norayr shoghikyan

Ես Նորայր Շողիկյանն եմ

1998 թվականի ապրիլի 19-ին ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետի ժուռնալիստիկայի բաժնում հերթական դասախոսությունն էր: Լսարանում դասախոսից ու ուսանողներից բացի ներկա էի նաև ես, բայց ինձ ոչ ոք չէր տեսնում:

Երևի հենց այդ դասախոսությունից էլ ծնվեց իմ մեծ սերը դեպի ժուռնալիստիկան, իսկ վեց ամիս անց ծնվեցի նաև ես: Այդ օրվանից շուրջ 18 տարի է անցել, իսկ սերս դեպի աշխարհի ամենահետաքրքիր մասնագիտությունը պակասելու փոխարեն, օրեցօր ավելանում է:

Չներկայացա, ես Նորայր Շողիկյանն եմ, ժուռնալիստիկայով սկսել եմ հետաքրքրվել 2004թ.-ից, երբ դեռ մանկապարտեզ էի հաճախում: 6 տարեկան երեխայի մոտ այդպիսի հետաքրքրության առաջացման «մեղավորները» ծնողներս էին. մանկապարտեզը գտնվում էր հեռուստաընկերության հարևանությամբ` այն հեռուստաընկերության, որտեղ աշխատում էին ծնողներս, և, երբ երեկոյան ժամը 17:00-ին հասակակիցներիս հետևից գալիս էին իրենց ծնողները, իմ հետևից գալիս էին հեռուստաընկերության լրագրողները, խմբագիրները, մոնտաժողները, օպերատորները, մի խոսքով` ծնողներիս գործընկերներից նրանք, ովքեր այդ պահին ազատ էին լինում: Անցնելով հեռուստաընկերությունը մանկապարտեզից բաժանող դարպասը և հայտնվելով տեսախցիկների ու միկրոֆոնների տիրույթում, սպասում էի մինչև աշխատանքային օրն ավարտվի, և ինձ վերջապես տանեն տուն: Հաճախ ստիպված էի լինում շատ երկար սպասել և, որպեսզի անգործ չնստեմ, սկսեցի ուսումնասիրել նյութի պատրաստման և հաղորդման նկարահանման գործընթացները:

Ուսումնասիրություններից հետո եկավ նաև սերը և ստացած գիտելիքներս գործնականում կիրառելու ժամանակը, երբ 2011թ.-ի դեպտեմբերի 31-ին «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերությամբ առաջին անգամ հեռարձակվեց «Մանկական երկիր» լրատվական ծրագիրը, և ես ու գործընկերս ողջունեցինք հեռուստադիտողին` ասելով. «Բարև Ձեզ, «Երկիր Մեդիա»-ի եթերում «Մանկական երկիր» լրատվական ծրագրի առաջին թողարկումն է, իսկ տաղավարում Ձեզ համար կաշխատեն Նորայր Շողիկյանը և Էլեն Սարգսյանը»:

Այս խոսքերով հիմք դրվեց առաջին մանկական լրատվական ծրագրի պատմությանը, սակայն 2015թ.-ին ստիպված եղա կենտրոնանալ միայն պարապմունքներիս վրա, որովհետև եկել էր համալսարան ընդունվելու տարին:

Ընտրությունս միանշանակ պետք է կանգ առներ այնտեղ, որտեղից սկսվել էր կյանքս` ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում: Ծնվելով և մեծանալով երկու լրագրողների ընտանիքում, զբաղվելով լրագրությամբ, այլևս ինձ չեմ պատկերացնում այս աշխարհից դուրս:

Այսօր արդեն հպարտորեն կարող եմ ասել, որ ընդունվել եմ մայր բուհի իմ նախընտրած ֆակուլտետը, ի դեպ, հակառակ ծնողներիս ցանկության. երևի մեկ տան մեջ 3 լրագրողն արդեն շատ է…

tamara galstyan

Ջրի կռիվ

Ես ապրում եմ Արարատի մարզի Մրգավետ գյուղում: Իմ գյուղում մի բան կա, որ ինձ շատ է անհանգստացնում: Առավոտյան քնից արթնանում եմ մարդկանց գոռգոռոցից, հասկանում եմ, որ նորից ջրի համար են վիճում: Կռվում են, թե ով պիտի առաջինը ջրի իր  հողամասը: Մարդիկ իրար ինչ ասես` ասում են, վիրավորում են, քիչ է մնում իրար հարվածեն, ու չեմ էլ կասկածում,  որ մի օր դա էլ կլինի:

Ինձ շատ է անհանգստացնում այդ ամենը, ես չեմ ուզում ամեն օր լսել այդ գոռգոռոցները: Պետք չի ջրի համար իրար վիրավորել: Ի վերջո նույն գյուղում ենք ապրում, պետք է հասկանալ իրար, ընդհանուր հայտարարի գալ առանց վիճելու:

Հիմա կասեն` մեծ-մեծ խոսում ես, իսկ ի՞նչ անենք, եթե ոռոգման ջուրը չի բավարարում, դրա համար էլ ամեն մեկը մոռանում է մարդկային ամենակարևոր հատկանիշները, քաղաքավարության կանոնները:

narek babayan

Կարգավիճակ. սպասում եմ ամռանը

Փետրվարի 6, 2016

Ահա և վերջացան մեր սիրելի արձակուրդները, մենք արդեն գրեթե հարմարվել ենք դպրոցական ռեժիմին։ Ճիշտն ասած՝ ես մտածում էի, որ երբեք չեմ ձանձրանա արձակուրդներից, բայց սա իրոք չափից մեծ ընմիջում էր։ Արձակուրդների հետ մեկտեղ անցավ ձմռան այն հատվածը, որը ես սիրում էի։ Ընդհանրապես, տարվա մեջ ես սիրում եմ ամառային արձակուրդներ ու նոր տարի։ Ինչպես հասկացաք՝ արդեն սպասում եմ ամռանը։

Ամռան միակ ոչ այդքան հաճելի բանը քննություններն են, բայց դե, ինչ արած։ Ինչպես ասում են՝ չկա չարիք առանց բարիքի։

Ամառ։ Ընկերներ, գետ, լողավազան, դուրս գալ տանից առավոտյան ու մինչև գիշեր չվերադառնալ։ Ինչպե՞ս կարելի է չսիրել այս ամենը։ Էհ, լավ։ Գնամ ընկնեմ մտքերով ու հիշեմ ամռան հետ կապված բոլոր լավ հիշողություններս։ Թե չէ` էս ցրտից էլ արդեն հոգնեցինք…

Հուլիսի 24, 2016

Էն որ ասում էի, է` ամառ եմ ուզում, ցրտից հոգնել եմ, բան։ Պրծավ էդ սաղ։ Հիմա միակ ուզածս բանը ցուրտն ա, էլ չեմ դիմանում ես շոգին։ Քնում եմ գիշերը 1-2- ին, չնայած որ պառկում եմ 12-ին։ Արթնանում եմ քրտնքիս մեջ խեղդվելու պատճառով։ Շոգը մի կողմ, ամառիցս գոհ եմ։ Մի ամիս առաջ հանձնեցի վերջին քննությունս։ Ի զարմանս ինձ, էդքան էլ դժոխային պատիժ չէր։ Դե, ինչ ասեմ։ Ոչ մի արտասովոր բան չկա։ Սպասելիքներս լրիվ արդարացել են։ Գետերից տուն չեմ գալիս, ամբողջ օրը ընկերներիս հետ փողոցներն եմ։ Վիզս ու մեջքս գունային առումով խիստ տարբերվում են։ Էս միօրինակությունն արդեն սկսում ա հոգնացնել, գիտեմ, որ հետո զղջալու եմ, բայց արդեն դպրոցս ու Նոր տարի եմ ուզում։ Կարգավիճակս, կամ այսպես ասած «ստատուսս» փոխելու ժամանակն ա։
Եվ այսպես՝ կարգավիճա․ սպասում եմ Նոր տարուն:

laura sekoyan

Յոթ անգամ չափիր

Ես Լաուրան եմ: Իմ ազգանունը հաճախ շփոթում են Շեկոյան ազգանվան հետ, բայց ես Սեկոյան եմ: Ես մի քիչ գժուկ աղջիկ եմ: Այդպիսին եղել եմ փոքր ժամանակվանից: Պատմեմ մի երկու դեպք: Այս դեպքերը տեղի են ունեցել Լենինգրադում` ներկայիս Սանկտ Պետերբուրգում: Այդ ժամանակ ես եղել եմ երկու-երեք տարեկան:

Ամառվա մի շոգ առավոտ արթնացա ու տեսա, որ մայրս ու հայրս արդեն գնացել են աշխատանքի: Աշխատավայրը հեռու չէր` այն նույն շենքում, որտեղ ապրում էինք: Դեռ մանուկ հասակից սիրել եմ նայել,  թե ինչպես էր հայրս սափրվում: Ու այդ առավոտ որոշեցի փորձել ինձ վրա: Վերցրի սափրվելու փրփուրը ու սկսեցի քսել դեմքիս: Մեկ էլ, քեռին մտավ ներս:

-Լաուր, էդ ի՞նչ ես անում:

-Թրաշվում եմ, քեռ: Ինձ բեղեր սազո՞ւմ ա:

Ուշադիր վրաս նայելով քեռիս չկարողացավ զսպել ծիծաղը ու պատասխանեց.

-Հա շատ ա սազում, այ գժուկ:

Այդ անգամ հաջողվեց ինձ «փրկել», բայց երկրորդ անգամ խեղճ մայրիկիս չհաջողվեց փրկել իմ երկար թարթիչները:

Ուրեմն էսպես. նորից Պետերբուրգում ու նորից նույն տանը: Էլի մի լուսավոր օր էր, ու էլի ես տանը մենակ էի: Պետք էր նորից մի բան մտածել: Պտտվում էի ամբողջ տնով ու մտածում: Կանգնեցի հայելու առաջ ու նայեցի դեմքիս: Մտածում եմ` թարթիչներս շատ երկար են, պետք է կտրել: Վերցրի մկրատը ու կտրեցի թարթիչներս: Մի րոպե չանցած մայրս ներս մտավ: Թե ասա` մի քիչ շուտ գայիր, էդ երկար թարթիչներից չզրկվեի:

Հիմա, երբ մեծացել եմ, մի բան անելուց առաջ երկար մտածում եմ: Սխալներ կան, որ հետո չես կարող ուղղել, որքան էլ ցանկանաս:

arpi galstyan

Պատանեկություն` աճող ձգտումներով

Երեկ գրապահարանումս գիրք էի փնտրում, պատահական տեսա Անրի Վեռնոյի «Մայրիկը» ստեղծագործությունը:  Միանգամից վերադարձա մանկություն, կյանքիս ամենաերջանիկ հատվածը։ Քանի անգամ եմ այդ գիրքը վերցրել ու առաջին բառերից հիասթափված փակել, բայց մի անգամ որոշեցի, որ մինչև վերջ պիտի կարդամ, որից հետո այդ գիրքը դարձավ իմ հավատարիմ ուղեկիցը։

Չգիտես ինչու, սկսեցի ժպտալ, բայց արցունքներս այնքան արագ էին հոսում։ Արդեն 45 տարեկան եմ. ինչքա~ն եմ վախեցել մեծանալուց, փորձել եմ այնպես անել, որ մանկությանս նավակը ինձանից չհեռանա, բայց չեմ կարողացել այն պահել։ Բացեցի «Մայրիկից»  պատահական մի էջ. այնտեղ գրված էր. «Մանկություն` մեծանալու անհագ ցանկությամբ, պատանեկություն` աճող ձգտումներով»: Իրոք, 15 տարեկանում այնքա~ն երազանքներ ունեի, այնքան մանկական նպատակներ, որոնց մի մասին դեռ նոր եմ հասել։ Իրոք, արդեն հայտնի բժիշկ եմ, կատարել եմ ամենամեծ նպատակս՝ հայտնվել եմ «Ֆորբս» պարբերականում, ունեմ իմ հեղինակած գիրքը, որտեղ պատմում եմ իմ մանկության մասին։ Այնքա~ն եմ երազել, որ հասնեմ այս ամենին, բայց հիմա ուղղակի ցանկանում եմ կրկին վերադառնալ մանկություն։ Ցանկանում եմ կրկին լինել միամիտ, բարի, անհոգ, բայց հասկանում եմ, որ կյանքը ամենամեծ հարվածն է ինձ հասցրել. ես մեծացել եմ։ Ամբողջ աշխարհը տեսել եմ, ծանոթացել նոր մարդկանց հետ, ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ, հասկացել եմ կյանքի իմաստը, և, ամենակարևորը, հասկացել եմ, որ մենք տարիների ընթացքում կորցնում ենք մեր անհոգությունը, ինչ-որ տեղ նաև մեր Ես-ը: Իսկ ամենավատն այն է, որ ընտելանում ենք ամեն ինչի հետ հարմարվելու մտքին, մինչդեռ մանուկ հասակում ստեղծագործում էինք, փորձում ինչ-որ բան փոխել. գուցե չէր ստացվում, բայց չէինք հիասթափվում, շարունակում էինք գործել, համառորեն որոնում մեր նպատակին հասնելու նոր ուղիներ: Իսկ հիմա արդեն շատ հաճախ ուղղակի լռում ենք, և, ինչպես Անտուան դը Սենտ Էքզյուպերին է ասել. «Մեծահասակները շատ հաճախ մոռանում են, որ ժամանակին իրենք էլ են փոքր եղել»։

Չգիտես ինչու, գրեթե ակամա որոշեցի այս նամակը գրել: Այն գուցե կարելի է նաև կոչել ինքնախոստովանություն, ուղղակի մի պահ հիշեցի, որ մի օր ֆրանսերենիս ուսուցչուհին ասել էր. «Երբ թղթին փորձում ենք հանձնել մեր մտքերը, դրանք ավելի իրական են դառնում, և երբ տարիներ հետո կարդում ենք, հասկանում ենք, թե ինչքան նոր հատկանիշներ ենք ձեռք բերել, ինչպես նաև թե ինչքան հատկանիշներ ենք կորցրել: Հասկանում ենք, թե ժամանակի ընթացքում մեր ես- ը ինչպես է միաձուլվում մեր շրջապատի մարդկանց հետ, և հասկանում ենք, որ պետք է շատ համարձակ լինել, որ քո տեսակը պահես»։

Ինչքա~ն աներևակայելի հնարավորություններ, անմեկնելի ուղիներ, կեռմաններ, ոլորապտույտներ ունի մարդու ուղեղը: Ես սկսեցի իմ նվաճումների մասին խոսելուց, ապա վերադարձա մանկություն, իսկ հետո սկսեցի ուղղակի «փիլիսոփայել»…

Մանկությունը մեր կյանքի ամենաերջանիկ շրջանն է, որ լի է երազանքներով, կյանքի մասին հիասքանչ պատկերացումներով: Դա այն զմայլելի շրջանն է, երբ մենք ուղղակի հավատում ենք, որ կյանքը միշտ լինում է առատաձեռն: Սակայն հետո գալիս է մի ժամանակ, երբ Կյանքը մեզնից խլում է ամենաարժեքավորը, ամենալավը, նա ինչ-որ առումներով, ինչ-որ հարցերում «կոտրում» է մեզ, իսկ ամենասարսափելին այն է, որ նա ի զորու է «սպանել» մեր ներսում ապրող երեխային, որն, ի վերջո որևէ ձևով պարտադիր վերադառնալու է…

Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով։

Պապիկիս սարքած խաղահրապարակը

Պապիկս շատ հետաքրքիր անձնավորություն է: Պապիկիս հմուտ ձեռքերը կարող են վերանորոգել, սարքել տանը փչացած կամ կոտրված յուրաքանչյուր իր: Մի օր առավոտյան արթնացա ու դուրս եկա բակ, աչքերիս չէի հավատում, փոքրիկ եղբայրներիս համար «խաղահրապարակ» էր սարքել: Ու ես էլ կատակով ասացի. «Փողով կաշխատացնեմ»:

Ծիծաղեց ու ասաց, որ էլի է բաներ ավելացնելու կիսատ «խաղահրապարակին»: Ու երևի հավեսը կորավ, որովհետև դեռ ոչինչ չի ավելացրել: Բայց երեխաները ամեն օր խաղում են մեր փոքրիկ կիսատ «խաղահրապարակում»:

Սա էլ պապիկիս փոքրիկ «գյուտը», բայց ես համոզված եմ, որ նա դեռ շատ «գյուտերի» հեղինակ կդառնա…

emanina

Ամենամեծ հրաշքը, որ կոչվում է կյանք

Առավոտ: Էլի ինչպես միշտ, արևը կծագի` իր ճառագայթները գցելով անքուն քաղաքիդ, ու ինչպես միշտ, դու կարթնանաս առավոտյան, ուշադրություն չես դարձնի անձրևի կաթիլներից և փոշուց կեղտոտված պատուհանին, անզգամ կանցնես սենյակովդ` անգամ չնկատելով արևածագը: Կմտածես կյանքիդ հասարակ լինելու մասին: Ոչ մի հետաքրքիր բան, միապաղաղ անցնող սև կյանք, որը ոչ մեկի ուշադրությունը չի գրավում իր կողմը:

Ռոբոտ մարդիկ… Կարծես ռոբոտացված մի աշխարհ, որտեղ ամեն բան ընթանում է իր հունով: Հենց դու էլ այդ ժամանակ կմտածես, որ հրաշքներ չեն լինում: Իսկ կբացատրե՞ս` ինչ է հրաշքը: Ուղղակի մտքումդ գրանցած մի բառ, որով նկարագրում ես անհասկանալին: Բայց չէ… Չես կարող անգամ դա բացատրել, որովհետեւ քո մտքերը այս պահին ուղղակի հանգստանում են` ընդունելով այն ցավալի փաստը, որ ուղղակի այսպես է պետք` չկա հրաշք, որովհետև չկա անիրական բան: Իրականում հրաշքները ամենուր են: Այո հենց ամենուր: Մի՞թե հրաշք չի պատուհանիդ վրա  մնացած անձրևի կաթիլների փոշոտ հետքերը: Հա, հրաշք ա: Իրական հրաշք: Հրաշք ա քո ստեղծած խրճիթի հին փայտե ջարդոտված դուռը, հրաշք ա հարևանի երեխայի գոռոցները կեսգիշերին, հրաշք ա էն թիթեռնիկը, որ երեկ պատուհանիցդ մտել էր ու կանգնել էր վարագույրին, հրաշք ա կանաչի ծախող տատիկը իր կնճռոտ ձեռքերով և տանջված ժպիտը դեմքին, մեծ հրաշք ա մետրոն իր հոտով ու կայարաններով, վագոններով ու էդ վագոնների միջի մարդկանցով: Հրաշք ես և դու, երբ դա հասկանաս: Գիտե՞ս. երբ կհասկանաս դա: Երբ կարողանաս շնչել դաշտերի ծառերի գույները, տեսնել խոնավ խոտի հոտը և լսել ամպերի խրատները: Ինձ թվում ա` կանես ու կզգաս, որ հրաշքը հենց կյանքն ա: Հա, կյանքը իր լավ եւ վատ կողմերով: Հաճույքը, երբ ստանում ես կյանքից` ուրախանալով, սիրելով: Չասեք` կա ցավ, արդյո՞ք մոռացել ես դրա մասին: Ոչ, չեմ մոռացել: Մինչ այս ես ուշադրություն չէի դարձնում և ոչ մի բանի, ապրում էի ստեղծածս անիրական փաստերով:

Կցանկանամ այս գրածս կարդալով դուք էլ փոխվեք: Գնահատեք ամեն փոքր հրաշք:

Ու այն ամենամեծ հրաշքը, որ կոչվում ա կյանք:

hovhnannes

Բանավեճ

Ես իմ նախորդ հրապարակումներից մեկի մեջ նշել էի, որ հաճախում եմ Բանավեճի ակումբ։ Այս հրապարակմանս մեջ ցանկանում եմ մի փոքր խոսել բանավեճի մասին։ Սկզբում ասեմ, որ «բան» (խոսք) + վեճ կարող է սխալ ըմբռնում լինել, թե սա բառերով վիճելն է: Սակայն իրականում ընդհանրապես կապ չունի վեճի հետ, այլ ինչ-որ թեմայի շուրջ զրույցն է, տարբեր դիրքորոշումներով։

Կան բանավեճի մի քանի տեսակներ՝ անհատական, թիմերով, հանպատրաստից, պատրաստված։ Կոնկրետ ես մասնակցում եմ Ջինիշյան հիմնադրամի կազմակերպած բանավեճերին։ Դրա ձևաչափը հետևյալն է։ Ինչ որ թեմա է տրվում երկու թիմերի, որոնք բաղկացած են 5-ական անդամներից, բանավիճում դրա շուրջ՝ դեմ և կողմ դիրքորոշումներով։

Կարևոր է նաև նշել, որ թեման ոչ միշտ է համապատասխանում մասնակիցների դիրքորոշման հետ: Դա ըստ ինձ, շատ լավ է, քանի որ մարդկանց սովորեցնում է ինչ որ թեմայի չնայել մի տեսակետով, այլ սովորեցնում է փորձել լավ մտածել, կշռադատել։ Բանավեճը բաղկացած է մի քանի փուլերից` կառուցողական ելույթ, հարց ու պատասխան, անդրադարձ, եզրափակիչ ելույթ։ Դրանցից կառուցողական ելույթում ներկայացնում են թիմի անդամներին, տվյալ թիմի դիրքորոշումը, պնդումներ, այնուհետև այդ պնդումները ամրապնդում են փաստերով: Հարց ու պատասխանի ժամանակ արդեն պարզ է, որ հարցեր են տալիս, իսկ եզրափակիչ ելույթում ամփոփում են ամբողջ խաղը։

Ես բանավեճի ակումբում կարողացել եմ հաղթահարել դպրոցական շեմը և մասնակցել եմ մարզային փուլին, բայց հանրապետականին դեռ չեմ մասնակցել, սակայն դեռ ամեն ինչ առջևում է։

karen

Իմ հին գյուղի ամենաուրախ պատմությունը

Զրուցակիցս մեր հարևանուհի Ռոզա Հովհաննիսյանն է, որն իր ծննդավայրից` Զնաբերդից, ծնողների հետ գաղթել է 4 տարեկանում:

-Հիշո՞ւմ եք ձեր ծննդավայրը:

-Հիշում եմ: Ծնվել եմ Նախիջևանի Ինքնավար Հանրապետության Զնաբերդ գյուղում և մինչև 4 տարեկանս ապրել եմ այնտեղ: Հետո տեղափոխվել ենք Ազիզբեկովի շրջանի Գյուլիստան գյուղ:

-Ավելի մանրամասն կարո՞ղ եք պատմել ձեր հին գյուղի մասին:

-Փոքր էի, շատ մանրամասներ չեմ հիշում, բայց կան բաներ, որ տպավորվել են հիշությանս մեջ: Մեր մանկապարտեզը, որտեղ հաճախել եմ… Հետո հիշում եմ մեր գյուղի տունը, երկու թթենիները, հիշում եմ մեր խաղողի այգին և այն խանութը, որտեղ մայրս էր աշխատում: Գյուղը շատ հարուստ բնություն ուներ, և շատ գեղեցիկ էր:

-Երբ տեղափոխվեցիք Գյուլիստան, կարոտո՞ւմ էիք ձեր հին բնակավայրը, տարբերությունը մե՞ծ էր:

-Հին ու նոր գյուղերի մեջ շատ տարբերություն կար: Հին գյուղում ծառերը շատ էին, իսկ այստեղ՝ Գյուլիստանում քիչ էին: Այնտեղ հատկապես շատ էին նշի, ընկույզի ծառերը, շատ խաղողի այգիներ կային: Հենց այդ այգիներն են տպավորվել հիշողությանս մեջ:

-Հե՞շտ հարմարվեցիք նոր պայմաններին:

-Ասացի, որ գյուղերը շատ տարբեր էին բնությամբ և կլիմայով: Ասացի նաև, որ հին գյուղում խաղողի այգիներ կային, իսկ նորում ուռենիներ են, ընկուզենիներ: Տներն ավելի փոքր էին: Ադրբեջանցիներով բնակեցված գյուղ է եղել Գյուլիստանը, հետո անվանվեց Նոր Ազնաբերդ, քանի որ բոլորս Զնաբերդից էինք եկել: Բայց այն տունը, որտեղ մենք տեղափոխվեցինք և ապրում էինք, արտաքին տեսքով շատ նման էր մեր հին տանը: Հնարավոր է, հենց դա էր պատճառը, որ հեշտ հարմարվեցինք:

-Իսկ գաղթը հիշո՞ւմ եք: Այդ մասին կպատմե՞ք: 

-1988 թվականի նոյեմբերի 22-ին ենք գաղթել Նոր Ազնաբերդ: Հիշում եմ, որ հանգիստ նստած ընթրում էինք, երբ մեր հարևանը շփոթված մտավ տուն ու զարմացած հարցրեց, թե ինչու ենք այդքան հանգիստ նստել, երբ գյուղում բոլորը գաղթում են: Սկսեցինք արագ հավաքել իրերը և մեր բարեկամի «Նիվա» մեքենայով տեղափոխվեցինք նոր գյուղ: Գիշեր էր, հավանաբար ճանապարհին քնել եմ ու շատ բան չեմ հիշում այդ օրվանից:

-Կա՞ ինչ-որ պատմություն, որը կցանկանայիք պատմել: 

-Մի պատմություն կա: Մի անգամ ծնողներս ինձ տարել էին հարսանիք, ես և մայրս շուտ վերադարձանք, հայրս մնաց այնտեղ: Մինչ մայրիկս զբաղված էր տնային գործերով, ես` ճանապարհը մի կերպ հիշելով, հետ վերադարձա հարսանքատուն: Հենց այն պահին ներս մտա, երբ հարսի պարն էր, բայց հարսը շատ տգեղ էր, ու ես` նրան տեսնելով սկսեցի ճչալ: Մայրիկս ու տատիս շատ էին անհանգստացել և ինչ որ կերպ պիտի շահեին նրանց սիրտը: Երկու ծաղկեփունջ գնեցինք ու գնացինք հյուր: Ամեն ինչ մոռացվեց: Իմ հին գյուղից մնացած ամենաուրախ պատմություններից էր սա:

Արմավիր. հոգսեր, խնդիրներ

Ինձ հուզող հարցերից մեկը իմ քաղաքի` Արմավիրի իրավիճակն է։ Ինձ հուզում է այն փաստը, որ մեր քաղաքի պաշտոնյաները չեն մտահոգվում քաղաքի անբարենպաստ պայմաններով։ Աղտոտված փողոցներ և կիսակառույց շենքեր հանդիպում ես ամեն քայլափոխի։ Քիչ են երեխաների և պատանիների զարգացնող ուսումնական հաստատությունները։ Անբարենպաստ են նաև ժամանցի կենտրոնները։ Լինում են դեպքեր, երբ սնունդը լինում է անորակ, սպասարկումը` անբարեհամբույր։

Լուսանկարը` Աիդա Կիրակոսյանի

Լուսանկարը` Աիդա Կիրակոսյանի

Արմավիրում շատ քիչ է բուսականությունը։ Քիչ են ծառաշատ այգիները, որի պատճառով էլ օդը մաքուր չէ։ Բացակայում են աղբարկղերը։ Ճանապարհներին շատ են հանդիպում անօգնական ու թափառական կենդանիներ։ Խորդուբորդ ճանապարհների պատճառով դժվարանում է վարորդների աշխատանքը, և ավելանում եմ ավտովթարները։