Ինչ է ինձ համար 17.am-ը խորագրի արխիվներ

vahe stepanyan

Ինքնահաստատման իմ ուղին` գրելը

Ես Վահեն եմ: Ինձ համար էլ է տարօրինակ, բայց արդեն 17 տարեկան: Արդեն երկու տարուց ավելի է, ես ծանոթ եմ «Մանանայի» աշխարհին: Ու երբեք ոչ մի կաթիլ չեմ փոշմանել, որ մի օր  ինձ «ստիպողաբար» հանեցին դպրոցից և ուղարկեցին մասնակցելու «Մանանայի» դասընթացին՝ Եղեգնաձորում: 

Ու այդ օրվանից «Մանանան» փոխեց իմ կյանքը: Չէ: Սրանք դատարկ խոսքեր չեն: Ես իմ ներկա կերպարի ու նախկինի մեջ շատ տարբերություն եմ տեսնում: Ես, կարելի է ասել, «Մանանայի» նոր սերնդի ներկայացուցիչ եմ: Ու ես ներկա եղա այնպիսի մեծ իրադարձության, ինչպիսին է 17.am-ի բացումը: Դա հայ պատանիների համար մեծ իրադարձություն էր:

Դե, մեկը կոնկրետ ինձ համար: Ես վերջապես գտա այն հարթակը, որտեղ կարող եմ ինձ զգալ ազատ: Այնտեղ մեր պատանի թղթակիցները, որոնք ապրում են Հայաստանի բոլոր մարզերում, հանրությանն են ներկայացնում հայ պատանիների (և ոչ միայն պատանիների) կյանքը ամենատարբեր տեսանկյուններից: Սկսած մարդկանց ներաշխարհից և վերջացրած հայկական գյուղերում հանդիպող խնդիրների ներկայացումից ու քննարկումից:
Ես մասնակցել եմ «Մանանայի» կողմից կազմակերպված  մեդիաճամբարներին. մեկ անգամ որպես մասնակից, իսկ մյուս անգամ որպես կամավոր: Գիտեք, ես նույնիսկ չեմ կարող համեմատել մեդիաճամբարները: Ախր, մեկը մեկից լավն են, է: Այդ աշխատանքային մթնոլորտը ուղղակի անփոխարինելի է:
Եթե խոսեմ, թե ինչ փոխեց «Մանանան» անձնապես ինձ համար:  Դե, նախ և առաջ, ես ձեռք բերեցի ընկերներ հանրապետության բոլոր ծայրերից: Շատ բան սովորեցի մեր ավագ ընկերներից: «Մանանան» ինձ տվեց գիտելիքներ ու փորձ, որոնք շատ թանկ են, ու կարելի է ասել, անփոխարինելի: Դրա համար սրտաչափ շնորհակալ եմ «Մանանայի» ամբողջ աշխատակազմից :
Վերջիվերջո, «Մանանան» ինձ օգնեց հասկանալ, որ ես կարող եմ գրել: Գրել ազատ: Ինչի մասին ուզեմ: Ինչն ինձ դուր է գալիս: Ոնց որ մարդիկ էլ դեմ չեն իմ մտքերին: Ու ես գտա ինքնահաստատման իմ ուղին՝ գրելը:

Anush Jilavyan

Մենք կանք, մենք ապրում ենք Հայաստանում

-Բա 17.am- ը ի՞նչ է:

Այս հարցին 17.am-ի յուրաքանչյուր թղթակից պարտականություն ունի ամենաքիչը 100 անգամ պատասխանել: Ես էլ բացառություն չեմ. դե, ասում եմ Հայաստանի պատանի լրագրողների ցանց է, հոդվածներ, լուսանկարներ ենք ուղարկում, եթե հավանում են` տեղադրում են կայքում, կամ ֆիլմերի գաղափարներ ենք առաջարկում և նկարահանում ենք միասին: Որպես պատասխան սովորաբար ասում են. «լավ», անկախ նրանից` հասկացան, թե` ոչ:

Այս ամենը սովորական էր, քանի դեռ չէի հայտնվել Սևանի մեդիա ճամբարում: Ամեն բառը կարծես նոր իմաստ, արժեք ստացավ, ոչինչ իրականում այդքան պարզ չէր, ինչքան ինձ թվում էր առաջ: Նախ «Հայաստան» բառը մի պահ դադարեց վերացական լինելուց, դարձավ այն կոնկրետ մարդիկ, ովքեր հավաքվել էին Հայաստանի տարբեր մասերից, ու յուրաքանչյուրը իր բնակավայրի դիմագիծն էր բերել: Ճամբարը ինքը Հայաստանն էր իր մասնիկներով, իրարից տարբեր ու այդքան նման:

«Միավորում է պատանի թղթակիցներին»,-ախր սրանք բառեր չեն ուղղակի իրար հետ գեղեցիկ հնչող, սրանց հետևում մի խումբ մարդկանց չարչարանք է, իսկ առջևում` հարյուրավոր երիտասարդների երազանքներ: Այդ երիտասարդների մեծ մասի համար 17.am-ը հնարավորություն է հավատալու երազանքներին, իրենք իրենց, իրենց կյանքին ու միաժամանակ, ձգտել ավելիին:

Մենք հասկանում ենք, որ այն ամենը, ինչը թվում է սովորական, երբեմն ձանձրալի, երբեմն շատ դժվար, մեկ ուրիշի համար կարող է դառնալ չափազանց հետաքրքիր հոդված, լուսանկար կամ ֆիլմ: Ու սկսում ես հանկարծ արժեվորել քո շրջապատի մարդկանց, իրադարձությունները: Հետո հասկանում ես, որ քո վերաբերմունքի փոխվելուն զուգահեռ փոխվում է հենց քո փոքրիկ աշխարհը, հանկարծ մեծանում է այնքան, որ տեղավորում է քո բոլոր երազանքները, ինքդ քեզնից թաքցրած, վաղուց ինչ-որ արդարացմամբ արկղում փակած երազները դուրս են գալիս ու լցնում ներսդ ու աշխարհդ: Ու կատարվում է մեծագույն հրաշքը. դու հավատում ես ինքդ քեզ, սկսում ես հավատալ, որ կարող ես ստեղծագործել,մարդկանց պատմել քո մասին ու ցույց տալ,որ գուցե աշխարհից կտրված քո անկյունում պակաս հետաքրքիր չէ: Դու կիսվում ես խնդիրների մասին, որոնց առնչվում ես, հույզերիդ մասին ու կարդում մյուսների գրածները ու հարյուրավոր կիլոմետրեր այն կողմ հարազատ հոգի գտնում:

Ու ինչ որ պահի այն պատանին, ով անտարբեր չէ իր շուրջ կատարվող թեկուզ մանրուքներին, ով տեսնում ու գրում է խնդիրների մասին, կսկսի գործել, փոխելու այն իրականությունը, որտեղ ապրում է, ոչ միայն իր համար այլ նաև ուրիշների…

Այդ պատանիները ապրում ու ստեղծագործում են մեր կողքին, ու նրանցից յուրաքանչյուրն ունի երազանքներ…

Մարդիկ, ոգեշնչեք նրանց:

rafayel najaryan

Կարևոր որոշում

Ես մինչև 6-րդ դասարան սովորել եմ գերազանց: Քանի որ հայրս ինձ համարյա չի մերժում, ես նրան խնդրեցի ինձ գնել համակարգիչ: Եվ երբ գնեց համակարգիչ, ես քիչ-քիչ սկսեցի չսովորել, և դրա համար շատ եմ ափսոսում: Ամբողջ օրը համակարգչային խաղերով էի տարված:

Երբ 17-ի անձնակազմը եկավ մեր դպրոց, ես փորձում էի ակտիվ լինել և, արդյունքում, իբրև խրախուսանք ստացա Պատանի թղթակցի երկու բլոկնոտ և շատ ոգեշնչվեցի: Ցանկացա լինել նրանց խմբից: Ես հիմա 10-րդ դասարանում եմ սովորում, բայց խոստովանում եմ, այնքան էլ լավ չեմ սովորում: Ես և ընկերս՝ Հակոբը, լավ չենք սովորում, բայց պայքարում էինք, որպեսզի ընգրկվենք 17-ի թիմում: Առաջին անգամ հասկացա, որ գիտելիքներս պակաս են, բայց նաև` որ ինձ խրախուսել են, հավանել են մտածողությունս, ուրեմն, կարող եմ: Եվ մեր աշխատանքը ապարդյուն չանցավ: Մեզ ընտրեցին մեր գյուղից մասնակցելու դասընթացին: Բացի մեզանից մեր գյուղից ընտրվել էին ևս 5 հոգի: Դասընթացի ժամանակ էլ ակտիվ էինք, ամեն ինչ անում էինք, որպեսզի հետ չմնանք լավ սովորողներից, և քիչ թե շատ ստացվում էր: Երբ վերջացավ դասընթացը, ես և Հակոբը մի քանի հարցազրույց վերցրեցինք, բայց նորից վախենում էինք քերականությունից, որին երկուսս էլ համարյա չէինք տիրապետում: Նայում էինք դասագրքերը, հարցնում էինք ուրիշներին: Ճիշտ է, սխալներով, բայց գրում էինք: Երբ մտնում էինք 17.am, տեսնում էինք, որ տառասխալներն ուղղված են, զարմանում էինք, չնայած, երկուսս էլ հասկանում էինք, որ աշխատակիցների ձեռքի գործն է: Բայց հետո ուշադիր նայում էինք սխալների ուղղումն էլ: Այս մի երկու ամսվա մեջ մենք քերականություն էլ սովորեցինք:

Լավ եմ հիշում այն օրը, երբ զանգեցին, ասացին, որ ես պետք է մասնակցեմ ճամբարին: Ես շատ էի զարմացել և ուրախացել: Զարմանալին այն էր, որ երկուսս էլ վատ էինք սովորում, բայց մեր ուժերին հավատացել էին: Մենք հասկացանք, որ կարևորը նպատակն ու նպատակին հասնելու համար աշխատանն է: Դա ևս մի բան էր, որ ինձ սովորեցրեցին «Մանանա» կենտրոնում:

Ճամբարից հետո ես հասկացա, որ միակ կարևոր բանը աշխատանքը չէ, և մարդ պետք է նաև լավ սովորի, որ հստակ իմանա իր անելիքն ու ամենակարևորը` ճիշտ անի իր ամեն մի քայլը: Եվ ես իմ առջև դրեցի մի հստակ որոշում, որ ես պետք է լավ սովորեմ: Խորհուրդ եմ տալիս բոլոր այն երեխաներին, ովքեր չեն սովորում, սովորեն: Երբեք էլ ուշ չէ սովորելու և կյանքում լավ մարդ դառնալու համար:

mariam hayrapetyan

Մեծագույն հաճույքը. ստեղծագործել

2015թ.-ի  սեպտեմբերն էր: Մեր դպրոցի տնօրենը մտավ դասարան.

-Ժամը  1-ին կգնաք դահլիճ, մարդիկ են գալու Երևանից, կինո նկարողներ են, ձեր հետ խոսելու բան ունեն:
Այսպես ներկայացնելը իհարկե շատ  քիչ էր: Կպատմեմ հիմա բոլորը:
Մենք գնացինք դահլիճ: Առաջին հայացքից թվում էր, թե անհետաքրքիր մի բան է լինելու. Լուրջ դեմքով մարդիկ, երիտասարդներ, որոնք թվում էր, թե պարզապես տեխնիկան են այս կողմ- այն կողմ տանում: Բայց երբ հանդիպումը սկսեց, հասկացա, որ առաջին տպավորությունը թյուր էր: Նրանք մեզ ցույց տվեցին երեխաների նկարած ֆիլմերը, ֆոտոները, գրած հոդվածները: Ես երբևէ չէի պատկերացնի, որ նման հանարավորությունը կարող է մայրաքաղաքից գալ մեր գյուղ` Ամասիա, ու ցանկանա մեզ էլ ընդգրկել: Մենք հայտագրվեցինք, որպեսզի մասնակցենք դասընթացին: Անցավ ժամանակ, մեկ էլ էլ. փոստով նամակ եմ ստանում, որտեղ օր ու ժամ է նշված, որ գնանք Գյումրի, մասնակցենք քառօրյա դասընթացին: Մենք գնացինք,  ապագա թղթակիցներով հավաքվեցինք Գյումրիում ողջ Շիրակի մարզից: Սկսվեց մի հետաքրքիր քառօրյա կյանք, որը իմ, եղբորս և մյուս մարզեցիներիս կյանքում մեծ փոփոխություն էր: Յուրաքանչյուր դասընթաց գիտելիքի մեծ հոսք էր: Կինոյի մասնագետները մեզ սովորեցրեցին, թե ինչ է կինոն, ինչ է նշանակում լինել ռեժիսոր, սցենարիստ, քննարկեցինք ֆիլմերի գաղափարներ, որոնք պետք է հետագայում նկարահանեինք:
Ֆոտոյի մասնագետները սկզբում հաղորդեցին տեսական գիտելիքներ լուսանկարչությունից, մեկնաբանում էին լուսանկարները,այնուհետև գալիս էին մեզ հետ ֆոտոարշավների թե Գյումրի, թե մարզի տարբեր գյուղեր, որտեղ ոչ միայն լուսանկարներ էինք անում, այլև լրագրության մասնագետների սովորեցրածի նման անում էինք մեր առաջին հարցազրույցները, ակնարկներ գրում գյուղացիների մասին: Հիշում եմ, մի անգամ գրել էի բնության մասին, ասելով.
-Մարդը ամեն կերպ աղտոտում  է բնությունը, նույնիսկ իր ներկայությամբ:
Ինձ հարցրեցին.
-Իսկ ո՞ւմ համար է ստեղծվել այս ամենը, եթե ոչ մարդու համար: Միգուցե մարդը հենց սա պետք է հասկանա՞:
Գուցե կռահել էին իմ Աստվածավախ լինելը, գուցե ոչ, բայց այդ հարցը փոխեց իմ մոտեցումը: Մարդը պատասխանատու է բնության համար, և առանց մարդու բնությունը կորցնում է իր իմաստը:

Դրանից հետո առաջին նյութս եղավ մանկության մասին, հետո դեռահասության, ու այդպես շարունակ, ես սկսեցի գրել: Ակտիվ հետևում էի 17.am-ին, տեսնում էի մյուս թղթակիցների ձեռքբերումները, նյութերը, երանելի ճամբարները: Ու մի օր էլ ճամբարից զանգահարում են, թե 600 թղթակիցներից դու ընդգրկվել ես ճամբարականների շարքերը: Ես պարզապես երջանկացա:

Յուրաքանչյուր թղթակցի համար մեծ պատիվ է հայտնվել «Մանանայի» ճամբարում: Վիքիի երեխեքը կասեն` «Վիքին սեր է», ես էլ կասեմ` «Իսկական սերը «Մանանան» է»: «Մանանան» մե~ծ, շատ մեծ  ընտանիք  է: Սեր, հարգանք, ջերմություն: Մի խոսքով, մինչև չտեսնեք, խոսքերս չեք հասկանա: Եվ պատկերացրեք, ես այդ ամենահավես ընտանիքում եմ:
Իսկ ճամբարը… Պատկերացրեք «Մանանայի» շրջանավարտները, որոնք արդեն ֆանտաստիկ հաջողությունների են հասել, մեզ հետ խոսակցության ժամանակ բացահայտեցին, որ ամենամուր հիմքը  «Մանանան» է եղել իրենց կյանքում:
Մենք ճամբարի շնորհիվ մեր իսկ ստեղծած շրջանակներից դուրս եկանք բաց մտքի տիեզերք:
Իսկ ի՞նչ տվեց ինձ: Իմ ստացած գիտելիքների շնորհիվ ես կարճ ժամանակում դարձա հայտնի իմ ֆոտոներով ու ստեղծագործություններով: Սկսեցի տպագրվել: Սկսեցի անսահմանափակ մտածել: Շնորհակալություն, իմ «Մանանա» մեծ ընտանիք:

hakob melqonyan

Ինչպես հայտնվեցի 17.am-ում

Դաս էր: Եկան ասացին, որ դպրոցում հյուրեր ունենք, դասարանում գոռալով ասացի` ովքեր են, պատասխանեցին` ինչ-որ լրագրողական կազմակերպությունից են: Ճիշտ է, ես չէի որոշել այդ մասնագիտությամբ զբաղվել, բայց որ լսեցի` չգիտեմ, ինչ-որ բան ինձ հետ կատարվեց: Հետո հանդիպեցինք «Մանանայի» աշխատակիցների հետ: Հաճույքով էի լսում, թե ինչ են բացատրում և ինչ են սովորեցնում մեզ: Այդ օրը ես հարցերին պատասխանելու առումով պասիվ էի: Ինչքան գերազանցիկ կար, իրենք էին խոսում ու պատասխանում հարցերին: Երբ հասա տուն, զղջացի, որ պասիվ եմ եղել: Մտածեցի, շատ մտածեցի ու հասկացա, որ  պետք է անպայման մասնակցեմ դասընթացին: Եվ  սկսեցի ինքս իմ դեմ պայքարել: Ես պիտի հաղթեմ ու ապացուցեմ, որ հարցը դպրոցում լավ սովորելը չի, այլ` թե ինչ ես սիրում և թե ինչով ես ուզում զբաղվել: Հետո սկսեցի ընկերոջս հետ պայքարել ու ապացուցել, որ ճիշտ է, մենք դպրոցում լավ չենք սովորում, բայց եթե ինչ-որ մեկը սիրում է մի բան, ապա էական չէ դպրոցում լավ սովորելը:

Անցավ որոշ ժամանակ: 17.am-ից զանգահարեցին և ասացին, որ մրցույթը անցել եմ, և հրավիրեցին Գավառում լրագրողակլան դասընթացների: Շատ ուրախացա, առավելևս, երբ հայտնեցին, որ մրցույթը անցել է նաև ընկերս: Գնացինք դասերի ու սովորեցինք թղթակցել, լուսանկարել, ֆիլմերի գաղափարներ մտածել:  

Այդ օրերը անցան հիանալի, և երբ արդեն ժամանակն էր հրաժեշտի, ես մտածեցի, թե էլ երբեք չեմ հանդիպելու այդ հիասքանչ և հմուտ լրագրողական խմբին: Տուն գալու ճանապարհին Ռաֆայելի հետ որոշեցինք, որ պետք է ամեն գնով պայքարենք, արդեն իրականություն դարձած մեր երազանքի համար: Հաջորդ օրը, երբ գնացինք դպրոց, զգացինք, որ մեր դասընկերները տեսնելով մեր հաջողությունները, զղջացել էին, որ չէին հայտագրվել 17.am-ին: Ճիշտն ասած, ուրախացա մի պահ, հետո մտածեցի, որ իրենք եթե լինեին, ավելի լավ կլիներ: Եթե անկեղծ, մի քիչ գոռոզացա, հետո ուժ հավաքեցինք, մեզ խոստացանք,  որ պետք է պայքարենք ու հասնենք մեր նպատակին: Հարցազրույցներ վերցրեցինք և ուղարկեցինք 17-ին:

Զգում էինք, որ ինչ-որ բան փոխվել է մեր կյանքում: Մի քանի ժամանակ անց զանգ ստացանք «Մանանա» կենտրոնից, որ պետք է ճամբարի մասնակցենք: Ուրախություններիս չափ ու սահման չկար: Հաջորդ օրը բոլորին ասացի, որ գնում եմ ճամբար 17.am- ի հետ: Զգացի, որ բոլորը մի պահ լրջացան ու երևի մտածեցին, թե ինչու հենց Հակոբը, ով իրենց կարծիքով, ոչ գրել է սիրում, ոչ սովորել, բայց  այդ ամենին հասնելու համար մենք շատ էինք պայքարել:

Ես պետք է հմտանամ ու զբաղվեմ այս գործով: Եվ մի խորհուրդ էլ: Իմ սիրելիներ, եթե դուք ընտրել եք ինչ-որ մասնագիտություն և չունեք համապատասխան կրթություն, էական չի,  միշտ կարելի է սովորել ու դառնալ այն մարդը, որը դու ես երազել ու քո ծնողները:

Եվ ժամանակի ընթացքում իմ օրինակով ես կփորձեմ այդ ապացուցել: Խոստանում եմ կատարել ինձ վրա դրված պարտականությունները: Հուսամ, կյանքում շատ ու շատ հանդիպումներ կունենամ այդ հիանալի անձնակազմի և ճամբարակիցներիս հետ: 

shushan stepanyan

17.am-ի հետ

Դե, հիմա էլ ես պատմեմ ճամբարային իմ օրերի, իմ կյանք մտած 17.am-ի, իմ նոր ընկերների, իմ` Սևանից եկող հույզերի ու ապրումների մասին: Ուրեմն, մի օր մեր Սոսեի (ինձ թվում է, որ գրեթե բոլորդ էլ իրեն գիտեք) մորաքույրն ինձ ասաց, որ «Մանանա»-ից են եկել Սիսիան: «Շուշան ջան, դու լավ ես գրում, գնա հանդիպմանը»: «Է՜հ, էդ ինչ պիտի գրեմ, որ հավանեն, որ իրենց ուժեղ խմբի անդամ դարձնեն»,-մտածում էի մինչ գնալս: «Վերջ, գնում եմ: Մարդ ես, մեկ էլ տեսար` իմ գրածներն էլ հավանեն ու տպեն իրենց կայքում»: Այնքան լավ անցավ հանդիպումը: Ակտիվ քննարկումներ, հետաքրքիր ֆիլմերի դիտում: Երեխաների ակտիվությունն ավելացավ, և սկսեցին հարցերին հետաքրքիր պատասխաններ տալ, և ճիշտ պատասխանների դիմաց մեզ 17.am-ի նոթատետրեր նվիրեցին: Մեզ ասացին, որ երկու` մեզ ներկայացնող նյութ ուղարկենք ու սպասենք իրենց պատասխանին: Գրեցի, ուղարկեցի ու հավատում էի, որ գրածներս կհավանեն, որ կասեն` լավ ես գրում: Ինչքան էլ ընկերներիդ, հարազատներիդ կարծիքով դու լավ ես գրում, միևնույնն է, կարիք ունես գործից հասկացող, հմուտ, ճիշտ խորհուրդներ տվող մարդկանց խոսքերի: Մեկ ամիս սպասել եմ, ու օրեցօր ինձ թվում էր, որ դժվար էլ զանգեն կամ գրեն, բաց հետո նամակ ստացա, որ կրկին կհանդիպենք Սիսիանում: Մի օր էլ մի շատ հաճելի ձայնով աղջիկ (արդեն սիրելի դարձած Դիանան էր) զանգեց ու ասաց, որ այսինչ օրը հանդիպում ենք, ու իրենց դասընթացների մասնակիցներից մեկն եմ: Անկեղծ, շատ ուրախ էի:

Հիմա արդեն կայքում տպված ութ նյութ ունեմ ու Սևանի մեդիա ճամբարի մասնակիցներից մեկն եմ: Այնքան հավես են անցնում օրերը, ու որ հետադարձ հայացք եմ գցում «մինչ 17.am-ը» ու հետո, շատ փոփոխություններ եմ նկատում. ավելի ինքնավստահ եմ դարձել, էլ չեմ ասում. «Ուֆ, մեկ ա, անկապ եմ գրել», «Հա, ինչ, էսպես բոլորն էլ կարող են գրել»: Սկսել եմ սիրուն լուսանկարներ անել և ուրիշ աչքով եմ նայում աչքիս տակ ընկած լուսանկարները, կարողանում եմ ընկալել դրանք, փոքր-ինչ վերլուծել: Չգիտեմ, իրոք, այնքան շնորհակալ եմ «Մանանա»-ին` մի քանի ամսվա ընթացում այսքան բան տալու համար:

Ինչ լավ էր, որ գնացի…

mane minasyan -2

Նաև` նոր ընկերներ

Հունիս ամսից սկսեցի թղթակցել 17.am-ին: Ամեն օր, արդեն ինձնից էլ անկախ, պարտադիր նայում եմ օրվա նյութերը, և ուրախանում, երբ արդեն ծանոթ դեմքեր եմ տեսնում, որոնց մի մասի հետ ծանոթացել եմ ճամբարում, մյուսներին՝ դասընթացի ժամանակ:

Նայում եմ, կարդում նյութերը, անգամ մեկ-մեկ մտերիմներիս գրածները կարդում եմ իրենց իսկ ձայնով:

Մի օր էլ, ամեն օրվա պես բացում եմ 17.am-ի էջը ու տեսնում «Կարծրատիպեր կոտրողը» վերնագրով նյութ, որի հեղինակին սկսել եմ սիրել՝ չճանաչելով:

Կարդացի նյութը, ժպտացի ու անցա պարապմունքիս:

Այդ օրվանից մոտավորապես մեկ ամիս է անցել:

Պարապմունքից հոգնած, կիսաքնած, որոշում եմ նայել facebook-ի նորություններն ու քնել:

«Եղանակի 5 օրվա կանխատեսում», «Օրվա աստղագուշակ», «սելֆիներ» ու նմանատիպ այլ նյութերին հաջորդեց «Вы можете их знать» խորագիրը, և առաջինը «Կարինե Նահապետյան» («Կարծրատիպեր կոտրող»-ի հեղինակը):

Միանգամից ժպտում եմ, որովհետև իմ սիրելի թղթակիցներից մեկն էր:

Որոշում եմ ընկերության հայտ ուղարկել ու ծանոթանալ:

Ուղարկում եմ հայտը, ընկերանում ու սկսում խոսել:

Մենք իրար հեռակա ճանաչում էինք փաստորեն. պարզվեց, որ Կարինեն էլ հետևում է իմ նյութերին:

Մենք միանգամից մտերմացանք, ու հուսով եմ, այդ մտերմությունը երկար կտևի:

Շնորհակալություն 17.am, ես նոր ընկերներ սիրում եմ:

narek babayan

Ես 17-ի թղթակի՛ց եմ

-Վերջին ժամը չենք պարապելու, Երևանից ինչ-որ մարդիկ են գալու՝ սեմինար անցկացնեն։

Այս խոսքերը ես լսեցի գրեթե մի տարի առաջ։ Թվում էր, թե հերթական անհետաքրքիր սեմինարն է լինելու, որի տված միակ օգուտը վերջի ժամը չպարապելն էր։

Մեր` Մալիշկայի դպրոց էր եկել «Մանանա» թիմն ու ներկայացնում էր իրենց ծրագիրը։ Հանդիպման ընթացքում ուղեղումս մոտավորապես այսպիսի իրավիճակ էր․

-Վայ, կինոներ են նկարում, դզեց։ Մի րոպե, ահ, ի՞նչ շարադրություն։ Չեմ գրանցվի։ Վայ քո, Վահեի՞ն որտեղից գիտեն։ Ֆոտո՞․․․Լավ, տեսնեմ` ինչ կանեմ։

Հանդիպումից հետո ընկերս՝ Սերոժն ասաց, որ անպայման գրանցվելու է։ Դե, ես էլ ունեի նման ծրագիր։

Հաջորդ օրը Սերոժը ասաց, որ արդեն դիմել է ու պիտի երկու շարադրություն գրի։ Ես նույնպես դիմել էի, սակայն դեռ պատասխան չէի ստացել։

Հասա տուն, ու պարզվեց, որ ես էլ պիտի գրեմ այդ շարադրությունները։ Այստեղ ես մի քիչ կանկեղծանամ։

Այդ ժամանակ համակարգչով հայերեն գրել ընդհանրապես չգիտեի, ու բացի այն, որ պիտի ամենաչսիրածս գործն անեմ, գումարվում էր անհարմար գրելաձևը։ Մի խոսքով, որոշեցի չպատասխանել, դե ինչ անենք, հո չսպանեցին…

Քայլում էի Վահեի հետ, չեմ հիշում` որտեղից ու դեպի ուր։ Նրան զանգեց տիկին Ռուզանն ու ինչ-որ բան ասաց։ Զանգից հետո Վահեն մի քիչ թռվռաց ու ասաց, որ մեզ մոտ դասընթացի են գալու, ու հարցրեց․

-Դու դիմել էիր, չէ՞:

-Չէ հա, հավես չկա:

-Արա գնա դիմի, կայֆ բանա։

-Լավ, տեսնեմ։

Գնացի տուն ու նորից դիմեցի։ Ստացա նույն պատասխանը, գումարած այն, որ շուտով մեզ մոտ դասընթաց կլինի։

Հավատացեք, ես ստացա այս ստի պատիժը։ Երեք ժամ նստած համակարգչի առաջ հայերեն տառերն էի ման գալիս ստեղնաշարի վրա։ Էդպիսի տանջանք ոչ մեկին չեմ ցանկանա։

Մի խոսքով, գրանցվեցի, մասնակցեցի դասընթացին։ Սկսեցի ակտիվ թղթակցել։ Օրը մի նյութ էի ուղարկում։ Անգամ մեր մեր գյուղի թղթակիցների հետ ամանորյա մուլտ նկարեցինք։ Մուլտի մասին առանձին նյութ ունեմ։ Եթե հավես ունեք՝ կարդացեք։

Հիմա ես արդեն 10 ամսվա թղթակից եմ, ունեմ մոտ երեսուն նյութ, նկարած երկու ֆիլմ ու մի քանի ֆոտոշարք։ Համարվելով ամենակտիվ թղթակիցներից մեկը, մասնակցել եմ մեդիա ճամբարին։ Ու միայն հիմա եմ հասկանում, թե ինչ մեծ բան արեց ինձ համար Վահեն, ասելով, որ անպայման ուղարկեմ նյութերս։ Երեքժամյա տանջանքի դիմաց ես ստացա բոլոր իմաստներով ամեն ինչ։ Նոր ընկերներ ողջ Հայաստանից։ Լրիվ ուրիշ մտածելակերպ, ամեն ինչի նայում եմ, որպես նոր նյութի կամ ֆիլմի թեմայի։ Էն որ ասում են, է, դպրոցը մեր երկրորդ տունն է, ուսուցիչն էլ` երկրորդ մայրը։ Իմ երկրորդ տունը «Մանանայի» գրասենյակն է, իսկ երկրորդ մայրը՝ տիկին Ռուզանը։ Երկրորդ մոր հետ ձեռք բերեցի նաև երկրորդ ընտանիք՝ «Մանանա» թիմը, ում ի դեպ, արդեն երկար ժամանակ է, ինչ չեմ տեսել, հասցրել եմ կարոտել: Հուսանք այս տարի ևս հանդիպում կլինի։

Լավ, էլ չշարունակեմ, երևի այսքանը հերիք էր զգացմունքներս արտահայտելու համար։ Գնամ, տեսնեմ` եղեգնաձորցի թղթակիցներն ի՞նչ թեմա կառաջարկեն իրենց քաղաքում ֆիլմ նկարելու համար։

Հ․Գ․ Սպասում եմ Վայոց ձորյան որքշոփին, կգաք չէ՞:

Հ․ Գ ․Գ․ Եղեգնաձորի ֆիլմն էլ մինչև նոր տարի կաշխատենք նկարել։

nona petrosyan

Ես քեզ ճանաչում եմ

-Հե~յ, ես քեզ ճանաչում եմ:

-Որտեղի՞ց, ես քո դեմքը չեմ հիշում:

-Կարդացել եմ քո նյութերը 17.am- ում:

-Շատ ուրախ եմ:

Եվ այսպես ես ունենում եմ բազմաթիվ ծանոթներ: Դա մի անբացատրելի զգացում է, երբ կարողանում ես սեփական նյութերիդ շնորհիվ ծանոթներ ձեռք բերել:

Կամ այսպիսի մի դեպք:

-Ես քեզ գիտեմ:

-Հա, ես էլ քեզ, քո բոլոր նյութերը կարդացել եմ, էս վերջին նյութդ շատ լավն էր:

-Հա, ապրես…

Այսպես ծանոթանում ենք երկու թղթակիցներով` իրար ոչ մի անգամ չտեսած: Պատկերացրեք, որ շատ մարդկանց հետ ծանոթությունը գրեթե անհնար կլիներ, եթե չլիներ «Մանանան»:

Եթե այն ժամանակ ես մտածում էի` ինչ հետաքրքիր մարդ է, այնքան կուզեի նրա բարեկամը լինել, երկար զրուցեի հետը, այժմ կարող եմ մոտենալ ցանկացածին` որպես պատանի լրագրող, զրուցել, ինչքան ուզեմ և կիսվեմ:

Թերևս ինձ համար ամենակարևորներից մեկը` ես արդեն սիրում եմ դպրոցական շարադրությունները: Այն ժամանակ մտածում էի, որ շարադրություն գրելը ձանձրալի ու անօգուտ աշխատանք է, բայց հիմա սիրով եմ գրում: Անգամ ուսուցչուհիս է սպասում իմ նյութերին:

17-ը օգնում է քեզ անտարբեր չանցնել փողոցում կատարվող իրադարձությունների կողքով, նայել շուրջդ, տեսնել գեղեցիկը և դրանով կիսվել մարդկանց հետ:

Դու դրանով վարակում ես նաև ընկերներիդ ու ծնողներիդ: Անգամ նրանք են սկսում քեզ համար նյութի գաղափար մտածել ու մոտիվացնել քեզ:

Վերջապես դու դառնում ես «Մանանայի» մի մասնիկը:

Հ.Գ. Շնորհակալ եմ «Մանանային»` մեզ հիշարժան պահեր նվիրելու համար:

davit aleqsanyan

17.am-ն ու ես

Գրեթե 8 ամիս է` թղթակցում եմ 17.am-ին: 17.am-ը իմ կյանք մտավ այնպիսի արագությամբ, որ չհասցրեցի նկատել: Նրանց հետ ծանոթությունս եղավ այն ժամանակ երբ 6-րդ ժամ դասին էինք նստած, ու տնօրենը մտավ դասարան և ասաց, որ 9-12-րդ դասարացիններին ուզում են ինչ-որ մարդիկ տեսնել: Մտքիս մեջ ասացի` ի՞նչ պիտի լինի որ: Մնացած ծրագրերի նման պիտի գան ու հավետ անհետանան: Սակայն երբ հանդիպեցինք նրանց հետ, ու մեզ ներկայացրին ծրագրի մասին, միտքս անմիջապես փոխվեց: Երբ ցույց էին տալիս մեր հասակակիցների նկարահանած ֆիլմերը, ուղղակի ապշած էի մնացել: Երբ նրանք գնացին, ամբողջ 7-րդ ժամը ինքս ինձ պատկերացրել եմ ֆիլմ նկարելիս կամ, ասենք, իմ նյութերը այդ կայքում տեղադրված: Տուն հասնելուն պես 17.am-ին նամակ գրեցի, որ ես ուզում եմ դառնալ պատանի թղթակից: Հաջորդ օրը նամակ ստացա, որ պետք է 2 շարադրություն գրեմ` « Ինչն է ինձ հուզում» և « Իմ մասին»: Այդ ժամանակ դեռ նյութը և շարադրությունը չէի տարբերում իրարից: Շարադրությունները ուղարկելուց մի քանի օր անց ստացա նամակ, որ ես անցել եմ նախընտրական փուլը և պիտի մասնակցեմ մեդիա դասընթացին: Դասընթացի օրերին իսկապես իմ ամենաառաջին նյութս՝ «Խաչմերուկը», հայտնվեց կայքում: Այս դասընթացի ժամանակ ուսումնասիրեցինք կինոն, ֆոտոն և լրագրությունը, սովորեցինք գրել մեր առաջին նյութերը, լուսանկարել և հասկանալ, թե ինչպես է ստեղծվում ֆիլմը:

Դասընթացից հետո ես անընդհատ հոդվածներ էի ուղարկում, ուրախանում, երբ հոդվածներս տեղ էին գտնում կայքում:

Նրանց հետ հաջորդ հանդիպումս եղավ մեդիա ճամբարի ժամանակ, երբ Հայաստանի 10 մարզերից և Երևանից հավաքված երեխաների հետ մեկնեցինք Աղվերան, որպեսզի ավելի հմտանանք կինոյի, ֆոտոյի և լրագրության ոլորտներում: Ապրեցինք իսկապես ստեղծագործական հրաշալի շաբաթ. Ամեն օր նկարահանում, ֆոտոարշավ, հանդիպումներ, վարպետության դասեր… Չնկատեցինք` ոնց անցավ ժամանակը, ոնց եկավ բաժանման պահը…

Ես ուրախ եմ որ թղթակցում եմ 17.am-ին: