Կրթություն խորագրի արխիվներ

Ani avetisyan

Վերջապես կողմնորոշվել եմ

Մեկ-մեկ մտածում եմ, թե ինչպես եղավ, որ ընտրեցի ապագա մասնագիտությունս, ավելի ճիշտ՝ ինչպես կանգ առա այն մասնագիտության վրա, որ ավելի հարազատ էր ինձ: Ախր, մինչև վերջերս աշխարհիս երեսին եղած գրեթե բոլոր մասնագիտությունները ունենալու ցանկություն ունեցել եմ: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, ամենից շատ ցանկանում էի եգչուհի կամ դերասանուհի դառնալ: Դե, փոքր էի, ուզում էի, որ ինձ էլ հեռուստացույցով ցույց տան: Հետո, երբ մինչ դպրոցական տարիքի հասնելս մայրիկիս համոզում էի, որ ինձ էլ իր հետ դպրոց տանի, սկսեցի սիրել ուսուցչի աշխատանքն ու երազում էի ուսուցիչ դառնալ: Բայց, երևի նույն, ուսուցչի ընտանիքում լինելու պատճառով, դպրոցական դառնալուց հետո, որքան հնարավոր է, հեռու էի մնում այդ մասին մտածելուց: Անկեղծ ասած, հիմա էլ:

Եկավ մի տարիք, որ ամբողջ հոգով ու սրտով տարված էի զինվորականի աշխատանքով, մտածում էի, որ հենց դա էլ իմ ճակատագիրը կլինի: Մյուս կողմից էլ, նույն տարում Ռազմական ուսումնական հաստատություններում աղջիկների ընդունելությունը թույլատրվեց: Ու ամենակարևորը՝ ՆԶՊ-իս ուսուցիչն ասում էր, որ զինվորական համազգեստն ինձ շատ է սազում: Էլ ինձ ի՞նչ էր պետք…

Բայց հետո հասկացա, որ դա այնքան էլ ինձ համար չէ, կամ գուցե ինձ համար է, բայց ես պատրաստ չեմ դրան:

10-11-րդ դասարանում, չգիտեմ թե ինչպես, սկսեցի պաշտել մինչև 9-րդ դասարանն ինձ համար անտանելի պատմություն առարկան, որոշեցի` դառնալու եմ պատմաբան կամ իրավաբան, դե, հաշվի առնելով, որ համալսարանում դրանք նույն մասնաշենքում էին: Բայց էլի ինչ-որ բան սխալ էր, ես իմ բնավորությամբ չէի կարող անվերջ նստել ու խորանալ թվերի մեջ կամ փաստեր անգիր անել: Պատմություն միշտ կսիրեմ, բայց նրան կյանքիս ուղեկից չեմ դարձնի:

Մոռացա, մի ժամանակ էլ տարված էի նաև ՏՏ ոլորտով ու հատկապես, տեղեկատվական անվտանգությամբ, չեմ թաքցնում, հիմա էլ չէի հրաժարվի այդ ուղղությամբ մասնագիտանալուց: Բայց, ինչ արած….

Հիմա արդեն 12-րդ դասարանում եմ ու, ի զարմանս ինձ՝ հստակ որոշել եմ, թե ինչ մասնագիտություն եմ ուզում ունենալ, բայց երևի հիմա էլ դուք կզարմանաք, եթե իմանաք, որ ապագա մասնագիտությունս թվարկածներից ոչ մեկն էլ չէ: Հա, ընտրել եմ լրագրողի մասնագիտությունը, որը թերևս ամենահամապատասախանն է ինձ ու իմ բնավորությանը:

Ինչևէ, իսկ դուք ինչ էլ ընտրելու լինեք, անպայման հարցրեք ձեր սրտին, որովհետև նրանից լավ ձեզ ոչ ոք չի հասկանա:

Հ.Գ. Իսկ ես այդպես էլ մյուս 12-րդ դասարանցի թղթակիցների նման երևի նյութ չգրեմ նախաքննական պարապմունքների, կրկնուսույցների ու այն «սարսափելի» շտեմարանների մասին. դե, ինքնուրույն եմ պարապում:

ԲարՔեմփ. էդքան էլ ճիշտ

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

ԲարՔեմփի մասին առաջ էլ էի լսել ընկերներիցս, չէի էլ պատկերացնում՝ ինչ է դա, ու որ մի օր էլ կհասնի Վանաձոր: Գրանցվելու հայտը լրացրեցի էնպես, ինչպես չէի լրացնի. խոսելիս էլ ասում էի, որ հա, գնամ, տեսնեմ, էս-էն:

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Իսկ ամենաիրականն այն է, որ ԲարՔեմփը դարձավ տոն, որը կիրակի մեզ հետ էր: Առավոտյան Միլենան եկավ Երևանից, 10:30-ից մի փոքր ուշացած հասանք տեղ. Վանաձորի տեխնոպարկը էնքան գրավիչ ու սիրուն էր էդ օրը, մարդիկ՝ էլ առավել: Դեղին պատերից ու կապտավուն ապակիներից ներս, գունավոր բազմոցներին նստած, թենիս խաղացող, կամ մի տեղ մեկի հետ խոսող գունավոր մազերով, շարֆերով, ժակետներով մարդիկ էին. դե ինչ, սկիզբը շատ էր խոստումնալից: Բացման արարողությունը չկոնֆերանսի մասին հստակ պատկերացում տվեց. ազատ, անկաշկանդ մթնոլորտ էր, ծիծաղ, փռշտոց, հետևող՝ «էդքան էլ ճիշտ» էր, բաց դռներ, առանց կոստյումների ու փողկապների հյուրեր, ակտիվ հումոր, աստիճաններին նստած լիքը մարդ:

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Բացման արարողությունից հետո մնում էր որոշել՝ դեպի ուր գնալ: Գիտեինք, որ Սամվել Մարտիրոսյանն էր գալու, ու էդ արդեն մի մեծ, պայծառ կետ էր: Մինչև դա երկուսին մասնակցեցինք: Հատկապես Անդրանիկի ելույթը տպավորեց, չնայած ծրագրավորման հետ կապ չունեմ, ու բավականին դժվար էր հասկանալը:

Նորություն ու ահավոր հետաքրքիր էր «ոտքերով քվեարկելու» տարբերակը. չես հավանում՝ վեր կաց ու դուրս արի:

Սամվել Մարտիրոսյանի «Մութ ապագայից» վորքշոփը չափից դուրս հետաքրքիր էր, չնայած պարանոյայի սիմպտոմներ էի նկատում մոտս կամաց-կամաց:

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Երևի միակ բանը, որից հիասթափված եմ, ես եմ: Դե, որովհետև ԲարՔեմփին մինչև վերջ չմնացինք ու մեր ուզած մնացած վորքշոփերին կամ պրեզենտացիաներին չմասնակցեցինք: Մեկ-մեկ էնքան պետք են էսպիսի միջոցառումներ. քեզ զգում ես, զգում ես, որ կաս, ժամանակի մեջ ես, մասնակցում ես, զգում ես, որ Վանաձորը էնքան էլ մեռած չի իրականում:

Հետո էլ՝ անսպասելի հանդիպած ծանոթ կամ հարազատ մարդիկ: Էսքան հագեցած, տեղեկացնող ու պայծառ օրերն են մեզ պակասում: Շատ են պակասում:

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

#ԴբաԲարքեմփ

Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի

Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի

Ըհըն, Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնը պաշտոնապես բացվեց, հիմա էլ հայությանը հիացնելու ու նրանց մեջ Վանաձոր գալու ցանկություն առաջացնելու ժամանակն է։ Ոնց կարելի է դա անե՞լ։ Իհարկե՝ ամենալավ միջոցառումները Վանաձոր բերելով։

Ա՛յ, ամենաթարմ օրինակը՝ Բարքեմփ Վանաձորը, որը տեղի ունեցավ ընդամենը երկու օր առաջ՝ 2016 թվականի նոյեմբերի 6-ին։ Հարց. ի՞նչ է բարքեմփը։ Սխալ բաներ չասելու համար ես միշտ նախընտրում եմ մեջբերել. «ԲարՔեմփ են անվանում Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների, Ինտերնետի և Նոր մեդիաների թեմաներով չկոնֆերանսները։ Այդ կոնֆերանսներն իրենցից ներկայացնում են «մասնակցային» աշխատանքային սեմինար-միջոցառումներ, որոնք բաց են բոլոր ցանկացողների համար։ Սա ամենամասնակցային ֆորմատի միջոցառումներից է. մասնակիցներն են նախաձեռնում, կազմակերպում ու անցկացնում միջոցառումը, մասնակիցներն իրենք են բերում ներկայացվելիք թեմաներն ու նյութերը, իրենք են զեկուցումներն անում ու քննարկում դրանք։ Ելույթները կատարվում են բաց ու անկաշկանդ միջավայրում։ Հիմնական կարգախոսներից մեկն էլ այն է, որ չկան հանդիսատեսներ, բոլորը մասնակից են: Մասնակիցները «քվեարկում են ոտքերով»: Այսինքն, եթե թեման հետաքրքրական չէ, նրանք ազատ կարող են լքել այդ լսարանն ու տեղափոխվել այլ սրահ՝ լսելու զուգահեռ ընթացող մեկ այլ ելույթ:»

Իմ կարծիքով՝ բարքեմփը հրաշալի միջոց էր մի քանի ժամվա ընթացքում ծանոթանալ մեկը մեկից սարուձորով տարբերվող շատ թեմաների հետ, ծանոթ թեմայով «պրեզենտացիայի» ժամանակ ստանալ քունդ փախցրած, գիշեր-ցերեկ հանգիստ չտվող բոլոր հարցերի պատասխանները, կամ էլ՝ ինչու չէ, շփվել, ծանոթանալ ու մտերմանալ վերջապես քունդ քեզ վերադարձրած բանախոսների հետ։

Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի

Լուսանկարը՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնի

Բարքեմփի ժամանակ, ամենայն հավանականությամբ, յուրաքանչյուր մասնակից ունեցավ իր նախընտրելի բանախոսին ու թեման։ Ես առավոտվանից ժամատախտակների վրա փնտրում էի Սամվել Մարտիրոսյանի «Մռայլ ապագայի մասին» ելույթը։ Ինձ համար շատ հետաքրքիր, հագեցած, հաճելի ու երկար ծափահարությունները արժանի վաստակած ելույթ էր։ Խորհուրդ կտամ՝ դիտեք, համացանցում անպայման կլինի, վերնագրից չվախենաք. շատ ուրախ հանդիպում էր։

Ես ելույթի ավարտին սրտանց ուզում էի, որ այն շարունակվեր գոնե էլի մի հիսուն րոպե, որովհետև մի հիսուն րոպեն, ինձ թվաց, չբավականացրեց թեմայից «հոգնելու» համար։ Իմ մասնակցած չորս ելույթներից միայն այս մեկն էր, որ հասավ 5 անգամ ժամանակի ավարտի վերաբերյալ նկատողությունների, ընթացավ ամենամեծ դահլիճում ու անընդհատ փորձեց իր մեջ տեղավորել մինչև վերջին րոպեն ավելացող մասնակիցներին։

Թեմայի վերաբերյալ շատ կխոսեի, բայց իրականում նյութի բուն էությունը դրանում չէ։ Ես ուզում էի ասել, որ այսուհետ Վանաձորն էլ լինելու է լավ քաղաք՝ անկախ ընտրություններից (մենք, համենայն դեպս, ուզում ենք, մի քիչ էլ՝ փորձում)։

Մի խոսքով, մենք՝ վանաձորցիներս, շատ հաճախ լավագույն իրադարձություններին մասնակցած լինելու համար ստիպված ենք եղել հասնել Երևան կամ Գյումրի, իսկ հիմա որոշել ենք, որ այս անգամ Երևանն ու Գյումրին են հավաքվելու ու արշավելու #ԴբաԼավը։

Sargis Melkonyan

Դպրո՞ց, էլի՞…

Աշնանային արձակուրդներն ավարտվեցին: Ես արդեն պատկերացնում եմ, որ ամեն առավոտ պիտի արթնանամ ու գնամ դպրոց: Դպրոցում էլի նույն հակամարտությունը…

Դասն ավարտվեց: Զանգը հնչեց: Ուսուցչուհին ինչ-որ բան է բացատրում: Բոլորն անջատված նայում են նրա դեմքին: Երեխեքից մեկը վազելով դուրս է գնում: Մեկ էլ ականջների թմբկաթաղանթը պայթեցնող տոնով…

-Ո՞ւր ես վազում, հետ արի, զանգը քո համար ա՞, չե՞ս տեսնում` բան եմ բացատրում, նստիր, լսիր, որ ի բան սովորես…

Ու այդ պահին բոլորը վեր են թռչում:

Չորս րոպե անց ուսուցչուհին դեռ բան է բացատրում, բայց ոչ ոք չի համարձակվում դուռը բաց անել: Զանգը կրկին հնչում է, գալիս է մյուս ուսուցչուհին:

-Ընկեր (այստեղ կարող է լինել ձեր ազգանունը), կլինի՞ երկու րոպե դասամիջոց անենք:

-Ոչ, զանգը հնչել է, դասը սկսվել է, բացեք գրքերը:

-Հա, բայց…

-Ձայն չլսեմ…

45 րոպե հետո:

-Զանգն ուսուցչի համար է…

Հաջորդ օրը նույն ուսուցչուհու դասից երկու րոպե ուշացանք: Դուռը բացեցինք ու մտանք դասարան:

-Զանգն ո՞ւմ համար է:

-Ուսուցչի…

Էհ, նորից առանց դասամիջոց…

Դե լավ, մեր ուսուցիչները շատ լավն են, մեզ շատ են սիրում… Դրա համար էլ չեն ուզում դասամիջոցին մեզնից բաժանվել:

Sona Tumanyan

Նորից քննություններ

Անգլերենի դասաժամն էր, երբ ինչ-որ թերթ ձեռքին ներս մտավ տնօրենը.

-Երեխանե՛ր, ԳԹԿ-ի կողմից տրվելու են արտաքին գնահատականը ստուգող քննական թեստեր:

-Էլի՛ քննություններ,- բացականչեցինք մենք:

Առարկաներն ընտրովի էին. կային նաև պարտադիր` բնագիտական կամ լեզուներ: Մեր դասարանում կա տասնինը աշակերտ, որոնցից տասնվեցն ընտրեցին լեզու եւ գրականություն, մեկը` պատմություն, իսկ ես ու Հասմիկը հանրահաշիվ, քանի որ երկուսս էլ շատ ենք սիրում այդ առարկան:

Բնագիտականից ընտրեցի ֆիզիկա, բայց ցավոք, ոչ ոք չընտրեց այդ առարկան, մնացի մենակ: Եկավ հանրահաշվի ժամը, և մենք ուսուցչուհուն պատմեցինք նոր քննության մասին: Նա ասաց, որ շատ բարդ քննական թեստեր են, պիտի շատ պատրաստվենք: Այսպես ասած, վախը գցեց մեջներս: Ասաց նաև, որ արտագրելը բացառվում է: Հույսներս պետք է դնենք միայն ինքներս մեզ վրա:

Էլի՛ քննություններ, էլի՛ պարապմունքներ, նորից սկսվեց ուսումնական քառորդը:

Բոլորիս հաջողություն:

serine harutyunyan

Կօգնես, չէ՞…

Երևի ամեն մեկս մի տեղ ունենք, որտեղ սովորաբար գրում ենք մեր նյութերը: Առաջ, երբ ինչ-որ մեկն ինձ ասում էր, որ իր նյութերը միշտ նույն տեղում է գրում, այսպես ասած, իր «աշխատասենյակում», զարմանում էի: Մտածում էի` ինչ հետաքրքիր կլինի. ամեն անգամ նույն տեղում, իսկ ես որտեղ պատահի` գրում եմ. տանը, դպրոցում, մեքենայի մեջ, որտեղ պատահի…

Բայց հիմա զգում եմ, որ մի «աշխատասենյակ» էլ ես ունեմ: Դե, աշխատասենյակ հարաբերական է ասված: Աշխատասենյակներս ամեն օր նույնը չեն: Միշտ փոփոխվում են: Փոփոխվում են նրանց գույնը, ձևը, արագությունը… Հա՜, հա՜, իմ աշխատասենյակներն անգամ արագություն ունեն: Աշխատասենյակներիս արագությունը բնակելի վայրերում 70կմ/ժամից ոչ ավելի է: Չնայած, մնացած վայրերում էլ նախընտրելի է չգերազանցել այդ արագությունը: Երևի արդեն պարզ է, չէ՞: Աշխատասենյակներս ավտոմեքենաներն են, որոնցով պարապմունքի եմ գնում: Շաբաթական 6 օր, այն էլ՝ այլ բնակավայրում պարապմունքի գնալով, տանը ազատ ժամանակ չեմ ունենում, առնվազն 5-6 ժամ էլ անց եմ կացնում ավտոմեքենայի մեջ: Սա է պատճառը, որ ցանկացած մեքենա օգտագործում եմ որպես աշխատասենյակ: Մեկ-մեկ սկսում եմ հոգնել իմ անընդհատ փոփոխվող աշխատասենյակներից: Աշնանային եղանակին շուրջս նայելն ու Տավուշիս անկրկնելի բնությամբ հիանալն ինձ մի տեսակ հանգստացնում է, ստիպում է աշխարհին այլ աչքերով նայել: Ամենուր կարմիր, դեղին, նարնջագույն, տեղ-տեղ էլ դեռևս կանաչ… Ինչքա՜ն գունավոր է ամեն ինչ, ինչքա՜ն գեղեցիկ… Ասես հեքիաթում լինեմ… Սիրում եմ իմ գունավոր հեքիաթը… Բայց, հեքիաթներում մարդիկ էլ, չէ՞, բնության նման գունավոր են լինում: Բնության նման գունավոր ու պարզ, գունավոր ու փայլուն աչքեր են ունենում, գունավոր ժպիտներ: Իսկ իմ հեքիաթի մարդկանց ժպիտները գունավոր չեն, անգույն են, եթե իհարկե դրանք երբևէ գոյություն են ունենում: Վերջերս անգամ անգույն ժպիտներն են ուշ-ուշ աչքովս ընկնում:
Արի` միասին քայլենք մի քիչ, գնանք, ու դու էլ կտեսնես գունավոր բնության ու անգույն ժպիտների համադրությունը: Եկա՞ր, դե՛, գնացինք… Ա՛յ, ծառի տակ նստած այն երկու աղջիկներին տեսնո՞ւմ ես, նայիր նրանց աչքերին: Նկատեցի՞ր տխրությունը, չնայած, ի՞նչ եմ ասում, ո՞վ չէր նկատի… Լավ, առաջ գնացինք, նայիր այն փոքրիկ տղային: Հա՜, հա՜, նրան, որ դույլը ձեռքին բարձրանում է ձորակից: Երևի ջուր բերելու է գնացել: Նրա դեմքին էլ ժպիտի նշույլ չի նկատվում: Դե՛, ծուլություն մի արա, արի՛… Տեսնո՞ւմ ես, քիչ այն կողմ ինչ-որ կին է կանգնած: Արդեն քանի օր է հանդիպում եմ նրան նույն տեղում: Նայիր գետնին դրված դույլերին, կարտոֆիլ է վաճառում, ու արդեն քանի օր է այս ցուրտ եղանակին նույն դույլերի մոտ կանգնած է, երևի չափից շատ է հոգնել, թեկուզ անգույն ժպիտ ունենալու համար: Է… Արի՛, մի՛ կանգնիր, արդեն հոգնե՞լ ես, մի քիչ էլ գնանք, այնտեղ նստարաններ կան, կնստենք: Նայիր այն տղամարդուն՝ գազալցակայանում՝ այն սև մեքենայի կողքին, նրան, որ ձեռքերը գրպաններում դրած կանգնած է, երևի լցակայանի աշխատողն է, ստիպված է ամեն օր այդ թունավոր օդը շնչել, ամեն օր ձեռքերը գրպանում դրած ցրտից դողալ: Երևի հոգնել է իր աշխատանքից, ու առանձնապես ժպտալու առիթ էլ չունի… Չնայած, ամեն դեպքում, կարելի է, չէ՞, գոնե մեկ-մեկ ժպտալ… Հասանք: Ահա իմ ասած նստարանը, նստիր: Տեսնո՞ւմ ես, ինչքա՜ն տխուր են իմ հեքիաթի մարդիկ… Տեսար, չէ՞…

Կօգնե՞ս ինձ իմանալ, թե ինչ է պետք նրանց գոնե մի քիչ, գոնե անգույն ժպտալու համար… Կօգնես, չէ՞…

davit avagyan

Հրաձգության մրցումները

Աշխարագրության ժամն էր, ուսուցչի հեռախոսին զանգ եկավ: Նա դուրս եկավ խոսելու, իսկ այդ պահին ներս մտավ ՆԶՊ-ի դասատուն: Ես արագ ոտքի կանգնեցի ու ասացի.

-Բարև, ընկեր Բայրամյան:

-Բարև:

-Ընկեր Բայրամյան, մի բան եմ իմացել` ճի՞շտ ա:

-Հա, ճիշտ ա, բայց դասամիջոցին կասեմ:

Ես անհամբեր սպասում էի, թե երբ էր դասամիջոց լինելու: Հենց դասամիջոցի զանգը խփեց, արագ գնացի ընկեր Բայրամյանի մոտ: Նա ասաց, որ Կողբում մեծ մասշտաբներով կրակայինի մրցումներ են լինելու: Երեք տեսակի զենքերով պետք է կրակենք` «AK-74»-ով, «Տիրով» ու «Տոզով», բայց ինքն էլ դեռ չգիտեր, թե որ օրերին է լինելու, բայց ասաց, որ հավանաբար հոկտեմբերի 8-ին, 9-ին կամ 10-ին է լինելու: Ամեն դպրոցից երեք երեխա են մասնակցելու, ու դրանցից մեկը ես եմ: Երբ նա ասաց, որ ես էլ եմ գնալու, շատ ուրախացա: Հուսով եմ, գոնե երրորդ տեղ կգրավեմ:

Վերջապես գնացինք: Բայց անձրև էր գալիս ու մառախուղ էր, 70 մետր այն կողմ ոչ մի բան չէր երևում: Այդ պատճառով մենք «AK-74»-ով չկրակեցինք, որովհետև իրավունք չկա 150 մետրից մոտիկ «AK-74»-ով կրակել, բայց «Տիրով» ու «Տոզով» կրակեցինք:

Մինչև կրակելը մեզ ծանոթացրին տարբեր զենքերի, գիշերային հեռադիտակների, տարբեր տեսակի նռնակների հետ ու պատմեցին, թե ինչպես են օգտագործում դրանք: Նաև մեզ հյուրասիրեցին զինվորական ճաշեր, որոնք շատ համեղ էին պատրաստված: Հաց ուտելուց հետո գնացինք կրակելու:

Ցավոք սրտի, մեր գյուղից տեղ չգրավեցինք, բայց մեր դպրոցին նոր զենք նվիրեցին: Իսկ հաղթողներին խոշոր դրամական պարգևներ տվեցին:

Gayane Avagyan

Հետ տվեք ժամանակի անիվը

Պարապմունքներ, դասեր ու ցուրտ օրեր: Ամեն օր չուզենալով արթնանալ ժամը յոթին ու գնալ դասի, դպրոցում յոթ ժամ մի կերպ մնալ ու հետո էլ` գնալ պարապմունքի ու օրվա վերջում, հոգնած ամեն ինչից, վերադառնալ տուն: Է~ , չեմ հավատում, կամ էլ, հա, ճիշտ եք, չեմ ուզում հավատալ, որ ամառը վերջացել է, ու սկսվել են իմ դաժան օրերը:

Այս ծանրաբեռնված օրերիս երազում եմ ամռան մասին ու մտքով հետ գնում դեպի ամառային օրեր ու հասկանում, թե ինչքան թանկ է ինձ համար տարվա այդ եղանակը:

Էլի ամառ բերեք, խնդրում եմ: Տաք օրերը թող շատ լինեն: Ամռան օրերին դու կարողանում ես ժպտալ, որովհետև ոչ ոք քեզ չի ստիպում նստել ու էդ մաթեմատիկայի, ֆիզիկայի գրքի դասերը կարդալ, որից ուղեղդ սկսում է բթանալ: Ամառը ստիպված չես հայոց լեզվի «քառահաստահատորափոր» շտեմարանները լուծել ու ամբողջ օրը Ռուբինա Նազարյանի «Մայրենին բոլորի համար» գիրքը ձեռքդ ման տալ, որ ազատ ժամանակ կարդաս (Հա, հա, դեղին գույնի գիրքը, հայոց պարապողները կհասկանան):

Ախր, ամռանը ամբողջովին ազատ ես թողնում մտքերդ: Դե, չէ, սխալ հասկացաք: Էլի կարդում ես, մի բան սովորում, բայց էդ դասագրքերի նեղ շրջանակից դուրս:

Եկեք մտածենք, թե ինչ են մեզ սովորեցնում դպրոցում: Խորը մտածել պետք չէ. միանգամից հիշում ենք գրականությունից` Թումանյանին, Ֆիզիկայից` Նյուտոնին, Երկրաչափությունից` Պյութագորասին, Ինֆորմատիկայից` Պասկալին… Դե, ասեք, որ այսպես չէ: Ահա, հենց այսպիսի մտքի շրջանակներ է գծում դպրոցը:

Բայց ախր, ես ուզում եմ ավելին իմանալ, իսկ դասերի հետ դա համատեղել չեմ կարողանում: Որքան էլ որ ցանկանամ համաշխարհային գրականության գոհարներին ծանոթանալ, չեմ կարողանա` կա պարտադիր գրականության ցանկ, իսկ դրանք կարդալուց հետո ժամանակ չի մնում…

Լավ, համաշխարհային գրականություն չէ, ինչո՞ւ ժամանակակից հայ գրողներին չենք ծանոթանում: Ու էսպես լիքը-լիքը ինչուներ, որոնց պատասխանները դպրոցը մեզ չի տալիս: Տալիս է դասագիրք ու ասում` սովորիր: Հիմա էլ պարապում եմ ու հասկանում, որ դպրոցը ավելի է խանգարում:

«Ավագ դպրոցը պետք է այնպես անի, որ աշակերտը պարապելու անհրաժեշտություն չունենա»,- վստահ եմ, շատ եք լսել: Բայց ախր, ո՞նց: Ես ընտրել էի հումանիտար հոսք, որ խորացված հայոց լեզու անցնեմ, իսկ հոսքը չբացվեց, որովհետև աշակերտները քիչ էին: Ու ես ստիպված երեք տարի է` բնագիտական առարկաներ եմ ուսումնասիրում: Ինչո՞ւ չփոխեցի դպրոցս: Ասեմ, ես չէի կարող ամեն օր ժամը վեցին արթնանալ, որ մեր տնից հասնեի մեր մյուս ավագ դպրոցը, չէի կարող թողնել ինը տարվա ընկերներիս ու ուսուցիչներիս ու դուրս գալ դպրոցից: Պատկերացնո՞ւմ եք, ինչ դժվար է գրականություն, հայոց լեզու, պատմություն սիրող աշակերտին սովորել լոգարիթմներ լուծել, գտնել տանգեսը և կոտանգեսը, հաշվել բուրգի ծավալը…

Եկեք անկեղծ լինենք` ամռանն ավելի շատ ես նորություններ ու տեղեկություններ իմանում, քան դասերի ժամանակ: Ու ավելին ես իմանում, որովհետև դու ինքդ ես կարդում, դու ես ընտրում այն, ինչ ուզում ես սովորել, այն, ինչ իրականում քեզ պետք է` ընտրության հնարավորություն ես ունենում:

Լավ է, ինչևէ ուզում եմ` դպրոցը աշակերտին ինքնուրույն մտածելու հնարավորություն տա, գրքային սահմանափակումներ չդնի: Մենք էլ ենք, չէ՞, ուզում բազմակողմանի գիտելիքներ ունենալ, իսկ դպրոցի դասերը, թեմաները մեզ խանգարում են: Ջնջեք այդ շրջանակը, թողեք մեր միտքը ազատ տարածվի:

Ասածս ինչ է ` ամռանը լավ էր: Հետ տվեք ժամանակի անիվը. մի հատ էլ ամառ…

mane m sargsyan

Արդեն դու իմն ես

Դու իմ նոր տունն ես, իմ համալսարանը: Քեզ մոտ գալու համար ես երեք տարի անընդմեջ պարապել եմ: Եվ առանց պարապմունքի չեմ պատկերացրել իմ օրը: Իսկ հիմա արդեն պետք է հարմարվեմ մի նոր օրակարգի: Սովորեմ ապրել առանց պարապմունքի գնալու: Առավոտյան դպրոցի փոխարեն գնամ ամենատարօրինակ, ամենահետաքրքիր համալսարաններից մեկը, իսկ հինգից հետո ոչ թե գնամ պարապմունքի, այլ գամ տուն:

Իմ համալսարան, դու այնքան բարի և հոգատար ես: Քեզ դիմողներին ընդունում ես գրկաբաց, սակայն, եթե նրանցից մեկը փորձում է փոքր ինչ ծուլություն անել, դու նույն բարեհամբույր ձևով նրանց հաջողություն ես մաղթում:

Սակայն սկզբի համար հաջողություն ասելը դեռ շուտ է: Պետք է նախ ողջունել, իսկ ողջույն առանց ուրախության, դա ողջույն չէ: Ուսանողական խորհուրդը որոշեց, որ մերձեցման երեկո պետք է կազմակերպվի:

«Հարգելի առաջին կուրսեցիներ, ուրախ ենք տեղյակ պահել Ձեզ, որ շուտով` սեպտեմբերի 24-ին, վարչական մասնաշենքի առաջին հարկում տեղի է ունենալու«Բարի գալուստ բժշկական» երեկոն (welcome party)…»

Այդ միջոցառմանը նաև անակնկալ հյուր ունեցանք: Մեզ ողջունելու էր եկել ռեկտորը` Մ. Նարիմանյանը: Ողջույնի խոսքից հետո սկսեցինք լիաթոք ուրախանալ և երկու ժամով մոռացության մատնեցինք դասերը:

Հաճելի երեկոյից հետո հասկացանք, որ ոչ միայն գտել ենք նոր ընկերներ, այլ նաև համալսարանն է «մեզ ընդունել»: Ես հիմա հպարտությամբ կարող եմ ասել, որ ես Երևանի պետական բժշկական համալսարանի առաջին կուրսի ուսանող եմ:

Gayane Avagyan

Ուսուցիչներիս

Ինձ նորից հարցրեք այն անցած դասերից.

Այն անցած խոսքերից անհամար,

Ու եթե սխալվեմ, ուղղեցեք ինձ նորից,

Ես հավե~րժ աշակերտ ձեզ համար:

Արամայիս Սահակյան

Երբ փոքր էի, մտածում էի շուտ մեծանալ ու դպրոց գնալ: Հիշում եմ, առաջին սեպտեմբերի մեկս, իմ առաջին ուսուցչուհուն: Երբ տեսա նրան, նայեցի աչքերին, լսեցի նրա խոսքերը, անկախ ինձնից ցանկացա նրան նմանվել: Իմ ընկեր Պողոսյանին, իմ առաջին գիտելիքների համար հենց նրան եմ շնորհակալ: Անցել է տասներկու տարի, բայց այսօրվա պես հիշում եմ ուսուցչիս խոսքերն ու խորհուրդները` «Ժամանակը ոսկի է երեխաներ, մեկ րոպեում գիտե՞ք ինչքան բան կհասցնենք սովորել: Սովորեք, միշտ հիշեք. ինչքան շատ սովորեք, այնքան լավ մարդ կլինեք»:  Տասնյակ սերունդներ կրթած ուսուցիչի խոսքերը շատ կարևոր էին մեզ` աշակերտներիս համար: Հիմա էլ արդեն կավարտեմ դպրոցս, բայց ընկեր Պողոսյանի` իմ առաջին ուսուցչուհու խրատները ու խորհուրդները միշտ ինձ հետ են լինելու: Տեսնում եմ ուսուցչուհուս, բայց արդեն ճերմակած մազերով ու հիշում Սահակյանի տողերը.

             Սիրելի ուսուցիչ,տեսնում եմ ձեզ նորից,

             Բայց արդեն ճերմակած ավելի:

              Եվ գիտեմ, որ մեկն էլ` այդ ճերմակ մազերից,

              Եղել է իմ մեղքով երևի:

Ներեցեք մեր չարաճճիությունների համար, ներեցեք, որ երբեմն չենք լսել ձեզ, խանգարել ենք դասը: Բայց դուք միշտ մեզ ներել եք, փոխարենը պահանջել` լավ սովորել:

Լավ է, երբ քո ուսուցիչը քեզ համար է և ուսուցանող  է, և հարազատ: Մարդ, ով հասկանում է քեզ, օգնում, խորհուրդներ տալիս, ցույց տալիս կյանքի ճիշտ ուղին, բացահայտում քո բոլո~ր ինչուների պատասխանները:

Ավարտում եմ դպրոցս  այս տարի, բայց ձեզանից ունեցած հուշերս միշտ ինձ հետ են լինելու: Շնորհակալ եմ ձեզ` իմ ուսուցիչներ, իմ այսպիսին լինելու համար: Բոլորդ էլ իմ կյանքում մեծ դեր ունեք:

Ու էլի Սահակյան

Նոր ենք հասկանում, որ մեր մշտական

  Ուղեկիցներն եք ու միշտ կլինեք:

   Մեր լավի համար ձեզ ենք պարտական,

   Իսկ վատի համար մեղավոր ենք մենք: