gohar hakobyan (ararat)

Նորից նույնը, նորից ուրիշ

Սեպտեմբերյան բա՛րև, ընկե՛րս: Հուսով եմ՝ դու էլ ինձ նման ուրախ ես, որ վերջապես նորից դպրոց ենք գնում: Ես ուրախ եմ, որ ամեն առավոտ մոխրագույն երանգ ստացող երկնքին բարև եմ ասելու: Ամեն օր վաղ եմ արթնանալու, բայց մեկ է՝ ուշանալու եմ:

Վերջին շրջանում ահավոր շոգի պատճառով ես շատ էի կարոտում աշունը: Հիմա կմտածես՝ երևի չեմ սիրում աշունը, բայց չէ, սիրում եմ: Չէ՞ որ աշունը սկիզբ է, նոր բանի սկիզբ:
Մի պահ պատկերացրու, որ ժամերով կարող ես քայլել փողոցով, զգալ տերևների խշշոցը կամ սենյակում նստել, տաք թեյ խմել, դիտել ամենասիրելի մուլտֆիլմն ու լսել, թե ոնց է անձրևը թակում պատուհանը: Հը՜մ, հավե՜ս:
Այսօր ուզում եմ քեզ պատմել տպավորություններիս մասին: Հիշո՞ւմ ես՝ ասել էի, որ շատ եմ կարոտել դպրոցս: Գիտե՞ս, երեկ, երբ դպրոց մտա, զգացի, որ ամեն ինչ նույնն էր:
Հա, նույն աղմկոտ միջանցքները, ուսուցիչների նույն բարի դեմքերը, նույն արտահայտությունները. «Լավ անցկացրի՞ք արձակուրդները», «Այսօր դաս չեմ հանձնարարում, բայց մյուս ժամից կլրջանաք ու կսկսեք սովորել», «Բան չմնաց, երեխեք, լավ սովորեք, արդեն մեծ եք»:
Ես էս ամեն ինչն էի կարոտում:
Հիմա համոզված կարող եմ ասել, որ դպրոցական տարիներից լավ բան չկա: Այն մաքրությունն ու պարզությունը, որ կա այդ տարիների մեջ, դու ոչ մի տեղ չես գտնի, ընկերս:
Երբ մի պահ հետ ես նայում, այ, հենց այդ ժամանակ հասկանում ես, թե ոնց մեծացար, երբ կողքիդ կանգնած են փոքրիկ, աչքերը լայն բացած մարդուկներ, որոնք արդեն աշակերտ են: Ու հիմա սրտի թրթիռով ես նայում կրտսեր ու ավագ սերունդներին:
Ամուր պահենք այս տարիները:

valentinaChilingaryan

Լավագույններից մեկը

Հարցազրույց «Տարվա լավագույն ուսուցիչ» մրցույթի հաղթող Մարիամ Խաչատրյանի հետ:

Մարիամ Խաչատրյանը դասավանդում է պատմություն Ավշարի միջնակարգ դպրոցում: Չնայած իր երիտասարդ տարիքին՝ արդեն հասցրել է բազում հաջողություններ գրանցել կրթության ոլորտում: 

-Ի՞նչ մեթոդներով եք անցկացնում պատմության դասերը դպրոցում: 

-Ես նախընտրում եմ դասերն անցկացնել անկաշկանդ և ազատ մթնոլորտում: Սիրում եմ, երբ իմ դասերին աշակերտները կարողանում են ազատ արտահայտել իրենց կարծիքը և կաշկանդված չլինել: Դեմ եմ տարատեսակ խտրականություններին, քանի որ անգամ ամենաթույլ աշակերտը պիտի իրեն կարևոր մարդ զգա իմ դասաժամին:

-Որո՞նք են Ձեր ուժեղ և թույլ կողմերը՝ որպես ուսուցիչ:

-Ուժեղ կողմս այն է, որ կարողանում եմ ազդել մարդկանց վրա, իսկ թույլ կողմս՝ երբեմն բարությունս հասնում է այնպիսի չափի, որ թուլության նման է դիտվում:

-Ի՞նչ եք կարծում՝ ճի՞շտ է, որ լավ ու վատ սովորող աշակերտները դպրոցում կրթվում են նույն հարթակում:

-Հաճախ դպրոցում վատ սովորող աշակերտները հետագայում դառնում են լավ արհեստավորներ, դրա համար կարիք չկա տարբերակելու լավ ու վատ սովորող աշակերտներին: Ըստ իս՝ շատ ճիշտ է, երբ բոլորը սովորում են նույն հարթակում, ուղղակի հարկավոր է հատուկ աշխատանք տանել, որպեսզի բոլորի մոտ էլ հետաքրքրություն առաջանա նույն առարկայի նկատմամբ:

-Իսկ համալսարաններում տարբերակման խնդիր կա՞:

-Այո՛, բուհում կա տարբերակման խնդիր: Դպրոցում պետք է սովորեն բոլորը միասին, բայց բուհ գնան միայն արժանավորները: Պետք է փոխվի այն համակարգը, որը հիմա գործում է: Նախկինում բոլորը չէին կարող բուհ դիմել: Այսինքն՝ եթե ուսանողը ընտրում է համալսարանում որևէ բաժին, պիտի դիմի ընդունելության մեկ հայտով: Ու բուհ գնացողները պետք է լինեն ընտրյալները, ոչ թե պատահական մարդիկ:

-Ո՞րն է հանրային կրթության հիմնական խնդիրը: 

-Խնդիրն այն է, որ աշակերտները պետք է գիտակցեն, թե որքան կարևոր է իրենց համար սովորելու գործընթացը: Մենք կկարողանանք հասնել այն մակարդակին, որ աշակերտները սիրով կսովորեն բոլոր առարկաները և կյուրացնեն դրանք միասին:

-Ինչպիսի՞ որակներ կամ հատկություններ են պակասում ուսուցչական կազմում, որոնք կօգնեին հասնել այդ մակարդակին:

-Կոնկրետ մեր ուսուցչական կազմում նման խնդիր չկա, որովհետև բոլորը և՛ նվիրված, և՛ սրտացավ կատարում են անհնարինն ու հնարավորը, որպեսզի կարողանան աշակերտներին տալ այն գիտելիքների պաշարը, որը նրանց անհրաժեշտ է:

-Ո՞րն է եղել Ձեր ամենամեծ ձեռբերքումը Ավշարի միջնակարգ դպրոցում: 

-2016-2017 ուսումնական տարում մեր դպրոցում առաջադրվեցի «Տարվա լավագույն ուսուցիչ» մրցույթին: Անցա դպրոցական փուլը, ապա մարզում ճանաչվեցի լավագույն ուսուցիչ, այնուհետև հանրապետական փուլում արժանացա շնորհակալագրի ու դրամական պարգևի:

-Որո՞նք են Ձեր գլխավոր նպատակները՝ կապված կարիերայի հետ:

-Ես ինձ կայացած մասնագետ կհամարեմ այն դեպքում, երբ կվայելեմ իմ բոլոր աշակերտների սերն ու համակրանքը իմ առարկայի նկատմամբ:

-Կցանկանա՞ք Ձեր աշխատանքը հնարավորության դեպքում շարունակել Հայաստանից դուրս: 

-Եթե հնարավորություն լիներ արտերկրում իմ գիտելիքների պաշարը մեծացնելու, ինչը չեմ կարող այստեղ, միգուցե, կօգտվեի այս առիթից, բայց վերադառնալու պայմանով:

valentinaChilingaryan

Սեպտեմբերին ընդառաջ

Երբ դրսում ջերմաստիճանը 45 աստիճանից ավելի է, շատերը մոռանում են ձմռան մառախուղի ու ցրտի մասին, որի համեմատ, ըստ իս, այս ամառ դրախտային եղանակ էր: Շատ սոցիալական ցանցերի օգտատերեր ձմռանը գրում էին. «Ով ամռանը ասի շոգ ա՝ բլոք եմ անելու»՝ երազելով ամռան ջերմության մասին: Բայց ամառն էլ եկավ, մարդիկ էլի բողոքեցին, որ անդիմանալի շոգ է, ու էլի գրեցին. «Ով ձմռանը ասի ցուրտ ա՝ բլոք եմ անելու»: Բողոքող մարդը միշտ ամեն ինչից էլ կբողոքի, կապ չունի՝ ամառ է, թե ձմեռ: Դրա համար կարելի է թեթև նայել ամեն ինչին, եղանակն այնպես օգտագործել, որ մոռանաս ամառվա տապի կամ ձմեռվա ցրտի մասին:

Ամառվա սկզբին ոչինչ չէի պլանավորել, մտածում էի ամեն տարվա պես միայն տանը փակվելով գիրք կկարդամ, ու սովորությանս համաձայն, կազմել էի այն գեղարվեստական գրքերի ցուցակը, որոնք պետք է ընթերցեի: Բայց Աստված մեծ է, ի՞նչ իմանաս՝ վաղն ի՞նչ կլինի: Սկսեցի գրանցվել տարբեր ամառային ծրագրերի ու անցա գործի: Երևի թե ողջ ամառվա ընթացքում ամառային զանազան ծրագրերին համատեղ ոչ մի կոնֆերանս բաց չեմ թողել: Անգամ դրանց զուգահեռ սկսեցի վերից վար ուսումնասիրել աստղագիտությունը: Դե, մենք դպրոցում նման առարկա չենք անցնում, ինչի համար շատ եմ ափսոսում: Բայց, ինչպես ասում են՝ ափսոսում են միայն չկարդացած գրքերի համար: Ուստի ուսումնասիրեցի աստղագիտության հետ կապված շատ գրքեր: «Լույս» հիմնադրամի շնորհիվ էլ մասնակցեցի Փրինսթոնի համալսարանի ուսանող Հայկ Հակոբյանի կազմակերպած գիտության փառատոնին: Շատ ուրախ եմ, որ մասնագիտություն ընտրելու տարբերակներիս ավելացել է նաև աստղագետ դառնալու երազանքը:

Մասնակցելով անգլերեն լեզվով անցկացվող հանդիպումների՝ երեք ամսում գրեթե բարելավել եմ բանավոր խոսքս: Հեռուստատեսությունում էլ գործնական դասերս այնքան խոստումնալից անցան, որ կարելի է ցուցակից չհեռացնել նաև «հեռուստատեսային դեմք» դառնալու երազանքը:

Եվ վերջում՝ մի քանի գրական ակումբների անդամագրվելու հարցազրույցներ եմ տվել, որպեսզի աշունս էլ նույնքան հաճելի անցնի, որքան ամառս: Հույս ունեմ, որ կանցնեմ:

Դե՜, աշունը մոտենում է, դպրոցները կբացվեն, ու բոլորիս համար կսկսվի նոր շրջան: Կարոտել եմ դպրոցն ու դասերը, ուսուցիչներիս ու ընկերներիս, տիկին Աիդային և նրա պատրաստած բուտերբրոտները: Չէ, ես «բկլիկ» չեմ, ուղղակի նորմալ է, որ մարդիկ 3-րդ դասաժամից հետո քաղց են զգում:

Թող լինի հաջող ուսումնական տարի բոլոր կրթական հաստատություններում, որ երբեք սոցիալական ցանցերում չտեսնենք. «Ով չսովորեց՝ բլոք եմ անելու» արտահայտությունը: Հագեցած արձակուրդներից հետո կարելի է նվիրվել խոստումնալից սեպտեմբերին, չէ՞ որ ինչպես ասել է հայտնի պապիկը՝ սովորել, սովորել, սովորել…

Mane Minasyan

Մի քանի օրից

Հայացք եմ գցում դեպի 2016 թվականի ամառն ու հասկանում եմ, որ այն ավելի հագեցած էր և լի նոր ընկերներով,
սակայն 2017 թվականը ավագ դառնալու ամառ էր:
Ամռան մի ամիսն անցավ քննություններով: Արդյունքները վատը չէին, անգամ բավականին բարձր էին, որովհետև
երեք քննությունից միայն մեկի համար էի պարապել, բայց 16 ու 17 ստացա: Հուլիսը սկսվեց սպասումով, ամսվա
կեսին կարդացի անունս հենց առաջին հայտումս նշած բաժնում՝ ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ:
Այս ամենին հաջորդեց հորաքրոջս այցը Հայաստան, որին 5 տարի չէի տեսել: Չհասկացա՝ ինչպես աչքս թարթեցի, ու
արդեն ճամպրուկներն էինք հավաքում: Նայում եմ օրացույցին, ու օգոստոսի էջում արդեն ջնջելու քիչ օրեր են
մնում: Հա, հաշվում եմ դեպի նոր կյանք տանող ամսվան մնացած օրերը:
Ես արդեն ուսանող եմ: Ուսանող: Փոքր տարիքում ուսանողներն ինձ համար ամենաերազելի մարդիկ էին, որովհետև
նրանք ամեն օր ստիպված կիսաշրջազգեստ չէին հագնում, կամ էլ ամեն օր մաթեմատիկայի տնային չէին գրում, ու որ
ամենակարևորն էր՝ ամեն առավոտ ավտոբուս էին նստում (փոքր տարիքում երազում էի ավտոբուսի մասին, հիմար
երազանք էր):
Ուսանող լինելուս երկար եմ սպասել, հուսով եմ՝ հուսախաբ չեմ լինի:

gohar hakobyan (ararat)

Վերցրու կարդա

Երբևէ ցանկացե՞լ ես լինել Փոքրիկ Իշխանը: Ես ցանկացել եմ: Հա, անհավանական բան է, գիտեմ: Դու էլ ես, չէ՞, մտածել, թե ինչ կանեիր, եթե լինեիր նրա փոխարեն: Ես էլ եմ մտածել: Երբ գիշերը պառկում եմ քնելու, չէ, չեմ քնում, խաբում եմ կոպերիս, իսկ միտքս ու ուղեղս արթուն են մնում: Գիտե՞ս՝ ինչու, ես մտովի քայլում եմ այն անապատով, որով անցել է նա: «Խոսում եմ» աշխարհագրագետի, լապտերավառի, բաոբաբների հետ: Շոյում եմ իմ վարդի գլուխը, չէ՞ որ նա ամենակարևորն է աշխարհում: Նայում եմ վերջալույսին: Փոքրիկ Իշխանն էր ասում. «Մի օր ես քսաներեք անգամ տեսա, թե ինչպես է մայր մտնում արևը»:
Գիտե՞ս… Երբ շատ տխուր ես լինում, լավ է վերջալույսին նայել: Ուրեմն այն օրը նա շատ տխուր էր:
Երևի բոլորն էլ իրենց տխրության ինչ-որ պահի մտովի հիշել են Փոքրիկ Իշխանին, քայլել նրա խոսքերի հետ, մտածել, չէ՞ որ սովորական բառերը խանգարում են լավ հասկանալուն:
Ուրեմն տխրության մեջ էլ գեղեցկություն կա:
Երբ առաջին անգամ էի կարդում գիրքը, անհետաքրքիր էր թվում, դե, այն գիրք է մեծահասակների համար: Բայց հասկացա, որ մեծահասակները երբեք ու ոչինչ չեն հասկանում, իսկ երեխաների համար դժվար է դա նրանց բացատրելը:
Դրա համար սա թող լինի իմ ու քո փոքրիկ գաղտնիքը: Վերցրու, կարդա ու դիր դարակումդ:

Մանե Մինասյան

Իմ կյանքի պակասը

Գրիչը ձեռքիս՝ մտածում եմ, թե ո՞րն է իմ կյանքի գլխավոր պակասը, ու հիշում եմ, որ մի անգամ մտերիմներով զրուցում էինք Հայաստանի վատ կողմերից, ու հանկարծ նրանցից մի տղա, որն ապրում է նյութապես ապահով պայմաններում,ասաց, որ մենք չպետք է բողոքենք Հայաստանից, որովհետև այստեղ ամեն ինչ էլ կա: Իսկ ընկերուհիս դրանից հետո ասաց, որ եթե նա էլ տարվա ընթացքում շատ կարճ ժամանակով ապրեր իր հոր հետ, դժվար թե նույնն ասեր:

Այո, հիմա ասում եմ, որ իմ կյանքում պակաս է հայրս, որը Հայաստանի շատ հայրերի պես ընտանիքը պահելու համար մեկնել է արտագնա աշխատանքի:

Տարվա ընթացքում մի որոշ ժամանակ եմ հասցնում նրան տեսնել, կամ էլ, լինում են տարիներ, որ ընդհանրապես չեմ տեսնում: Սա միայն իմ կյանքի պակասը չէ: Եթե հարցնես, 10-ից 8-ը կասեն, որ իրենց կյանքում էլ կա այս պակասը:

Իսկ ինչի՞ համար: Ո՞վ կտա այս հարցի պատասխանը, ո՞վ կլրացնի երեխայի կյանքում հոր պակասը:

Իմ կյանքում պակաս է հայրս, պակաս է լիարժեք ընտանիքս:

Գիտե՞ք՝ գրքերի պակասը կլրացնես մի ամսում մի քանիսը կարդալով, վիտամինի պակասը՝ մրգերով: Իսկ այս պակասը երբեք չի լրացվի, որովհետև ընտանիքը մարդուն պետք է յուրաքանչյուր րոպե, ժամ ու պահ:

Hasmik galstyan

Երազանքների փայտիկը

Ամեն մարդ ունի իր առջև դրված նպատակներ ու երազանքներ։ Դե, բնականաբար ես նույնպես ունեմ։ Երբ փոքր էի, գիտեի` ինչպես իրականացնել։ Շատ հեշտ մի միջոց էի գտել. կախարդական փայտիկ էր պետք։ Դե, մուլտֆիլմերի ազդեցության տակ էի։ Եթե դպրոցում լավ սովորեի, ինձ կտային այդ փայտիկը, բայց ամեն բան այդքան հեշտ չէր։ Հիմա արդեն փոխադրվել եմ իններորդ դասարան ու բավականին լավ եմ սովորում։ Հիմա կասեք` իսկ ո՞ւր է փայտիկը։ Դե ոչ, արդեն գիտեմ` չկա նման փայտիկ, ու մարդ ինքնուրույն պետք է կարողանա հասնել իր նպատակներին և իրականացնել երազանքերը։

Հա, մոռացա ասել, թե կախարդական փայտիկով ինչ պիտի անեի։ Մտածում էի հենց ունենամ, պետք է կրկնօրինակը ստեղծեմ, որպեսզի եթե կորցնեմ, էլի մեկը  ունենամ։ Մի մեծ տնակ էի ուզում, որի մեջ կլինեինք ընկերուհիներով ու կխաղայինք։ Տատիկիս հետ նույն սենյակն ունեինք, և ինձ համար առանձին սենյակ էի ուզում։ Նաև ուզում էի մեր տունը մեծացնել ու ավելի գեղեցկացնել։ Դրանից հետո փայտիկը կտայի եղբորս, նա էլ հայրիկին, հետո մայրիկին ու բոլորիս երազանքները կկատարեր։ Ճիշտ է, ես չունեցա այն, ինչ երազում էի, բայց ասում են, եթե մի բան շատ ես ուզում, կատարվում է։ Հիմա ներքուստ էլի հավատում եմ փայտիկի գոյությանը և երազանքներ ունեմ։ Շատ եմ ուզում խաղաղ ապրել, ուզում եմ բոլորը առողջ լինեն։ Այսքան տարիների ընթացքում հասկացել եմ, որ երջանկությունը  առանձին սենյակ ունենալու և մեծ տան մեջ չէ, բայց էլի ուզում եմ այդ գեղեցիկ տունը և իմ առանձին սենյակը։ Երբ մի քիչ էլ մեծանամ և լավ աշխատանք ունենամ, կփորձեմ իրականացնել դա։

