Ինը, տասը, տասնմեկ, մի օր էլ ու… Օգոստոսի տասներկուսն է` «Մանանա» կենտրոնի կազմակերպած մեդիա ճամբարի առաջին օրը: Հայաստանի բոլոր մարզերից, ինչպես նաև Երևանից ընտրված մոտ երեսունհինգ պատանի թղթակիցները գրկաբաց հյուրընկալվել են չքնաղ Տավուշի չքնաղ Դիլիջանի «Իմպուլս» հյուրանոցում:-Այլ մոլորակ գնալիս հետս Փոքրիկ Իշխանին կտանեմ, – Լիդուշն է:

-Ես ամենաշատը կենդանիներ եմ սիրում, – սա էլ Սոֆին:

Իսկ Անահիտը կամուրջների սիրահար է եւ իրեն չի պատկերացնում առանց  Ne me quitte pas երգի:

Սա ընդամենը ծանոթության սկիզբն է, որովհետեւ առջեւում կա մի ողջ շաբաթ, որի ընթացքում` մինչ ամսի տասնութը, մեզ սպասվում են հետաքրքիր վարպետության դասընթացներ մեդիա ոլորտից, ֆոտոարշավներ, նկարահանումներ, սեմինարներ, մի խոսքով` այն բոլորը, որն անհրաժեշտ է մեդիայի ոլորտում աշխատելու, ինչու չէ, առհասարակ ստեղծագործող, վերլուծող մարդուն:

Մենկարկը տրված է, սպասեք մեր նյութերին:

Անկեղծ ասեմ, սիրում եմ խոսել իմ մասին, իմ թերությունների ու առավելությունների մասին (իսկ կա՞ այնպիսի մեկը, որ չունի թերություններ):
Նախ՝ ես Ես եմ, այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ, տարբերվում եմ բոլորից, միևնույն ժամանակ նման եմ բոլորին: Մի աղջիկ եմ, ով ապրելով հասարակությունում՝ կարողանում է համակարանք և նույնիսկ հակակրանք առաջացնել իր հանդեպ: Ինձ վատ չեմ զգում դրանից: Ավելի լավ է լինել ուշադրության կենտրոնում, քան անտեսվել: Ես գիտեմ՝ իմ մտերմները սիրում են ինձ հենց այսպիսին:

Լավատես եմ, երբեք չեմ կոտրվում, հույսս չեմ կորցնում: Իմ մեջ ամենից շատ դուր է գալիս իմ համառությունը: Եթե ինչ-որ բան դնում եմ մտքիս, անպայման հասնում եմ, թեկուզ լինի ուշ:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Սիրում եմ պայքարել, հաղթահարել խոչընդոտներ: Հաղթահարելով յուրաքանչյուր խոչընդոտ՝ ավելի եմ կոփվում: Չափազանց շփվող եմ, ունեմ տարբեր հետաքրքրություններ: Կարդում եմ ամենատարբեր ժանրի գրքեր, բայց հատկապես նախընտրում եմ դետեկտիվ ժանրը: Պետք է նշեմ, որ ունեմ իմ սիրելի գրողը դետեկտիվ ժանրից՝ Ագաթա Քրիստի՝ դետեկտիվի թագուհին: Ամեն անգամ զարմանում եմ նրա հերսների մտքի թռիչքվ, նամանավանդ դուր է գալիս, թե ինչպես են բացահայտում անբացատրելին, փորձում եմ սովորել նրանց նման մտածել: Բայց չմոռոանամ ասել նաև, որ լինելով ապագա սոցիալական աշխատող, ուսումնասիրում եմ մասնագիտական գրականությունը: Կարևորում եմ ուսումը և ամեն ինչ անում եմ ուսման մեջ փայլելու և ընդօրինակելի դառնալու համար: Մտածում եմ, որ այս մասնագիտությունը իսկապես իմն է: Ես կարող եմ շփվել հասարակության լայն զանգվածների հետ, իմ ուժերի ներածին չափով կարող եմ օգնել մարդկանց լուծել իրենց սոցիալական խնդիրները:

Դեմ չեմ, երբ մատնացույց են անում իմ թերությունները, քանի որ հնարավոր է` ես ինքս  իմ այդ թերությունը չնկատեմ և ուրիշների միջոցով կարող եմ շտկել դրանք: Չնայած համարձակ եմ, բայց լինում են դեպքեր, որ ինքս էլ չգիտեմ ինչու, դառնում եմ ամաչկոտ: Շատ շուտ եմ մտերմանում մարդկանց հետ: Ճիշտ է, դա ունի իր լավ կողմը, բայց լինում է նաև հակառակը: Խոստովանեմ, որ կռվարար եմ, բայց նեղացկոտ չեմ, չնայած մարդիկ երբեմն օգտվում են դրանից:

Սիրում եմ մարդկանց ճանաչել ինքնուրույն, տանել չեմ կարողանում կողմնակի միջամտությունը: Կարողանում եմ  ներել, մտածում եմ, որ առանց սխալ գործելու չէինք կարող գնահատել ճիշտը: Ինքս էլ գործել եմ սխալներ, և իմ մտերիմների օգնությամբ, իմ համառ ցանկությամբ դրանց վրա կառուցել եմ ճիշտը:

Ընդունում եմ՝ խենթությունների սիրահար եմ: Սիրում եմ, սիրված եմ, բայց իմ սերը տարբերվում է բոլորից իր խենթությամբ ու տարօրինակությամբ:

Ես երբեք չեմ փորձում նմանվել և տարբերվել հասարակությունից: Ես մի անհատականություն եմ, ով սիրում է կյանքը՝ իր վառ ու մռայլ գույներով, և փորձում է ավելի հետաքրքիր դարձնել կյանքի յուրաքանչյուր վայրկյանը:

Մարդն ապրում է՝ մտածելով իրեն հուզող հարցերի շուրջ, գուցե, և ոչ:

Ինձ հուզում է այն, որ մարդկանց մեծամասնությունը քնում և արթնանում է՝ առանց հասկանալու, որ յուրաքանչյուր օրվա լույսը՝ դա հաշք է: Մարդիկ, խնդրում եմ ձեզ, կարողացեք շնորհակալ լինել, և ոչ այդքան եսասեր, միայն հարստության և բարձության ձգտող: Ես չեմ ասում, թե հարուստ լինելը վատ է: Բայց չէ, ներկա ժամանակում, եթե հարուստ ես, վերջ, դու ամենակարողն ես:

Ինձ հուզում է հենց մարդ տեսակը: Գիտեք ինչո՞ւ: Ես նրանց հետ ապրում եմ  նույն հասարակության մեջ, և տհաճ է ամեն օր ականատես լինել նենգամիտ և չարամիտ մարդկանց ստորություններին:

Ինձ հուզում է նաև իմ ապագան: Շատ հաճախ փորձելով գեղեցիկ ձևով կառուցել իմ ապագան՝ բախվում եմ ոմանց այնպիսի քայլերին, որոնք կոտրում են լավ ապագայի իմ հույերը: Կարողացեք ձեր կյանքով ապել, մարդիկ, և թույլ տվեք ինձ ու մյուսներին՝ փորձել ինչ-որ չափով ճիշտ ապրել:

Առավոտյան արթնանում եմ, միացնում համակարգիչս ու մտնում ֆեյսբուք.

-Միլ, բարի լույս: Ո՞նց ես:

-Ջան, բարև: Լավ եմ, դո՞ւ:

-Լավ եմ: Տես` ինչ երգ եմ սովորել:

Ուղարկում եմ բառերն ու մինչ այդ արված ձայնագրությունը, որտեղ երգում եմ դաշնամուրի նվագակցությամբ:

-Աաաա, դզեեց…

-Էս առաջին տունն ա, էս` երկրորդ: Կրկներգ չունի: Կգրե՞ս:

-Անպայման:

Հետո լիքը ուրիշ թեմաներից ենք խոսում, թե նախորդ օրն ինչ եղավ, հաջորդ օրը ինչքան լավ պիտի անցնի, թե ոնց էսինչը դուրս եկավ դպրոցից, որ արտերկիր գնա, ու թե ոնց ստացվեց, որ մաթեմի ուսուցիչը հրաժարվեց մեզ դաս տալուց:
Մեկ էլ երեկոյան, էլի համակարգչի դիմաց եմ, տեսնում եմ, որ նամակ ունեմ` Միլուշն ա.

«Տես լավ ա՞: Կարանք փոփոխենք մի երկու ակորդ»:

«Էս ինչ լավն ա: Բայց էստեղ դիր «բացիր» բառը, էս տողն էլ թող երկու անգամ կրկնվի»:

Երգը սարքում ենք ու դրանից հետո, ինչքան իրար տեսնում ենք, փորձում ենք, ուղղումներ ենք անում: Ու մի անգամ էլ ընկերուհուս տանն էինք, երբ Միլուշը սկսեց երաժշտությունը նվագել իր կիթառով, մենք էլ իրար նայեցինք ու սկսեցինք երգել: Ընկերուհուս արձագանքից հո չէինք ոգևորվել ու ուրախացել.

-Որ տուն գնաք, էս երգի լինքը կուղարկեք:

-Հա, բանը… Ը… Դե, էս մենք ենք գրել:

Էստեղ իր զարմանքն ու հպարտաուրախությունն էլ խառնվում են իրար: Հետո անցնում են օրեր:
Եղվարդում էստրադային խումբ ունենք ու ապրիլի վերջին համերգ պիտի ունենայինք մեր դպրոցի դահլիճում: Մեր երգը երգում ենք մեր ղեկավարի համար ու ինքն էլ ուրախացած ասում է, որ հենց էդ երգով էլ սկսենք համերգը: Հիմա պատկերացնու՞մ եք մեր ուրախությունը: Աննկարագրելի բան է, լուրջ եմ ասում:

Մինչ էս ամենը, էս երգի ստեղծվելը ու էս համերգը, որոշում ենք խումբ ունենալ: Անունն ենք մտածում ենք միասին.

-Իսկ եթե Sun, կամ թե Shine, արևոտ մի բան էլի:

Ասում եմ.

- Չէ, չէ: Sunshine:

Վերջ, անունն էլ ենք որոշում, ֆեյսբուքում մի «լայք փեյջ» ենք բացում ու էնտեղ տեղադրում նախկինում արած, արդեն վաղուց հայտնի երգերի քավրները (cover), որոնք մինչ էդ յութուբերների աչքի առաջ էին լինում: Մեր ընկերներն էլ էջը տարածում են, հետն էլ մեր արած քավրներն են տարածում, ու էդպես ստացվում է, որ մենք Music Band ենք:

Հաա, ասեմ, որ երգի անունը շատ պատահաբար ենք որոշել: Բեմ էինք բարձրացել, համերգի փորձերն էինք անում, ու պետք է ներկայացնեին երգի անունը: Մեկ էլ նայեցի Միլուշի դեմքին, ու միանգամից ասաց` «Շողանք միասին», դե, ես էլ համաձայնվեցի: Ավելի համահունչ անուն չէր կարող լինել:

Ու երգի հետ կապված մի պատմություն էլ պատմեմ: Ինձ համար Երևանի փողոցներով քայլում եմ, մեկ էլ մի աղջիկ երգում է.

-Ճախրենք հասնենք արևին, լույս տարածենք միասին….

Չեմ հասկանում, թե հետս ինչ է կատարվում: Ո՞նց, ախր էս մեր երգն է, մեր եր-գը, մերը: Էս աղջիկը որտեղի՞ց գիտի, է: Այ մարդ, երգում է: Ու էս ամենն իմ մտքով վայրկյանների ընթացքում է անցնում: Չեմ դիմանում, արագ շրջվում եմ, երգի հենց հաջորդ տողն եմ երգում, ու ինքը ինձ ժպտում է, ես էլ իրեն ձեռքով եմ անում ու տուն գալիս:  Գալիս եմ ու արագ զանգում եմ Միլուշին.

-Միլլլ… Մենակ իմանաս` ինչ եղավ:

-Ի՞նչ:

Սկսում եմ պատմել: Հա, ու ես բառերով չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ ենք զգում մենք էդ պահերին, ինչ է մեզ հետ կատարվում, ոնց ենք ուրախանում: Դրանք էմոցիաներ են, որոնք ուղղակի տեսնել է պետք, տեսնել:

Էլ ձեր գլուխը չտանեմ, եթե էս ամենից հետո, մի քիչ հետաքրքրություն առաջացավ ձեզ մոտ, համ խմբի անունը գիտեք,  համ` երգի, կարող եք ֆեյսբուքում ու յութուբում էլ գտնել, լսել ու ձեր կարծիքն ասել:

Իմ պատմության հերոսը Վայոց ձոր մարզի Արենի գյուղի բնակիչ Հայկ Ոսկանյանն է: Բայց նրա մասին մի քիչ հետո: Նախ մի փոքր նրա բնակավայրի մասին: Այս գյուղի անվանումն արդեն իսկ շատ բան է ասում նրանց, ովքեր նախընտրում են Արենի խաղողի տեսակից պատրաստված գինին, ովքեր հետաքրքրված են նախամարդու ձեռքով պատրաստված ամենահին կաշվե կոշիկի գտնվելու վայրով: Իսկ ընդհանուր առմամբ այս գյուղի բնակիչներն աչքի են ընկնում իրենց աշխատասիրությամբ և օժտված են հայ մարդու համար բնութագրական դարձած վաճառականի արհեստով: Այդ տեսանկյունից ինձ պազապես հիացրել է Հայկ պապիկը: Նա մերօրյա բիզնեսմեն – մենատնտես է, ով զբաղվում է խաղողագործությամբ: Եթե մեկ օր ձեզ հաջողվի հյուրընկալել նրան, դուք կհրաժարվեք այն մտքից, որ մեր օրերում օրնիբուն չարչարվող գյուղացին ապրուստ չի կարողանում ստեղծել:

Գյուղից դուրս, սարի փեշին մի գողտրիկ անկյունում նա իր ընտանիքի անդամների հետ միասին կառուցեց իր օջախը, հիմնեց խաղողի այգին ու սեփական փոքրիկ գինետունը:

Լուսանկարը` Անի Կարապետյանի

Հիմա կմտածեք մասնագիտությամբ գյուղատնտեսի մասին եմ խոսում, մինչ դեռ իմ պատմության հերոսը երկար տարիներ վարորդի փորձ ունեցող, սակայն հայրենի հողը սիրող մարդ էր, ով մեծ երազանք էր փայփայում իր սրտում: Հիմա այդ երազանքը իրականություն է դարձել. իր ձեռքերով մշակած սեփական այգու խաղողից ավանդական՝ մեր պապենական եղանակով խաղողից գինի է ստանում և հենց իր տարածքում կառուցված հյուրատանն էլ հյուրասիրում իր այցելուներին:

Լուսանկարը` Անի Կարապետյանի

Նա մասնակցում է տարբեր ագրոծրագրերի, ունի շատ հետաքրքիր գաղափարներ, և որ ամենակարևորնն է, ունի մեծ հավատ իր գործի նկատմամբ:
Հ. Գ. Կարծում եմ, որ այս մարդը լավագույն օրինակ կարող է դառնալ շատ ու շատ մարդկանց համար: