Վերջերս իսկական «Նաիրյան արկածներ» տեղի ունեցավ Արզականում` պրոդյուսեր Հովհաննես Թովմասյանի  և Գարիկ Աբելյանի, Գագիկ Եդիգարյանի աշխատանքի շնորհիվ, Կատյա Թովմասյանի  ու Նունե Ենգուլյանի գլխավորությամբ,   նաև հայտնի լուսանկարիչ` Էդգար Հարությունյանի, ում հետ անձամբ ծանոթացա: Բնականաբար, նրա գործը լուսանկարելն էր…

Նաև մոռացա, չէ՛, ինչ մոռանալ, ուղղակի ամաչեցի ասել նրան, որ 17.am-ի հարցաթերթիկը լրացնելու ժամանակ, որպես ճանաչված լուսանկարիչ, ես հենց իր՝ Էդգար Հարությունյանի անունն էի գրել, բայց ով կմտածեր, որ ես այդ մարդու հետ անձամբ կծանոթանամ… Ա՜յ քեզ բան…

Սկսեմ այնտեղից, որ հայրիկիս հեռախոսին զանգ եկավ: Նրան զանգում էին «Կանալ Փրոդաքշնից»… Հայրիկիս ընկերն էր նրանց համարը փոխանցել և պատմել էր, որ 17.am-ի թիմն էլ է Դարբին Արտակի մասին ֆիլմ նկարահանել: Եվ այսպես, նրանք ասացին, որ պետք է գան մեր գյուղ՝ Արզական, և նկարահանումներ անեն, նկարահանումների մեջ մտնում էր մեր դարբնոցը: Բայց այս անգամ բացառություն եղավ. ոչ թե հայրիկիս էին նկարում, այլ մեր դարբնոցը` Կատյայի և Նունեի մասնակցությամբ: Շատ հաճելի էր՝ գտնվելով կադրի հետևում, հետևել նրանց աշխատանքին, երևի շատ քչերին կարող է այդպիսի բախտ վիճակվել:

Արզականում նկարահանումներ էին անցկացրել եկեղեցիներում և գյուղի այլ տարբեր վայրերում:

Իսկ հիմա, ես անհամբեր սպասում եմ «Նաիրյան արկածների» եթեր գնալուն…

Հարցազրույց չարենցավանցիների կողմից արդեն շատ սիրված «Անդոկ» ազգային պարերի խմբի ղեկավար Հրայր Փարսադանյանի հետ: Հրայրը ընդամենը 17 տարեկան է, և այս տարիքում նա արդեն շատ հաջողությունների է հասել:

Լուսանկարը` Աբիռ Դավթյանի

-Կներկայանա՞ք:

-Հրայր Փարսադանյան՝ «Անդոկ» ավանդական երգի-պարի խմբի ղեկավար: Սովորում եմ Պարարվեստի ուսումնարանում, նաև ուսումնասիրում եմ ժողովրդական  պարեր:

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ զբաղվում եք պարով:

-Պարել սկսել եմ 6 տարեկանից, սակայն 10 տարեկանում թողել եմ պարը: Բայց հետագայում կրկին սկսեցի զբաղվել պարով, և արդեն 4 տարի է, ինչ պարում եմ:

-Ի՞նչը դրդեց խումբ ստեղծել և այն անվանել «Անդոկ»:

-Խումբը ստեղծել եմ, որպեսզի մեր երիտասարդությունը ճանաչի իր արմատները, իր ժողովրդի երգն ու պարը: Իսկ Անդոկը Արևմտյան Հայաստանում գտնվող լեռ է, որը շատ մեծ դեր է ունեցել հայերի կյանքում, քանի որ երբ սկսվել են Սասունի ջարդերը, հայերը երկար ժամանակ թաքնվել են Անդոկ լեռան անտառներում, և մի շարք հայեր, այնտեղ թաքնվելով, կարողացել են փրկվել:

-Որքա՞ն ժամանակ է, որ խումբը գործում է, և քանի՞ աշակերտ ունեք:

-Խումբը գործում է մեկ տարի: Արդեն ունենք սեփական տարածք, որը մեծ քայլ է առաջ գնալու համար, և ունենք 50-ից ավելի աշակերտ:

-Արդյոք կա՞ տարիքային սահմանափակում:

-Սեփական երկրի ազգային պարերը ճանաչելը տարիք չի հարցնում: Իհարկե, 6 տարեկան երեխան չի կարող պարել, բայց 8-90 տարեկան յուրաքանչյուր անձ կարող է գալ և ընդունվել մեր խումբ:

Լուսանկարը` Աբիռ Դավթյանի

-Ի՞նչ քայլեր եք ձեռնարկում խմբի հետագա գործունեությունը բարելավելու համար:

-Խումբը արդեն հասցրել է ելույթ ունենալ մի շարք բեմերում: Քանի որ համերգները և մենահամերգները խմբի համար շատ կարևոր են, այժմ դրա համար պլանավորում ենք մեծ մենահամերգ Երևանում, նաև ցանկանում ենք համերգ կազմակերպել հենց մեր քաղաքում՝ Չարենցավանում:

-Իսկ կցանկանայի՞ք նույն կազմի հետ աշխատել նույնիսկ քսան տարի անց:

-Թեկուզ երեսուն, քառասուն տարի էլ անցնի, դա նշանակություն չունի, ես պատրաստ եմ նույն մարդկանց հետ աշխատել:

Լուսանկարը` Աբիռ Դավթյանի

-Ինչ-որ բան կա՞, որ կցանկանայիք ավելացնել:

-Նախ, ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել Լոս Անջելեսի «Լույս» կրթական միությանը` մեզ աջակցելու համար: Դիմում եմ հայ ժողովրդին, հայ ազգին, որ ավելի շատ հետաքրքրվի և ուսումնասիրի մեր պատմությունը,  որպեսզի իմանա, թե ով է հայը, և որտեղից է սկիզբ առնում մեր ազգը, քանի որ մի շարք մարդիկ աղավաղում են մեր ազգայինը՝ չիմանալով, թե որն է հայկականը:

Դեռ սեպտեմբերից սպասում էինք պատանի քիմիկոսների համահայկական 2016 թվականի մրցաշարին: Քիմիայի ուսուցչի` «Երեխեք, պատանի քիմիկոսի համար թիմ պիտի կազմենք» արտահայտությունը ուրախացրեց բոլորիս: Նոր թիմ էինք կազմում, սակայն թիմի անվանումը այդպես էլ մնաց նույնը՝ «Win» (հաղթանակ):

Եվ վերջապես եկավ այդ երկար սպասված օրը՝ 2016 թվական, նոյեմբերի 26: Պատանի քիմիկոսների մի մեծ բանակ «բռնագրավել» էր ԱՅԲ դպրոցի ֆիզկուլտուրայի դահլիճը: Ու գրեթե բոլոր 45 թիմերի անդամների աչքերում երևում էր այն վախը, որ իրենից է կախված թիմի կիսաեզրափակիչ փուլ անցնելը, այն զգացումը, որ յուրաքանչյուրի թիմը կարող է ճանաչվել 2017 թվականի պատանի քիմիկոսների հաղթող:

Դե, բնականաբար, մինչև թեստերի լրացումն սկսելը դահլիճում աղմուկ կար, իսկ աշխատանքները սկսելուն պես լռություն տիրեց այդ հսկայական դահլիճում: Յուրաքանչյուր թիմ աշխատում էր ծայրաստիճան լռությամբ, իսկ այդ 1 ժամը անցավ 1 րոպեի նման, ինչը չէի ասի հաջորդ 2 ժամվա մասին, երբ սպասում էինք ստուգման արդյունքներին: 2 ժամ, որի ընթացքում բոլոր մասնակիցները իրենց ուսուցիչների հետ միասին անթիվ զգացումներ ունեցան: Բոլորի հայացքում արտացոլվում էր սպասումը, վախը ու հաջորդ փուլ անցնելու հույսը: Այդ ամենը, միախառնվելով իրար, վերածվում էին բակում առաջացած անհանգիստ շարժի:

Եվ վերջապես 2 օր թվացող 2 ժամից հետո սկսեցին հայտարարել արդյունքները, իսկ այդ ժամանակ չէիր նկատի մի թիմ, որը նստած լիներ իր տեղում: Բոլորը, անհամբերությամբ ոտքի կանգնած, սպասում էին իրենց թիմի արդյունքներին, երբ հայտարարվեց, որ 1-ին և 2-րդ հորիզոնականի թիմերի միջև եղած տարբերությունը 8 միավոր է, իսկ մյուս թիմերի միջև տարբերությունը շատ քիչ է: Կարծես ողջ դահլիճում լսվեց այդ բարի շշուկը.
-Հա, դե Վանաձորի «Էվրիկան» է, էլի:
Ու այդպես էլ եղավ: Վանաձորի «Էվրիկան» կարծես ցուցանիշ է դարձել: Եվ ահա ժյուրիի վերջնական որոշմամբ կիսաեզրափակիչ են անցնում 45-ից 11-ը: Եվ վերջապես մեր թիմի՝ «Win»-ի բոլոր  անդամների ու մարզչի զգացողությունները ժայթքեցին, երբ 5-րդ հորիզոնականում հնչեց՝ Աբովյանի «Win»:

Հիմա պետք է նախապատրաստվել կիսաեզրափակչին:

Լուսանկարները՝ «Այբ մրցույթներ» էջից

Ի՜նչ հաճելի է, երբ տանը ունես քույր, այն էլ նկարչուհի: Հերթական անգամ համալսարանից տուն եկա՝ հոգնած ու գրեթե տապալված, տեսա, որ քույրս կրկին նկարում է:

-Հըն, Սեդ, հիմա ի՞նչ ես նկարում,- բնավորությանս համաձայն անհամբեր հարցրի ես: Ու նա այնքան էր խորասուզվել նկարչության մեջ, որ ստիպված եղա հարցս կրկնել երկրորդ անգամ:

-Հա, Ման, կներես, չընկալեցի: Սանկտ Պետերբուրգում մրցույթ է լինելու, ու հիմա քաղաքն եմ նկարում:

Շուտափույթ մոտեցա նկարին. անչափ գեղեցիկ էր դեռևս կիսատ նկարը, բայց հենց նույն պահին իմ ուշադրությունը շեղեց ուրիշ բան: Ո՜նց էր նա իր մատները սահեցնում նկարի վրայով, ի՜նչ թեթև են նրա շարժումները՝ լցված անսպառ հանգստությամբ: Ու ես նորից խոսեցի.

-Սեդ, նկարելը քեզ հանգստացնում է, չէ՞:

-Այն էլ ինչքան:

Ես գիտեմ ու համոզված եմ, եթե նա նկարելիս չլիներ, ավելի մանրամասն կպատմեր իր զգացողությունների մասին: Ես հասկանում էի, որ խանգարում եմ, բայց մեկ է, շարունակում էի հարցեր տալ:

-Ինձ կսովորեցնե՞ս նկարել: Ես էլ եմ ուզում նկարել, թեկուզ քո պես էլ չէ, բայց գոնե ինչ-որ չափով նկարեմ, մտքերս այդպես արտահայտեմ:

-Դու էլ քո տաղանդներն ունես, հիմա ես քեզ ինչպե՞ս նկարել սովորեցնեմ:

-Դե հենց հիմա չէ, մի օր, բայց անպայման պիտի սովորեմ: Ա՜խր, շատ եմ է ուզում նկարել:

-Դե հա, կփորձենք:

Ու ես շարունակում էի նայել նրա հանդարտ ու սահուն շարժումներին, նրա հանգստություն ներշնչող դեմքին: Իսկապես, սա բարձր արվեստ է, հանգստության արվեստ:

Ես անհամբեր սպասում եմ նկարել սովորելուս օրվան, մի՞թե վերջպես ես էլ մասամբ կտիրապետեմ կատարյալ հանգստության արվեստին: