Կրթություն խորագրի արխիվներ

Sose zaqaryan

Մեր պատմության քննությունը

16.06.2016` մեր պատմության քննության օրը: Քննություն, էն էլ ինչ քննություն: Ժամը տասներկուսն անց քսան րոպե է,  և մենք դեռ չենք սկսել, չնայած այն փաստին, որ առավոտյան 9-ից դպրոցում ենք: Պարզվեց, որ այն մարդիկ, ովքեր պատասխանատու են, որ թեստերը ժամանակին ու ճշգրիտ տեղ հասնեն, շփոթել են` Կապանի թեստերը տվել են Սիսիանին,  իսկ Սիսիանինը՝ Կապանին:

Պատահականություն էր դա , թե՝ ճակատագիր, չգիտեմ:  Ինչու եմ այդպես ասում, որովհետև մեր դասարանի տղաներից 3-ը վաղը մաթեմատիկայի միասնական քննության են և պատրաստվում են.  կրկնում,  ստանում իրենց վերջնական խորհուրդները: Իսկ ես իմ մասին էլ չասեմ. լուռ լսում եմ նրանց և վերլուծում,  թե որ խորհուրդն է ավելի տեղին, որը ավելի պետք կգա նրանց, կկարողանա՞ն բարձր ստանալ և այլ հարցեր…

Նայում եմ ժամացույցին. արդեն տասնմեկն անց քսանհինգ րոպե է: Տղաները սկսեցին արդեն կատակել, բայց համոզված եմ, որ մտքում անհանգստանում են վաղվա համար: Բայց ես հո՞ գիտեի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու,  կամ էլ  չէի ուզում վատը մտածել:

Չմոռանամ նշել. դեռ չկան մեր պատմության թեստերը. երևի ավելի կուշանան:

…Սա այն հատվածն է, որ ես գրել էի իմ քննության օրը: Վերջապես թեստերը հասան տեղ, և այս տարի առաջին անգամ մենք բոլորս քննություն հանձնեցինք: Արդեն եղել է նաև միասնական քննությունը և,  ինչպես ես մտածում էի,  տղաները  կարողացան հաջողությամբ հանձնել:

Մենք կարողացանք հանձնել նաև Հայոց պատմության քննությունը, չնայած անհանգստությանը և շփոթություներին:

Կան այսպիսի ուսուցիչներ

Հիմա կպատմեմ մի միջոցառման մասին, որը տեղի է ունեցել մեր` Մուղնու Մեսրոպ Աշճյանի անվան դպրոցում: Արդեն հասունանում էին վերջին դասի ղողանջները. հարկավոր էր պատրաստվել և միջոցառում կազմակերպել, բայց ինչպե՞ս անել դա, ու՞մ հետ կամ քանի՞ հոգով:

Իններորդ դասարանում սովորում էին ընդամենը երկու երեխա` Դավիթը և Մարիամը: Ինձ չի թվում, որ երկու հոգով հնարավոր կլիներ իրագործել այդքան սպասված վերջին դասի ցերեկույթը: Ուսուցիչներից մեկը մի առաջարկ արեց.

-Եկեք մենք` բոլոր ուսուցիչներով համախմբվենք և երեխաների հետ միասին կազմակերպենք ու մասնակցենք վերջին դասին: Դժվար գործ չէ, կկարողանանք գործը գլուխ բերել:

Կարծես թե մեծամասնությունը համաձայն էր այդ առաջարկին, և սկսեցին նախապատրաստական աշխատանքներով զբաղվել, քանի որ վերջին դասին մնացել էր տասը օր. հազիվ հասցնեին ամեն ինչ կարգ ու կանոնով անել:

Արդեն եկել էր երկար սպասված օրը: Ամեն բան արդեն պատրաստ էր: Ուսուցիչները սրտի տրոփյունով սպասում էին սկսվելուն. կարծես նրանց վերջին դասն էր մոտենում, այլ ոչ թե աշակերտներինը: Ուսուցիչները ընդհանրապես չէին տարբերվում աշակերտներից: Հագնվել էին այնպես, ինչպես բոլոր երեխաները:

Ինձ համար այդ միջոցառումը շատ հոյակապ էր և արված էր մեծ ջանքերի գնով: Սիրով դիտում էի և հիանում ուսուցիչներիս ասմունքով ու երգերով: Լավագույն միջոցառումներից մեկն էր, որը տեսել էի այսքան ժամանակ: Այս ամենը կմնա բոլորիս հիշողության մեջ` թե՛ ուսուցիչների, թե՛ աշակերտների և նաև հանդիսատեսի:

Իսկ ամենակարևորը` այդ օրը բոլորս տեսանք ու հասկացանք, թե ինչ ասել է իսկական ուսուցիչ:

Հուսով եմ, Դավիթն ու Մարիամը երբեք չեն մոռանա այն ջանքերը, որոնք գործադրեցին ուսուցիչները հանուն իրենց: 

anna andreasyan

Կորցնելուց հետո

Երեկ մեր դպրոցում վերջին զանգի արարողությունն էր: Ես էլ, ինչպես միշտ, ընկերուհուս հետ գնացի նայելու այն: Երբ հասանք դպրոց, միջոցառումն արդեն սկսվել էր: Ուշացել էինք: Բայց չեմ կարծում ինչ-որ մեկը նկատեր դա, քանի որ բոլորի ուշադրությունը շրջանավարտներն էին: Նրանք փայլում էին:

Մոտեցանք: Հավաքվածների կեսը նստած էին, իսկ մենք էլ, ինչպես միշտ՝ կանգնած: Դե, մեր ուսուցիչների անձրևանոցները մեզ երբեք էլ չեն թողել հանգիստ դիտել: Եվ ես անընդհատ այս ու այն կողմ էի գնում` մի հարմար տեղ գտնելու համար: Վերջապես գտա և սկսեցի հանգիստ ուսումնասիրել շրջանավարտներին: Բոլորը շատ գեղեցիկ էին:

Նրանք ներկայացնում էին մեր ուսուցիչների ամենահաճախ կրկնվող արտահայտությունների թոփ տասնյակը: Ես դրանց հետ լիովին համաձայն էի: Բոլորս մի լավ ծիծաղեցինք, բայց այդ պահին ես մի տեսակ տխրեցի` հիշելով, որ ընդամենը երկու տարի հետո ես էլ եմ ավարտելու դպրոցը: Այն արտահայտությունները, որոնք նրանք թվարկում էին, այնքան ծանոթ էին ու հարազատ: Եվ այնքան հաճելի էր այն զգացումը, որ ես դեռ չեմ ավարտել, որ իմ սիրելի դպրոց դեռ երկու տարի էլ պետք է գնամ:

Դպրոց հաճախելու ընթացքում բոլորն էլ անհամբեր սպասում են վերջին զանգին, բայց հենց մոտենում են ավարտելու օրերը, սկսում են կարոտել դպրոցը: Հասկանում ես, որ դպրոցական տարիները կյանքիդ ամենաանհոգ ու երջանիկ տարիներն էին;

Չէ որ մենք միշտ կորցնելուց հետո ենք գնահատում մեր կորցրածի իսկական արժեքը:

lil vardanyan

Չմոռանաք մեզ

2005 թիվն էր, մտանք դպրոց: Աղոտ հիշում եմ բոլոր փուչիկները, ուրախ դեմքերը: Բոլորս հերթով կանգնում էինք աթոռին ու ինչ-որ հանելուկներ ասում: Հետո զանգ հնչեցրին, և բոլորիս տարան դասարաններ: Այլևս ոչինչ չեմ  հիշում, չէ՞ որ 12 տարի է անցել: Բոլորը շնորհավորում էին մեզ, իսկ մենք չէինք էլ հասկանում, թե ինչի համար: Ուղղակի մեզ արդեն շա՜տ մեծ էինք զգում, արդեն դպրոց գնացող մե՜ծ աղջիկներ ու տղաներ:

Հիշում եմ ծուռումուռ ձեռագիրս, մայրիկիս համբերատար դեմքը ինձ «Ձ» տառը սովորեցնելիս: Այդ չարաբաստիկ «Ձ» տառը…

Առաջին մեծ հաղթանակս 9-ի բազմապատկման աղյուսակն էր: Շատ դժվար հիշվեց, է…

Հինգերորդ դասարանում առաջին անգամ «2» ստացա: Հիշում եմ` բնագիտությունից էր, սովոր չէի, որ արդեն դժվար առարկաներ ենք անցնում: Հիշում եմ` ինչպես էի լաց լինում «2»-ի համար: Ու չէի հասկանում, թե ինչու են մեծերը ժպիտով մխիթարում ինձ: Հիմա ինքս եմ ժպտում դա հիշելիս:

Հիշում եմ կողքիս նստող տղային: Մենք դասարանի ամենաբարձրահասակներն էինք: Նա ամեն օր ինձ մատիտներ էր նվիրում ու շարք կանգնելիս ձեռքս կապտեցնելու աստիճան պինդ էր սեղմում: Հետո գնաց մեր դասարանից, արդեն դեմքն էլ լավ չեմ հիշում:

Փոքր էինք, երբ դպրոցները դարձան «ավագ» կամ «հիմնական»: Երբ վրա հասավ  9-րդ դասարանը, պետք է հեռանայինք: Այստեղից էլ սկսվեց իմ «դավթաշենյան» պատմությունը: Մե՜ծ, անծանոթ դպրոց, անծանոթ մարդիկ: Մտածում էի` ամեն ինչ վատ է լինելու, բայց հույսերս չարդարացան: Բոլորն էլ լավ ընդունեցին ինձ, շուտ սովորեցի և՛ անծանոթ թաղամասին, և՛ անծանոթ դպրոցին:

Ու վերջնական ձևավորվեց մեր դասարանը, իսկ ավագ դպրոցի երեք տարիները այնքան արագ անցան, ինչպես գծային հավասարումները: Կան չէ՞, հեշտ հավասարումներ, լուծումը մի րոպե էլ  չի տևում, և կան դժվար պարամետրական հավասարումներ. քննությանը դրանցից ամենաշատն եմ վախենում, բայց չմտածեմ քննության մասին, այսօր իմ վերջին զանգն է:

Այսօր բոլորիս համար շատ խառը օր է, երբ չգիտենք ինչ անել` ուրախանա՞լ, թե՞ տխրել: Առաջին հերթին, շնորհակալ ենք բոլոր նրանցից, ովքեր մեզ հանդուրժել են այս բոլոր տարիների ընթացքում: Եվ ներե՛ք մեզ, եթե ինչ-որ տեղ չենք արդարացրել ձեր հույսերը: Հիմա շատ տխուր և անսովոր է, չգիտենք` մեզ ինչ է սպասվում: Կկարոտենք ամեն ինչը, անգամ շենքը, դասարանը: Կկարոտեմ անգամ իմ հավատարիմ երթուղայինը, որն ինձ ամեն օր բերում էր այստեղ: Հրաժեշտ տալը միշտ էլ դժվար է. ևս մեկ անգամ շնորհակալ ենք ամեն ինչի համար:

Չմոռանաք մեզ` ձեզ բոլորիդ շատ սիրող տասներկուերորդցիներ:

erik alexsanyan tavush

Այստեղ ուրիշ է ամեն ինչ

Բաղանիսում ուսուցիչների պակասը լուրջ է: Դա պայմանավորված է նրանով, որ գյուղը գտնվում է սահմանամերձ գոտում: Բաղանիսի դպրոցում սովորում է 99 աշակերտ, և դա այնքան էլ շատ չէ, սակայն ուսուցիչների պակասը ավելի շատ է: Դուք երբևիցե լսե՞լ եք, որ ֆիզիկայի ուսուցիչը դասավանդի հանրահաշիվ և  երկրաչափություն, կամ աշխարհագրության ուսուցիչը դասավանդի հայոց պատմություն, համաշխարհային պատմություն, աշխարհագրություն և աշխատանքի ուսուցում:

Թեև նրանք լավ են դասավանդում, սակայն երբեմն որոշ չափով դժվարանում են: Դասացուցակում առաջանում են խնդիրներ: Օրինակ՝ երկու դասարան հայտնվում են նույն դասարանում նույն ուսուցչի մոտ: Արդյունքում տուժում են աշակերտները: Ուսուցիչներն էլ այս լարվածությունից հոգնում են:

Մի խոսքով, Բաղանիսը ամեն ինչով ուրիշ է:

Կարևորը նպատակն է

Բոլորս էլ օգտվում ենք համակարգչից: Ես իմ համակարգիչն հիմնականում օգտագործում եմ ընկերներիս հետ շփվելու համար, որոնց մեծ մասն ապրում է ինձնից հեռու, ինչպես նաև տեղեկանալու աշխարհում կատարվող իրադարձությունների մասին, չնայած նրան, որ մի քիչ չափազանցրած են ներկայացնում: Մայրիկս հանգիստ է, որ ես ու քույրիկս համակարգչի դիմաց շատ չենք նստում, քանի որ նստելով համակարգչի դիմաց, մարդիկ կտրվում են իրական աշխարհից և չեն ապրում ռեալ կյանքով: Ես համակարգիչն օգտագործում եմ նաև պարեր սովորելու և երաժշտություն լսելու համար:

Կան մարդիկ, ովքեր նստում են համակարգչի դիմաց շա~տ երկար, և կարելի է ասել, որ նմանվում են ռոբոտի: Նրանք վիրտուալ շփումն ավելի են գերադասում, քան իրական շփումը, կարծում են, թե ամեն ինչ հեշտ է և միայն մկնիկի կամ մեկ կոճակի սեղմումով բոլոր խնդիրները կլուծվեն:Համակարգիչը հանգեցնում է նաև պարապության, երբ մարդ իր համար տանը նստած կարող է անել ամեն ինչ. սնունդ պատվիրել, ցանկացած ֆիլմը դիտել, անգամ աշխատել, սովորել, բայց այդպես նստելով հետաքրքիր է, այդ գիտելիքը որտե՞ղ են օգտագործելու:

Ես հասկանում եմ այդ մարդկանց, նրանք այդպես ավելի հեշտ են ապրում ու երբ կտրվում են համակարգչից, դժվարանում են ուշքի գալ, տարբերել վիրտուալը իրականությունից: Մեծ մասն այդ ամենն էլ չեն անում. ողջ ժամանակը ծախսում են համակարգչային խաղերի վրա, ու դա վատ է անդրադառնում մարդու ներաշխարհի վրա, քանի որ մարդ խուսափում է իրական կյանքում ինչ-որ բանի հասնելուց: Գիտակցելով, որ դրա համար պետք է ժամանակ, շատ ջանք ու համբերություն, գերադասում է այդ ամենն անել ավելի մատչելի կերպով, վայրկյանների ընթացքում:

Թյուր կարծիք կա, որ համակարգչով տեղեկություններ ստանալն ավելի դյուրին է, քան գրքից: Բայց իրականում մեծ տարբերություն չկա դրանց միջև: Պարզ իրավիճակ. ինձ հանձնարարված էր սովորել Պարույր Սևակի բանաստեղծություններից մեկը: Մայրիկս շտապեց այն գտնել գրքից, իսկ ես` համակարգչից: Արդյունքը նույնն էր: Սակայն ավելի ուշ հասկացա, թե ինչքան հաճելի է գրքից ընթերցելը, էջեր թերթելը, զգալ գրքի բույրը…

Ասածս ինչ է` համակարգիչը գործիք է, կարևորը ճիշտ օգտագործելն է:

davit aslanyan

Նախաքննական մրցավազք, ուղեղային մորմոք

Իսկ դուք քանի ՞ անգամ եք մտածել ցեղասպանության մասին, որպես երևույթի, ոչ թե որպես մի բանի, որը պատահել է ձեր ազգի հետ: Մի հետաքրքիր օրինաչափություն կա. հաջողված ցեղասպանությունները չեն դատապարտվում: Իսկ կիսատ մնացածները, կամ , այսպես ասած, չհաջողված ցեղասպանությունների համար ցեղասպանությունն իրագործող երկիրը կամ տվյալ երկրի իրավահաջորդները ունենում են խոչընդոտներ ամբողջ գոյության ընթացքում: Ինչի ՞ է սա նման: Ահա այս մասին էի մտածում, որ նյութս շարունակեմ և հենց որոշեցի կանգ առնել, հասկացա, որ ընդունելության հետ համեմատելու շատ բան կա:

Սկսեմ հենց դրդապատճառներից: Որոշ դեպքերում ցեղասպանություններ կատարվում են հանուն մի վեհ գաղափարի. օրինակ` կայսրությունները կործանումից փրկելու համար: Այսպես ընտրվում են նաև մասնագիտություններ: Օրինակ` բժշկություն և իրավաբանություն. մարդկանց առողջ և իրավահավասար հասարակությունում տեսնելու համար և այլն: Անցնեմ մյուս պատճառներին: Ցեղասպանություններ իրագործվում են ազգայնամոլությունից դրդված, տվյալ ազգի անցյալը մյուսներից ավելի լավը համարելուց ելնելով (գոյություն ունե ՞ ն լավ անցյալներ, անցյալը ինչ-որ ուժ ունի ՞): Չեմ ուզում ինչ-որ մեկին վիրավորել, բայց վերոհիշյալ ցեղասպանության հիմար դրդապատճառներից մեկի հիման վրա էլ ընտրվում է պատմագիտությունը որպես մասնագիտություն (ո՞ւմ մտքով է անցել մարդանց պարտադրել տեսողությունն ու ժամանակը վատնել հիմարությունների վրա), այն սովորելով աշխարհում ոչինչ չի փոխվի, քո և շրջապատիդ կյանքը չի բարելավվի:

Երկար-բարակ գրելուց էլի կանգ առա մասնագիտությունների ու կյանքի խաչմերուկում և ցանկանում եմ խոսքս ավարտել հետևյալ հարցով. «Ճիշտ չի՞ լինի արդյոք արգելել բոլոր գիտությունների պարտադրումը, որոնք քեզ և քո շրջապատը չեն դարձնում ավելի լավը»:

mane m sargsyan

Առայժմ պարապում ենք

Անցյալ, ներկա, ապագա: Ընտրություն և մասնագիտություն: Աշխատանքի պահանջարկ և ցանկություն աշխատելու: Հարցեր, որոնք մեզ` ավարտականներիս տանջում են ամենից շատ: Հարցեր, որոնց պատասխանները մենք փորձում ենք գտնել մեր ծնողների խորհուրդների, ընկերների կարծիքների և երկրում տվյալ մասնագիտության պահանջարկի մեջ: Եվ վերջում «դասավորելով» ցանկությունները, երազանքները, անցնում ենք պարապելու «հաճելի» գործընթացին: Ընտրում ենք առարկան և անցնում գործի:

Մաթեմատիկա, ֆիզիկա, իսկ միգուցե կենսաբանություն, քիմիա, կամ թեկուզ` մաթեմատիկա, օտար լեզու… Այնքան բարդ է…Վերջապես որոշում ես: Եվ արդեն երկու-երեք տարի է, պարապում ես: Իսկ եթե վերջում աշխատանք չգտնե՞ս: Ստիպված կամ պետք է ուրիշ մասնագիտությամբ աշխատես, կամ էլ լքես երկիրդ: Սակայն չէ, դա լուծում չէ…

Հերթական քննարկումն է մաթեմատիկայի (երկրաչափության, հանրահաշվի) ժամանակ: Դաս, որը շատ հաճախ վեր է ածվում դասղեկի ժամի:

-Պետք է գրենք, թե ով ինչ միասնական քննություն պետք է տա,- ասաց դասղեկս, որպես կանոն բարևից հետո:

-Ես գրե՞մ,- հարցրեց մեր դասարանի ամենահումորով և կենսուրախ աղջիկներից մեկը…

Նա վերցրեց գրիչը և իմ օգնությամբ սկսեց գրել ըստ մատյանի հերթականության, թե ով որտեղ է ուզում ընդունվել, ինչ քննություն պետք է տա:

Այնքան տարբեր ընտրություններ ունեինք: Մեկը ուզում է Խամփերյան, մյուսը` բժշկականի ռազմականը, կամ բուժֆակը ունենք, նաև` ԵՊՀ-ի կիրառական մաթեմատիկա տարբերակը… Առայժմ պարապում ենք, շատ քիչ մնաց: Չենք մտածում դրանից այն կողմ, ընդունվել` սա առաջնայինն է, իսկ թե հետո ինչ կլինի, կմտածենք ընդունվելուց հետո: Մեզ հաջողություն և ոսկեգույն հորիզոններ…

Անելանելի երազներից մինչև մոդուլով սեր

Սենյակում, չգիտեմ ինչու, մութ է, ես էլ, չգիտեմ ինչու, պառկած եմ, բայց դա կապ չունի, ես պարզ նախադասությունները փոխակերպում եմ բարդի: Ես շատ կարևոր գործ եմ անում, շատ: Ինչ-որ զարթուցիչիս ձայնին նման ձայն է լսվում: Միայն թե ոչ հիմա, ախր ես փոխակերպումներ եմ անում, չի կարելի հիմա արթնանալ: Հինգ րոպեից, գոնե հինգ րոպեից, գոնե մի նախադասություն էլ գրեմ, նոր: Զարթուցիչս ձայնը չի կտրում: Ես ամուր զգում եմ գրիչը ձեռքերիս մեջ: Գրի՞չ, ձեռքերիս մե՞ջ, հիմա հաստատ բարձս կթանաքոտեմ: Զարթուցիչի ձայնը գնալով ուժեղանում է: Ի՞նչ գրիչ, ձեռքերիս մե՞ջ, անկողնու՞մ: Հա, էլի իմ աննորմալ երազներից էր: Լավ է արթնացա: Մի կերպ բացում եմ աչքերս, կամ հաճախ չեմ էլ բացում ու սողում եմ դեպի լոգարան: Կարևորը վեր կենալն է, արթնանալը` հետո: Պատրաստվում եմ ու գնում դեպի կանգառ, որ դպրոց գնամ: Երթուղայինում գարնանային հաճելի արևը ընկնում է վրաս, աչքերս նորից փակվում են: 

-Արագացրու, Մարիամ, արագացրու:

-Չէ, ես չգիտեմ պատասխանը: Իսկ գուցե հատույթը AC կողմո՞վ է անցնում:

-Ես չգիտեմ:

-Դու հիմա բաց կթողնես կանգառդ: Դու պետք է լուծես խնդիրը, թե չէ չես կարող իջնել:

Կանգառը մոտենում է: Ես պետք է լուծեմ տարածաչափական բարդ խնդիրը, թե չէ չեմ կարողանա իջնել: Տագնապը ուժեղանում է, և ես զգում եմ սրտիս զարկերը: Մտածիր, մտածիր, մտածիր, թե չէ հավերժ երթուղայինում կմնաս: Վախն ավելի է ուժեղանում ու վերջապես բացում եմ աչքերս:

-Կանգառում կկանգնեք:

Ինչ լավ է, որ իրականում երթուղայինի դռների վրա ծածկագիր չկա երկրաչափության խնդրի տեսքով: Լուծիր խնդիրը, թե չէ հավերժ քնած կմնաս, կամ երթուղայինի մեջ: Ինչ լավ է, որ սրանք ընդամենը իմ երազներն են, արդեն սովորական դարձած իմ հիմար երազները: Դպրոցի մոտ ինչ-որ կատվի հետևից եմ ընկնում ու գնում դասի:

-Էլի փիսոների հետևի՞ց էիր վազում,- հարցնում է ընկերուհիս:

-Հա,- պատասխանում եմ ես ու տեսնելով մշտական դեմքը` ինձնից ու իմ փիսոներից հոգնած, շարունակում եմ,- չէ, դու չես հասկանում: Իմ սերը փիսոների նկատմամբ բացարձակ ա, մոդուլով, հասկանու՞մ ես: Ես իրանց սիրում եմ առանց հպարտության, ուրիշ ոչ մի բան ես մոդուլով չեմ սիրում: Ես փիսոների հետևից վազում եմ իմ հպարտությունը մոռացած, ընդհանրապես ինձ մոռացած, հասկանու՞մ ես,- նկատելով, որ էլ ինձ ոչ ոք չի լսում, ձայնս կտրում եմ: Մոդուլով սեր, բան գտա ասելու:

Ուղղակի երևի մաթեմատիկան մի քիչ վրաս ազդել է: Արդեն կատակներս էլ են մոդուլով, մոդուլից դուրս են գալիս առանց հումորի զգացումի:

-Մարիամ, հասնու՞մ ես:

-Արմատ տասը րոպեից տանը կլինեմ:

«Արմատ տասը, շատ զվարճալի էր»,- ինքս ինձ ձեռ եմ առնում ամեն հիմար կատակից հետո: «Il vaut mieux երկխոսություններդ անգիր անես»: Ինքս ինձ ձեռ առնելու պատճառներից մեկն էլ վերջերս հայտնաբերած «շնորհս» է: Ես ոչինչ չեմ կարողանում անգիր անել: Նկատելով այս հատկությունս ուսուցիչներս տարբեր ռեակցիաներ տվեցին:

-Պետք էլ չի, շատ լավ, ամեն ինչ մտածելով կանես,- ասաց մաթեմիս դասախոսը:

-Ոչինչ, Մարիամ ջան, փորձիր կապել ինչ-որ բանի հետ, որ հիշես,- մխիթարեց ֆրանսերենի ուսուցչուհիս, որովհետև ֆրանսերենում պետք է գալիս ինչ-որ բաներ պարզապես հիշել: Ֆրանսերենը ուրիշ է:

-Թարգմանություն կանենք մինչև 40-ը,- հայտարարեց պարապմունքի վերջում ուսուցչուհիս:

-Բա՞ց միջակայք, թե՞ փակ,- հարցրի ես ու զարմացա, թե ինչու է ամբողջ խումբս ժպիտով ինձ նայում: -Նկատի ունեմ 40-ը ներառյա՞լ:

Իսկ հիմա այդ արտահայտությունը դարձել է մեր խմբի մշտական արտահայտություններից մեկը, բոլորն էլ արդեն այդպես են ասում` բաց միջակայք, կամ փակ…

Չգիտեմ ուղղանկյուն սեղանը փոքր հիմքի շուրջը պտտելիս ինչ պատկեր է ստացվում, բայց ինձ արդեն մի քիչ արձակուրդ է հարկավոր:

Մնաց երեք ամիս

 

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան

Եվս մի փետրվարյան մառախլապատ օր: Քնաթաթախ աչքերով, սառած մտանք դպրոց: Ինն անց վեց րոպե է:

-Մի՛ ուշացեք, էրեխե՛ք, էլ չտեսնեմ նման բան,- կիսաջղային ու կիսաներողամիտ տոնով ասում է փոխտնօրենը`արագ-արագ աստիճաններն իջնելով:

-Ու՛ֆ, էս ինչ անիմաստ համակարգ ա է, մեռանք արդեն, դաս, պարապմունք, դաս, շտեմարան, տնային, պարապմունք… Հետո էլ ասում էին` ավագ դպրոցում կրկնուսույց հարկավոր չի լինի,- փնթփնթում եմ ես ու շտապում Արևի հետ մի նոր ու համոզիչ պատճառ մտածել մեր ուշանալու համար:

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան

Վերջապես ծիծաղներս մի կերպ զսպելով բացում ենք դասարանի դուռն ու «Շռեկ» մուլտֆիլմի կատվի անմեղ հայացքով նայում ուսուցչուհուն:

-Ընկե՛ր Հունանյան, կոշիկն էր պոկվել, գնացինք, որ փոխի,-արդարանում է Արևը:

-Սուտասանի տունը հրդեհվում է, ոչ ոք չի հավատում,- սուր պատասխանում է ընկեր Հունանյանը:

-Հա, բայց ճիշտ ենք ասում, է,- ու ես էլի սկսում եմ ծիծաղել, ամոթից կարմրելու փոխարեն:

Մի կերպ ուղեղիս հրահանգում եմ, որ շարժվեմ դեպի տեղս: Վերջին նստարանին «հանգչում» է Մերին` մաթեմատիկայի բանաձևերը քթի տակ արտաբերելով, իսկ Լիան հավասարման անհայտի հայացքով նստած է կողքին: Վերջապես հասա այնքան սպասված աթոռիս ու ինձ հանձնեցի նրան: Հիմա մտածում եմ, թե որ ժամին եմ լուծելու «անըստգյուտ հայոց լեզվի սինլքոր շտեմարանի տարտարոսյան 70 վարժությունները»:

Ոչ մի կերպ չենք հասցնում համատեղել դասերն ու պարապմունքները: Էլ չեմ ասում երեք առարկա պարապող աշակերտների մասին. ոչ քուն ունեն, ոչ էլ հասցնում են հաց ուտել: Ու, չգիտես ինչու, բացակայության ժամերն էլ կրճատել, դարձրել են 80, 5 րոպե էլ ուշանում ես՝ պիտի անպայման նշանակեն: Ախր, մինչև գիշերվա մեկը, երկուսը պարապմունք անելուց հետո այնպես ենք մրափում, որ թեկուզ գան ասեն` 20 ենք ստացել ու ընդունվել համալսարան, մեկ է` չենք կարողանա վեր կենալ:

Իրար հույս ենք տալիս, որ մնաց 3 ամիս, և վերջ այս դժվար օրերին:

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան

Լուսանկարը՝ Հայարփի Բաղդասարյան