lilit kharatyan

Կարևոր որոշում

Երևի այս տարի շատերն ավարտեցին իրենց հիմնական կամ ավագ դպրոցները և ընդունվեցին համալսարան, քոլեջ կամ մեկ այլ դպրոց: Նույնն էլ ես: Այս տարի ավարտեցի հիմնական դպրոցս և ավագ դպրոց եմ գնում: Հիմա մի բան կասեմ, որին քչերդ կհավատաք: Արդեն օգոստոս ամիսն էր, բայց ես դեռ չէի կողմնորոշվել, թե ուր գնամ: Իրականում պատճառն այն է, որ ես հաստատ չեմ որոշել, թե ինչ մասնագիտություն ընտրել ու դրան համահունչ որևէ տեղ ընդունվել: Տարբերակները շատ են, բոլորը տարբեր կողմերից խորհուրդներ են տալիս.

-Արի մեր դպրոց:
-Վայ չէ, ի՞նչ կխոսաս, ձեր դպրոցն ի՞նչ է, օր գա, արի մեր մոտ, մերը լավն է:
Ու էսպես…
Մենք վաղուց էինք որոշել, թե ես ուր պիտի գնամ, բայց մարդիկ կողքից այնքան էին խոսում, մյուս դպրոցների լավ ու վատ կողմերը նշում, որ մեզ էլ արդեն շփոթեցնում էին: Անընդհատ մի նոր դպրոցի անուն էի լսում, որոնց անունները նույնիսկ երբեք չէի էլ լսել:

Ամռան վերջին գյուղ գնացի, հանգստացա ամեն ինչից, քաղաքային մթնոլորտից: Հետո խոսեցի մայրիկիս հետ դպրոցի հարցով, ու նա ինձ վերջապես վերջնական պատասխան տվեց: Շունչս տեղն եկավ, կարևորը իմ ուզած դպրոցն էր: Եվ այսպես արդեն սեպտեմբեր է, և ես նոր դպրոց եմ գնում, նոր համադասարանցիներիս ու նոր ուսուցիչներիս հետ եմ: Երևի ոչ մի տարի չէր եղել, որ այսպես անհամբերությամբ սպասեի դասի գնալուս, այն էլ օգոստոս ամսից: Բայց այս խոսքիս հաստատ շատերը կասեն՝
-Դու հո խելա՞ռ չես, ի՞նչ դաս, ի՞նչ բան, քեզի համար գնա հանգստացի էլի, մեզե մի հիշացրու դպրոցի մասին:
էխ, բայց դե հոգեվիճակ է, հո չե՞մ կռնա փոխել:

Սարը` պատուհանիս մեջ

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Երկու մեծ լեռներ, իրարից զատ միևնույն ժամանակ իրար հետ, ծեր ու զառամյալ…

Այս լեռներն ունեն առանձնահատուկ գեղեցկություն, դրանք այնքա՜ն մոտ են երկնային գանձերին, աստղերին, լուսնին ու ամպերին…

Ես ապրում եմ Մալիշկա գյուղում, և պատուհանիցս երևացող այս տեսարանն ինձ հետ է շուրջ 19 տարի:

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Այս լեռները դարերով այստեղ են և ամեն օրվա հետ դառնում են ավելի յուրահատուկ:

Չգիտեմ, համաձայն  կլինե՞ք ինձ հետ թե ոչ , բայց ինձ թվում է այն նման է Մեծ և Փոքր Մասիսներին: Դա իմ երկրորդ Մասիսն է, իմ ազա՜տ Մասիսը…

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Իրականում լեռն ունի մի քանի անուն՝ Վարդաբլուր, Կուտկուլաղ՝ գայլի ականջներ: Մարդիկ այն նմանեցնում են գայլի ականջների, և հին ժամանակներում թուրք քոչվոր ցեղերն այն անվանել են Կուտկուլաղ, որը թարգմանաբար նշանակում է գայլի ականջներ:

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

Լուսանկարը՝ Աստղիկ Իսրայելյանի

eva khechoyan

Երազանքիս աստղաթափը

2016 թ-ի օգոստոսի 12-ի գիշերը դիտվելու էր ամենաուժեղ աստղաթափը: 1 ժամում 80 աստղի փոխարեն ընկնելու էին 200-ը: Աստղաթափը հնարավոր էր լինելու տեսնել երկրի բոլոր կետերից:

Երկնքին հետևելու հանդեպ սերը ստիպում է ինձ ուշադրություն դարձնել աստղագիտության հետ կապված բոլոր նորություններին ու բաց չթողնել հերթական երկնային հրաշքը տեսնելու հնարավորությունը: Ամեն տարի, կարդալով սպասվող աստղաթափի կամ խավարման մասին, վերցնում եմ թեյը, նստում պատուհանի մոտ ու լարում տեսողությունս՝ առանց մի ակնթարթ շեղվելու: Բայց ինչպես միշտ, լուսինն ամբողջ գիշեր պահպանում է իր լույսը, իսկ աստղերը՝ իրենց տեղերը: Մի ամբողջ անքուն գիշեր անցկացնելուց հետո նորից հուսահատված դիմավորում եմ լուսաբացը:

-Ա, էս հավաբնից ի՞նչ պիտի երևա,- կատակում է ընկերուհիս՝ Անահիտը, ով ինձ հետ կիսեց օգոստոսի 12-ի անքուն գիշերը:

Համենայնդեպս, բազմաթիվ հուսահատ ջանքերից հետո, ես որոշում եմ փորձել ևս մեկ անգամ: Ինչպես ասում են՝ «Հույսը վերջինն է մեռնում»: Լցնում եմ թեյն ու նստում պատուհանի մոտ: 1 ժամ… 2ժամ… «Օֆ, իրոք որ անիմաստ ա»,- մտածում եմ ես ու արդեն պատրաստվում եմ հեռանալ պատուհանից: Վերջին անգամ հայացքս գցում եմ երկնքին ու… Ընկա՜վ… Աչքերիս չեմ հավատում: Տրորում եմ աչքերս ու նորից նայում վերև: Երկրորդ աստղն է ընկնում… Ուրախությունից չգիտեմ՝ ծիծաղե՞մ, թե՞ լացեմ: Սա ոչ միայն կյանքիս առաջին աստղաթափն է, այլև առաջին անիրական թվացող երազանքի իրականացումը… Ընկնող աստղերի թիվը գնալող ավելանում է, ու ես պահը չկորցնելով հետևում եմ նրանցից յուրաքանչյուրին: Ամբողջ քաղաքը քնած է, իսկ նրա գլխավերևում երկինքը լուռ հրաշքներ է գործում…

Երբ ինչ-որ բան շատ ես ցանկանում, ամբողջ տիեզերքը նպաստում է, որ քո երազանքը ի կատար ածվի:

Կոտրել կարծրատիպերը

Ինձ հուզում է այն փաստը, որ ես հաճախ եմ մտածում, որ ինչ-որ բան ինձ չի համապատասխանում, կամ կա ինչ-որ մասնագիտություն, որով ես չեմ կարող զբաղվել, կամ կա մի մարդ, ում պարզապես չեմ սիրում, և այլն: Ես ունեմ այսպիսի շատ կարծրատիպեր:

Մասնագիտության ընտրությունը ինձ համար մի բարդ գործընթաց էր: Ես չգիտեի, թե ինչ եմ ուզում դառնալ: Հետևաբար, ընտանիքիս անդամները և ընկերներս հաճախ էին առաջարկում ինձ, թե ինչ կարելի է դառնալ:

-Ընկերուհուս աղջիկը լեզվաբանություն է սովորում, գուցե դո՞ւ էլ ցանկանաս դառնալ լեզվաբան,- ասում էր մայրիկս:

-Չգիտեմ, մամ, այնքան էլ չեմ սիրում լեզվաբանությունը:

-Միգուցե ատամնաբու՞յժ:

-Այ, այդ մեկը հաստատ չէ:

Ես լսում էի նրանց ասածները և մտածում դրանց մասին, բայց երբ ինչ-որ մեկը առաջարկում էր մասնագիտություն բիզնեսի ոլորտում, ես չէի ցանկանում լսել նրան, մտածելով, որ բիզնեսը բարդ է, ես ոչ մի կապ չունեմ դրա հետ:

Մի գեղեցիկ օր որոշեցի մասնակցել մի բիզնես սեմինարի, որը վարելու էր Վահրամ Միրաքյանը: Վահրամ Միրաքյանը մարկետոլոգ, սոցիոլոգ և բիզնես թրեյներ է: Նա «Չոր մարքեթինգ» գրքի հեղինակն է: Լսել էի, որ սեմինարին հիմնականում մասնակցելու են բիզնեսմեններ, և իմ ներկայությունը ավելորդ էի համարում այնտեղ: Բիզնեսմեն ասելով ես հասկանում էի գեր, ճաղատ, շատ լուրջ և մեծահասակ տղամարդկանց:

Մտնելով այն դահլիճը, որտեղ պետք է տեղի ունենար սեմինարը, ինձ թվաց, որ դահլիճը շփոթել եմ: Այնտեղ նստած էին հիմնականում երիտասարդներ: Մոտեցա մի աղջկա և հարցրի.

-Բիզնես թրեյնինգը այստե՞ղ է լինելու:

-Այո,- ասաց աղջիկը:

Ես շատ զարմացա: Նստեցի հենց այդ աղջկա կողքին:

-Առաջին անգա՞մ եք գալիս բիզնես թրեյնինգի,- հարցրեց նա:

-Այո:

Հետո մենք ծանոթացանք: Պարզվեց, որ այդ աղջիկը ունի տուրիստական գործակալություն:

Սեմինարի ընթացքում բոլորը Վահրամ Միրաքյանի պահանջով ներկայացան: Նա ասում էր, որ բիզնեսմենը իր բիզնեսը գովազդելու հնարավորությունը չպետք է բաց թողնի: Բոլորը ներկայացան, պարզվեց, որ մասնակիցների մեծ մասը բիզնեսմեններ են:

Սեմինարի ժամանակ Միրաքյանը խոսեց այն մասին, թե ինչպես է հնարավոր գրավել շատ հաճախորդների, ինչպես ավելի հասանելի դարձնել արտադրանքը կամ ծառայությունը սպառողին: Նա շատ կարևոր բաների մասին խոսեց: Օրինակ` նա ասաց, որ եթե պետք է հանդիպենք մի բիզնեսմենի հետ, ում պետք է ներկայացնենք մեր արտադրանքը կամ ծառայությունը, նախ պետք է մտերիմ զրույց սկսել նրա հետ, խոսել այնպիսի թեմաներից, որոնք նրան շատ են հետաքրքրում: Այսպիսով, նա կսկսի մեզ վստահել, իսկ վստահությունը համագործակցության մեջ շատ կարևոր է գործոն է: Որպեսզի իմանանք տվյալ մարդու հետաքրքրությունները, կարող ենք այցելել նրա սոցիալական ցանցի էջ և փորձենք գտնել հետաքրքիր տեղեկություններ նրա մասին: Միրաքյանը մի շատ լավ օրինակ բերեց:

-Եթե պետք է հանդիպենք մի բիզնեսմենի հետ, ով իր էջում տեղադրել է, թե ինչպես են Աղվերանում աշխատակազմով կազմակերպության տասնամյակը նշելու միջոցառման ընթացքում հաշվապահի գլուխը մտցրել տորթի մեջ, ապա դա ամենալավ թեման է, որի մասին կարելի է խոսել:

Նա նաև պատմեց B2B (business to business) և B2C (business to customer) վաճառքների առանձնահատկությունների մասին: Դրանցից մեկը այն էր, որ պետք է շատ ավելի զգույշ վարվել B2B վաճառքի ժամանակ, քան B2C, որովհետև, եթե բիզնեսմենը հիասթափվի մեր արտադրանքից կամ ծառայությունից, մենք շա~տ ավելի բան կկորցնենք, քան երբ հիասթափվի մի մարդ, ով պարզապես մի անգամ ցանկացել էր գնել մեկ կամ մի քանի բան: Սա այն պատճառով է, որ բիզնեսմենները գնում են ամեն ինչից մեծ քանակությամբ:

Սեմինարից հետո ես հասկացա, որ բիզնեսն է այն ոլորտը, որտեղ կարող եմ ինձ լավագույնս դրսևորել: Սեմինարը շատ հետաքրքիր էր: Այնքան ինֆորմացիա էի ստացել, որ մի ամբողջ օրը գլխացավս չանցավ:

Սա միայն մի օրինակ է: Ինձ հուզում է այն, որ ես ունեմ շատ այսպիսի կարծրատիպեր, որոնք պետք է կոտրեմ: Հուսով եմ, կստացվի:

vanuhi harutyunyan

Գտա իմ կոչումը

Ես Վանուհի Հարությունյանն եմ: Ծնվել ու ապրում եմ գեղատեսիլ Տավուշի Գետահովիտ գյուղում: Այս տարի ավարտել եմ դպրոցը և ընդունվել Երևանի պետական համալսարանի Իջևանի մասնաճյուղի (ԵՊՀ Իմ) Տարրական մանկավարժություն և մեթոդիկա բաժինը:

Անսահման սիրում եմ ընթերցանություն և ապրում եմ երաժշտությամբ: Մանկուց երազել եմ դառնալ լրագրող, սակայն, չգիտեմ ինչու, հարազատներս չէին ցանկանում ինձ տեսնել այդ ոլորտում: Հիմա, ճակատագրի բերումով, դարձել եմ «Մանանա» թիմի թղթակից ու աշխատում եմ հնարավորինս հմտանալ լրագրության ոլորտում:

Մինչ այս լրիվ այլ էր պատկերացումս լրագրության մասին, բայց հիմա, երբ ծանոթ եմ նրա սկզբունքներին, հասկանում ոմ, որ մինչ այս գրեթե ոչինչ չեմ իմացել:

Վաղուց էի ցանկանում այս թեմայով նյութ պատրաստել, բայց չէի հասկանում, թե իրականում ով եմ ես, և որն է իմ առաքելությունն այս կյանքում, իսկ այժմ, երբ ընտրել եմ մասնագիտությունս, հստակ գիտեմ, որ իմ առաքելությունն է` կրթել ու հայեցի դաստիարակել գալիք սերունդներին: Ինձ շատ են ասել, թե գնամ այստեղից, այլ մասնագիտություն ընտրեմ, ավելի հեռանկարային աշխատանքով զբաղվեմ, բայց ըստ իս, իմ տեղն այստեղ է` իմ հայրենիքում, իմ գյուղում, և ես այստեղ ավելի եմ պետք, քան ուրիշ այլ վայրում:

Այն հարցի վերաբերյալ, թե ինչ եմ ուզում, երբեք լուրջ չեմ խորհել, բայց հիմա հստակ կարող եմ պատասխանել. հավատարմություն մեր ազգային ու մշակութային արժեքների հանդեպ, հայրենասիրություն և հավասարություն (սոցիալական) մեր պետությունում:

hovhannes ghulijanyan

Փախուստ

-Տղե՛ք, չփախնե՞նք դասից, հաջորդ ժամը մաթեմ ա։
-Հա, բայց հետո կջղայնանան, եթե քչով գնանք։
-Մենք էլ աղջիկներին էլ կխառնենք մեծ գործին, հետո էլ դժվար ինչ-որ մեկի վրա ջղայնանան։ Ջղայնանալուց ընդհանուրի վրա կջղայնանան՝ էդ էլ հեչ։
-Լավ, դե աղջիկներից կանչեք` ասենք։
-Հերմին, Մագա, եկե՛ք։
-Հա, երեխեք։
-Նայեք, ուրեմն, երկար դասամիջոցին դուրս կգանք իբր խանութ գնալու, բայց դպրոց հետ չենք գա, կարճ ասած, կփախնենք դասից։
-Ախ՜ր…
-Ոչ մի ախր, վերջ, որոշեցինք։
-Լավ, դե մնացածին ասեք։
Այսպես որոշեցինք, և երբ եկավ փախչելու ժամանակը, առաջինն սկսեցին աղջիկները։
-Երեխեք, զգուշեք եղեք, չտեսնի դասղեկը, թե չէ…
-Հանգիստ եղեք, հա, մեկ էլ. բռնվելուց կասեք` կազմակերպիչ չկա։
Այսպես գնում էինք դուրս, մեկ էլ երեխեքից մեկը.
-Աշոտ պապին մեզ ա նայում։ Հաստատ ջոգեց։
-Հա, բա: Թե չէ` ինչի՞ պիտի էսքանով պայուսակներով գնանք:
-Ոչինչ, շարունակեք գնալ, իրեն մի նայեք։
Երբ հասանք ցանկապատին, պահակը՝ Աշոտ պապին, բղավեց։
-Մարիամի՛կ, հետ արի։
-Չթեքվեք, գնացինք։
Երբ դպրոցից շատ հեռացանք, բաժանվեցինք, ու ամեն մեկը գնաց իր տուն։

Իբր ի՞նչ: Տանն ի՞նչ ենք անելու:
Եկավ հաջորդ օրը։ Նախօրոք պայմանավորվել էինք, որ խմբով գնանք: Երբ հասանք դպրոցի դռան մոտ, պահակը եկավ։
-Աղջի Մարիամիկ, որ կանչեցի, խի՞ չեկար։
-Չէր լինի Աշոտ պապի, ընդհանուր փախնում էինք։
-Հա, ես լրիվ ուրիշ բանի համար էի կանչում։
-Ինչի՞։
-Ֆիզկուլտի շորերդ իմ սենյակում էիր թողել։ Տեսա` տուն էիք գնում, ասի` կանչեմ տամ, էն էլ չեկար։
-Հա… Փաստորեն իմացե՞լ ես փախնում ենք, ու չես կանգնեցրել։
-Հա, դե փախեք, որ դպրոցից հիշելու բաներ ունենաք։
-Վայ, Աշոտ պապի…
Սա էլ մեր դասարանի հաջողված փախուստներից մեկն էր։

inesa sargsyan

Խոզնավարի երեխաները

Էս տարի որոշվեց, որ ամառային հանգիստս պիտի գյուղում անցկացնեմ: Սյունիքի մարզ, Գորիսի գյուղերից մեկը՝ Խոզնավար: Դժվար լսած լինեք էդ գյուղի մասին՝ լրիվ աշխարհից կտրված տեղ է: Ես սկզբից, ինչպես գրեթե բոլոր դեռահասները, ասում էի. «Ինչի՞ս ա պետք: Քաղաքում ինձ համար հանգիստ ապրում եմ, էնտեղ ոչ մի հետաքրքրություն չկա»: Դե, առաջին շաբաթն էլ անհետաքրքիր անցավ…

Մի օր վերջապես դուրս եկա` գոնե խաղալու: Դուրսն էլ երեխեք կային: Մոտ մի ժամ խաղացինք, հետո հոգնած նստեցինք տներց մեկի քարերի դիմաց: Ու եկան… Ովքե՞ր: Կովերը… Չէ, իրենցից չեմ վախենում, իսկ այ ցուլը… Սա ուրիշ թեմա է… Ու, չգիտես` ինչու, ցուլը հենց դեպի ինձ եկավ: Չմտածեցի մի կողմ քաշվելու մասին, որովհետև այդ ամենը շատ արագ ստացվեց: Մինչև պաշտպանվելս մի փոքրիկ հովիվ կանգնեց իմ ու ցլի մեջտեղում: Դե, ցուլն էլ միանգամից մի կողմ շրջվեց:

Հովիվը՝ Ալենը, ընդամենը 8 տարեկան երեխա է: Հասկացա, որ գյուղի երեխաները մի տեսակ ուրիշ են, իրենք վախ չունեն ոչ մի բանից… Դե ես էլ Ալենին ասացի, որ գոնե մեզ հետ մի քիչ մնա, հետո կգնա:

Հովիվը պատասխանեց.

-Է՜, քինում եմ, հազար հատ գործ օնիմ:

Հազար հատ գո՞րծ: Քաղաքում 16 տարեկանների մեծամասնությունն է պարապ, իսկ այս 8 տարեկան երեխան հազար հատ գործ ունի… Ժամանակ չունի խաղալու… Ու ինքը դա որպես ծանր բեռ չի ընդունում, գիտի, որ այդ գործերը իր համար է անում:

Այդ օրվանից այնպես եմ այս գյուղը սիրում, որ նույնիսկ գնալ չեմ ուզում: Երեխաներն այնքան ազնիվ ու լավն են, որ տխրում եմ՝ Աբովյանում էսպիսինները շա՜տ քիչ են:

Սիրեցի Խոզնավարն իր բնակիչներով, բարբառով ու մաքուր օդով, հա, մեկ էլ, աշխատասեր մարդկանցով: Բոլորն են էստեղ աշխատում… Բոլորը: Մեջների «թամբալը» ես եմ:

qristine mkrtchyan portert-2

Դարձյալ կորցրեցի

Ինձ շատ է հուզում այն հանգամանքը, որ երբ հաջողություն եմ ունենում, ճիշտ չեմ օգտագործում։

Մի անգամ երկար դասամիջոցին երգի ուսուցչուհին մոտեցավ ինձ և ասաց.
-Ուրեմն այսօր երգի մրցույթ կա։ Ես պետք է ընտրեմ 5 աշակերտ։ Նրանցից մեկը դու ես։ Զանգահարիր ծնողներիդ ու ասա, որ գնում ես մրցույթի: Դպրոցի մեքենան մի դասաժամով մեզ կտանի ու հետ կբերի։ Գնալը` անվճար։ 10 րոպեից շարժվում ենք։
Ես շատ ուրախացա, բայց մի պրոբլեմ կար՝ ես հեռախոսս դպրոց չեմ տանում։ Վերցրեցի մեր դասարանի Կարինեի հեռախոսը։ Զանգահարեցի տուն, վերցնող չկար։

-Կարինե, քո հեռախոսը Վիվա-սել ա՞,- հիշելով միայն տատիկի հեռախոսի համարը, ասացի ես։
-Հա,- պատասխանեց նա։
Ես զանգահարեցի տատիկին։
-Տատ, ընկեր Բադալյանը ասաց, որ էսօր մրցույթ կա։ 45 րոպեով գնալու ենք, գանք։ Երգի մրցույթ ա։ Գնա՞մ։
-Հա։ Բա ե՞րբ եք գնալու։
-10 րոպեից։
-Լավ, հեսա մամայիդ կզանգեմ, կասեմ` հեռախոսդ բերի։
Զանգը հնչեց, իսկ ես կորցրել էի երգի ուսուցչուհուն։ Գնացի դասղեկի մոտ և ասացի, որ կես ժամից շարժվում ենք։ Այնքան հուզված էի, որ ժամը սխալ ասացի։ Կես ժամ անց ես և դասղեկս գնացինք  մեր դպրոցի ուսմասվարի մոտ։
-Սպասի` տեսնեմ ի՞նչ են արել։
Նա ներս մտավ և որոշ ժամանակ անց դժգոհ դեմքով դուրս եկավ։
-Ժամերը խառնել ես։ Արդեն հետ են վերադարձել։

emanina

Կների՞ ինձ

-Էմ, արագ արի՜ այստեղ:

Մայրիկի այս խոսքերից հետո շտապ իմ սենյակից վազեցի խոհանոց, «Չլինի՞ ինչ-որ վատ դեպք է պատահել»: Միջանցքով անցա և արդեն պետք է մտնեի խոհանոց, երբ մայրիկը շրջվեց և նկատեց ինձ: Ջղային հայացք գցեց ինձ վրա ու ասաց.

-Ինչ անփույթ ես, հիմա ծաղիկը կնեղանա:

Սկզբում ես չհասկացա նրա այդ բառերի իմաստը, բայց մի քիչ հետո նկատեցի, որ միջանցքով անցնելուց կպել էի այնտեղ դրված մայրիկի ամենասիրելի բույսին: Բայց դե այնպես, մեկ է` ծաղիկի նեղանալը, ո՞րն է: Կնեղանա ինձանից և էլ չի՞ աճի: Հա, ինչ աբսուրդ բաներ ես ասում, մամ: Այդ խոսքերից հետո նա մոտեցավ բույսին ու դրա տերևները ուղղեց, հետո անգամ շոյեց: Ասում եմ՝ ինչ զարմանալի է, մի բանը այնքան սիրել, որ անձնավորել ամեն աստիճանի: Տալ զգացմունքներ, զգայարաններ…

Արդեն այդ խոսքերից հետո, ես ինքս ինձ վատ զգացի: Չլինի՞ ցավեցրեցի տերևները, հիմա կնեղանա ինձանից ու էլ չի աճի: Մայրիկս էլ կտխրի, որ սիրած բույսը էլ չաճի: Ախր, ես մեղավոր չեմ, է: Միամիտ ստացվեց, ես չէի ուզում, չէի նկատել, որ այն արդեն այնքան էր մեծացել, որ տերևները հասնում էին միջանցքի դռանը: Ասում եմ էլի՝ անուշադիր եմ շատ: Ու անհասկանալի հայացքով դեռ երկար նայեցի մայրիկին ու փորձեցի հասկանալ:

Ինձ մեղավոր զգալով մոտեցա ծորակին, բաժակի մեջ մի քիչ ջուր լցրեցի ու խմեցրեցի նրան: Ասում եմ՝ երևի թե կների ինձ  չէ՞:

Էսպիսի դեպքեր, երևի շատերիս տներում է եղել: Երբ ծաղիկը նեղացել է մեկից` իրեն անփույթ դիպչելու կամ տերևները վնասելու ժամանակ: Հա գիտեմ, շատ տարօրինակ բան է, որոշ պայմաններում, բայց դե, պետք է ընդունել այնպես, ինչպես կա:

-Հա, մամ, ի՞նչ էիր ուզում ասել ինձ, դե որ ձայն տվեցիր:

-Ոչինչ, արդեն մոռացա:

Փոքրիկ հույսը մեր գյուղի

Հարցազրույց «Ներսես» ՍՊԸ-ի տնօրեն Ռաֆիկ Ղարիբյանի հետ:

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

-Պարո՛ն Ղարիբյան, գիտեմ, որ «Ներսես» ՍՊԸ-ի տնօրենն եք. ե՞րբ է հիմնադրվել գործարանը և ո՞վ է հիմնադիրը։

-Գործարանը հիմնադրվել է 2008 թ.-ին, 2010 թ․-ին առաջին արտադրանքն է թողարկել: Գործարանի հիմնադիրները Ներսես և Արամ Ստեփանյաններն են։

-Ինչո՞ւ է անունը «Տատնի»։

-Նախ ասեմ, որ գործարանը արտադրում է հանքային ջրեր և զովացուցիչ ըմպելիքներ։ Հանքային ջրերը անվանվել են «Տատնի», իսկ զովացուցիչ ըմպելիքները՝ «Դարբաս»։ Հանքային ջրերը անվանվել են Տատնի գյուղի անունով, որը մեր տարածաշրջանում է՝ Սյունիքի մարզի Շենաթաղ գյուղից դեպի հյուսիս։ Երկու հարյուր տարի առաջ գյուղի բնակիչները լքել են գյուղը, և հիմա Տատնին լքված բնակավայր է։ Տատնի անունը հիշատակվել է Սիսիանի գրող Մորուս Հասրաթյանի գրքում։ Նշեմ, որ Մորուս Հասրաթյանը պատմաբան և աշխարհագրագետ էր։ Զովացուցիչ ըմպելիքները անվանվել են մեր գյուղի` Սյունիքի մարզի Դարբաս գյուղի պատվին։

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

-Ինչո՞ւ է պարոն Ստեփանյանը գործարանը բացել հենց այստեղ։

-Նախ այստեղ լավն են կոմունիկացիաները` այսինքն, կա ճանապարհ, ջուր, էլեկտրականություն և այլն։ Բայց նաև, պարոն Ստեփանյանը գործարանը բացել է իր գյուղի բնակիչների համար։

-Որտե՞ղ է արտադրանքը հիմնականում սպառվում։

-Արտադրանքը մոտ քսան տոկոսով սպառվում է Հայաստանում, իսկ մյուս մասը արտերկրում, հիմնականում ՌԴ-ում, մոտ տասը տոկոսը արտահանում ենք ԱՄՆ, Բելգիա։ Պատրաստվում ենք նաև պայմանագիր կնքել Քուվեյթի հետ, հետագայում միգուցե` Իրաք, Արաբական Էմիրություններ։

-Քանի՞ աշխատող ունի գործարանը։

-Մոտ հիսուն մարդ աշխատում է թե՛ արտադրությունում, և թե՛ սպասարկման ոլորտում։

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

-Պարո՛ն Ղարիբյան, իսկ դուք ինչպե՞ս ընդունվեցիք աշխատանքի։

-Պարզապես Ստեփանյանները ցանկացել են անպայման տեղի կադրերը զբաղվեն աշխատանքներով։ Ուղարկել են մեզ Բուլղարիա, և մեք մոտ մեկ ամիս վերապատրաստվել ենք, այնտեղ ծանոթացել ենք աշխատանքի հետ։

-Որտեղի՞ց են գալիս աշխատողները։

-Աշխատողները հիմնականում գալիս են Դարբասից, Շամբից և Վաղատինից։

-Մի այսպիսի հետաքրքիր հարց. արդյո՞ք գործարանը բարեգործական ծրագրեր իրականացնում է:

-Այո, շատ։ Գործարանը հոգացել է Շամբի և Դարբասի մանկապարտեզների սննդի հարցը, Դարբաս գյուղի ճանապարհային լուսավորության հարցը, ինչպես նաև գործարանը օգնություն է տրամադրել ազատամարտիկներին և հիվանդ երեխաներին։

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

-Իսկ ի՞նչ պլաններ ունեք ապագայի համար։

-Եթե գործարանի գործերը բարեհաջող ընթացք ունենան, հնարավոր է, որ շուտով նոր արտադրանք թողարկենք։

-Իսկ ի՞նչ արտադրանք։

-Միգուցե Ստեփանյանները որոշեն արտադրել գարեջուր կամ տեղական հումքից գինի:

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անի Մկրտչյանի

-Իսկ ունե՞ք ինչ-որ բան ավելացնելու։

-Այսօր մենք ունենք կադրային խնդիրներ։ Սեփականատերերը շեշտը դրել են մեր գյուղի երեխաների ուսման վրա, որ սովորեն, բարձրագույն կրթություն ստանան, վերադառնան և աշխատեն այստեղ։ Ցավալին այն է, որ երեխաները հիմնականում դառնում են հաշվապահ, թարգմանիչ կամ լրագրող, իսկ արտադրության համար մեզ պետք է քիմիկոս և ինժեներ։ Ես խնդրում եմ մեր գյուղի երեխաներին, որ նրանք սովորեն ֆիզիկա, քիմիա, որպեսզի հետագայում աշխատեն մեր գործարանում։ Նաև, եթե ցանկանում եք ավելին իմանալ մեր գործարանի մասին, այցելեք Darbas.am կայքը: