anush hovhannisyan

Սկիզբը

Սեպտեմբեր 1, ոմանց համար ուղղակի դպրոց գնալու և տանջանքները սկսելու սկիզբ, իսկ ինձ համար այս տարին յուրահատուկ էր: Ինչո՞ւ, ասեմ, քանի որ առաջին անգամ եմ մտնելու դպրոց: Չէ՛ չէ՛ սխալ հասկացաք, առաջին անգամ ավագ դպրոց եմ գնալու: Ովքեր անցել են այդ փուլով վստահ եմ, որ ինձ հասկանում են:

Բուռն սպասումների հետ մեկտեղ ինձ համար շատ կարևոր օրը ես հիվանդ էի:

-Օ՜, ինչպիսի դժբախտություն:

Ինչևէ համառեցի ու գնացի դպրոց: Է՜, եթե իմանայի, որ դպրոց հասնելուց 10 րոպե հետո տուն եմ գալու, հաստատ չէի գնա:

Մի խոսքով, սեպտեմբերի մեկս անցկացրի տանը ջերմության և հարբուխի հետ միասին: Հաջորդ օրը մի լավ բարկացա ինձ վրա. «Էսպես չեղավ: Եթե նայես հիվանդ լինելուն, դասի հաստատ չես գնա: Շուտ վեր կա՛ց, տրամադրվիր ու գնա, անգամ դասարանի երեխեքին չես տեսել, չի կարելի, չէ՞»:

Հա, մի զարմացեք, ես շատ եմ ինձ հետ խոսում ու շատ եմ բարկանում, երբ ծուլությունն է խոսում իմ մեջ: Վեր կացա ու գնացի: Անհանգիստ էի, ողջ ճանապարհին` մտքերի մեջ: Բայց դասարան մտնելուն պես կարծես ուրիշ մարդ դարձա: Ով լիներ իմ փոխարեն, չէր դառնա, երբ դուռը բացում ես, ու քեզ է դիմավորում ժպիտով զարդարված մի աղջիկ: Նելլի` մեր դասրանի էներգիան, ով լարված սպասում է պահի հասունացմանը, որ «հարամի» ու իր կարծիքը, թեկուզ սխալ, բայց առաջ տանի:

Իսկ հիմա ամենակարևորը պատմեմ: Պարզվեց, որ իմ ամենասիրելի ուսուցչուհին` ընկեր Դոլինյանը, Նելլիի հորաքույրն է, այժմ նաև մեր:

-Երեխեք, ի՞նչ ժամ ա սրանից հետո:

-Հորաքույր ա, այսինքն, գրականություն կամ հայոց լեզու:

Այս երկխոսությունը ամեն օր պարտադիր հնչողներից է մեր դասարանում:

Չեմ կարող չպատմել նաև մեր դասղեկից` ընկեր Հայրապետյանից: Էներգիա՞, դա մեղմ է ասված, տրամադրության մի ողջ աշխարհ:

Ուզում եմ խոստովանել, որ մինչ դասերի սկսվելը, իմ վառ երևակայությունը, ինչքան ինձ թույլ էր տվել, փորձել էր պատկերացնել դասընկերներիս, դասղեկիս, բայց ոչ այսքան լավ, ինչպիսին հիմա է և կլինի միշտ: Անգամ ծիծաղում եմ ինձ վրա այդքան անհանգստանալու և մտահոգվելու համար: Ճիշտ է, շատ եմ կարոտում նախկին դպրոցս, բայց ավագ դպրոցը լրիվ ուրիշ իրականություն է, որտեղ մենք մեզ արդեն մեծ ենք պատկերացնում և մի փոքր լրջանում ենք, սկսում ենք ավելի հասուն ու ճիշտ մտածել, իսկ հրաշալի ուսուցիչների խորհուրդները պարզապես ճիշտ ուղեցույց են մեր դժվար ճանապարհին:

Հ. Գ. Ավագ դպրոցում հորաքույր էլ ունեցա:

Ինչպես են նշել Անկախության օրը Հայաստանի տարբեր մարզերում

Անկախության օրը մեր դպրոցում

Սեպտեմբերի 20- ին մեր դպրոցում դեռ վաղ առավոտից մեծ տոնախմբություն էր, ժամը 8:00-ից երեխաները գեղեցիկ հագնված, ձեռքներում եռագույն փուչիկներ հպարտ պահած վազում էին դպրոց:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Ամբողջ դպրոցը երեք գույների մեջ էր, բոլորը երգում էին, պարում էին: Հետո դպրոցի տաղանդավոր աշակերտները երգեցին հայրենասիրական երգեր, պարի խմբակը գեղեցիկ պարեր ներկայացրեց, իսկ մնացածը ասմունքում էին:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Ամեն տարի այս օրը մեր դպրոցում եռագույն է բարձրացվում օրհներգի ներքո: Իսկ հետո բաց ենք թողնում եռագույնի գույներով փուչիկներ:

Երբ հնչեց առաջին ժամի զանգը, և բոլորը արդեն դասարաններում էին, նրանք առաջին ժամերը սկսեցին անկախության մասին բաց դասով:

Օգտվելով այս առիթից, ես դուրս եկա դպրոց և հարցում արեցի տարբեր դասարանի աշակերտներին, պատասխանները շատ-շատ էին, բայց իմ մեջ տպավորվեց 1-ին դասարանի փոքրիկների պատասխանները:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լինան ասաց.

-Անկախությունը էնքան լավ տոն ա, բոլորս փուչիկներով գալիս ենք դպրոց, ուրախանում ենք, պարում ենք, ու համ էլ վաղը ես իմ պապայի հետ գնալու եմ երթի` Երևան:

Նուշիկը բացատրեց դրոշի գույները, Անդրանիկը ասաց, որ 25–րդ տարին ենք տոնում:

Արդեն ավելի բարձր դասարաններում պատասխանը հիմնականում նույն էր այս հարցը լսելուց հետո:

Ես զրուցեցի նաև մեր դպրոցի տնօրեն Մաշա Իվանյանի հետ:

Նա պատմեց դպրոցում տեղի ունեցած միջոցառման և երեխաների ոգևորության մասին:

Տեսնելով նաև իմ լրագրողության հանդեպ ունեցած այսքան մեծ սերը, առաջարկեց դպրոցի թերթ հիմնադրել, որի գլխավոր խմբագիրը կլինեմ ես: Այո, այո, ես նույնպես չէի հավատում: Այս գործը շարունակելու համար խնդրեց, որ այն երեխաներին, որոնք կուզեն թղթակցել դպրոցի թերթին, տամ այն գիտելիքները, որը ձեռք եմ բերել «Մանանայում»:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Արդեն սեպտեմբերի 21-ին ամբողջ Արմավիրը ելավ երթի: Բոլորը գոռում-գոչում էին` Ազատ՜, անկախ Հայաստան, երգում էին, պարում էին և քայլեցին դեպի հուշարձան:

Մի խոսքով, Արմավիրում ամեն տարի Անկախության տոնը տոնվում է մեծ շուքով: Օգտվելով առիթից ուզում եմ շնորհավորել իմ Հայրենակիցներին` ԱԶԱՏ,  ԱՆԿԱԽ ՀԱՅԱՍՏԱՆ…

qristine epremyan

Ժպտա, երկի՜րս, այսօր քո տոնն է

Ամեն օրվա նման առավոտյան արթնանում եմ, հավաքում գրքերս, վերցնում պայուսակս ու շտապում համալսարան:

Այդ օրը սովորականից քսան րոպե շուտ էի դուրս եկել, երևի զգում էի՝ «գլխիս ինչ է գալու»: Կանգառում համարյա տասնհինգ րոպե կանգնելուց հետո հեռվում նկատում եմ «սպասված» 23-ը, հարազատ դարձած ավտոբուս, որին մեկ կիլոմետրից էլ ճանաչում եմ: Հանգիստ տեղավորվում եմ, և շարունակում իմ ճանապարհը: Հաղթանակի կամրջի վրա մեզ սպասում էր ահռելի խցանում: Գնացինք ու ընկանք դրա «ճանկը»՝ մեքենաների մի շարասյուն, որի ոչ սկիզբն էր երևում, ոչ վերջը…

Որոշեցի ճանապարհս ոտքով շարունակել, որովհետև եթե սպասեի, հաստատ դասերի վերջում կհասնեի համալսարան: Խնդրեցի վարորդին բացել ավտոբուսի դռները, վճարեցի իմ բաժին 100 դրամը և իջա: Նկատեցի, որ ավտոբուսի մարդկանց 90 տոկոսն էլ որոշել էր ճանապարհը ոտքով շարունակել:

Քայլում եմ Մաշտոցի պողոտայով և ճանապարհին չեմ նկատում ոչ մի երթուղային, ոչ մի մեքենա: Միայն ոստիկաններ, որոնք իրենց բարձրախոսներով ինչ-որ հրահանգներ են տալիս:

Քսան րոպե ուշացումով հասա համալսարան: Դասերն անցան ամեն օրվա պես՝ ոչ մի նոր ու հետաքրքիր բան:

Դուրս եկա համալսարանից, որ գնամ տուն, և հենց այստեղից սկսվեցին «արկածներս»: Խուճապ, շփոթություն: Մի անհասկանալի իրավիճակ էր, երբ չգիտես որ կողմ գնաս, ինչ անես: Չկա ոչ մի երթուղային, ոչ մի տաքսի, ոչ մի քաղաքացիական մեքենա: Ամբողջ փողոցներում տանկեր են, ոստիկաններ, զինվորներ ու մարդկանց խուճապահար դեմքեր:

Հասկացա, որ ոտքով պիտի հասնեմ տուն: Եղանակն էլ անձրևային էր ու նույնիսկ հարմար մրսելու համար: Բայց ինչ արած, պետք է տուն հասնել…

Արդեն անձրև է, դող առաջացնող սառը քամի, ու ես եմ, քայլում եմ: Հաղթանակի կամուրջն էր՝ պիտի անցնեի փողոցն ու չհասցրի: Ոստիկանն իր բարձրախոսով ասաց, որ հետիոտները սպասեն իր հրահանգին: Ու մեկ էլ գալիս են տանկերը, զինվորական մեքենաները: Զինվորները ծածանում են եռագույնն ու երգում, հպարտ երգում:

Անկախ ինձնից ժպիտ եկավ դեմքիս, կորավ դողը, մոռացա անձրևի մասին ու ժպտում եմ, նայում երգող զինվորներին ու ժպտում: Մեր անկախության խորհրդանիշները՝ տղերքը: Ա՜խր, ո՞նց չուրախանալ նրանց տեսնելիս…

Անկախությո՜ւն: Ահա, գտա պատճառը այդ օրվա աշխուժության: Պատրաստվում էինք անկախության տոնին: Դե՜, իսկ այսօր հենց այդ օրն է…

Հայաստա՜նս, շնորհավոր մեր տոնը…

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Հարազատ դարձած դահլիճը

Արդեն ժամը 13:30 է: Ես վաղուց արդեն նախաճաշել եմ և անհամբերությամբ սպասում եմ, թե երբ են հայտարարելու, որ հավաքվում ենք կոնֆերանս դահլիճում: Դեռ այսպիսի բան չէր եղել, որ նախաճաշից այսքան անցնի, և մենք դեռ ազատ լինենք: Չեմ հասկանում, ո՞ւր են ընկերներս, որ իրենց ժպիտներով ինձ էլ են ստիպում ժպտալ: Գուցե բոլորը քնա՞ծ են մնացել, բայց այսքա՜ն երկար: Անհնար է: Իսկ եթե պատրաստվում են ֆոտոարշավի կամ ֆիլմի նկարահանման: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ինձ էլ չեն ասել: Ինչո՞ւ եմ ես այստեղ նստած սպասում և չեմ պատրաստվում:

Ա՜խ, հա՜: Ոնց էի մոռացել: Մենք արդեն տանն ենք: Եվ ես արդեն պետք է գործեմ իմ սեփական օրակարգով, ոչ թե ճամբարի: Էլ անընդհատ չեմ նայելու օրակարգին, որ տեսնեմ՝ ով է գալու վարպետության դասի: Էլ անհամբերությամբ չեմ սպասելու «ազատ ժամանց»  կետին ու մտածելու, թե այսօր ինչ խաղ ենք խաղալու: Գիտեք, երևի տանը մի հարմար անկյուն գտնեմ ու անունը դնեմ կոնֆերանս: Այդ անկյունը պետք է լինի տրամադրող, աշխատանքային, բայց միևնույն ժամանակ, չճնշող ու շատ հաճելի:

Բայց չէ: Մի կարևոր բան պակաս կլինի՝ մարդիկ, ովքեր ինձ շրջապաըում էին կոնֆերանսում: Իսկ ինչպես գիտեք, կոնֆերանսը երբեք այսքա՜ն հաճելի վայր չէր լինի, եթե ես մենակ լինեի այնտեղ, և չլինեին իմ սիրելի ընկերները: Այն շատ թանկ էր, որովհետև բոլորս միասին էինք՝ մեր մեծ ընտանիքով:

anush mkrtchyan

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Գայանեն

Երևի գիտեք, որ Աղվերանում էի, «Մանանայի» մեդիա ճամբարին: Նախքան ճամբարը որոշվել էր, թե ով ում սենյակից է լինելու և սկսեցին հայտարարել սենյակակիցներիս անունները: Լսեցի Գայանեի անունը: Հայացքով փնտրեցի ու գտա ժպտերես, երևի իմ հասակի մի աղջկա, ով իմանալով, որ իրար սենյակից ենք լինելու, հեռվից ինձ ձեռքով արեց՝ որպես ծանոթության նշան:  Հետո մի քանի բառ էլ խոսեցինք ու արդեն Աղվերան հասանք, մտանք սենյակ ու …

Դե ինչ են անում աղջիկները, երբ նոր են ծանոթանում, դուք պատկերացրեք…

Հիմա այն մասին, թե ով է Գայանեն: Ինձ համար Գայանեն աշխարհի ամենաքնքուշ էակներից է, սակայն միաժամանակ ուժեղ մարդ է, նպատակասլաց ու սիրում է օգնել: Դեռ բերանս չեմ բացել, որ մի բան ուզեմ, ու Գայանեն ասում է.

-Հա ջան:

Ուղղակի այսպես կավարտեմ.

-Գայ, ես քեզ շատ սիրեցի, միշտ ժպտա, կսպասեմ քո նյութերին 17-ում ու նոր հանդիպման:

anush hovhannisyan

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Մենք միասին ենք

Է~հ, երեխեք, չեք պատկերացնի` ոնց եմ ձեզ կարոտել: Սարգսի վերջին հոդվածից հետո, ի դեպ այն արցունքն աչքերիս կարդացի, ուզում եմ ասել` ապրես, Սաք, հավես բաներ հիշեցրիր: Զգացի, որ ամեն օր ավելի եմ կապվում ձեզ հետ ու անսահման կարոտում եմ: Կարոտում եմ Ժորայի հավես պարելը, Արմանի թևնոցի անընդհատ որոնումներն եմ կարոտում, բա Եվայի ծիծաղը… Երբ նստեցինք ավտոբուս ասացի.

-Եվա, մի ծիծաղի, էլի:

-Հիշեցրեք, իջնելուց մի լավ խնդամ:

Ու այդպես էլ մոռացանք հիշացնել խոստումի մասին: Ամբողջ ճանապարհին լուռ էի, չէի խոսում, շատ տխուր էի, անընդհատ հիշում էի Խաչիկի ասածը, որ առավոտը վերջին նախաճաշին ասաց.

-Ես պայուսակս չեմ հավաքել ու հույս ունեմ, հեսա ասելու են, որ կատակ են անում, ու էլի մեկ շաբաթ էստեղ ենք մնալու:

Է~հ, Խաչ, մինչև հիմա հավատում եմ, որ կզանգեն, կասեն` կատակ ենք արել, հետ եկեք…

Ընկեր Լիլիթ, հիշո՞ւմ եք, որ բակում ասացիք.

-Երեխեք, էս չե՞ք լացում, իզո՞ւր էինք գրել օրակարգի վերջին կետը:

Հիմա վստահ ասում եմ. արդարացված էր այդ կետը, ըստ որի` 12:30 հեռացող ավտոբուս, գրկախառնություն, լաց ու կոծ…

Շատ դժվար բաժանումից հետո ինձ միայն հույս էր տալիս այն, որ ես, Լյուբան, Աննան ու Անուշը միասին եկանք Արմավիր: Նստեցինք տաքսի, և վարորդը, ըստ ավանդության, բացեց զրույցը.

-Էրեխեք էս հանգստանալո՞ւ եք գնում:

-Չէ՛, հանգստանալուց ենք գալիս,- չորսով միանգամից պատասխանեցինք, ու երևի խեղճ վարորդը անգամ վախեցավ միահամուռ մեր խոսքից:

Հետո  Արմավիր-Երևան երթուղայինի մեջ մարդիկ խոսում էին.

-Տեսնես` էս երեխեքը որտեղի՞ց են գալիս պայուսակներով:

Ու ես որոշեցի բավարարել մարդկանց հետաքրքրասիրությունը.

-Աղվերանից ենք գալիս, մեդիա ճամբարից:

-Հա՜,- բայց ինձ թվաց, որ էլի բաներ էին ուզում հարցնել:

Իսկ արդեն ավտոկայանում, երբ պապիկիս էի սպասում, տաքսու վարորդներից մեկը իրերս տեսնելով, ասաց.

-Այ բալա, էս սենց վեշերով «լագերի՞ց» ես գալիս:

-Չէ ,- շփոթված ու չհասկանալով, թե «լագերը» որն է, ասացի,- բայց դա ո՞րն ա:

-Դե, ճամբարը, էլի,- ծիծաղեց:

-Հա՜, հա, պապի ջան, բայց էդ մեդիա ճամբար էր:

Պապին երևի չհասկացավ, մեդիա ճամբարն ինչ է, ու շարունակեց.

-Բա ծրագիրն ի՞նչ էր:

-Ֆոտո, վիդեո և լրագրություն:

Իմ պատասխանին հետևեց զննող հայացք, երևի լրագրությունը նպաստեց պապիի դեմքի արտահայտության փոփոխությանը:

Ավելի ուշ երեկոյան հեռախոսիս զանգ եկավ, անծանոթ համար էր, կասկածելով վերցրի.

-Ալո՞։

-Ան, Ռուզիկն ա ճամբարից, սպասի անակնկալ ունեմ քեզ համար:

Սիրտս սկսեց արագ բաբախել ու մեկ էլ հանկարծ հեռախոսի մյուս կողմում լսում եմ Աստղիկի ձայնը:

-Ի՜, էս ո՞նց, չհասկացա` իրար հե՞տ եք ,- իսկ իրենք միայն ծիծաղում էին: Երևի մեկ ժամ խոսեցինք, չէինք կարողանում անջատել, բայց քանի որ բոլորս էլ անսահման քնել էինք ուզում, ստիպված անջատեցինք:

Իսկ տուն մտնելուց հետո Ժորային տուն եմ ուղեկցել իմ հաղորդագրություններով:

Է՜հ, երեխեք, բոլորիդ բարբառները հերթով հիշում եմ ու բոլորիդ հոդվածները կարդալուց լսում եմ ձեր ձայները:

Anna Andreasyan

Ասք փոքրիկ Ջեկոյի մասին

Ես փոքր ժամանակ շատ էի ուզում շուն ունենալ: Ճիշտն ասած, ես բոլոր ժամանակներում էլ այդ ցանկությունը ունեցել եմ: Դե, ո՞վ շուն չի սիրում՝ միայն ալերգիա ունեցողները և ես, միայն այն դեպքերում, երբ նրանց հանդիպում եմ մենակ և նրանք կապած չեն: Այդ ժամանակ ես ուղղակի ատում եմ նրանց, ավելի շուտ նրանց տերերին, որ պատասխանատվություն չեն կրում իրենց շների համար, և ինձ միշտ սարսափահար վիճակի մեջ են գցում: Լավ, ոնց որ շեղվում եմ բուն թեմայից: Սա առանձին հոդվածի թեմա է: Ուզում էի պատմել շանս մասին:

Ընդհանրապես, երբ մի բան եմ ուզում, այնքան եմ ասում, մինչև նպատակիս հասնում եմ: Եվ այսպես՝ ամենօրյա երկար ճառերի և համոզիչ ձևակերպումների շնորհիվ, իմ տանեցիք վերջապես տեղի տվեցին, և ինձ համար մի փոքրիկ շուն բերեցին, հազիվ մեկ ամսեկան: Նա արժանացավ փառավոր ընդունելության մեր կողմից, մասնավորապես` իմ: Ես նրան կոչեցի Ջեկո՝ ի պատիվ մեր հարևանի սարսափազդու շան: Այն ժամանակ ինձ թվում էր, որ եթե Ջեկո ավագը իմանա այդ մասին՝ իմ հանդեպ լավ կտրամադրվի, ու ես էլ իրենից վախենալու պատճառ չեմ ունենա: Ցավոք՝ ես սխալվում էի:

Ջեկոն սպիտակ՝ շագանակագույն պուտերով շունիկ էր: Եվ քանի, որ Ջեկոն մենակ կձանձրանար՝  նրան ընկերացավ իր տարիքի մի կատու, որի ամբողջ գերդաստանը մեր բակում էր մեծացել, և ինքն էլ ինքնըստինքյան ապրում էր մեր բակում՝ իր նախնիների տանը՝ չխախտելով իր պապերից ժառանգած ավանդույթը: Կատուն անուն չուներ, որովհետև ես փոքր ժամանակ մտածում էի, թե միայն շներն են անուն ունենում: Իսկ կատուներին ուղղակի կանչում ենք՝  փիսո-փիսո ասելով: Նրանք մեծանում էին միասին հաշտ ու համերաշխ՝ խախտելով բոլոր կարծրատիպերը այն մասին, թե շներն ու կատուները իրար հետ «յոլա» չեն գնում: Ամբողջ օրը խաղում էին:

Մենք Ջեկոյի համար բուն էինք սարքել, իսկ մայրս նրա համար վերմակ, ներքնակ ու բարձ էր կարել: Ես ամեն երեկո, երբ կարծում էի, թե Ջեկոյի քնելու ժամն է՝ նրան պառկեցնում էի իր անկողնում՝ միշտ հուսալով, որ երբ առավոտյան գնամ նրա մոտ, նա նույն վիճակում կլինի: Բայց ստացվում էր հակառակ պատկերը: Նա այնպես էր խառնած լինում անկողինը, որ ես հասնում էի բարկության գագաթնակետին: Եվ իրական բարձը օգտագործելու փոխարեն որպես բարձ օգտագործում էր կատվին: Չնայած այդ հարցում չեմ մեղադրում: Ես էլ դեմ չէի լինի այդքան փափուկ բարձ ունենալուն:

Մի դեպք էլ պատմեմ: Միշտ տեսնում էի, որ բոլորը իրենց շներին տանում են զբոսանքի՝ որոշեցի ես էլ հետ չմնամ: Իմ խաղալիքից շան վզի կապոցը անցկացրի Ջեկոյի վզին ու տուկի թելով կապեցի, որ տանեմ զբոսանքի: Էն էլ պարզվեց Ջեկոն շատ էր սիրում ազատությունը, թույլ չտվեց:

Այսպես ուրախ ու անհոգ ես ու Ջեկոն ապրում էինք: Նա բակում, ես՝ տանը:  Սակայն մի օր մեր հարևանի տղան, չգիտեմ, որ հովերով տարված, որոշել էր իր հրաձգարանի հրացանը  փորձարկել կենդանիների վրա: Եվ նրա զոհը դարձավ իմ Ջեկոն: Նա իմ աչքի առաջ մի կաղկանձ արձակեց, վազեց, ապա ընկավ ու սատկեց: Ես ուղղակի ողբում էի: Չափազանց ծանր տարա նրա սատկելը: Ամեն օր մտածում էի` ինչպես վրեժ լուծեմ նրա համար: Ու մինչև օրս էլ չեմ կարողանում առանց տխրելու ու զայրանալու հիշել այս պատմությունը:

Հ.Գ. Հետո ես ևս մեկ շուն ունեցա, բայց նրա հետ չկապվեցի այնպես, ինչպես Ջեկոյիս հետ: Առաջինը միշտ էլ ուրիշ է լինում ու տարբերվում է:

Jemma

Դիլիջան մեդիա ճամբար. հավես օրեր

Հավե՜ս․․․Ես բառը իրա մեջ տարբեր իմաստներ և հետաքրքիր բացատրություններ ունի։ Դիլիջան գնալով կյանքս երկարեց։ Ըհն․․․Ուրեմն ասեմ` ինչու: Սկսեմ ամենասկզբից, որ հետաքրքիր արկածները ամենուր էին՝ ժպիտներ՝ ասում են, ով ժպտում է նրա կյանքը մի քանի տարով երկարում է , խաղեր, դասաժամեր ու ամենակարևորը ուտել համապատասխան ժամերին, այսինքն, օրը երեք անգամ։ Դե հիմա մտածում եք, որ խելքս ուտելու համար գնում ա, բայց ասեմ, որ ադքան էլ չէ։ Ավելի շատ սիրում եմ ճաշի ժամին զրուցել, քան ուտել։ 

Նախ ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլորին, «Մանանա» կենտրոնի անձնակազմին, ովքեր այդ յոթ օրերը մեզ հետ անցկացրեցին և, որոնց շնորհիվ շատ բան հասկացանք ու սովորեցինք։ Սիրում եմ բոլորիդ. մեծ թե փոքր։ Այս ընթացքում հասցրեցի բոլորիդ փոքր-ինչ ճանաչելու սիրել:Հա, մեկ էլ չգիտեմ ինչու, ուրիշ կերպ մեջս տպավորվեց վերջին գիշերը։ Հավես ու հաճելի անցավ։ Անտառում, խարույկի շուրջը ես ուղղակի բառեր են, պիտի գոնե մի անգամ լինես այդպիսի վիճակում, որ պատկերացնես։ Խաղեր, երգեր, կատակներ, մի խոսքով, ամեն ինչ․․․

Հուսով եմ հետագայում կհասցնեմ շնորհակալությունս արտահայտել նյութերիս տեսքով։

anush mkrtchyan

Ինչպես փոխվեց մեր կյանքը

Բոլոր երեխաներն էլ պետք է ունենան  անհոգ և լուսավոր մանկություն, անկախ նրանից. քաղաքում են ապրում, թե՝ գյուղում:

Եթե տարիներ առաջ ինձ այս մասին ասեին, ես անշուշտ կբացեի բողոքի մի մեծ գիրք ու ցույց կտայի, որ այդ խոսքերը Հայաստանի երեխաների համար չեն ասված: Անշուշտ կբերեի մի շարք օրինակներ, որոնք կապացուցեին, որ  գուղում ապրող երեխաները շատ ու շատ պակաս հնարավորութուններ ունեն  բազմակողմանի զարգանալու համար:

Բայց սա տարիներ առաջ, քանի դեռ մեր գյուղ չէր եկել «Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամ»-ը՝ COAF-ը: Այս կազմակերպությունը տարբեր ծրագրեր է իրականացնում Արմավիրի, Արագածոտնի, հիմա նաև Լոռու մարզերում բնակվող գյուղերի երեխաների համար: Դպրոցներում գործում են տարբեր արտադպրոցական խմբակներ, որոնց երեխաները հաճախում են անվճար: Այս ամենի մասին դուք կարող եք իմանալ համացանցից, բայց ես ուզում եմ կիսվել իմ տպավորություններով:

Դեռ տարիներ առաջ ես կարծում էի, որ սովորելու բան կարելի է գտնել միայն դպրոցում ու դասագրքերում, բայց հիմա ես վստահ կարող եմ ասել, որ այն, ինչ ես սովորել եմ` հաճախելով COAF-ի խմբակներին, ոչ մի դասագիրք ինձ տալ չէր կարող: Գնում էինք թատերականի, ու գյուղում ապրող երեխան բեմ էր դուրս գալիս իբրև դերասան և դերասանուհի:

Հիշում եմ, որ ամեն անգամ, երբ  COAF-ի մեքենան գյուղ էր մտնում, գլխի էինք ընկնում, որ մի նոր ծրագիր է լինելու: Ամառային ճամբարներ, տարբեր էքսկուրսիաներ, և ի վերջո, մենք այսօր սովորում ենք վերանորոգված և բարեկեցիկ դպրոցում հենց COAF-ի շնորհիվ:

COAF-ը փոխեց ինձ: Ես և ինձ նման հարյուրավոր երեխաներ սովորեցինք ազատ մտածել, սովորեցինք, որ մենք այս փոքրիկ գյուղերի փոքրիկ բնակիչներս կարող ենք փոխել մեր շրջապատը դեպի լավը: Մենք կարող ենք ամեն ինչ, եթե հավատում ենք ինքներս մեզ:

 COAF –ը մի մեծ լույս բերեց մեզ: Այդ լույսը թափանցեց ու հասավ մեր բոլորի հոգու խորքերը ու լուսավորեց մեզ ներսից: Ես սկսեցի սիրել իմ գյուղը հենց  COAF-ի շնորհիվ: Այսօր մենք` գյուղի երեխաներս, ունենք հնարավորություններ, որոնք չունեն անգամ քաղաքի երեխաները:

Մենք չենք վախենում ազատ լինելուց, մենք պատրաստ ենք պայքարել ու հասնել մեր երազանքներին, մենք պատրաստ ենք մեր մտածածն արտահայտել և ազատ ստեղծագործել:

Ես կարող եմ վստահորեն ասել, որ այն  մեծ կամ փոքր հաջողությունների ու ձեռքբերումների համար, որ ունեցել եմ այս տարիների ընթացում,  պարտական եմ COAF-ին:

«Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամը» շարունակում է իր բարի գործը, ու այժմ ինձ նման երեխաների թիվը գնալով շատանում է, և ես վստահ եմ, որ կգա մի օր, երբ այս կազմակերպության և նմանատիպ այլ կազմակերպությունների շնորհիվ  Հայաստանի գյուղերում ապրող երեխաները կունենան վառ ու լուսավոր ապագա…