Ես ապրում եմ Սպիտակում: Ապրելով այս քաղաքում, ես անընդհատ բախվում եմ տարբեր խնդիրների հետ: Սպիտակ քաղաքի ամենամեծ հիմնախնդիրներն են՝ մտածելակերպը, կարծրատիպերն ու կաղապարները, որոնք նկատում եմ մարդկանց մեջ: Օրինակ` սպիտակցիների կարծիքով աղջկան հարիր չէ, որ սպորտով զբաղվի: Իմ ընկերուհիներից մեկը ցանկացավ զբաղվել սպորտով: Դա իր համար և՛ անհրաժեշտություն է, և՛ առողջ ապրելակերպ: Սկզբում մենք ուշադրություն չէինք դարձնում սպիտակցիների կարծիքներին և շատ հետաքրքիր պարապմունքներ էինք անցկացնում: Մենք զբաղվում էինք ձեռնամարտով: Ձեռնամարտը Հայաստանում մեծ տարածում չունի, և միայն Սպիտակում են զբաղվում այդ սպորտաձևով: Սակայն չկան համապատասխան պայմաններ, սպորտային գույք: Նաև չկան այլ խմբակներ, որպեսզի մենք կարողանանք մրցումներ կազմակերպել նրանց հետ: Մեր մարզիկները ստիպված են մրցումների մասնակցել այլ մարզաձևերում: Վատ պայմանների պատճառով տղա մարզիկներն էլ են շատ քիչ՝ 13 հոգի, իսկ միակ աղջիկ մարզիկը զույգ չունի, որի հետ կարողանա սովորել սպորտային հնարքներ, մրցել և կատարել լիարժեք պարապմունք: Բայց անգամ այս պայմաններում, նա չէր դադարում պարապել, քանի որ նպատակ ուներ և իսկապես սիրում է այս սպորտաձևը: Այս պայմանները նրան այնքան թևաթափ չարեցին, որքան այն մարդկանց խոսքերը, ովքեր կարծում են, թե աղջիկը չպիտի զբաղվի սպորտով: Նա վերջնականապես որոշեց թողնել սպորտն այն ժամանակ, երբ իմացավ, որ իր մտերիմ մարդկանցից մեկն էլ է իր մասին այդպիսի կարծիք արտահայտել:

Մենք՝ երկուսով, իսկապես չէինք կարող փոխել ամբողջ Սպիտակի մտածելակերպը…

Բացի այս, ուրիշ շատ դեպքեր էլ են եղել, երբ հասարակության կարծրատիպերի պատճառով շատ հետաքրքիր նախագծեր չեն իրագործվել Սպիտակում:

Այս խնդիրն ինձ ավելի շատ է հուզում, քանի որ մյուս բոլոր խնդիրները ֆինանսական են, ու քիչ թե շատ, լուծվում են: Իսկ մտածելակերպը, որն արմատացած է, դեռ երկար ժամանակ հնարավոր չի լինի փոխել, քանի որ այդ ուղղությամբ գրեթե ոչ մի քայլ չի արվում…

Մեր բակում երկու մեծ ծառ կա: Իրար կողքի, միմյանցից ոչնչով չտարբերվող: Դպրոցից նայելիս այդպես եմ որոշում մեր տան տեղը: Մի ուրիշ ծառ էլ ունենք, մյուսներից անհամեմատ ավելի փոքր, անմիջապես պատուհանիս տակ: Մի քանի տարի առաջ տան եղևնին զարդարելուց հետո մնացած խաղալիքներով էլ դրսի փոքրիկ ծառը զարդարեցի, հետո լույսեր դրեցի, բավականին լավ էր ստացվել:

Փողոցով երկու հոգի էին անցնում: Մեկը սայլակն էր քաշում, վրան` ալյուրի պարկը, մյուսը` երեխան, անընդհատ փորձում էր ծառս լինել սայլակից, բայց ամեն անգամ հայրն ավելի արագ էր քշում, ու նա թավալվում էր նոր եկած ձյան մեջ: Հանկարծ երեխայի աչքն ընկավ իմ զարդարած տոնածառին:
-Պապ, պապ, բա մենք մեր տոնածառը ե՞րբ ենք զարդարելու:
-Երբ որ փող լինի:
-Բա ե՞րբ ա փող լինելու:
-Չգիտեմ:
Երեխան լռեց: Հետո հայրն ինձ նայեց մի տեսակ չարացած աչքերով: Դեկտեմբերի վերջն էր, Ամանորին երեք օր էր մնացել… Չգիտեմ, հաջորդ տարի փող եղավ թե չէ, բայց էլ նրանց մեր գյուղում չտեսա, ասում են՝ Ռուսաստան են գնացել: Դրսի տոնածառը էլ չեմ զարդարում:

Ըստ իս, գեղասահքը ամենագեղեցիկ սպորտաձևերից մեկն է: Ես միշտ հետաքրքրվել եմ այդ սպորտաձևով: Մի քանի տարի առաջ առաջին անգամ հագա չմուշկներ և արեցի իմ առաջին քայլերը սառույցի վրայով: Եվ այդ օրվանից միշտ ցանկացել եմ, որ Վանաձորն էլ սահադաշտ ունենա: Բայց պատմությունս ամենևին էլ գեղասահքի մասին չէ: Ես չէի պատկերացնում, որ մի փոքրիկ սահադաշտի փոխարեն ամբողջ Վանաձորը կվերածվի սահադաշտի, չէ’, ավելի շուտ սառցե դաշտի: Նման պայմաններում Եվգենի Պլյուշենկոն անգամ իր գեղեցիկ չմուշկներով չէր կարող սահել այն սահադաշտում, որը ձևավորվել է Վանաձորում ցրտի պատճառով: Եթե նա չի կարողանա, ի՞նչ եք կարծում, սովորական ձմեռային կոշիկներով վանաձորցիները կկարողանա՞ն հաղթահարել սառցե դաշտը: Չգիտեմ՝ դուք ինչ եք կարծում, բայց ես կարող եմ հաստատել, որ ո’չ, չեն կարողանում: Հունվարի 5-ին երեկոյան ինչպես բոլորը, այնպես էլ մենք` վանաձորցիներս, գնում ենք եկեղեցի՝ պատարագին մասնակցելու: Եվ ցավալին այն է, որ նույնիսկ այդ օրը, եկեղեցու տարածքը մաքրված չէր: Դե լավ, մաքրելը մի կողմ, կարելի էր չէ՞ գոնե աղ, ավազ լցնել, որպեսզի մարդիկ վայր չընկնեն սառույցի վրա: Իհարկե կարելի էր, բայց փաստը մնում է փաստ, որ ոչինչ էլ արված չէր: Ի դեպ, նշեմ նաև այն փաստը, որ ավտոմեքենաներն էլ էին դժվարությամբ մոտենում եկեղեցուն: Միակ գովելի բանը, որ տեսա քաղաքում, դա տոնական տրամադրությունն էր, որ ստեղծվել էր քաղաքում գեղեցիկ լուսավորման շնորհիվ: Բայց երբ վայր ես ընկնում սառույցի վրա, ո’չ գեղեցիկ լուսավորվածության, ո’չ դիմացի զարդարված եղևնու մեջ ոչ մի գովելի բան էլ չես տեսնում: Չեմ կարող ասել ի՞նչ են մտածում այս հարցի շուրջ մնացած վանաձորցիները, բայց անձամբ ես նախընտրում եմ առանց կոտրվածքների տուն հասնելը, այլ ոչ թե գեղեցիկ լուսավորվածությունը: