըշկացի՞ր ես, շոշոտ ընցար տեղերդ։

-Լավ, պապ, հեսա կոմպը անջատեմ` գնամ։

Իրականում, ինչքան էլ չուզեի քնել, շատ հոգնած էի և արջի պես ընկա անկողնուս վրա․․․

…-Վե՛ր կաց, կուշանաս։

Արդեն հինգ ամիս է`առավոտյան արթնանում ու մի բանի մասին եմ մտածում. ե՞րբ է մուսաս գալու, որ նոր նյութ գրեմ: Այդպես ամեն օր արթնանում եմ ու սպասում մուսայիս հայտնվելուն, սակայն ապարդյուն: Պարապ նստելով ոչնչի չես հասնի: Ու հենց այսօր ինքս ինձ ստիպեցի, որ վերջ, այլևս չպիտի սպասեմ մուսայիս գալուն:

Նստեցի, գրիչս վերցրի, սկսեցի գրել ու զգացի, որ մեկի փոխարեն մի քանի գաղափարներ ունեմ: Մտքերս արագ-արագ շարադրում էի, որ մյուս գաղափարներս չմոռանամ և, վերջապես ավարտելով տքնաջան աշխատանքս, հանգիստ խղճով պառկեցի քնելու: Սակայն չկարողացա աչք փակել, որովհետև ամբողջ գիշեր նոր գաղափարներ էին գալիս գլուխս, մտքերս խառն էին, և երբ աչքերս փորձեցի փակել ու քնել, արդեն լուսաբաց էր:

Ես հասկացա, որ այդքան գաղափարներ մի օրում հնարավոր չէ գրել: Որոշեցի ամեն օր մի նոր նյութ գրել: Այդպես ավելի հանգիստ կլինեմ ու գիշերներն էլ կկարողանամ աչք փակել:

Առաջին անգամ էր, որ իմ և ընկերուհուս ձեռքը պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ էր ընկել: Այն մեր դիզայնի ուսուցչուհունն էր:  

Ես և ընկերուհիս որոշեցինք խնդրել, որ ամանորյա հավաքույթի ժամանակ ուսուցչուհին իր հետ բերի ֆոտոխցիկը: Ամբողջ օրը մտածում էինք ինչպես ասել:

-Ի՞նչխ սենք, օր ամոթ չեղնի:
-Ես էլ էդ կմտածեմ:
-Ո՞վ բդի առաջինը սկսե:
-Դու, ես կամչնամ:
-Չէէ, ես էլ կամչնամ:
-Ըբը, ի՞նչ էնենք:
-Արի, երկուսով սենք:
-Չի էղնի ըտպես:
-Իսկ, եթե սայթով «գրուպա» բացենք ու երկուսով գրե՞նք:
-Հա, բայց առաջինը դու:
-Դե, ես կգրեմ` բարև ձեզ, մի բան կարելի՞ է խնդրել, ինքը կսե` ասեք, դու էլ կսես:
-Չէ հակառակը, բայց ամոթ է, ախր, հմի ինչ ըսես` կմտածե:
-Ոչինչ, զատո կնկարվինք:
-Դե վսյո, պայմանավորվանք, հենց գնացինք տուն, մեկից սայթ կմտնինք ու կսպասենք դասատուին:
-Հա, ըդպես էլ կենենք:

Այդպես պայմանավորվեցինք և պայմանավորվածի պես էլ արեցինք:

Սպասեցինք մինչև ուսուցչուհին օնլայն լինի, ապա գրեցինք: Մենք վստահ էինք, որ չէինք մերժվի, հարցը ամաչելն էր: Ի վերջո գրեցինք, և ուսուցչուհին խոստացավ բերել:

Ահա և ֆոտոխցիկը մեր ձեռքում է: Բոլորից առանձնացել էինք, որպեսզի մեր ուզածի պես ու չափ նկարվեինք:

-Հլը տուր`մյամ ես բռնեմ:
-Հա. քիչըմ` դու, քիչըմ` ես:
-Ըհնց:

-Հետո էլ շորերներս կփոխենք, յանի`տարբեր օրեր ենք նկարվել:
-Ճիշտ ես, դե սպասե, միամ էլ մենակս նկարվիմ ու փոխվինք:

-Հմի ես եմ բռնողը:
-Սկսինք:
-Ջան՜, սայթ քցելու նոր նկարներ ունեցանք:
-Հա՜, էդ ըսա:

-Հլը միամ էլ էս դիրքով:

Եվ այսպես հարյուրավոր նկարներով ավարտեցինք օրը:

Ավելացնեմ, որ այս վերջին լուսանկարի շնորհիվ թանկ նվեր ձեռք բերեցի` «դիմանկարի» տեսքով:

Ովքեր ինձ ճանաչում են, կիմանան, որ ես ֆուտբոլի մեծ երկրպագու եմ: Մեծագույն երազանքներիցս է ներկա գտնվել սիրելի թիմիս՝ «Բարսելոնայի» խաղին: Եվ ահա մի հաճելի օր իմ այդ երազանքը կատարվեց. մեկնել էի Մադրիդ և «Սանտյագո Բերնաբեու» մարզադաշտում նստած անհամբեր սպասում էի մրցավարի սուլիչին: Չէի համբերում, թե երբ կսկսվի աշխարհի կողմից այդքան սպասված խաղը «Ռեալ Մադրիդի» և «Բարսելոնայի» միջև՝ այսպես կոչված «Էլ Կլասիկոն»: Մենք՝ Բարսելոնայի ֆաներս, քիչ էինք (քանի որ «Սանտյագո Բերնաբեու»-ն «Ռեալ Մադրիդի» խաղադաշտն է), բայց հոգեպես գուցե փոքր-ինչ առավելություն ունեինք: Ահա խաղը մեկնարկեց: Մի քանի րոպե անց անկախ ինձանից ճչացի. պատճառը «Բարսելոնայի» գոլն էր: Մինչև խաղի վերջը ևս մի քանի անգամ կրկնեցի այդ ճիչը: Խաղին հենց սկզբից չէր մասնակցում վնասվածքից նոր ապաքինված Լիոնել Մեսսին՝ իմ կարծիքով, ֆուտբոլի պատմության լավագույն ֆուտբոլիստը: Երբ նա պատրաստվում էր խաղադաշտ մտնել, ես նրան կանչեցի: Չգիտեմ, գուցե մեծ ցանկությունից էր, բայց ինձ թվաց, որ նա նայեց իմ կողմ. մեծ բավականություն ստացա դրանից: Խաղի ընթացքն իմ սրտով չէր. մոտ մեկ ամիս սպասել էի այդ լարված խաղին, բայց խաղը Բարսան էր կառավարում: Ինչ խոսք, հաշիվը սրտովս էր: Ֆուտբոլով հետաքրքրվող մարդիկ կհաստատեն, որ «Ռեալին» հաղթելը՝ այն էլ խոշոր հաշվով, հավասարազոր է տիտղոս նվաճելու: Սակայն եկավ հրաժեշտի հիասթափեցնող պահը…

…Ա՜խ, այդ զարթուցիչը…

Հ.Գ. Խաղն իրականում տեղի է ունեցել:

Սիրելի՛ Ձմեռ Պապ,

Նորից գալիս է Նոր տարին, այսինքն, դրա մասին դու հաստատ տեղյակ ես: Իմ կարծիքով, դու ինձ չես հիշում, որովհետև արդեն քանի տարի է, ինչ քեզ նամակներ չեմ գրել: Ես Լիլիթն եմ, այն Լիլիթը Հայաստանից, Երևանից, իսկ իմ հասցեն է`Նորքի 2-րդ զանգված, Մոլդովական փողոց, 26/1 շենք, 32-րդ բնակարան: Այն Լիլիթը, որ ամեն անգամ 10-15 կետից կազմված նամակներ էր ուղարկում: Հուսով եմ, հիշեցիր ինձ կամ իմ հասցեով ուղարկված նամակները գտար:

Իմ ուզած նվերները ես միշտ ստացել եմ: Բայց բանն այն է, որ ամեն տարի գիշերվա 12-ը զարկելուն պես ես վերցնում էի իմ երազանքների ցուցակը և սկսում արագ-արագ մտքում կարդալ: Բայց ինչո՞ւ երբեք իմ երազանքները չէին կատարվում…

Հիմա ես ամեն ինչ հասկանում եմ: Ձմեռ պապը, այսինքն դու, մեր երազանքների ոչ թե ի կատար ածողն ես, այլ մեր երազանքների պատճառը:

Ես, քեզ հավատալով իմացել եմ, թե ինչ է պետք ուզել Նոր տարվա համար: Հիմա իմ նվերների ցուցակը կրճատվել է: Այժմ ես քեզ չեմ հավատում: Բայց դու ինձ տվել ես ճիշտ ուղին:

Այս տարի ես շատ նվերներ չեմ ուզի, բայց այս տարվանից ես կսկսեմ իմ առջև նպատակներ դնել, ոչ թե անդադար կերազեմ ու հանկարծ կզգամ, որ էլ չեմ ուզում այդպիսի բան լինի կամ հասկանում եմ, որ այդ երազանքը չափից մանկական կամ անիմաստ էր:

Սիրով քո հին ընկեր՝ Լիլիթ Վարդանյան

Հ.Գ.- Չնայած ես էլ քեզ չեմ հավատում, բայց շնորհակալություն իմ մանկությունը ավելի հեքիաթային դարձնելու համար: