arxiv

Բոթասները

Ուշ գիշեր էր: Բոլորը պատրաստվում էին քնել: Ես մի օր առաջ որոշել էի, որ պետք է մասնակցեմ ֆիզկուլտուրայի դասին: Մեկ էլ միամիտ բացեցի կոշիկների տուփը, տեսա իմ բոթասները և հիշեցի, որ պետք է բոթաս տանեմ: Ես ասացի մայրիկին.

-Ես վաղը ֆիզկուլտուրա չեմ անելու:

-Ինչո՞ւ:

-Որովհետև պետք է բոթաս տանեմ դպրոց:

-Է՜, դու էլ տար…

-Բոթասը ծանր է, իսկ ես պետք է դասարանից բոթասը վազեցնեմ մինչև հանդերձարան, համ էլ մինչև հանվեմ-հագնվեմ, լիքը ժամանակ կանցնի:

-Դու էլ արագ շարժվիր:

-Ես դանդաղաշարժ եմ:

-Արագաշարժ դարձիր:

-Չեմ ուզում:

-Համ էլ կնիհարես:

-Չեմ ուզում:

-Հետո էլ չես կարող նիհարել:

-Օ՜ֆ, չեմ անում, էլի:

-Անում ես, և վե՛րջ:

Ես էլ չէի կարող հակաճառել:

Հաջորդ օրը շորերս վերցրեցի և գնացի դպրոց: Երանի դպրոցում մարզահագուստը պահելու տեղ լիներ:

Հովնան Բաղդասարյան 9տ., 2004թ.

amalya harutyunyan

Հաշվետվություն ինքս ինձ

Ըհըն, անցավ, չէ, չհասցրի անգամ աչքերս թարթել, իսկ նա ուղղակի անցավ, վերցրեց իր 365 օրն ու սլացավ, չհարցրեց՝ ուզո՞ւմ եմ գնալ, թե՞ ոչ: Արդյոք իր արագությունը ինձ բավակա՞ն է։ Իսկ ես կորցրած ինձ գոռում եմ՝ կանգ առ, իսկ ես կորցրած ինձ ասում եմ՝ սպասիր։

Հա, ու էդպես ինձ վրա մի նայիր ու աչքերդ էլ մի ճպճպացրու, 2016, հեչ էլ գոհ չեմ որ գնում ես: Ասեմ ավելին, սկսում եմ կարոտել։ Ավարտիդ մի քանի օր է մնացել: Հիշո՞ւմ ես` ինչքան բան էի պլանավորել, չհասցրի անել, որովհետև վազում ես, որովհետև ժամանակը զիջելու ես 2017-ին: Ախ, այդ ժամանակը, քո նման է, գիտե՞ս. չի սպասում, չի էլ մտածում իմ մասին։

Ներե՞մ քեզ. որ մենակ ես թողնում, երևի ներեմ, արդեն հարյուրավոր օրեր եմ անցկացրել հետդ ու մեղադրել այդքան էլ չեմ կարող։ Քանի այստեղ ես, արի, կանգնիր իմ դիմաց, ու թող հիշենք իրար հետ ապրած ու չապրած պահերը, արի նորից վերապրենք։

Դու նման չէիր ոչ մեկին, այն 15 տարիներին, որ անցել են։ Դու ուրիշ էիր, ոտքից գլուխ տարբեր ու միապաղաղ, ուրախ ու շատ տխուր, դու երջանիկ տարի էր ու մի քիչ էլ դժբախտ, դու սպասված ու անկանխատեսելի էր։

Երբ կյանքդ կառուցված ու ամփոփված է մի շինության մեջ, որի հիմքը անգամ անկայուն է, որի քարերը ծուռ են ու անկարգ, որի պատերը կիսաքանդ ու ավեր են, ու քամին փոթորկում է, անընդհատ ու առանց սահման։ Կիսավեր կյանքդ քանդում ու նորն ես կառուցում։ Ու ես կառուցեցի հենց 16-ին, մեծ դժվարությամբ, հազարավոր քամիների դեմ գնալով, բայց կառուցեցի։
2016-ին շաբաթվա 7 օրվա 24 ժամս լեցուն էր անցնում. ամեն օր դեմքեր, դեպքեր, նոր, հին, տարբեր, կրկին։ Հենց 2016-ին մեդիագրագիտության դասերի գնացի ու բացի այն գիտելիքը, որ ձեռք բերեցի, ձեռք բերեցի ընկերների մի ստվար խումբ՝ բոլորից տարբերվող ու բոլորից ուրիշ մի քանի մարդու։ Գտա իմ անունն ունեցող մի աղջնակի, իմ ուզած մազերն ունեցող մի էակի, մի խուճուճներով արևի ու մի «անջատվածի»։
Թղթակցեցի 17-ին,, կիսվեցի ամենախառը ու ամենատարբեր մտքերով հենց իր հետ։ Ու երբ ոչ ոք չկար, ով կլսեր ինձ, իմ ունկնդիրը դարձավ 17-ը։ Ու ես մի քիչ երջանիկ եմ, մի քիչ էլ հպարտ, երբ փողոցներում անցորդները ասում են՝ հա, դու այն աղջիկն ես 17-ի։

Բացահայտեցի այն մեկին, ով գտնում էր աշխարհի ամենահետաքրքիր «իվենթները» ու ինձ տանում։ Թե 365 օրից քանիսն էլ իրար հետ անցկացրինք, քանի անգամ հոգնեցինք և ուրախացանք, քանի անգամ կորչեցինք Երևանում` դա մենակ մենք գիտենք։

Կյանքումս էական փոփոխություններ էլ եղան: Դե, օրինակ, մինչև այս տարի ատում էի դպրոց գնալը, հիմա ամենամեծ հաճույքով եմ գնում: Միակ տեղն է, որտեղ կարող եմ հանգստանալ: Առաջ չէի հասկանում երթուղայինում քնող մարդկանց, իսկ հիմա, նստելով երթուղային, մտածում եմ երկու րոպե աչքերս փակեմ, մինչև հասնեմ, կամ եթե շաբաթվա օրերը առաջ անվանում էի երկուշաբթի, երեքշաբթի, չորեքշաբթի և շարունակ, ինչպես մյուսները, հիմա այսպես է՝ «հայոց», «անգլ», «անգլ», «հայոց»… շաբաթ ու կիրակի։ Նաև սկսեցի չափից շատ սիրել համակատար դերբայի ալիս վերջավորությունը ( թանկ մարդկանցից մեկի, ում այս տարի եմ գտել, անունը Ալիս է):

Հիշո՞ւմ ես` քանի անգամ եմ երջանկացել, քանի անգամ եմ հասել երկնքին թռվռալիս, քանի անգամ է աշխարհն իմը եղել ու քանի անգամ է թվացել, որ ինձնից ուրախ մարդ աշխարհում չկա։

Բայց չեմ խաբի ու կասեմ, որ անկումներ էլ քիչ չտվեցիր, մենակ թողեցիր շատ պահերի, ուզեցի թռչեմ` կտրեցիր թևերս, երազեցի` բերեցիր իրականություն, կառուցեցի` քանդեցիր, ժպտացի` աչքերս արցունքոտեցիր։

Բայց ես քանդեցի իմ հին տունը, այն տունը, որ պիտանի չէր արդեն ապրելու, այնտեղ ցուրտ էր, այնտեղ մութ էր, ու ես անխնա կոտրեցի այն, բաժանեցի մասերի, քանդեցի ու կառուցում եմ նորը, տաքն ու արևոտը։

Իսկ դու հավաքել ես ճամպրուկներդ ու գնում ես, իսկ դու չես էլ համբերում ավարտեմ աշխատանքս։

Ու ես իմ ամենա-ամենա տարուն արդեն կարոտած գոռում եմ՝ սպասիր, ինձ կորցրած ու կարոտած ասում եմ՝ կանգ առ։

arxiv

Բակում

Այսօր արթնացա լացի ձայնից: Քնաթաթախ մոտեցա պատուհանին: Բոլորը շրջապատել էին Ռոզա տատիկին:

-Ի՞նչ է պատահել,- հարցրեցի:

-Սևոն Սարգսին կծել է:

-Չի կարող պատահել: Ես ամեն անգամ կողքով անցնում էի, նա իսկի իմ երեսին չէր նայում:

Ռոզա տատիկի և Սարգսի շուրջը հավաքվել էր մի մեծ բազմություն: Մեկը սրտի կաթիլներ էր բերում, մեկը` ջուր, իսկ մեկ ուրիշը` վիրակապ:

-Իրենք բան չունեն ուտելու, շուն են պահում: Սոված շներն էլ կատաղում ու մարդկանց վրա են հարձակվում,- ասում էր մի պառավ տատիկը

-Հարկավոր է բողոքել,- միջամտեց մեկ ուրիշը:

-Է՜,- հոգոց էր հանում մի պապիկ,- իրենք` շուն, իրենց պահածը` շուն:

Շուտով մի այնպիսի աղմուկ բարձրացավ, որ ոչ մի բան չէր հասկացվում: Այդ ամբոխի մեջ երևում էր Սարգսի վախվորած դեմքը, որը մեկ նայում էր իր վերքին, մեկ` իր շուրջը խմբված մարդկանց: Նրանք արդեն ուրիշ բաների մասին էին բորբոքված խոսում` է՛լ քաղաքականությունից,  է՛լ գների բարձրացումից, գործազրկությունից, մի խոսքով, ում սրտում ինչ կար` ասում էր: Սարգսի վրա էլ ոչ ոք ուշադրություն չէր դարձնում:

Այսօր բամբասող կանայք խոսելու բան կունենան:

Գոռ Բաբլոյան, 11 տ, 2002թ.

17.am-ը ամենահուզիչ հոդվածի հեղինակ

IMG_1597«Հայաստանի մանուկներ» (COAF)  հիմնադրամն այսօր ամփոփեց լրագրողների և լրատվամիջոցների համար հայտարարված մրցույթի արդյունքները:

IMG_1522Հիմնադրամն ուսումնասիրել էր 2016 թվականի հուլիսի 15-ից դեկտեմբերի 15-ը հայաստանյան և արցախյան լրատվամիջոցներում տեղ գտած նյութերը՝ հետևյալ անվանակարգերում՝

  • COAF-ին ամենաշատն անդրադարձող լրատվամիջոցը
  • Ամենաբազմազան թեմաներով հրապարակումների հեղինակը
  • Ամենահուզիչ հոդվածի հեղինակը
  • ԱմենաCOAF-ական լուսանկարը

IMG_1551Հատուկ մրցանակի արժանացան Հանրային հեռուստաընկերության լրագրող Հայկանուշ Ասլանյանը, «Ռեսպուբլիկա Արմենիա» շաբաթաթերթի լրագրող Իրինա Աբրոյանը, «Շողակաթ» հաղորդումների հեղինակ և վարող Հայկ Համբարձումյանը:

Մեզ համար շատ հաճելի և կարևոր նշանակություն ունեցավ այն, որ «Ամենահուզիչ հոդվածի» հեղինակ ճանաչվեց «17.am»-ի լրագրող Նարե Աղաբաբյանը:

Հիշեցնենք, որ «Հայաստանի մանուկներ» հիմնադրամը բարեգործական կազմակերպություն է, որի նպատակն է բարձրացնել Հայաստանի գյուղաբնակների կյանքի որակը համայնքային զարգացման երեխայակենտրոն ծրագրերի միջոցով:

COAF certificate«17.am»-ի մարզերի թղթակիցները բազմիցս լուսաբանել COAF-ի աշխատանքներն իրենց համայնքներում, իսկ երբ իմացանք, որ Երևանում ևս թատերական ներկայացում կլինի, որոշեցինք ավելի համակողմանի անդրադառնալ:

Մենք ողջունում ենք «Հայաստանի մանուկներ» հիմնադրամի նախագծերը և մեր նպատակները շատ անգամ համընկնում են…

Հուսանք, 17-ի թղթակիցները հետագայում էլ իրենց թղթակցություններով, ֆիլմերով և լուսանկարներով կարժանանան տարբեր մրցանակների թե հանրապետական, թե միջազգային մրցանակաբաշխություններում:

Մեկ անգամ ևս շնորհավորում ենք բոլորիս:

arxiv

Մի անգամ բակում

Մի անգամ դասից տուն վերադարձա, լավ էր, քիչ դաս ունեի: Դասերս վերջացրի և որոշեցի իջնել բակ: Արևոտ եղանակ էր, տաք, մի խոսքով` իսկական խաղալու:

Եվ այսպես, իջա բակ, բայց երեխա չկար: Դե ինչ, պետք է դիմեմ հեռախոսի օգնությանը: Եկա տուն` ի՞նչ տեսնեմ, հեռախոսը չի աշխատում: Ուրեմն, պետք է ձայնիս դիմեմ: Սկսեցի հերթով բղավել ընկերներիս և ընկերուհիներիս անունները: Պարզվեց, դա էլ չի օգնում: Մնում է այցելեմ տները` իմ չսիրած բանը: Ճիշտ է, մայրիկս էլ արգելել է, բայց ընկերությունը զոհեր է պահանջում, փոխաբերական իմաստով:

Գնացի թակեցի դռները: Մեկը դաս էր սովորում, մյուսը տանը չէր, մի քանիսն էլ ասացին, որ ճաշելուց հետո կիջնեն:

Ոչինչ չմնաց անելու: Ստիպված եմ մենակ խաղալ կամ տուն գնալ, տանը ինչ-որ բանով ժամանակ անցկացնել: Եթե տուն գնամ, կարող եմ խաչբառ լուծել, բայց հոգնել եմ արդեն խաչբառներից: Կարող եմ քույրիկիս հետ խաղալ, բայց քույրիկս դաս է սովորում: Կարող եմ մյուս օրվա դասերը սովորել, բայց դասերից հոգնել եմ, հազիվ մի օր շուտ եմ վերջացրել: Կարող եմ հեռուստացույց դիտել, բայց հեռուստացույցն այնքան շատ ալիք է բռնում, որ հեռակառավարման վահանակը երբ իմ ձեռքն է ընկնում, մի ալիքը մի րոպե հազիվ եմ թողնում, անընդհատ փոխում եմ: Կարող եմ նկարել, բայց ներկերս թողել եմ հայրիկիս արվեստանոցում, իսկ հայրիկս քաղաքում չէ:

Ավելի լավ է բակում միայնակ խաղամ, բայց ի՞նչ խաղալ: Երբ մտածում էի, թե ինչ խաղալ, ընկերներս ու ընկերուհիներս իջան բակ, և ես իմացա, թե ինչով կարելի է զբաղվել, երբ մենակ ես: Դե, իհարկե, կարող ես մտածել, թե ինչով զբաղվել, և ժամանակդ կանցնի մինչև ընկերներիդ և ընկերուհիներիդ գալը:

Նարե Աղաբաբյան 10 տ., 1999 թ.

arxiv

Օղակաձև զբոսայգին

Երբ փոքր էի, հպարտանում էի, որ ապրում եմ Օղակաձև զբոսայգու մոտակայքում: Այգին շատ գեղեցիկ էր: Ես հայրիկիս հետ այնքան էի գնում զբոսանքի, որ կարծես այն իմ երկրորդ տունը լիներ: Երբ քայլում էինք այգով, շատ էի սիրում հայրիկիս հարցախեղդ անել.

-Էս ծառն ինչի՞ ծառ է, էս ծառն ինչո՞ւ է այսքան մեծ…

-Դե, հասկանում ես… Շատ շուտ են տնկել, դրա համար էլ մեծ է:

Ես այգում շատ երեխաների էի ճանաչում: Մենք խաղում էինք, վազվզում…Մի անգամ գլխապատառ վազելիս կորցրեցի հայրիկիս և ընկերներիս: Սկսեցի լաց լինել: Բոլորը գալիս էին, նայում էին վրաս ու անցնում: Ես սկսեցի ավելի բարձր լացել: Այդ ժամանակ մի կին մոտեցավ ինձ, բռնեց ձեռքս և տարավ դեպի մեծ կաղնին, որից ես վախենում էի: Անցավ մի քանի րոպե: Հայրիկս ժպիտը դեմքին եկավ, գրկեց ինձ, և մենք գնացինք: Այդ օրվանից ես սկսեցի սիրել այդ կաղնին… Մենք դարձանք ընկերներ:

Մի անգամ շատ տխուր էի… Գնացի կաղնու մոտ և սկսեցի նրա հետ խոսել.

-Գիտե՞ս, այսօր ինձ դպրոցում հրեցին, ես ընկա: Տես` ոտքս ինչ եղավ:

Կաղնին ուշադրություն չդարձրեց իմ պատմության վրա, նույնիսկ տերևները չշարժեց… Ես պատմեցի պատմությունը կրկին ու կրկին, բայց ոչինչ չէր փոխվում: Ես, առանց ոչ մի խոսք ասելու, հեռացա…

Երբ հաջորդ օրը եկա այգի, տեսա, որ ծառը չկա, իսկ կոճղի կողքին շինարարություն էր սկսվում: Ես կորցրեցի իմ լավագույն ընկերոջը, որը պահպանել էր ինձ, երբ ես մոլորվել էի…

Շուտով սրճարանը պատրաստ էր: Ամեն անգամ, երբ անցնում եմ դրա կողքով, պատկերացնում եմ, թե քանի մարդ է ինձ նման տխրել մի սրճարանի պատճառով:

Հիմա ես էլ այգում չեմ վազվզում: Չմտածեք, թե ամաչում եմ, բոլորովին… Ուղղակի սրճարանները շատ են…

 Մարիամ Մանուկյան 12տ., 2004թ.

arxiv

Երջանիկ մարդու դիմանկարը

Ես տարբեր տարիքներում տարբեր բաներ էի պատկերացնում խաղաղություն ասելիս: Նորածին երեխայի համար երևի խաղաղությունը մայրիկի կաթն է: Նրանք հանգիստ տեղավորվում են մայրիկի գրկում ու այնքան երջանիկ դեմքով են ուտում: Նրանց համար աշխարհն իրենց մայրն է, որի հետ անց են կացնում իրենց ողջ օրը:

Երեխան՝ մի քիչ մեծանալով, մոռանում է, թե ինչն էր իր համար խաղաղությունը մի քանի տարի առաջ: Ես, օրինակ՝ չորս-հինգ տարեկանում խաղաղություն ասելով պատկերացնում էի խաղալիքներով լիքը մի պարկ, որի միջից խաղալիքներ էին թափվում:

Երբ դարձա յոթ տարեկան և գնացի դպրոց՝ խաղաղություն ասելիս պատկերացնում էի, որ նստած դաս եմ սովորում և ամեն խնդիր հեշտությամբ լուծում եմ ու «հինգեր» ստանում:

Դառնալով յոթերորդ դասարան, ես խաղաղություն ասելիս պատկերացնում էի մի քանի ինձ դուր եկած գիրք, որոնք կարող էի հա կարդալ և չհոգնել:

Երբ դառնամ իններորդ դասարան, խաղաղություն ասելիս երևի կպատկերացնեմ իմ հավանած աղջկան, որի հետ հեռախոսով զրուցում եմ:

Երբ մեծանամ, ամուսնանամ, երեխաներ ունենամ, խաղաղություն ասելիս երևի կպատկերացնեմ, որ նստած թերթ եմ կարդում, կինս էլ կողքիս նստած է, իսկ երեխաներս խաղում են մեր դիմաց:

Երբ դառնամ պապ, ես երևի խաղաղություն ասելիս կպատկերացնեմ, որ ծխամորճը ձեռքիս նստած եմ բազկաթոռին, կողքիս կինս է նստած, իսկ սեղանի շուրջ նստած են տղաներս՝ իրենց ընտանիքներով:

Երբ էլի մեծանամ և դառնամ մի ծե՜ր մարդ, և իմ ամեն երազանք իրականացած լինի, ես կասեմ. «Փա՜ռք Աստծո», և ժպիտը դեմքիս կվայելեմ վերջին շունչս:

 

Մուշեղ Բաղդասարյան, 13տ., 2003թ.

arxiv

Իմ լավագույն պատմությունը

Այսօր` ժամը 23-ն անց 47 րոպեին, ես գրում եմ իմ ամենալավ պատմությունը:

Միգուցե շատ տարիներ անց այս օրը հայտնի դառնա ամբողջ աշխարհում, բայց այդ մասին դեռ ոչ ոք չգիտի: Ինչի մասին ուզենամ` կգրեմ:

Կարող եմ գրել իմ դժբախտությունների մասին, բայց կասկածում եմ, թե ինչ-որ մեկը ցանկանա կարդալ դրանց մասին:

Կարող եմ գրել, թե ինչպես եմ անցկացրել օրը, բայց այսօր ոչ մի հետաքրքիր բան էլ չի կատարվել:

Կարող եմ գրել դասերի մասին, բայց երևի բոլորն արդեն զզվել են դրանցից:

Կարող եմ գրել դասից փախչելու անհաջող փորձի մասին, բայց այդ մասին արդեն գրել եմ, իսկ նոր փորձ դեռ չեմ արել:

Կարող եմ գրել ժամանակակից սանրվածքների ու հագուստների մասին, բայց, ճիշտն ասած, հավես չկա:

Կարող եմ գրել, թե ինչ էինք անում անգլերենի ժամին, բայց դա էլ ձեր գործը չէ:

Կարող եմ գրել, թե ինչպես եմ անցկացնում ազատ ժամանակս, բայց ազատ ժամանակ համարյա չեմ ունենում:

Կարող եմ գրել…

Ճիշտն ասած, հիմա ժամը չգիտեմ, բայց արդեն շատ ուշ է, քունս էլ տանում է:

Ես չեմ կարողանում վերջացնել պատմությունս:

Իմ լավագույն պատմությունը չստացվեց: Խոստանում եմ, որ մի օր անպայման կգրեմ, և առաջինը այդ մասին դուք կիմանաք:

Լիլիթ Հովհաննիսյան, 13տ., 2002թ.

arxiv

Հին «կռուգը»

-Պա՛պ, բա էս մարդն ո՞վ է,- հարցրի ես պապիս ու մատով ցույց տվեցի մի ծերուկի:

-Հա, էդ մեր տղեքից է…

Զարմացա «տղեք» բառի վրա, բայց ձայն չհանեցի, որովհետև մտածեցի, որ պապիկիս ընկերներից կլինի:

Այդ օրն առաջին անգամ եկել էի պապիկիս մանկության բակը: Այնքան էլ չհավանեցի. սիրուն շենքեր չկային: Տները հիմնականում «մեկուկես» հարկանի էին, քանդված ու բորբոսնած տանիքներով: Չնայած ինձ բակը դուր չեկավ, բայց տեսնում էի, թե պապս ինչպես է ժպտացող աչքերով նայում քանդված տներին: Բակը երկար էր, տներն էլ` իրար դիմաց: Մարդ չկար, միայն վարագույրներն էին բացվում` անծանոթներին զննելու համար:

Եկանք կանգնեցինք քանդված մի տան դիմաց, ու պապս, հիացմունքը չթաքցնելով, ասաց.

-Էս քեռուս տունն էր, հենց մեռավ, թալանեցին: Հիմա էլ ընկերս է էստեղ ապրում: Կիտա՜յ,- գոռաց պապիկս:

Դուրս եկավ նիհար-նիհար մի մարդ` նեղլիկ աչքերով, սպիտակ մազերով, ձեռնափայտն էլ ձեռքին.

-Պա՜հ, էս ում եմ տեսնո՜ւմ… Վա՜յ, Աբո՛ ջան, էս ո՞ւր ես, չկաս:

«Կիտայը» մոտեցավ պապիկիս ու չպպացնելով համբուրեց: Հետո էլ տխուր ասաց.

-Լավ ժամանակներ չի, է՜… Աբո՛ ջան… Գյամշոն մեռել ա, Սֆաթն էլ գնաց… Հիմա էլ, ասում են, տներ են քանդում:

-Հա՜… Լավ չի… Լավ տղերք էին: Բա Գյամշոն ինչո՞ւ մեռավ, է՞…

Ոնց հասկացա, «Գյամշոն» ու «Սֆաթը» «Կիտայի» նման պապիս ընկերներից էին: «Կիտայի» հայտնած լուրը տխրեցրեց պապիս: Երևանի հին թաղամասերից մեկն էլ` Հին կռուգը, պիտի քանդեին: Բակի տներն էլ էին կիսում պապիս տխրությունը, նրանք արդեն «կեսհարկանի» էին դարձել:

…Նստած նայում էի կոտրված նարդուն, իսկ շուրջս երկու տասնյակ պապիկներ էին հավաքվել, որ իրար երևի քսան տարուց ավել չէին տեսել:

…Ուժեղ քամի բարձրացավ, ու հին լուսամուտների ճռճռոցը երգչախմբի պես երգեց…

 Էլեն Գյուլնազարյան 13տ., 2003թ.

lilit vardanyan

Նամակ, որը չի հասնի հասցեատիրոջը

Բարև, սիրելի՛ Վեներիկ,

Արդեն յոթ տարի է՝ գնացել ես Ֆրանսիա: Այդ յոթ տարվա ընթացքում շատ բան է փոխվել: Ձեր այգու ծիրանենին աճել է, տերևները թափվել են, և ձյուն է եկել: Բակը արդեն ասֆալտապատ է:

Իսկ հիշո՞ւմ ես Սյուզիին: Նա արդեն մեծացել է: Ես երբեմն հիշեցնում եմ իրեն քո մասին, բայց նա չի հիշում: Այն ժամանակ նա մեկ տարեկան հազիվ լիներ:

Իսկ մեր ընկերուհի Սյուզին գնաց, բայց երբեմն վերադառնում է: Նա էլ է մեծացել, բայց չի փոխվել:

Երևանում էլ շատ փոփոխություններ են եղել: Կասկադն է փոխվել՝ արձանները շատացել են: Երևանում արդեն կա Հյուսիսային պողոտան: Իսկ Ազատության հրապարակում ոչինչ չի փոխվել, միայն ավելացել են հեծանվորդներ, անվաչմշկորդներ, սքեյթերներ:

Ուզում եմ, որ վերադառնաս: Հաստատ շատ նորություններ կիմանաս, կտեսնես այն վայրերը, որտեղ եղել ես, բայց արդեն չես հիշում…

Իսկ եթե մի պահ պատկերացնեիր քո կյանքը Երևանում… Երևի մենք կսովորեինք նույն դպրոցում, նույն դասարանում…

Ես չեմ հիշում, թե երբ եմ ծանոթացել քեզ հետ: Չեմ հիշում նաև, թե ինչպես ընկերացանք, ինչպես դարձանք մտերիմ ընկերուհիներ:

Հիշում եմ, թե ինչպես էինք իրար հետ խաղում: Իսկ հիշո՞ւմ ես պահմտոցի խաղալու մեր գաղտնի թաքստոցները, հիշո՞ւմ ես, որ ես տանը դաս էի անում, իսկ դու ինձ կանչում էիր բակ:

Ես ամենալավը հիշում եմ մեր ընկերության վերջին շաբաթը (թեկուզ մենք հիմա էլ ենք ընկերներ), երբ դու գնացիր Ֆրանսիա ու դեռ չես վերադարձել:

Գիտե՞ս, մինչև հիմա պահում եմ քո տված հուշանվերը: Մենք հենց այդպես էլ անվանեցինք այն՝ հուշանվեր: Հուսով եմ, դու էլ իմ նվիրած հուշանվերն ես պահում:

Ես թևնոց էի գործել քո գնալուց մի շաբաթ առաջ, որպեսզի հասցնեմ ավարտել:

Գիտե՞ս, քո ուղարկած թևնոցն ու վզնոցը հասան ինձ: Դրանք նույնպես ինձ մոտ են:

Ես քեզ դեռևս համարում եմ իմ առաջին ընկերուհին, առաջին մտերիմ ընկերուհին: Հուսով եմ, որ դու նույնպես այդպես ես մտածում:

Իմ կարծիքով, այսքան տարիներ անց քեզ մոտ էլ շատ բաներ են փոխվել, մի փոքր էլ դու պատմիր այն մասին, թե ինչ է փոխվել այս յոթ տարվա ընթացքում:

Իսկ ձեր մոտ եղանակն ինչպե՞ս է: Ո՞ր դասարանում ես սովորում: Ինչպե՞ս ես սովորում: Տատիկդ ինչպե՞ս է: Փոքր եղբայրդ խոսո՞ւմ է հայերեն:

Սպասում եմ քո նամակներին:

Քո մտերիմ ընկերուհի՝ Լիլիթ