Իհարկե, իմ երազանքներն այսքանով չեն ավարտվում, ավելին՝ դեռ նոր են սկսում, սակայն դրանց մասին առայժմ կլռեմ։ Երբ իրագործվեն առաջին մի քանիսը, կսկսեմ մտածել նորերի մասին։ Չէ՞ որ մարդ պետք է միշտ երազանքներ ունենա:

gohar hakobyan (ararat)

Անձրև

Սառն արևի ցոլքերն ընկել էին գյուղի վրա: Օրը հուսադրող չէր, բայց, ինչպես ասում են, հույսը վերջում է մահանում: Դուրս եկա տանից: Մանկապարտեզ պիտի գնայի՝ եղբորս վերցնելու: Մանկուց սիրել եմ անձրևային եղանակը: Ինձ միշտ թվացել է, որ անձրևը մեր վրայից մաքրում, տանում է այն, ինչ մենք խնամքով թաքցնում ենք ուրիշներից: Հիմար միտք է, գիտեմ:

Քայլում էի դեպի մանկապարտեզ, որն այնքան էլ հեռու չէ մեր տնից, բայց անձրևի մանր կաթիլները ճանապարհը կարծես մի քանի կիլոմետրով երկարացրած լինեին:
Նայում էի երկնքին ու ինքս ինձ հարց տալիս՝ տեսնես կա՞ սրանից ավելի սիրուն երևույթ: Կարծում եմ՝ չկա:

Վերջապես հասա, եղբորս հետ սկսեցինք կամացուկ վազել: Անձրևը սաստկանում էր: Դե, վազելն իմ սրտով չէր, բայց երեխան կթրջվեր:
Ինչևիցե, ես վայելում էի անձրևի կաթիլները, անձրևի հոտը:
Երբևէ զգացե՞լ եք անձրևից հետո եկող հոտը: Հրաշալի է, չէ՞:
Դե, յուրահատուկ են ամառային անձրևները: Նկատե՞լ եք՝ ծառերը ոնց են հրճվում անձրևի կաթիլներից: Ոնց է անձրևը խուտուտ տալիս թփերին, շոյում ասֆալտը, պար գալիս անցորդների հետ, երազանքների գիրկն ուղեկցում ինձ ու քեզ…
Ես առաջին անգամ զգացի, թե ոնց անձրևը դիպավ ոսկորներիս, առաջին անգամ վախից դողացի: Ես անձրևն իրապես զգացի առաջին անգամ…

EPIC միջազգային ռոք փառատոն

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Օգոստոսի 12-13-ը Ծաղկաձորում տեղի ունեցավ EPIC միջազգային բացօթյա ռոք փառատոնը:

Թե ինչ է իրենից ներկայացնում այս փառատոնը, կփորձեմ բացատրել:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

EPIC-ը երկօրյա ռոք փառատոն է, որի նպատակն է միավորել հարյուրավոր մարդկանց ֆանտաստիկ ռոք երաժշտություն վայելելու բնության գրկում, ինչպես նաև հնարավորություն է տալիս բաց երկնքի տակ վրաններում գիշերելու:

Այն մեծ տոն է բոլոր ռոք սիրողների համար՝ Dogma, Vostan Hayots, Vordan Karmir, Rozen Tal, Nemra, Vishup և այլ հայտնի խմբերի մասնակցությամբ:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Հանդիսատեսներից Աստղիկն ասում էր, որ եկել են նախ և առաջ ամառվա մի օրը ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար, բոլոր ռոք խմբերին էլ հավանում են, բայց հիմնականում եկել են «Որդան Կարմիր»-ի համար, քանի որ նրանք քաղաքում արդեն շատ հազվադեպ են համերգներ տալիս, և միակ հնարավորությունը նրանց լսելու Ծաղկաձոր հասնելն էր:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Կամավորական աշխատանք կատարողներն էլ պատմում էին, թե ինչպես են գտել այստեղ հասնելու ճանապարհը և այլն:

Նրանցից Նադյան ընկերուհու խորհրդով է եկել, նրան այստեղ առավել դուր է եկել, որ կազմակերպիչները խրախուսում էին ընկերների հետ գալ, ովքեր նույնպես կցանկանան օգնել նախապատրաստական աշխատանքներին: Նադյան պատմում էր, որ սկզբում բուկլետներ են բաժանել, հյուրանոցներ են գնացել ու փորձել համագործակցություն սկսել տոմսերի վաճառքի հարցում, իսկ հիմա եկել են անմոռանալի օր անցկացնելու:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Իսկ EPIC INTERNATIONAL SUMMER SCHOOL 2017-ի մասնակիցները պատմում էին, թե ինչպես են հայտնվել այստեղ: Նրանք հայտարարությունը գտել են ֆեյսբուքում, մասնակցել հարցազրույցի փուլերին և հայտնվել 14-օրյա այս դպրոցում, որը նրանց տվել է նոր գիտելիքներ, շատ ընկերներ, մոտիվացրել է:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Եթե մի քանի բառով փորձեմ ամփոփել այս փառատոնը, կասեմ, որ այն հրաշալի հնարավորություն էր կտրվելու այս ամառային տապից, հոգնածությունից ու ինչու չէ, առօրյա հոգսերից և վայելելու ռոքի մեղեդիները:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

valentinaChilingaryan

Շնորհավոր ծնունդդ, մա՛մ

Երբ մտնում եմ տուն, բացականչում եմ` «Մա՞մ…», իսկ դու պատասխանում ես՝ «ջա՜ն»: Էդ «ջանը» ամեն ինչ արժի: Օրինակ` կարող եմ օրական երեք հատ խնձոր, երկու աման փոփքորն, չորս հատ պաղպաղակ ու վեց հատ չուպիկ չուտել, միայն թե օրեկան տասն անգամ լսեմ այդ բառը: Դե, վերջինը խաբեցի, առանց չուպիկ չեմ կարող:

ՄԱ՛Մ, ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե դու ինչպե՞ս ես հասկանում, որ քաղցած կամ տխուր եմ, կամ պապան մոտակայքում է, թե ոչ: Մեկ- մեկ թեման «ցրելու» համար ասում ես` ՄԱՅՐԸ ամեն ինչ հասկանում է, դու էլ մայր  կլինես, ապա կհասկանաս` մի քիչ տխրում եմ: Լուրջ եմ ասում, չեմ ուզում ինձ պես երեխա ունենալ, որը բծախնդիր, հարցասեր, շատախոս, «կոտոշներով» ու քնկոտ կլինի: Ես էդ երեխուն չեմ կարող պահել: Ախր, ո՞նց կարելի է այդքան մեծ համբերություն ունենալ, ընդունել իմ բոլոր սխալները ու անընդհատ սովորեցնել, հոգնած կամ բարկացած ժամանակ չդադարել աղոթել, շարունակ կրկնել` ճիշտ ուղին ցույց տալով:

ՄԱ՛Մ, ինձ նաև հետաքրքրել էր, թե ինչու են արթնանալուց հետո իմ այտերը ցավում ու մազերս թաց լինում: Վերջերս տեղեկացա, որ էսքան ժամանակ ինձ քնից արթնացրել ես այտերս քաշքշելով ու սառը ջուր լցնելով, իսկ դու ասում էիր, որ այտիս վրա եմ քնել և շոգից է, որ մազերս թաց են… Քանի առիթ կա, ասեմ` էս ձախ այտս շատ է ցավում, երևի էս ձախը շատ ես կսմթել, հաջորդ անգամ աջին կխփես` էդ մեկը էդքան շատ չի ցավում:

Հա ՄԱ՛Մ, քո նման խոհարար էլ չկա էս աշխարհում: Ես էդ ոլորտում անզոր եմ: Դու հաճախ ես ասում, որ պիտի անպայման սովորեմ: Բայց դե ես միշտ հակաճառում եմ, ասելով`իմ ընտրյալը գիտնական կամ քաղաքական գործիչ է լինելու, ու մենք ռեստորաններում ենք ճաշելու: Բայց ես հասկացել եմ, որ պիտի սովորեմ էդ ուտելու «բաները» ուտել: Է՜հ, ասում եմ ուտել` սովորել: Կգնամ գրախանութ, մի քիչ էլ խոհանոցային գրքեր կառնեմ, որ դրանք էլ կարդամ: ՄԱ՛Մ,  կսովորեմ, բայց չեմ խոստանում, որ քեզ պես տոլմա, խինկալի, գրիլ, բրնձով փլավ, բորշչ ու ոսպով ապուր, տապակած կաղամբ կպատրաստեմ:

ՄԱ՛Մ,  դու ասում ես, որ ես կոպիտ եմ, բայց մեր մեջ ասած` ես մեղք չունեմ, ինչ արել-չեն արել, էն պապայի գեներն են արել: Բայց ես շատ ուրախ եմ, որ բոլորն ասում են, որ մեծանալով նմանվում եմ քեզ: Էս  անգամ էլ պապիկենց տանը, ձերոնք գիտեին, թե կարող եմ քո նման բիսկվիթ պատրաստել` գործի դրեցին: ՄԱ՛Մ, մի քիչ եմ վառել, բայց ասել եմ, որ իրենց տված թավան լավը չէր, մի խոսքով, հավատացել են:

Հիմա քեզ գրում եմ շատ հեռվից` կարոտախտով տառապելիս, և ուզում եմ շնորհավորել ծնունդդ: Գիտես, որ դու իմ ողջ կյանքն ես, իմ հպարտությունը ու լույսը մթության մեջ: Գիտեմ, որ, եթե մութ գիշեր լինի, լուսաբացը դու ես բերելու, կամ եթե պատուհանիս տակ  անձրևները չդադարեն, դու ես կապելու ծիածանը ու արև բերես ինձ: Թող բոլորը իմանան, որ իմ բոլոր հաջողությունների գաղտնիքը դու ես:

Այո՛, ես ունեմ ՄԱՅՐ, որը հավատում է ինձ ու իր հավատով ուժ տալիս պայքարելու: Նաև գիտես, որ չեմ սիրում ասել՝ «ես քեզ սիրում եմ», «ես քեզ պաշտում եմ», դրանք քեզ համար շատ հասարակ ու ծեծված խոսքեր են: Միայն կուզեի ասել` կներես արած ու չարած արարքների համար և արտասանած  ու չմտածված խոսքերի համար: Շա՜տ երջանիկ եմ, որ ծնվելուց շատ առաջ, քեզ եմ ընտրել որպես մայր: Որովհետև, ես առանց քեզ անկարող եմ գոյություն ունենալ:

ՄԱ՜Մ, դու էս աշխարհում միակ մարդն ես, ում մասին չեմ կարողանում երկար գրել: Երևի նրանից է, որ զգացածս ունակ չեմ բառերով արտահայտել:

ՄԱ՜Մ, խնդրում եմ միշտ ժպտա: ՄԻՇՏ, ՄԱ՜Մ: Դու քո ծնունդով ծնունդ ես տվել երեք խենթերի ու մի սիրո, որը կապում է քեզ ու պապայիս:

ՄԱ՜Մ, հիշո՞ւմ ես, չէ՞, ՄԻՇՏ կժպտաս: