Հոսթելի խառը, մի քիչ բարդ ու անհասկանալի միջանցքներին սովորելն իրականում ավելի հեշտ ստացվեց, քան հասկանալը, թե որ գնացքը դեպի ուր է գնում։ Չնայած, թվում է, ամեն ինչ շատ  պարզ էր, հատկապես, երբ Հովնանը գիտի այդ բոլորը, ու դու նույնիսկ մտածելու հավես չունես։ Չնայած առանց իրեն մի երկու փորձ արել ենք։ Ստացվեց։

Մի երկու օր առաջ Մարիամն ասում էր` Բեռլինում դեռ սիրուն մայրամուտ չենք տեսել։ Դա էլ հասցրինք։

Միայն կատուն այդպես էլ մնաց մեր դասընթացի սրահներից մեկի պատին։

Իսկ սա վերջին լրիվ օրն է Բեռլինում, վաղն արդեն կավարտվի “How to read Media in the Post-Truth era” երիտասարդական փոխանակման ծրագիրը։ Ուրեմն` իսկական ժամանակն է ամփոփելու այն  ամենը, ինչ 40-ից  ավելի եվրոպացի երիտասարդներ հասցրին սովորել ու պատրաստել մեկ շաբաթվա ընթացքում։

Օրվա առաջին մասը կրկին նվիրված էր խմբային աշխատանքներն ավարտին հասցնելուն։

Մեր խումբն, օրինակ, պատրաստել էր վիկտորինա ապատեղեկատվության եւ դրանից պաշտպանվելու գործիքների մասին։ Յուրաքանչյուր հարցի համար նախատեսված էր մեկ թեմա, ամեն թեմայի համար` իրական օրինակ։

Այս ծրագրի ամենահետաքրքիր պահերից մեկն էլ ինձ համար այդ օրինակներն էին։ Ֆրանսիայի, Իտալիայի, Մոնտենեգրոյի ու  այլ երկրների օրինակներն օգնում էին  պատկերացում կազմել, թե ինչպիսին է մամուլը եվրոպական երկրներում, ինչ խնդիրներ ու հեռանկարներ ունեն։

Մեկ այլ թիմ ներկայացնում էր մեդիայի սոցիալական դերը, մյուսը` մեդիայի լեզվի առանձնահատկությունները։ Օրինակ, թե ինչպես է հնարավոր մեկ թեման միայն բառերի միջոցով ներկայացնել տարբեր ձևերով։

Դե, իսկ այս բոլոր թեմաների տեսական մասերին անդրադառնալ հասցրել էինք նախորդ օրերի ընթացքում։

Աշխատանքի ներկայացումների ավարտից հետո ժամանակը մերն էր` ապրելու վերջին երեկոն Բեռլինի Նիկոլազե կայարանի ահավոր դժվար անունով հոսթելում` աննկարագրելի սիրուն լճի ափին։

Հ.Գ. Այստեղ կարող էին լինել լիքը սրտաճմլիկ տողեր հինգ հայ երիտասարդների արկածների մասին Բեռլինում, բայց չի լինի։