Ի՞նչ է կատարվում ճամբարում, հետաքրքրում է ընթերցողին, ես էլ պատասխանեմ, որ շատ բան է կատարվում ճամբարում: Ես կպատմեմ, որ հակառակ դրսի ոչ այնքան տրամադրող եղանակի, մեզ մոտ իհարկե անբացատրելի ջերմ մթնոլորտ է: 

Ազատ ժամ էր, զբաղված էին բակի գունավոր կարուսելները: Հենց այդ կարուսելներից մեկի ու իմ արկածը կպատմեմ ձեզ:

Հեռվից գալիս եմ, Սոֆյան ճոճվում է ճոճանակի  վրա, ես մոտեցա, ասում եմ.

-Սոֆ, ախր, դու շատ գուզես է, որ ես նստիմ էդ ճոճանակի վրա ու խաղամ:

Սոֆյան մի պահ չհասկացավ` ինչ եմ ասում, հետո  մի քիչ չեմուչում արեց, բայց իջավ, որ ես խաղամ:

Նստեցի, ինձ համար ճոճվում էի, պտույտներ էի անում, խաղում էի կրկեսի  աշխատողի պես, մեկ էլ  մի յուրահատուկ պտույտից հետո ծեփվեցի գետնին` դառնալով  ողջ ճամբարի զվարճանքի պատճառ: Վեր կացա բոլորի օգնությամբ, ու պատրաստվեցի փիքսիլեյշնի նկարահանմանը:

Հիմա կասեք` ի՞նչ է փիքսիլեյշնը, չէ՞: Դա անիմացիայի տեսակ է, որտեղ նկարահանումը կատարվում է ոչ թե  վիդեոյի, այլ ֆոտոյի օգնությամբ: Հենց նույն տեսարանի տարբեր փուլերը բազմաթիվ ֆոտոներով  միացվում է իրար: Շատ ժամանակատար, հնարավոր է նաև, ձանձրալի գործընթաց է: Բայց քանի որ ես առաջին անգամն եմ մասնակցում այս նկարահանմանը,  ինձ համար շատ հետաքրքիր, զվարճալի գործընթաց է: Մեր բեմադրող ռեժիսորը Սիսակն է, կամ պարզապես` Սիսոն: Կրեատիվ, համով գաղափարներով մարդ: Ավելի վաղ նրա հետ քննարկեցինք  գաղափարներ, ընտրեցինք ու  նկարահանեցինք: Նկարահանման հրապարակում մեզանից մի քանիսը խաղում էին  ճոճանակներով, մի քանիսը սահարանի մոտ էին խաղում, մի քանիսը ու ես էլ միասին, կշեռքանման  կարուսելի վրա էինք: Ընթացքում մեզ միացան երկու շունիկ, որոնց սկզբում ուրախ էինք, բայց հետո սկսեցին խանգարել մեզ:

Փիքսիլեյշնի մասին էլ չեմ պատմի, որպեսզի պահեմ հետաքրքրությունը և հավեսով դիտենք: Երբ վերջացրեցինք նկարահանումը, ես հիշեցի, որ հոդվածս դեռ չեմ ավարտել, մտա  դահլիճ, ու պատկերը ամբողջովին փոխվեց: Նստած էին մի քանի հոգի կլոր սեղանների մոտ, համակարգիչների դիմաց ու ստեղնաշարն են չխկչխկացնում:

Իրականում իրենք նյութեր են գրում և հավաքում: Ամբողջ դահլիճով այդ թույլ աղմուկն էր լսվում: Ճամբարում չկա մի այնպիսի  թղթակից, որ օրը գոնե մի անգամ այս գործին չլինի: Նկարահանումներ, ֆոտոարշավներ, հարցազրույցներ, իսկ օրվա մյուս մասը գրում ենք այդ ամենի մասին:

Ինձ էլ մինչև օրվա վերջ նույնն էր սպասվում:

Ես սպասում էի այս պահին: Չգիտեմ, եղա՞ն մարդիկ, ովքեր գուշակեցին, թէ ինչի մասին է խոսքը,  բայց այ, գյումրեցիները, ուղղակի իրավունք չունեն չգուշակելու:  Դե իհարկե, խոսքը օլիմպիական խաղերում ոսկե մեդալ վաստակած Գյումրիի և ամբողջ Հայաստանի Հանրապետության հպարտության` Արթուր Ալեքսանյանի, մեր  «Սպիտակ Արջ»-ի  մասին է: Ինչպես կարող էի չանդրադառնալ այս թեմային և նրա գլխավոր հերոսին: Բնականաբար, չենք մոռանում նաև մեր մյուս երեք պարծանքներին`  Միհրան Հարությունյանին,Գոռ Մինասյանին և Ռուբեն Ալեքսանյանին:  Նրանց շնորհիվ է, որ հայը, հայ ազգը ունեցավ պահեր, զգացումներ, որոնք անբացատրելի են և անկրկնելի:

Թև այն դժվարությունների, որի միջով անցել ու շարունակում է անցնել Հայաստանը իր ժողովրդի հետ միասին, միևնույն է, չենք դադարում զարմացնել մեր մարզիկներով, որովհետև մերոնք միայն ֆիզիկապես չէ, որ գերազանցում են այլազգիներին, գերազանցում են նայև մարդկային, հոգևոր և մի շարք այլ բարձր արժանիքներով:

20 տարի անց Հայաստանի Հանրապետությունը օլիմպիական խաղերից կվերադառնա  ոսկե  մեդալով և դա շնորհիվ Գյումրիի, հենց Գյումրիի տված առյուծորդու՝ Արթուր Ալեքսանյանի: Բառերը, բառակապակցությունները, նախադասությունները չեն կարող ներկայացնել այն, ինչն այս պահին իմ ներսում է կատարվում:

Տագնապ, սրտի թրթիռ, որ ինձ նման զգում էր երևի թե յուրաքանչյուր հայ,  անհատույց չէր կարող մնալ: Արթուր Ալեքսանյանի շնորհիվ շատերի համար բացահայտվեց Հայաստանի Հանրապետության ոչ այդքան շքեղ, ոչ այդքան հարուստ, բայց միևնույն ժամանակ, հզոր քաղաքը` Գյումրին:

Քիչ չեն դեպքերը, երբ հենց գյումրեցի մարզիկների շնորհիվ   է Հայաստանի Հանրապետությունը համաշխարհային մրցույթներից վերադառնում  գլուխը վեր պարզած :

Ամառային արձակուրդների սկզբում արդեն պլանավորել էի,  թե ինչպես եմ այն անցկացնելու: Դրա մեջ նաև մտնում էր այն, որ պետք է գնայի գյուղ  ու մի քանի օր մնայի տատիկիս հետ: 

Մի խոսքով, գնացի գյուղ, գյուղի անունը Ախուրիկ է:  Ասեմ, որ շատ ուշ-ուշ էի գնում գյուղ, բայց այդուհանդերձ, ինձ այնտեղ բոլորը ճանաչում են: Ես միշտ զարմացել եմ, որ գյուղում բոլորը մեկը մյուսին ճանաչում են, սկսած 4 տարեկան երեխաներից մինչև  ծերերը: Այդ օրերի ընթացքում  ընկերս ինձ խնդրեց, որ իրեն օգնեմ` բեռնել խոտի տուկերը մեքենայի վրա: Չմերժեցի նրա խնդրանքը և գնացի օգնելու: Բեռնելուց հետո մեքենան խոտը պետք է տեղափոխեր այլ գյուղացու տուն, որը գտնվում էր մոտավորապես 2000մ հեռավորության վրա: Նստեցինք մեքենան և ճամփա ընկանք: Ճանապարհին հասանք մի նեղ արանք, որտեղ ծառի հաստ ճյուղերը թափվել էին ներքև և փակել ճանապարհը: Հարևաններից մեկն էլ իր մեծ մեքենան էր այդ նեղ արանքում կանգնեցրել, բայց տերը տանը չէր: Որոշեցինք մեքենան հրելով հանել այդ արանքից, որպեսզի ճանապարհը բացվի:  Պետք է հրեինք մի 30 մետր: Ես, ընկերս և նրա հորեղբայրը չկարողացանք հրել, և արդեն հուսահատ որոշեցինք սպասել մեքենայի տիրոջը, բայց հանկարծ օգնության հասավ հարևաններից մեկը (մոտավորապես 60 տարեկան): Սակայն էլի բան դուրս չեկավ: Հետո միացավ մյուս հարևանը` կրկին նրա տարիքին: Սկսեցինք հրել արդեն մի քիչ ավելի լավ: Հետո դուրս եկան նրանց կանայք, հարսները:

Երբ արդեն սկսել էինք հեշտ հրել, եկավ մեքենայի տերը, և ոչ թե նստեց մեքենան, այլ սկսեց մեզ հետ հրել: Ի վերջո բեռնատարի անցնելու համար տեղ բացեցինք: Շնորհակալություն հայտնեցինք հարևաններին ու շարունակեցինք ճանապարհ: Մեկ ժամ անց ավարտեցինք գործը, ու ես դուրս եկա ընկերոջս տնից, որպեսզի վերադառնամ տատիկիս մոտ: Այնքան հպարտ էի քայլում գյուղով, այնքան լավ էի ինձ զգում, որ քայլում եմ մի գյուղով, որտեղ իսկապես կա բարեկամություն, կար ընկերասիրություն և, վերջապես, կա միասնականություն: Քայլում էի դեպի տուն, ինքս ինձ ասելով. «Ախ, երանի ողջ հայ ազգը լիներ այսպես: Երանի ողջ Հայաստանը լիներ այսպիսին, և այդ ժամանակ մենք իրոք կլինեինք անպարտելի»:

Ուզում եմ պատմել մի փոքրիկ զվարճալի դեպք մեր գյուղի առօրյայից:

Ի տարբերություն Արարատյան դաշտավայրի բնակավայրերի, մեր գյուղում` Շիրակի մարզի Բանդիվանում, տարիներ առաջ ընդհանրապես որևէ մրգից չիր չէին պատրաստում, բայց հիմա մեր գյուղում շատ տնտեսուհիներ, այդ թվում մայրս, սկսել են չրագործությամբ զբաղվել:

Սովորականի պես այս տարի մայրս մաքրեց, լվաց Հայաստանի զարդը՝ քաղցր ծիրանը, գեղեցիկ շարեց սկուտեղի մեջ ու այդպես մի քանի օր շարունակ սկսեց ամեն օր արևի հետ չիրը պտտել մեր տան մեջ: Չգիտես ինչու, մի օր էլ մայրս որոշեց չիրը դնել մեքենայի վրա.

-Արևն ըդեղ ավելի լավ կտաքցնե, չիրը շուտ կչորնա,- ասաց ու դրեց:
Դե, հայրս էլ, խոտհնձի գործերով խառը, արագ եկել էր տուն, որպեսզի մեքենայով շտապ դաշտ գնար: Չէր նկատել սկուտեղներն ու նստել էր մեքենան, իր հետ մինչև հարևանի դուռ տարել էր մեր չիրը: Պարզ է, սկուտեղն ընկել էր: Հայրս սկուտեղը տվել էր մեր հարևանի երեխային, որպեսզի բերի մեր տուն: Էս երեխան եկել էր, բայց տուն չէր մտել: Սկուտեղը դրել էր դռան մոտ: Դե, մեր բարի հավերն էլ եկել-կերել էին, ու մայրիկիս աշխատանքը ջուրն էին գցել:

Մենք մտածում էինք, թե սկուտեղը կա, չիրը` չէ: Տեսնիս` ի՞նչ է եղել: Երեկոյան հայրս եկավ ու ամեն բան ընկավ իր տեղը: Միայն թե մնացինք առանց չրի:

Ուզում եմ կիսվել մեր տանը տիրող իրավիճակի մասին այն պահից սկսած, երբ իմացա, որ այս անգամ ինձ էլ է բախտ վիճակվել «Մանանայի» կողմից կազմակերպված Մեդիա ճամբարին մասնկացել: Դե ինչ, սկսեցինք:

Տու-լու-լու-լու-լու, տու-լու-լու-լու-լու…

-Հռիփսիմե, հեռախոսդ է:

-Մամ, թե դասարանի երեխեքն են, վերցրու, սա` Հռիփսիմեն քնած է, ուշ կզարթնի:

-Չէ, Երևանից է, 010 է կոդը:

-Երևանի՞ց… Թոոող… Ձեռ չտաս, եկա, աաաաաաա~, հաստատ հայտի համար է, մամ:

-Բարձրախոսը միացրու, ես էլ լսեմ` ինչ կսեն:

-Ալո:

-Հռիփսիմե՞: «Մանանայից» ա, Լիլիթը:

-Հա, ընկեր Լիլիթ, բարև ձեզ:

-Հռիփսիմե ջան, երևի կռահեցիր` ինչի համար եմ զանգել: Դու ընտրվել ես մասնակցելու մեդիա ճամբարին, որը ամսի 28-ից մինչեւ օգոստոսի երեքն ա։ Ուրեմն էսօրվանից մէյլիդ ուշադիր ես լինում, որովհետեւ շուտ-շուտ բաներ ենք ուղարկելու:

-Հա, անպայման, ընկեր Լիլիթ,- հստակ պատասխանեցի ես, բայց այդ հստակության տակ շատ ասելիք ունեի:

Հեռախոսն անջատելուն պես սկսվեց:

-Բերե~ք, բերե~ք շորերս, նաուշնիկներս, զարյադշնիկս, սրբիչս, մամ, նոր ատամի պաստա է պետք, կառնիս չէ՞ հմի:

-Ի՞նչ ես խառնվել, հլը ժամանակ կա,- խոսակցությանը միացավ հորաքույրս:

-8 օր է մնացել, ո՞ւր ա ժամանակ: Չեմ հասցնե: Մաաաամ, էն ժակետդ կուտա՞ս տանիմ. իրա գույնի կոշիկներիս հետ հագնիմ:

-Սկսվավ էլի՞,- ջղային տոնով ասաց մայրիկս,- Հանգիստ մնա: Ամեն ինչ իրա հունով կանցնի:

-Լավ, լավ,- զսպված ասացի և ավելացրեցի,- բերեք պայուսակս հմիկվանից դասավորենք, էլի :

-Հմիկվանից որ շոր ու զարյադշնիկ դնես, բդի 8 օր էդ շորերդ չհագնի՞ս ու մնաս առանց հեռախոսի զարյադկի՞:

-Չէ, ուրիշ շոր կհագնիմ ու քու զարյադկիցդ կօգտվիմ,- վստահ պատասխանեցի ես:

-Ուրիշ վախտ էղնի` կսես գտեք հենց իմ զարյադկես, ուրիշով չեմ դնե, կփչանա հեռախոսս, էս կեղնի, էն կեղնի…

-Ըըը, լավ, էսօր չեմ դնե վեշերս: Եգուց կդնեմ:

Ավարտեցի խոսքս, նստեցի համակարգչի դիմաց և մտա փոստս ստուգելու: